Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Δημήτρης Πατέλης: Παριανός διανοούμενος με συγκροτημένο λόγο-Αν διαθέτετε υπομονή διαβάστε τον!!

 

Μια φθηνή, μα ενίοτε εξαιρετικά αποτελεσματική συνταγή χειραγώγησης με πολλαπλά αποτελέσματα, του Δημήτρη Πατέλη.




Μια φθηνή, μα ενίοτε εξαιρετικά αποτελεσματική συνταγή χειραγώγησης με πολλαπλά αποτελέσματα.
Οφείλουμε άραγε να δείχνουμε κατανόηση στην ανθρώπινη μικρότητα;
Ενδεχομένως ναι και σε κάποιο μέτρο.
Όταν κάποιος έχει ταυτιστεί με την πανεπιστημιακή εξουσία-διοίκηση επί δεκαετίες, αποκτά κάτι σαν επαγγελματική νόσο, ως αποτέλεσμα της σύμφυσής του με τις εν λόγω θέσεις, ρόλους και λειτουργίες, λόγω του χρόνιου υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας.
Η σύμφυση με τις εν λόγω θέσεις, ρόλους και λειτουργίες, απαιτεί μονομερή ανάδειξη και καλλιέργεια αντίστοιχων δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών.
Ολίγη (απαραίτητη) θεωρία:
Όσο υπάρχουν στην κοινωνία ουσιώδεις διαφορές, και αντιφάσεις (υλικών προπαντός) συμφερόντων, συγκροτείται ένα πεδίο συσχετισμών, δυνάμεων και διαπάλης δραστηριοτήτων που αποσκοπούν στην ανάδειξη,στην προώθηση και διασφάλιση των συμφερόντων των εκάστοτε κυρίαρχων (ατόμων , ομάδων, τάξεων), οι οποίοι επιβάλλουν τα ιδιοτελή συμφέροντα τους ως γενικά, καθολικά συμφέροντα του συνόλου της κοινωνίας μέσω ενός οργανωτικού-διοικητικού, κανονιστικού και πολιτικού μηχανισμού, σε όλα τα επίπεδα και τους θεσμούς της κοινωνίας (των ΑΕΙ συμπεριλαμβανομένων).
Βασικό χαρακτηριστικό της γραφειοκρατίας είναι η ιεραρχική δομή η οποία παράγει και αναπαράγει συγκεκριμένες σκοποθεσίες, στάσεις ζωής και συμπεριφορές. Γενική τάση αυτής της δομής είναι η διχοτομία μεταξύ υποκειμένου (διοικούντων) και αντικειμένου (διοικούμενων) της διοίκησης κατά την οποία το πρώτο θεωρείται ως αποκλειστικός φορέας ενεργητικότητας, γνώσης, συνείδησης κλπ. Η αντίληψη περί δήθεν «ιεραρχίας της γνώσης” δομείται με αλλεπάλληλους μετασχηματισμούς που υφίσταται η πληροφορία ενώ διαβιβάζεται από τα κατώτερα κλιμάκια στα ανώτερα, μέσω των γραφειοκρατικών κανόνων-εσωτερικών κανονισμών, οδηγιών και στερεοτύπων πρόσληψης και διαβίβασής της, ώστε να καταστεί συμβατή με την επίσημη «πραγματικότητα». Ο ιεραρχικά ανώτερος φαίνεται εξ’ ορισμού (θέσει) να «γνωρίζει περισσότερα» και έτσι αντιμετωπίζεται σε αυτό τον μηχανισμό αλλεπάλληλων αναθέσεων και αναλήψεων αρμοδιοτήτων, εξουσιοδοτήσεων και εκπροσωπήσεων κατωτέρων από τους ανώτερους (εξ ου και ο Πατερναλισμός, η κατάχρηση εξουσίας κλπ.). Η πυραμιδική ιεραρχία εξουσίας και γνώσης αμβλύνει την κριτική διάθεση, μυστικοποιείται και οδηγεί προοπτικά σε λατρευτική νοοτροπία (βλέπε π.χ. «προσωπολατρεία», μοναρχικές διαθέσεις, άκριτη αποδοχή των «ηγετών”, «εθναρχών”, λατρεία της «τάξεως και της ηθικής” που είναι σύμφυτη με την εκτελεστική υπακοή στον αρχηγό κλπ.).
Ταυτόχρονα, ο μηχανισμός έχει την τάση να απορρίπτει ανθρώπους πιο προικισμένους από τον προϊστάμενο, να μετατρέπει τον άνθρωπο σε εξάρτημα (γρανάζι, ιμάντα μετάδοσης κίνησης) του μηχανισμού και τελικά να συνθλίβει την αυτοτελή κριτική ικανότητα, την προσωπικότητα, ή ότι έχει απομείνει από αυτήν (μια τάση υπαρκτή, πλην όμως ανέφικτη σε απόλυτο βαθμό, λόγω της κλιμακούμενης αντίστασης και των ανατρεπτικών διαθέσεων που προκαλεί στον βαθμό της γενίκευσης της). Απόντος μέτρου σύγκρισης ανώτερου τύπου προσωπικότητας, ο αξιωματούχος γίνεται θύμα ενός ανατροφοδοτούμενου βρόγχου, αποτέλεσμα του οποίου είναι η περαιτέρω απόσπασή του απ’ την πραγματικότητα και υπερεκτίμηση του εαυτού του.
Στο πλέγμα πρακτικών αυταπατών της γραφειοκρατίας η μορφή (ο τύπος) υποκαθιστά το περιεχόμενο, τα μέσα- το σκοπό. Το πλασματικό γενικό και καθολικό (το δημόσιο, το κρατικό) συμφέρον, αποκομμένο αυτονομημένο και επιβεβλημένο στο ειδικό, στο ατομικό κλπ. βιώνεται από τον χρονίως γραφειοκράτη ως ιδιωτική του υπόθεση (αποκλειστική δικαιοδοσία και τσιφλίκι του) και ανάγεται τελικά στον στενό ιδιοτελή ορίζοντα της σταδιοδρομίας του (βίωμα με συνεπακόλουθα τον καριερισμό, ποικίλα προνόμια, διαφθορά, νοσηρή τάση αυτοπροβολής, αρχομανία κλπ.). Ο κομφορμισμός, ο φορμαλισμός, η τυπικότητα, η διάσταση λόγων και έργων, η στρεψοδικία, ο αμοραλισμός και η αυθαιρεσία γίνονται μόνιμα γνωρίσματα του γραφειοκράτη. Τα φαινόμενα αυτά επιτείνονται με την τελειοποίηση των μηχανισμών χειραγώγησης (με τη χρήση κατά περίπτωση καταστολής, συναίνεσης, μέσων μαζικής ενημέρωσης κλπ.) και οξύνονται στο έπακρο στις ιστορικές περιόδους κρίσης, παρακμής και σήψης κοινωνικό-οικονομικών συστημάτων, σε βαθμό που να προσλαμβάνονται αντεστραμμένα ως γενεσιουργός αιτία αυτής της σήψης (θέση άκρως μονόπλευρη και ανιστορική).
Όσο έντονες και αν γίνονται οι τάσεις αυτονόμησης και αυτοαναπαραγωγης και της γραφειοκρατίας, ο σκοπός, το περιεχόμενο και ο χαρακτήρας της διοίκησης ορίζονται πάντοτε έξω από τη σφαίρα της καθαυτής διοίκησης (προπαντός στην σφαίρα των κυρίαρχων οικονομικών συμφερόντων, της εκάστοτε διαπλοκής παραγωγικών δυνάμεων- σχέσεων παραγωγής), η οποία από τη σκοπιά του κοινωνικού όλου αποτελεί κατ’ εξοχήν μέσο για τους εκάστοτε σκοπούς του. Γι’ αυτό άλλωστε οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή (πόσο μάλλον ριζικός μετασχηματισμός και απονέκρωση) της διοίκησης είναι ανέφικτη ιεραρχικά, στα πλαίσια του υφιστάμενου γραφειοκρατικού μηχανισμού.
Σιγά-σιγά ο σύμφυτος με την καρέκλα γραφειοκράτης αποκόπτεται από την πραγματικότητα. Αρχίζει να νομίζει ότι είναι αναντικατάστατος, ανώτερο, άριστο, προικισμένο, χαρισματικό ον, που ανήκει σε μιαν ελίτ, τα μέλη της οποίας δεν χρειάζεται να λογοδοτούν σε κανένα!… Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο τραγική στους χρονίως γραφειοκράτες επιστημονικών-πανεπιστημιακών θεσμών, με ψυχοσωματική εξάρτηση από την καρέκλα. Η όποια ενασχόλησή τους με την επιστήμη, εκ των πραγμάτων παρακάμπτεται από την διοικητική λειτουργία τους, η οποία γίνεται βασικό πεδίο καταξίωσης και νοηματοδότησης της ζωής τους. Οπότε, η εκ των πραγμάτων αύξουσα επιστημονική ανεπάρκειά τους, υπεραναπληρώνεται ψυχολογικά και κοινωνικοψυχολογικά δια της υπερεκτίμησης της θεσμικής-διοικητικής αυθεντίας τους, και της θέσει δήθεν «γνωστικής ανωτερότητάς” τους, την οποία σπεύδουν να παγιώσουν με de facto εξουσιαστική μονοπώληση της άσκησης αξιολογικών λειτουργιών (ευελπιστώντας να μη διακινδυνεύσουν δυσμενή αξιολόγηση του εαυτού τους και να καταβαραθρώσουν κάθε προσωπικότητα ή συλλογικότητα που με τη λάμψη της θα επισκίαζε το δικό τους «μεγαλείο”)… Βλέπετε, αυτοί είναι οι ex officio υπηρεσιακοί φορείς της συστημικής αξιολογικής «αριστείας”, όσο πενιχρή κι αν είναι η επιστημονική τους συμβολή…
Ο «λειτουργός” αυτού του συστήματος, δεν θέλει και πολύ «να καβαλήσει το καλάμι”… Η ιεραρχία του συστήματος εκλαμβάνεται σιγά-σιγά από τον σύμφυτο με την καρέκλα αξιωματούχο, αλλά και από τους άκριτα και εκτελεστικά υποτακτικούς σε αυτό «νομιμόφρονες υπηκόους” και ως δήθεν «ιεραρχία της γνώσης” (με τη νοοτροπία του «οι ανώτεροι, οι προϊστάμενοι πάντα ξέρουν καλλίτερα”, γεγονός που ενισχύεται Π.χ. και με το το «υπηρεσιακό απόρρητο”). Ο ίδιος ο χρονίως γραφειοκράτης, για να επιβιώσει και να αναρριχηθεί στο σύστημα, γίνεται κόλακας, θαυμαστής, εγκωμιαστής των εκάστοτε ανώτερων, στους οποίους πασχίζει να φανεί ως ο πλέον κατάλληλος, εξυπηρετικός, αποτελεσματικός, αυτός που αντιλαμβάνεται (ενίοτε μάλιστα προβλέπει-προτρέχει) και πραγματώνει κατά τον βέλτιστο τρόπο τις σκοποθεσίες της εξουσίας. Κατά κανόνα είναι κομφορμιστής σε διάφορες διαβαθμίσεις, ανάλογα με το βαθμό φιλοδοξίας και αρχομανίας του: από αυτήν του παθητικού χαμαιλέοντα Yes Man, μέχρι εκείνη του επιθετικού προκλητικού και τρόπον τινά ριψοκίνδυνου κομφορμιστή, με κορύφωση την επιδίωξη να είναι «βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως”…
Αντιστρόφως ανάλογα του δέους που νοιώθει για τους ανώτερους, αντιμετωπίζει ο γραφειοκράτης τους ιεραρχικά κατώτερους, το «υλικό”, τα «αντικείμενα” της διοίκησης που ασκεί. Στο βαθμό που η θέση του εξαρτάται και από αυτούς, φροντίζει να κάνει τα πάντα για να τους καθιστά συναινετικά χειραγωγήσιμους, ως μάζα ιδιοτελών συμφερόντων (υποσχέσεις, εύνοια, εκδουλεύσεις, νομή κονδυλίων, προγραμμάτων, εξουσίας, διασυνδέσεων κ.ο.κ.). στο βαθμό που οι κατώτεροι εξαρτώνται από αυτόν, προσπαθεί να επιβάλλει πειθαναγκαστικά-κατασταλτικά την εξουσία του, με άσκηση συμβολικής ή/και υλικής βίας, με μεθόδους τιθάσευσης (ανταμοιβές υπάκουων, ποινές ανυπάκουων), πάντα στο πνεύμα της κυρίαρχης ιδεολογίας του κορπορατισμού.
«Ο κορπορατισμός κατακερματίζει την κοινωνία σε ομάδες αντιμαχόμενων συμφερόντων. Μετατοπίζει την πηγή της νομιμότητας από τους πολίτες στις ομάδες και εγκλωβίζει τα άτομα σε δομές που απαιτούν δουλική και υποτακτική συμπεριφορά αυλικού. Ο κορπορατισμός καλλιεργεί τη λατρεία του προσωπικού συμφέροντος και οδηγεί στην απαξίωση του κοινού καλού. Προάγει την τυποποίηση της σκέψης, το αγελαίο πνεύμα και το γενικευμένο κομφορμισμό. Στις σύγχρονες κοινωνίες, η δημόσια ανιδιοτέλεια που υπηρετεί το κοινό καλό τίθεται υπό διωγμόν, ενώ αντίθετα θεοποιείται το κυνήγι του χρήματος και η επιδίωξη του ατομικού πλουτισμού με κάθε μέσο. Ο Σολ δείχνει πόσο υποκριτικά και αβάσιμα είναι τα νεοσυντηρητικά επιχειρήματα που υμνούν τις αρετές της ελεύθερης αγοράς και δαιμονοποιούν το ρόλο της δημόσιας παρέμβασης για την προάσπιση του γενικού συμφέροντος. Η δημοκρατική συμμετοχή αποδυναμώνεται, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ομάδες ειδικών και σε ομάδες συμφερόντων. Ο κορπορατισμός στηρίζεται σε μια πληθώρα κοντόφθαλμων «ειδικών», με αποτέλεσμα η ευρύτερη θεώρηση και η μακροπρόθεσμη προοπτική να χάνονται μέσα στον κυκεώνα των εξειδικεύσεων και των λεπτομερειακών δεδομένων” (βλ.
http://spoudasterion.pblogs.gr/tags/korporatismos-gr.html).
Ο γραφειοκράτης, με διάφορες μεθόδους (διαίρει και βασίλευε, εξαγορά, εκδουλεύσεις, υποσχέσεις εύνοιας, πατερναλισμός) επιδιώκει να προβάλλει ως μοναδικός και αναντικατάστατος φορέας ιδεολογικής συγκρότησης και συνοχής των διοικούμενων. Και το επιτυγχάνει αυτό σε βαθμό ευθέως ανάλογο της παθητικότητας, της στενότητας, της ανεπάρκειας ολόπλευρης ανάπτυξης και συγκρότησης των διοικούμενων ως προσωπικοτήτων και ως συλλογικοτήτων. Στο βαθμό που ενσωματώνεται ψυχοσωματικά στο σύστημα, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει δική του σκέψη και συνείδηση, πρωτοτυπία και αυτόβουλη, αυτοπροσδιοριζόμενη συνείδηση. Ως εξ ορισμού ετερόφωτο, είναι εμμενώς εγκλωβισμένος σε ένα αδιέξοδο πλέγμα ετεροπροσδιορισμών: πρέπει να είναι αρεστός κυρίως στους ανώτερους (έτσι μόνο νοιώθει «άριστος”) και αποτελεσματικός στη χειραγώγηση των κατώτερων. Σε αυτό το φάσμα κινείται η όποια διατήρηση και ανάπτυξη των «δεξιοτήτων” του.
Δεν έχει ιδεολογία. Ιδεολογία του είναι η εκάστοτε κυρίαρχη των κρατούντων. Γι’ αυτό γίνεται φαιδρός όπου και όποτε επιδιώκει να αρθρώσει δικό του λόγο, μιας και είναι ανίκανος για οτιδήποτε άλλο εκτός από μηρυκασμό κυρίαρχων κοινότοπων αγοραίων ιδεολογημάτων. Τυχόν θητεία του στην αριστερά, τον καθιστά ακόμα πιο κυνικό και αδίστακτο, σύμφωνα με το σύνδρομο του γενίτσαρου. Δεν έχει πραγματικές αρχές. Αρχή του είναι η αρχομανία. Γι’ αυτό και πασχίζει να εξοντώσει όποιους ανθρώπους βλέπει με αρχές: τους εκλαμβάνει ως Ερινύες, που καθιστούν έκδηλο και ευάλωτο το δικό του αμοραλισμό… Δεν έχει προσωπικότητα, δεν έχει πρόσωπο. Το μόνο που του απομένει τελικά είναι το θλιβερό προσωπείο της θέσης και του ρόλου που απέβησαν μοναδική του ταυτότητα. Στην περίπτωση που καθιστά στρατηγική επιβίωσής του την επιδίωξη να είναι «βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως”, πασχίζει να διαισθανθεί προς τα που φυσά ο άνεμος στις κορυφές της εξουσίας, ώστε να υπερθεματίσει αντίστοιχα λόγω και έργω. Αυτή η σπουδή του γίνεται νόημα ζωής, αυτοσκοπός, ταυτότητα.
Τυχόν απομάκρυνση του χρονίως γραφειοκράτη απ’ την καρέκλα του αξιωματούχου, βιώνεται δραματικά. Ο ίδιος υποστασιοποιεί θεσμικά-υπηρεσιακά το νοσηρό του βίωμα: δεν είναι αυτός έκπτωτος, αλλά σκοτεινές δυνάμεις (δόλιοι υποκινητές) παρέσυραν το ποίμνιο και επήλθε «ακυβερνησία”! Άρα θα κάνει τα πάντα, ώστε αυτό το «ποίμνιο” να μην έχει λόγο, και αν παρ’ ελπίδα έχει, να μην εκφράζεται επ’ ουδενί κυριαρχικά. Αν π.χ. έχει σίγουρη την ανάδειξή του με την κυριαρχία πλειοψηφικά στην επικράτειά του του επιθυμητού για ότι πρεσβεύει τύπου κοινού, ότι ενδέχεται να μη διασφαλίζει την εξουσία του, θα επιδιώξει, αρχικά να το παρακάμψει πραξικοπηματικά και στη συνέχει να κάνει τα πάντα ώστε αυτό το πραξικόπημα να πάρει γενικευμένη θεσμική μορφή δια νόμου στην επικράτεια! Αν π.χ. σε συνθήκες κρίσης καταβαραθρώνεται, απονομιμοποιοείται στις συνειδήσεις των αγανακτισμένων ανθρώπων ότι αυτός (ως «βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως” κολαούζος της εξουσίας) και οι όμοιοί του πρεσβεύουν, τότε δεν φέρουν αυτοί και το είδος της διοίκησης που ασκούν καμία ευθύνη, αλλά και πάλι ενέχονται κάποιες δόλιες δυνάμεις (πάντα υποκινητές και υποκινούμενοι), κάποιες «μειοψηφικές” δυνάμεις «ανομίας”, «τρομοκρατίας”, «ανωμαλίας” κ.ο.κ., που βάλθηκαν να υπονομεύσουν το βασίλειο της δικής του «αριστείας”, «αρμονίας” και «ανάπτυξης”… Θα κάνει τα πάντα να επανέλθει στην εξουσία, θα μετέρχεται κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέτρου. Γίνεται λοιπόν αδίστακτος και αν «το καθήκον” το επιβάλλει: πραξικοπηματίας, προβοκάτορας κ.ο.κ. Η πόλωση και η στοχοποίηση ορισμένου εχθρού, με κατάλληλη ιδεολογική επένδυση, τσιμεντάρει την επιθυμητή για το γραφειοκράτη συσπείρωση-συστράτευση του ποιμνίου.
Σκιαγραφήσαμε αδρομερώς τους δομικούς, λειτουργικούς και μορφολογικούς όρους και τα όρια του γραφειοκρατικού εκφυλισμού θεσμών και προσώπων. Τα υπόλοιπα είναι θέμα κλινικής ψυχολογίας, ψυχιατρικής ή και λογοτεχνίας του ψυχοδράματος.
Ολίγον πράξη:
Είστε χρονίως γραφειοκράτης, ψυχοσωματικά εξαρτημένος από την εξουσία; Κανένα πρόβλημα. Αρκεί να οσφραίνεστε καλά που φυσά ο άνεμος της εξουσίας στις κορυφές. Αν οι εξωθεσμικές λύσεις γίνονται σύστημα, σαφώς κερδίζει αυτός που θα ποντάρει σε κατά τόπους αυταρχικές-δικτατορικές λύσεις και ιδεολογικές πιρουέτες. Δείτε τη νέα μετάλλαξη του καθεστώτος με τη χούντας του διεθνούς τραπεζίτη ως χρυσή ευκαιρία για νέο επιθετικό τυχοδιωκτισμό.
Διογκώνεται το κύμα της απονομιμοποίησης όλης της πυραμίδας της εξουσίας και η αγανάκτηση έναντι όλων των συστημικών εκφραστών της; Πληθαίνουν τα κρούσματα υποδοχής των πλέον προκλητικών φορέων της εξουσίας με δροσερά κηπευτικά, γαλακτοκομικά και ορνιθοτροφικά προϊόντα; Ολίγον πρόβλημα! Αλλά καθ’ ότι τα παραπάνω είναι φαινόμενα προβλέψιμα (ιδιαίτερα εάν έχετε διακεκριμένη εμπειρία σε παρόμοιες εκδηλώσεις αγάπης του λαού), με ορισμένους «πονηρούς” χειρισμούς, μπορείτε να τα χειριστείτε και αυτά ως πλεονέκτημα που θα σας δώσει πόντους στο παιγνίδι.
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Ιδού η συνταγή:
1. Παρουσιάζετε τον εαυτό σας ως ύπατο υπηρεσιακό παράγοντα, άνθρωπο του καθήκοντος, εκφραστή της «τάξεως και της ηθικής”, της τήρησης των θεσμών και του Νόμου.
2. Παρουσιάζετε συλλήβδην και αδιαφοροποιήτως όσους δεν ασπάζονται αυτή τη «στράτευσή” σας ως δυνάμεις αναρχίας, δόλου, καταστροφής, ως «ακραίες δυνάμεις” και «μειοψηφίες μετρίων” με μόνη διαφοροποιητική διάταξη εντός τους την ύπαρξη «υποκινητών” και «υποκινούμενων”.
3. Φωτογραφίζετε ως δόλιο και αιμοσταγή ιδεολογικό υπεύθυνο των δεινών της κοινωνίας όχι αυτούς που εξαπέλυσαν τον εν εξελίξει κοινωνικό πόλεμο, αλλά το κατάλληλο άτομο ή/και ομάδα (φορέα, Πολιτικό Μέτωπο), τους κατονομάζετε και τους στολίζετε με επιπλέον τραντακτές ιδιότητες: του ενόχου για σύσταση «ομάδας κρούσης», του «ηθικού αυτουργού» «για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί εις βάρος σας ή εις βάρος άλλων» κ.ο.κ.
4. Κάνετε τα πάντα να οξύνετε τα πνεύματα στο έπακρο από τα πριν. Εμφανιζόμενος στην αίθουσα διδασκαλίας μετά από χρόνια διοικητικής αργίας και με δεδηλωμένη την αρνητική στάση έναντί σας των φοιτητών, δείξτε ολίγον «ηρωισμό”. Προκαλέστε όσο μπορείτε τους πλέον ευερέθιστους νέους. Με την πρώτη εκτόξευση προϊόντος επιδιώξετε να αποκαλύψετε το δράστη, ώστε να προκληθεί και επεισόδιο χειροδικίας.
5. Δρομολογείτε το σενάριο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας σας σε πλήρες ανάπτυγμα, αξιοποιώντας όλα τα ερείσματα, τις διασυνδέσεις σας, τα Μ.Μ.Ε. κ.ο.κ.
6. Προβάλλετε ακαριαία το «σωστό” σενάριο. Δεν είστε αρχομανής χρονίως γραφειοκράτης που επιδιώκει να αναβαθμίσει το πολιτικό του κεφάλαιο ως βασιλικότερος του εκάστοτε βασιλέως, αλλά: οσιομάρτυρας του καθήκοντος, θύμα δολίου επιθέσεως σκοτεινών δυνάμεων με καταδεδειγμένους τρομοκράτες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς.
Δεν χρειάζεται να δένουν λογικά τα στοιχεία του σενάριου. Αρκεί να προβάλλονται συστημικά, καταιγιστικά και φορτικά. Η υπερβολή δεν βλάπτει (θυμηθείτε την τούρτα που φάγατε κάποτε και όταν σας πήραν στο ψιλό, δραματοποιήσατε εισέτι το γεγονός, με τοποθέτηση αρσενικού στο προϊόν, την ύπαρξη του οποίου προφανώς τεκμηριώσατε μετά από χημική ανάλυση στα ένδοξα εργαστήρια του Ιδρύματος!…).
Δεν έχει σημασία η αλήθεια, αλλά η επιβλητική και υποβλητική προβολή του σεναρίου (μελετήστε Γκέμπελς). Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως η πόλωση και η στοχοποίηση συγκεκριμένου εχθρού (Εβραίου, κομμουνιστή, φιλοσόφου κ.ο.κ.), με κατάλληλη ιδεολογική επένδυση, τσιμεντάρει την επιθυμητή για το καθεστώς (άρα και για το γραφειοκράτη) συσπείρωση-συστράτευση του ποιμνίου.
Φροντίστε να μην επιχειρείται λογική αποδόμηση των «ψευδοσυλλογισμών” σας:
Ψευδοπροκείμενες:
α. Ο χ (κατά δήλωση του ψ) είναι αιμοσταγής ιδεολόγος της τρομοκρατίας, ηθικός αυτουργός κάθε βιαιοπραγίας κ.ο.κ.
β. Ο ψ κατέστη θύμα βιαιοπραγίας
Ψευδοσυμπέρασμα:
γ. Θάνατος στον χ!
Ή σε άλλη εκδοχή ψευδοσυμπεράσματος:
Κάθε αντίρρηση στον ψ και σε ότι αυτός πρεσβεύει, είναι κατάλυση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, τρομοκρατική βιαιοπραγία, ηθική αυτουργία σε έγκλημα, κ.ο.κ.
Μη σας απασχολεί που δεν στέκει το εγχείρημα ούτε για μάθημα λογικής και φιλοσοφίας του γυμνασίου. Με το κατάλληλο κλίμα, θα βρεθούν πανεπιστημιακοί που θα σπεύδουν να δηλώνουν τα σέβη τους και την υποταγή τους στο πρόσωπό σας και σε ότι εσείς πρεσβεύετε, αρκεί να αποτινάξουν κάθε υποψία υπαγωγής στο φονικό ψευδοσυλλογισμό-παγίδα που θα στήσετε.
Άλλωστε, η φιλοσοφία και η λογική, θα αποκλειστούν από το «μεταρρυθμισμένο” κατοχικό πανεπιστήμιο της «αριστείας” που απεργάζεστε και πασχίζετε να εφαρμόσετε πιλοτικά, άρα όλο και θα λιγοστεύουν αυτοί που θα είναι ικανοί να αποκαλύπτουν χειραγωγικές απάτες αυτού και άλλων τύπων…
Ει δυνατόν, να κάνετε τον ψευδοσυλλογισμό δίπολο αποκλειστικής διάζευξης: «ή με εμένα, την νομιμότητα και το Νόμο 4009/2011 (των Άδωνη, Άννας, Άρη) ή με τους τρομοκράτες-εγκληματίες”. Παρουσιάστε εκβιαστικά την κατάσταση κατά τρόπο, ώστε όποιος δεν τάσσεται με εσάς να φαίνεται ως τουλάχιστον οπαδός της αντιακαδημαϊκής ανομίας και συνοδοιπόρος τρομοκρατών!
Το νοήμον κοινό σας θα τσιμπήσει ακόμα καλύτερα!
Τι κι αν ζηλώσατε την αίγλη του κοινού συκοφάντη και καταδότη, τι κι αν εισάγετε καθεστώς διώξεων με επικηρύξεις αντιφρονούντων στο Πανεπιστήμιο, τι κι αν το τεκμήριο της αθωότητος μετατρέπεται σε τεκμήριο ενοχής «για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε”; Κανένα πρόβλημα. Σας διαβεβαιώ ότι κάποιοι θα ενθουσιαστούν τόσο, που θα δουν τα παραπάνω και ως λυτρωτικά! Θα στοιχίζονται να προσυπογράψουν την κρυστάλλινη «λογική” σας!
Φροντίστε να περιφέρεστε συστηματικά ανά τα κανάλια και τα ραδιόφωνα, ως διαμαντοπουλικός μεταρρυθμιστής οσιομάρτυρας, στολίζοντας δεόντως τους υποκινητές-ηθικούς αυτουργούς και τρομοκράτες. Βάλτε και μιαν έγκριτη φυλλάδα (ιδιαίτερα με προϊστορία δωσιλογισμού από την άλλη κατοχή, του 1940-44), π.χ. την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ να λέει: «Είχαν προηγηθεί, από τις 20/9, λεκτικές επιθέσεις κατά του κ. χ στο διαδικτυακό Βήμα Διαλόγου του Πολυτεχνείου. Ο καθηγητής κατονομάζει διδάσκοντα που αποκάλεσε όσους είναι υπέρ του νέου νόμου για τα ΑΕΙ «χουντικούς επιτρόπους, ταγματασφαλίτες και δωσίλογους», υποσχόμενος λαϊκά δικαστήρια «.
Η καλύτερή σας: όλα στο πνεύμα της συγκυρίας και της τροπής που επιδιώκουν να προσδώσουν στις εξελίξεις συγκεκριμένοι καθεστωτικοί κύκλοι.
Ίσως κάποιοι εκεί ψηλά, που ενδέχεται να αμφισβητούσαν την αξία σας, να αντιληφθούν επιτέλους ότι δεν είστε ο πρώτος τυχόν τυχοδιώκτης (τις υπηρεσίες του οποίου πολλοί επιζητούν, αλλά τον ίδιο απαιχθάνονται, όπως μου δήλωσε χαρακτηριστικά κάποιος πολιτικός που υπηρετήσατε). Θα δουν ότι είστε λειτουργός με διορατικότητα, που σπεύδει να χαράξει τις επόμενες πρακτικές του συστήματος, προτρέχοντας των εξελίξεων, πάντα με γνώμονα να υπερθεματίζει σε θεσμικές-εξωθεσμικές πιλοτικές παρεμβάσεις. Που ξέρεις; Μήπως οι άλλοι που έγιναν γραμματείς Υπουργείων, ακόμα και υφυπουργοί, είναι καλύτεροι;
Αν όλα σας έλθουν δεξιά, μπορεί να επιτύχετε: 1. παραδειγματικό διασυρμό, δίωξη και ει δυνατόν τιμωρία, πειθαρχική και ποινική, των στοχοποιημένων ενόχων, 2. άμεση εφαρμογή του αντισυνταγματικού νόμου 4009/2011 για τα ΑΕΙ με το καθεστώς χουντικής επιτροπίας, αρχής γενομένης από την εκλογή των 8 εσωτερικών μελών του Συμβουλίου, 3. άμεση κατάλυση του ασύλου με δυνάμεις καταστολής στα αμφιθέατρα, αρχής γενομένης απ’ το Πολυτεχνείο Κρήτης κ.ο.κ.
Αναβαθμίζετε και το «θεσμικό” σας ρόλο, καταδεικνύοντας στο πανελλήνιο ότι για άλλη μια φορά είστε ικανός να παράξετε δια τετελεσμένων χειρισμών «δίκαιο», αρχής γενομένης από τα ΑΕΙ, σε δύο κύριους «καινοτόμους» άξονες: 1. Κάθε ανικαθεστωτική φωνή και δράση, στο εξής θα βαφτίζεται «σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης” και «άσκηση τρομοκρατίας” και θα στοχοποιείται προληπτικά, ως εκ προοιμίου ένοχη επί «ηθική αυτουργία”, εισάγοντας στα ήθη των ΑΕΙ το τεκμήριο ενοχής «για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί οπουδήποτε και οποτεδήποτε”. Κάθε κριτική θα συνιστά «λεκτική επίθεση” που οδηγεί σε τρομοκρατία.
2. Ποινικοποίηση των ίδιων των ιδεών και της διαφωνίας με απόλυτη κατάργηση κάθε ίχνους «τεκμηρίου της αθωότητος».
Το έθνος θα σας ευγνωμονεί: μετά τη κατάργηση του ασύλου, αυτή θα είναι η πλέον λαμπρή καινοτομία, με εισηγητή εσάς!
Ω, τι λαμπρόν μέλλον!
Φροντίστε μόνο να μη βρεθούν τίποτε δόλιοι και αρχίσουν να υπονομεύουν το θεάρεστο έργο σας με κρίση, σκέψη, συνείδηση και αξιοπρέπεια…
Αγαπητέ αναγνώστη, αγαπητή αναγνώστρια,
κάθε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα, δυστυχώς είναι πραγματική…
Η διάζευξη θα γίνεται όσο πάει και πιο αποκλειστική:
Τα όνειρά μας θα γίνουν εφιάλτες τους, ή το αντίστροφο!
Για την αντιγραφή-καταγραφή της συνταγής
Δημήτρης Πατέλης
Χανιά 20.11.11
www.alfavita.gr

 

Κάπως έτσι θα γίνονται εκπομπές σε λίγο...


Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

AΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ!!

Η ανάρτηση αυτή, απόλυτα εναρμονισμένη με το  κλίμα της σαρακοστής, έγινε κατ΄απαίτηση εκλεκτής φίλης του Αριστοφάνη...

Σεβασμός και "αφιερώματα"...

*Το αφιέρωμα του TVF5 στο Μανώλη Γλέζο, που ανάρτησε η ΚΕΠ στο ιστολόγιό της, για μας δεν είναι κάτι καινούργιο.
Το έχουμε ξαναδεί (μέσα στο 2011 δύο τουλάχιστον φορές) στην ΕΤ1 στο πλαίσιο της εκπομπής Μediterraneo.
Ο Γλέζος -έτσι κι αλλοιώς- έχει κατακτήσει μια θέση στην ιστορία, μέσα από αγώνες που του "απέφεραν" φυλακίσεις, εξορίες, θανατικές καταδίκες και  πολλές άλλες διώξεις, όπως φυσικά συνέβη με χιλιάδες συναγωνιστές του στην κατοχή και  στη μαύρη περίοδο της μεταπολεμικής Ελληνικής ιστορίας.
Από την άποψη αυτή καμία μα καμία ανάγκη δεν έχει για την υστεροφημία του τα όποια αφιερώματα από ντόπια ή ξένα κανάλια.
Άλλωστε όσοι αφιέρωσαν τη ζωή τους σε υψηλά ιδανικά δεν προσέβλεπαν σε κανενός είδους αντιστάθμισμα.
Από την άποψη αυτή λοιπόν, έκπληξη μας προκάλεσαν κάποια πράγματα που αποδόθηκαν στο τιμώμενο πρόσωπο -με αυτό το ιστορικό βάρος που κουβαλάει- κι έχουν να κάνουν με την τοπική μας πρόσφατη "ελαφρά" ιστορία...
Δεν γνωρίζουμε ποιός ή ποιοί πληροφόρησαν το δημοσιογραφικό επιτελείο της εκπομπής για τα παρακάτω:
1)Την ιδιότητα του Γλέζου ως δημοτικού συμβούλου την περίοδο 2007-2010!!
2)Την εμπλοκή του στην ίδρυση του Περιβαλλοντικού Πολιτιστικού Πάρκου!!
3)Την ιδιότητά του μάλιστα, ως  προέδρου του φορέα αυτού!!

Αυτό που έχει σημασία, είναι πως πρέπει να γίνει παρέμβαση στην παραγωγή και να ζητηθεί ΔΙΟΡΘΩΣΗ των ανακριβειών που παρατίθενται.
Και αν αυτό θα ήταν απλή απαίτηση για ένα οποιοδήποτε πρόσωπο, για την περίπτωση του Γλέζου είναι επιταγή.
Αν φυσικά υπάρχει ειλικρινής και αυθεντικός σεβασμός στο πρόσωπο και την ιστορία του...

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Eπίκαιρα Παριανά...

*Θα βαρεθείτε να το διαβάζετε.
Η άποψή μας όμως παραμένει σταθερή.
Η συμμετοχή του δήμου σε τουριστικές εκθέσεις δεν αποφέρει ΤΙΠΟΤΑ στον τουρισμό!
Έχουμε αναλύσει λεπτομερέστατα και διεξοδικότατα τα πως και τα γιατί σε παρελθούσες αναρτήσεις μας.
Έχουμε κατ΄επανάληψη θέσει το -ρητορικό- ερώτημα ΓΙΑΤΙ δεν αντιστοιχείται η ροή πόρων προς την τουριστική προβολή, με αντίστοιχη ανάπτυξη του τουριστικού ρεύματος;
Αντίθετα παρατηρείται αντιστρόφως ανάλογη σχέση στα μεγέθη.
Έχουμε δηλαδή μείωση των επισκεπτών στο νησί!!!
Κι εμείς επιμένουμε "παραδοσιακά" να επενδύουμε σε χαμένες υποθέσεις.
Να ξοδεύουμε χρήματα σε πανηγυράκια που έχουν χάσει εδώ και χρόνια τη λάμψη τους και την αποτελεσματικότητά τους.
Κι αν κάποτε -που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα- αυτό το άντεχε ο μπεζαχτάς, τώρα είναι ανεπίτρεπτη σπατάλη...

*Το πρόβλημα με τα αδέσποτα που περιφέρονται ασύδοτα και αποτελούν πηγή πρόκλησης διαφόρων κακών (επιθέσεις σε ζώα, επιθέσεις σε ανθρώπους, ρύπανση κα) φαίνεται ν' απασχολεί μόνο το δήμο της γειτονικής μας Αντιπάρου.
Γι αυτό και γίνεται αντικείμενο συζήτησης στο δημοτικό της συμβούλιο.
Γι αυτό και προτείνονται μέτρα για τον περιορισμό του.
Και δεν αρκούνται στη δράση (αξιέπαινη) κάποιων εθελοντών.
Στον δικό μας, κάποια απόπειρα που έγινε το 2007 με πρωτοβουλία δημοτικού συμβούλου, σταμάτησε στο ξεκίνημά της.
Ο λόγος απλός! Έτσι "απαίτησε" και μάλιστα με έγγραφο απαράδεκτου ύφους και αστείου περιεχομένου ο τότε πρόεδρος του PAWS κ.Ν.Στεφάνου...
Και να σκεφτεί κανείς, πως αφορμή υπήρξε η επίθεση σκυλιών σε μικρά παιδιά με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία (ιδιαίτερα στη ψυχική) των παιδιών!!
Με την "φιλοζωία" παίζουμε, δεν παίζουμε ε;

*H ιστορία των υποσιτιζόμενων μαθητών θέλει  προσοχή.
Καλό θα ήταν οι "προτάσεις" που ακούγονται να λαμβάνουν υπόψιν τρία κρίσιμα δεδομένα:
1)Τον κίνδυνο στιγματισμού μέσα από διαδικασίες ενδοσχολικής διευθέτησης.
2)Ο υποσιτισμός δεν αποτελεί αυτοτελές φαινόμενο, αποσυνδεδεμένο από το γενικότερο κοινωνικό, άρα στο πνεύμα αυτό και με παρεμβάσεις στον πυρήνα (οικογένεια) του προβλήματος θα δοθεί η λύση.
3) Οι υπηρεσίες του δήμου (των περισσότερων Ελληνικών δήμων) δεν είναι (καλώς ή κακώς δεν έχει σημασία) διαθέσιμες για την επίλυση του όποιου προβλήματος ανακύπτει.
Άρα η επίκληση των δημοτικών "δομών", μάλλον ακούγεται ως ανεύθυνη και εύπεπτη αοριστολογία, παρά ως ρεαλιστική και εμπεριστατωμένη πρόταση.
Σε κάθε περίπτωση η ιστορία αυτή δεν προσφέρεται για μικροπολιτική σπέκουλα...

*Προσυπογράφουμε την πρόταση της μειοψηφίας περί παραίτησης σύσσωμου του δημοτικού συμβουλίου, σε περίπτωση κατάργησης του μειωμένου ΦΠΑ για τα νησιά.
Την είχαμε άλλωστε εισηγηθεί παλαιότερα με αφορμή την "εξαφάνιση" της νησιωτικότητας από τους σχεδιασμούς της κεντρικής διοίκησης.
Δυστυχώς μόνο αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνουν οι καρεκλοκένταυροι των Αθηνών, που τώρα χορεύουν το χορό της κοιλιάς στους τροϊκανούς...

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Ανακοίνωση Ε.ΠΑ.Μ.

ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ. ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΑΤΟΧΗΣ



Οι συμφωνίες στα πλαίσια του Eurogroup της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου κάνουν ακόμη και το 1ο Μνημόνιο με την αντίστοιχη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης του 2010 να ωχριούν. Με το πλαστό επιχείρημα ότι «η χώρα σώθηκε από την χρεοκοπία» οι πολιτικές δυνάμεις της συγκυβέρνησης παρέδωσαν κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές και τους ευρωκράτες.
Δεν συμφώνησαν μόνο στην κυριολεκτική διάλυση της εσωτερικής αγοράς εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών της Ελλάδας, ώστε να υποβαθμιστεί η χώρα στο επίπεδο των ανατολικών χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, όπως επιτάσσει ξεκάθαρα το 2ο Μνημόνιο που ψήφισε στις 10/2 η δοτή πλειοψηφία της Βουλής.
Αποδέχτηκαν επίσης και τα εξής:
Πρώτο: Την παράδοση του συνόλου των δημοσιονομικών εσόδων της χώρας στη διάθεση των δανειστών με σκοπό να εξυπηρετείται πρώτα απ’ όλα το δημόσιο χρέος. Πλέον, μόνο ότι περισσεύει θα πηγαίνει στις πρωτογενείς δαπάνες (μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία, κοκ). Για τον σκοπό αυτό, η Ελλάδα καλείται να ενσωματώσει στο εσωτερικό της δίκαιο την ρήτρα αυτή και να κατοχυρώσει μέσα από αναθεώρηση του συντάγματος, το ταχύτερο δυνατό, ότι πρώτη προτεραιότητα είναι η εξυπηρέτηση του χρέους και όλα τα υπόλοιπα έπονται.
Δεύτερο: Την δημιουργία ειδικού λογαριασμού, υπό τον έλεγχο της τρόικας, ο οποίος θα διαθέτει πάντα ρευστότητα ίση με την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων του επόμενου τριμήνου. Εάν η ρευστότητα στον λογαριασμό αυτόν πέφτει κάτω από αυτό το σημείο, τα χρήματα θα συμπληρώνονται από τα τακτικά έσοδα που προορίζονται για τη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Μέσω αυτού του ειδικού λογαριασμού θα καταβάλλεται και η δόση του νέου δανείου που θα πηγαίνει αποκλειστικά σε τοκοχρεωλύσια.
Τρίτο: Την υποβολή της Ελλάδας σε πρωτοφανή εξωτερικό έλεγχο των δημοσιονομικών της και της οικονομίας της. Για το σκοπό αυτό πρόκειται να ενισχυθεί η Task Force με «ειδικούς» από τα κράτη μέλη, με σκοπό να θέσουν υπό τον έλεγχό τους όλες τις βασικές λειτουργίες του ελληνικού κράτους και να εξασφαλίσουν την μοιρασιά του δημόσιου πλούτου ανάμεσα στα μεγάλα συμφέροντα που ο καθένας αντιπροσωπεύει.
Τέταρτο: Την εγκατάσταση μόνιμης επιτροπείας στην χώρα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή,  με κύριο σκοπό τον έλεγχο του κρατικού προϋπολογισμού και με κύρια ευθύνη την απαρέγκλιτη εφαρμογή του προγράμματος. Ιδίως την εξασφάλιση ότι θα τηρηθεί η απόλυτη προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, έναντι κάθε άλλης ανάγκης του ελληνικού κράτους.
Όλα αυτά συμφωνήθηκαν από την δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου με σκοπό, αφενός, να εγκριθεί ένα νέο πακέτο δανεισμού ύψους 130 δις ευρώ και, αφετέρου, να πραγματωθεί η εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων (PSI) με ονομαστικό «κούρεμα» της τάξης του 53,5%. Με τον τρόπο αυτό υποτίθεται ότι το χρέος της Ελλάδας θα κατέβει στο 120% έως το 2020 και θα γίνει «βιώσιμο». Πρόκειται για παραμύθια που σκοπό έχουν να κρύψουν το γεγονός ότι η Ελλάδα με το νέο πρόγραμμα παύει να είναι αυτοτελές, ανεξέρτητο και κυρίαρχο κράτος.
Υπό το νέο καθεστώς και κυρίως μετά την ένταξη της Ελλάδας στον μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, που προγραμματίζεται για τον Ιούλιο του 2012, θα υποβαθμιστεί στην κατάσταση ενός απλού νομικού προσώπου που τελεί υπό εκκαθάριση όπως κάθε άλλη επιχείρηση που βρίσκεται υπό πτώχευση. Δεν είναι τυχαίο ότι το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) έχει καθεστώς ιδιότυπης Ανώνυμης Εταιρείας και έχει σαν σκοπό να αναλάβει τη διαχείριση κρατών υπό πτώχευση, μέχρι το ρόλο αυτό να αναλάβει από τον ερχόμενο Ιούλιο ο μόνιμος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης, που συνιστά διεθνή οργανισμό, με καθήκοντα αντίστοιχα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την περιοχή της Ευρωζώνης. Τη συνθήκη αυτού του ΕΜΣ έχει ήδη υπογράψει η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου ερήμην του ελληνικού κοινοβουλίου και του ελληνικού λαού, μόλις πριν από λίγες ημέρες και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι μία τόσο σημαντική είδηση πέρασε τελείως στα ψιλά κάποιων ιστολογίων και δεν βρήκε το δρόμο της σε κανένα ραδιοτηλεοπτικό σταθμό ή έντυπο ευρείας κυκλοφορίας.
Ταυτόχρονα, το νέο δάνειο των 130 δις ευρώ, δεν πρόκειται να δοθεί όπως το προηγούμενο, δηλαδή μέσω παροχής δανείων από τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Το Eurogoup έχει στήσει έναν νέο μηχανισμό δανεισμού, αρχικά, διαμέσου του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης (ΕΤΧΣ) και αργότερα, του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ). Ο δανεισμός μέσω αυτών των μηχανισμών προϋποθέτει την έκδοση ομολόγων με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι ο μηχανισμός θα μπορεί να εκταμιεύει την εκάστοτε δόση του νέου δανείου, ανάλογα με το τι μπορεί να βάλει ενέχυρο η ελληνική κυβέρνηση και ανάλογα με την πορεία ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος της χώρας. Αν δεν φτάνουν αυτά τότε θα χρησιμοποιούνται ως εγγύηση ακόμη και τα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού.
Για το λόγο αυτό και σύμφωνα με πληροφορίες που έρχονται καθημερινά στο φως της δημοσιότητας από διάφορες πηγές, τη στιγμή που η ίδια η «ελληνική» Κυβέρνηση δεν αναφέρει το παραμικρό για τις λεπτομέρειες του προγράμματος, έχει δημιουργηθεί ήδη σκιώδης εταιρεία στο Λουξεμβούργο, με άγνωστους μετόχους και σκοπό τη διαχείριση αυτών των εγγυήσεων, έτσι ώστε, πρώτα, το ΕΤΧΣ και ύστερα ο μόνιμος ΕΜΣ, να εκδίδει ομόλογα για το δανεισμό του ελληνικού κράτους αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Αυτό σημαίνει ότι το νέο δάνειο δεν θα μπορεί να εκταμιεύεται παρά μόνο στον βαθμό που θα αποδίδει το ξεπούλημα, ή ο ενεχυριασμός των περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Σημειώνεται ότι διόλου τυχαία στο Λουξεμβούργο εδρεύουν τόσο o ΕΧΤΣ όσο και ο ΕΜΣ και στα δικαστήρια της χώρας αυτής έχει υπαχθεί κάθε διαφορά που τυχόν θα προκύψει μεταξύ της Χώρας μας και των δανειστών της η νέα Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης.
Υπενθυμίζεται τέλος ότι, όπως ξεκαθαρίζεται και στο Προοίμιο της Συνθήκης για το τον ΕΜΣ, προϋπόθεση για τη συνέχιση της χρηματοδότησης μέσω του ΕΣΜ είναι η άμεση υπογραφή και επικύρωση και του περιβόητου Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, το οποίο θέτει νέους ομοιόμορφους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας για όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, τους οποίους μάλιστα όλα τα Κράτη Μέλη οφείλουν όχι μόνο να ενσωματώσουν στην εσωτερική έννομη τάξη τους, αλλά και να τους αναβαθμίσουν πλέον σε συνταγματικούς κανόνες και μάλιστα το αργότερο έως το Μάρτιο του 2013. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι καλείται η χώρα μας, όπως και όλες οι χώρες που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά προβλήματα, να καταστήσουν τη μόνιμη λιτότητα συνταγματική επιταγή, εάν θέλουν να γλιτώσουν τη «χρεοκοπία» και να «σώσουν την πατρίδα», με βάση τη ρητορική που έχουν υιοθετήσει οι δανειστές μας και οι εγχώριοι συνεργάτες τους.
Τα δεδομένα αυτά εξασφαλίζουν ότι παρά την όποια εικονική απομείωση χρέους πετύχει το PSI, ένα είναι σίγουρο: το δημόσιο χρέος της χώρας δεν πρόκειται να γίνει βιώσιμο με κανένα τρόπο. Απλά θα εξασφαλίζει ότι ο ελληνικός λαός δεν πρόκειται ποτέ να γλυτώσει από το επίσημο καθεστώς δουλοπαροικίας που του επιβάλουν.
Οι συμφωνίες της συγκυβέρνησης αποτελούν πράξεις που υπερβαίνουν κατά πολύ την ταξική σκοπιμότητα και την εθνική υποτέλεια που διακρίνει για δεκαετίες το επίσημο πολιτικό σύστημα της χώρας. Τέτοιες συμφωνίες είναι πράξεις ανοιχτού δωσιλογισμού και είναι δύσκολο να βρεθούν ανάλογες, τόσο στην ιστορία της χώρας, όσο και διεθνώς, ακόμη και σε συνθήκες πολεμικής κατοχής. Η ίδια η ύπαρξη της χώρας, η επιβίωση του ελληνικού λαού, ακόμη και η τυπική αυτοτέλεια του ελληνικού κράτους, έχουν τεθεί υπό αίρεση. Το μόνο που μένει τώρα πια, είναι να τεθεί ο ελληνικός λαός και υπό επίσημη στρατιωτική κατοχή από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, προκειμένου να πειστεί πώς είναι προς το συμφέρον του να ζει ως δουλοπάροικος των αγορών και του ευρώ.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θεωρεί τις συμφωνίες αυτές πράξεις εσχάτης προδοσίας και προκλητικής καταπάτησης κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Θεωρεί επίσης την εκβιαστική επιβολή τους από το Eurogroup ως ανοιχτή εχθρική ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού, με μοναδικό σκοπό την υποδούλωσή του.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο θεωρεί ότι οι συμφωνίες αυτές είναι άκυρες, γιατί παραβιάζουν κατάφωρα κάθε έννοια εθνικού και διεθνούς δικαίου. Είναι επίσης άκυρες, γιατί τις αποδέχτηκε μια κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό κατά παράβαση του συντάγματος και μια προσχηματική πλειοψηφία της Βουλής, χωρίς κανενός είδους νομιμοποίηση από τον ελληνικό λαό.
Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο δηλώνει απερίφραστα ότι θα αγωνιστεί μαζί με τον ελληνικό λαό για την άμεση ανατροπή του καθεστώτος δουλοπαροικίας και κατοχής. Καλεί όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αντιτάσσονται στις συμφωνίες σε κοινή δράση, έτσι ώστε, το ταχύτερο δυνατό, να δημιουργηθεί εκείνο το αναγκαίο πλειοψηφικό ρεύμα που θα λυτρώσει τη χώρα και τον λαό από την «ξένη ακρίδα». Στην κατεύθυνση αυτή το Ε.ΠΑ.Μ. θα συνεχίσει να παίρνει, ή να συμμετέχει σε πρωτοβουλίες για την συγκρότηση μιας ευρύτατης συμπαράταξης δυνάμεων, με κύριο σκοπό την ακύρωση όλων των συμφωνιών και δεσμεύσεων που αναλαμβάνει ερήμην και σε βάρος του ελληνικού λαού η δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου και το πολιτικό σύστημα της συγκυβέρνησης.
Το Ε.ΠΑ.Μ. καλεί τις δυνάμεις της αριστεράς, αλλά και το σύνολο των δυνάμεων που αντιτάχθηκαν στις συμφωνίες, να συναισθανθούν τις ιστορικές ευθύνες τους έναντι του ελληνικού λαού και της χώρας. Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχουν πια περιθώρια για ιδεοληψίες και προσχήματα διαφορετικότητας. Όποιος δεν τοποθετείται σήμερα ξεκάθαρα ενάντια στο σύνολο του πλαισίου συμφωνιών του Eurogroup, ή αρνείται την κοινή δράση στη βάση αυτή, είτε δεν έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα της κατάστασης, είτε υπηρετεί ξένες προς τον λαό σκοπιμότητες.

Περί ταμπακιέρας...


Παρακολουθώντας με προσοχή την εκπομπή θ' αντιληφθείτε τους λόγους για τους οποίους οι δοσίλογοι ξεπουλάνε την πάμπλουτη Ελλάδα όσο-όσο στους Ευρωλεχρίτες και στα διεθνή τοκογλυφικά λαμόγια...

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ...

Eπίκαιρα Παριανά...

Μέσα στο γενικό χαμό με τα μνημόνια, τους δοσίλογους σωτήρες και τους αρχιστρατήγους της εθνικής προδοσίας, είναι αλήθεια πως έχουμε παραμελήσει το βασικότερο σκοπό της ύπαρξής μας: Την ενασχόληση με τα δικά μας, τα Παριανά δρώμενα!!

Οι εξελίξεις στο θέμα του Β' Γυμνασίου Παροικίας είναι απίστευτες...

Για μια ακόμη φορά επιχειρείται η "διασύνδεση" του Δήμου Πάρου με ότι κακό και αρνητικό προκύπτει από την διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στον διοικητικό ιστό της χώρας κι έχει συνέπειες στο νησί.
Για μια ακόμη φορά "ανακαλύπτεται" εσωτερικός εχθρός, προσφέροντας άλλοθι στην παθογένεια του κράτους, ιδιαίτερα τώρα υπό καθεστώς τοκογλυφικής δουλοκτησίας.
Για μια ακόμη φορά βρίσκεται σε εξέλιξη προσπάθεια συκοφάντησης του δημάρχου, αξιοποιώντας το αρνητικό κλίμα σε βάρος της πολιτικής τάξης, που κυριαρχεί στους εξοργισμένους πολίτες.
Για μια ακόμη φορά, επιχειρούν κάποιοι να ψαρέψουν στα θολά νερά, κοροϊδεύοντας τον κόσμο με την γνωστή θρασύτητα που τους διακρίνει.

Μερικοί, δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα.
Ζητάνε, κατά πάγια συνήθεια κι ενώ έχουν "χεσμένη τη φωλιά" τους και τα ρέστα από πάνω!!!

Πιστεύουν πως η παρέλευση λίγων ετών παραγράφει τον αρνητικό ρόλο που έπαιξαν στο θέμα της κατασκευής του 2ου Γυμνασίου Παροικίας.
Σε εποχές που και κονδύλια υπήρχαν και τρέχανε σχετικά γρήγορα οι διαδικασίες...
Νομίζουν πως η σημερινή δήθεν σπουδή για την επίλυση ενός από τα  πιο φλέγοντα προβλήματα σχολικής στέγης στο νησί, θα λειτουργήσει ως απαλλακτικό για την ΠΑΡΕΛΚΥΣΤΙΚΗ τακτική τους στο παρελθόν.
Μια τακτική που άφησε να χαθεί υπερπολύτιμος χρόνος (τουλάχιστον δύο χρόνια), μέχρι να επικρατήσει η λογική και να υιοθετηθεί η σωστή λύση για την χωροθέτηση του έργου.
Όσο και να φλυαρούν, όσο και να καμώνονται τους εξοργισμένους, η αλήθεια είναι ΜΙΑ και καθόλου βολική γι αυτούς:

Η τραγική επινόηση να κατασκευαστεί  σχολείο δίπλα στο νεκροταφείο, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ευθύνεται για την πρώτη καθυστέρηση επίλυσης του κτιριακού προβλήματος του Γυμνασίου Παροικίας.

Στην κόντρα που ξέσπασε τότε μεταξύ Επαρχείου (που είχε και τη φαεινή ιδέα, πέραν της αρμοδιότητας) και Αντιπολίτευσης στο Δήμο, όσοι δεν τάχθηκαν με το πρώτο, απλά έκαναν τη πάπια...
Ακόμη και το -τότε- συμβούλιο του συλλόγου γονέων (με εξαίρεση τον Σ.Καστρουνή) κράτησε μια εντελώς ανεξήγητη στάση...
Όπως περίεργη υπήρξε και η στάση του αργότερα, όταν σε δυο τουλάχιστον περιπτώσεις επιχειρήθηκε να "σηκωθεί" το θέμα μέσα στο δημοτικό συμβούλιο κι εκείνο απουσίαζε επιδεικτικά...

Το ότι υπάρχει παραπολιτικό βάθος στην υπόθεση είναι ηλίου φαεινότερον.
Αυτό σχετίζεται με τα πολλά "μυστήρια" που περικλείει η νέα, δεύτερη στη σειρά καθυστέρηση κι ενώ τα πάντα είναι έτοιμα ήδη από το 2010...
Αντί να κατακεραυνώνεται η Κυβέρνηση, η Περιφέρεια, η Εγνατία και κάθε σχετιζόμενος με την αδικαιολόγητη χρονοτριβή, καταγγέλεται ο Δήμαρχος Πάρου...

Και το πιο κουφό: Την στιγμή που καταγγέλεται (γενικώς και αορίστως) ο Βλαχογιάννης, εκδόθηκε και κυκλοφόρησε σε χρόνο ρεκόρ ευχαριστήρια επιστολή προς τον Κ.Μπιζά για τις "ενέργειές"  του σχετικά!!!

Μήπως πάει το μυαλό σας κάπου προς το πονηρό;
Μήπως στήνεται απο τους γνωστούς-αγνώστους παρασκηνιακούς υποβολείς το σκηνικό για τις ερχόμενες δημοτικές εκλογές από τώρα, εκμεταλλευόμενοι τα ερείπια της μνημονιακής μας κατάντιας;

Το πιο αποκαλυπτικό "εύρημα" πάντως είναι το NON PAPER από γνωστό παράκεντρο εξουσίας με προσχέδιο κειμένου διαμαρτυρίας-καταγγελίας σε βάρος του δημάρχου!!!
Φιλάκια...

Θριαμβολογούν οι δήμιοι για τη θεσμοθετημένη κηδεία μας

Τα ανδρείκελα των τοκογλύφων και όλη η παρασιτική καμαρίλα της προπαγανδιστικής αλητείας σκούζουν υστερικά για τον «θρίαμβο» των «σκληρών διαπραγματεύσεων», με τα ευρω-χουντικά αρπακτικά!!!
Το θάνατο της Ελλάδας και την κηδεία του ελληνικού λαού τα χαρακτηρίζουν μέγα «ιστορικό γεγονός» …σωτηρίας!!!
Η θεσμοθετημένη μετατροπή της χώρας σε αποικιακή γαλέρα των μαφιών του χρήματος είναι «ιστορικό γεγονός» … «εθνικής διάσωσης και ανάπτυξης»!!!

Και όλα αυτά οι ελεεινοί και τρισάθλιοι δωσίλογοι και τα έμμισθα, λιπαρά «παπαγαλάκια» τους, τα....
εμφανίζουν ΟΧΙ μόνο σαν ΘΡΙΑΜΒΟ, αλλά και σαν προϊόν «σκληρών» και «βασανιστικών διαπραγματεύσεων».

Αλήθεια τι διαπραγματεύτηκαν, αφού αποδέχτηκαν, με κατεβασμένα παντελόνια, όλα όσα πρόσταξαν τα αφεντικά τους και μάλιστα γλείφοντας, με σκυλίσιο ηδονισμό, τις μπότες τους;

Τι διαπραγματεύτηκαν; Την αποδοχή της Ελλάδας σε αποικία του 4ου Ράιχ;

Διαπραγματεύτηκαν την παράδοση της χώρας στην τοκογλυφική απληστία και το θάνατο του ελληνικού λαού ή τα έξοδα της κηδείας μας;

Διαπραγματεύτηκαν τη ΘΕΣΜΟΘΕΤΗΣΗ της ταφής μας και της απροκάλυπτης και στυγνής δικτατορίας της ευρω-χούντας και των επιτηρητών της.

Οι μηχανισμοί ελέγχου της τοκογλυφικής χούντας θα ενισχυθούν, η τρόικα θα εντείνει το έργο της επιτήρησης, τα δολοφονικά και αποικιοκρατικά «συμβόλαια θανάτου» του 4ου Ράιχ θα γίνουν νόμοι του κράτους, θα θεσμοθετηθούν μάλιστα και Συνταγματικά (το απαιτούν οι δήμιοι και θα το προωθήσουν τα ανδρείκελά τους) και η καθεστωτική, δωσίλογη αλητεία ΘΡΙΑΜΒΟΛΟΓΕΙ, με πολεμικές ιαχές, για αυτές τις ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ της!!! 

Θριαμβολογούν τα ανδρείκελα για το θάνατο του ελληνικού λαού και τη θεσμοθέτηση (Συνταγματική και νομική) αυτού του θανάτου…

Θριαμβολογούν για τις αποικιοκρατικές, θεσμοθετημένες αλυσίδες που περνούν στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας…

Θριαμβολογούν για τη θεσμοθέτηση της διατήρησης και διάσωσης των τοκογλυφικών κερδών, για να μη χρεοκοπήσουν ή για να έχουν ελάχιστη χασούρα από τα υπερκέρδη τους οι ολιγαρχίες του χρήματος…

Πράγματι αυτός ο εφιάλτης της αποικιοκρατοποίησής μας, ο θεσμοθετημένος μάλιστα, αποτελεί «ιστορική μέρα» για τα ανδρείκελα των αποικιοκρατών: «ιστορική μέρα» για τους αποικιοκράτες και τους τοκογλύφους…

Για το λαό και την Ελλάδα μακάβρια μέρα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο: Η ΦΡΙΚΗ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ…

Εξάλλου είναι γνωστό τούτο: Κάθε θριαμβολογία του κατεστημένου σημαίνει μεγάλες συμφορές για το λαό και την κοινωνία…

«Ιστορικές καμπές» ήταν και η ένταξή μας στην ΕΕ και στο Ευρώ: «Ιστορικές καμπές» των σημερινών συμφορών μας…

«Ιστορικές στιγμές» ήταν και τα Μνημόνια, το ΔΝΤ, η τρόικα, κ.λπ, έτσι έλεγαν και τότε: «Ιστορικές στιγμές» νέων συμφορών…

Ένας φαύλος κύκλος ΣΥΜΦΟΡΩΝ και ΦΡΙΚΗΣ, τον οποίον οι πολιτικοί απατεώνες τον προβάλλουν ΠΑΝΤΑ σαν «ιστορικές στιγμές» της …διάσωσής μας!!!

ΚΛΕΙΣΤΕ τα αυτιά σας στις σειρήνες του δωσιλογισμού, της απάτης και του εμπαιγμού των ανδρεικέλων και των προπαγανδιστικών μπράβων τους: Των καναλιών τα δηλητηριώδη ερπετά …

Όταν ακούει κανείς τις θριαμβολογικές ιαχές όλων αυτών χάνει το σφυγμό και την αίσθηση της ζωής: Το παρόν μοιάζει ναρκωμένο. Νιώθει το ανατριχιαστικό μούδιασμα του θανάτου. Νιώθει ένα φτυάρι γεμάτο χώμα να πέφτει πάνω του και να τον θάβει. Νιώθει στο κεφάλι του να κτυπούν τα σήμαντρα της τρέλας…

Εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν: Στο θάνατο, στην τρέλα, στην κατάθλιψη και στα ψυχιατρεία…

Δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη…
ΠΡΕΠΕΙ να ΞΕΣΗΚΩΘΟΥΜΕ με κεντρικό σύνθημα: «Φωτιά και τσεκούρι στους δωσίλογους και προσκυνημένους»…

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ…
Αρκετά αντέξαμε την καταλήστευσή μας, την καταστροφή μας, την κοροϊδία, την ταπείνωση και την ΥΠΟΜΟΝΗ…
πηγή: in the mind of Harry Klynn

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ…

Ξέρω πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η χθεσινή ημέρα είναι η απαρχή μια νέας εποχής για την Ελλάδα! 
Ότι γλυτώσαμε την χρεοκοπία, ότι αποφύγαμε την καταστροφή… 
Μήπως πολλοί δεν ήταν και εκείνοι που πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν;» Εκείνοι που πίστεψαν στις αντιμνημονιακές κορόνες του Σαμαρά; 


Καλά δούλεψαν οι πουλημένοι εκβιαστές πολιτικοί, τα βοθροκάναλα, οι φυλλάδες και τα τα ρουφιανοδημοσιογραφάκια! 
Οι τοκογλύφοι πήραν αυτό που θέλανε, όλες τις εμπράγματες εγγυήσεις για ότι υπάρχει πάνω και κάτω από τη γη μας!
Μόλις τελειώσουν με τα διαδικαστικά θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε ατάκτως… Αυτός είναι ο προγραμματισμός τους, αυτό επιδιώκουνε, τον αφανισμός από προσώπου γης της ελεύθερης Ελλάδας και τη μετατροπή της σε άθλιο Γερμανικό προτεκτοράτο που δε θα θυμίζει τίποτα από την Ελλάδα που ξέρουμε… από την Ελλάδα που ζήσαμε… Από την Ελλάδα που αγαπήσαμε…

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΘΑ ΘΥΜΙΖΕΙ

Θα φυσήξουν οι άνεμοι μαρασμό, 
απόγευμα ομίχλης στο απολυμαντήριο…
Θα ‘ρθούνε μέρες ανάξιες, 
μήνες μετέωροι, 
χρόνια αιμορραγικά, 
αποφλοιωμένα. 

Ψάρια νεκρά θα βγάλουνε τα κύματα…

Και θα ‘ναι 
μες στη μεγάλη νύχτα της βροχής 
χωρίς φωνή οι κήρυκες, 
χωρίς τους ήχους της φυγής οι λεωφόροι
Δε θα ‘χεις όνειρο να μοιραστείς με κανένα, 
Ούτε χαμόγελο, 
μόνο πικρό ψωμί και δάκρυ…
Και τίποτα δε θα θυμίζει πια 
τον τόπο της ελιάς 
και της πικροδάφνης…
πηγή: in the mind of Harry Klynn

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Κείμενο προβληματισμού.

Μα τι κάνει η αριστερά μες τη Βουλή;


Στέφανος Μολόχας
 «Πρέπει να κινητοποιήσουμε κοινωνικές δυνάμεις, να εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο πολιτικής και κοινωνικής δράσης, μέσα και έξω από τη Βουλή, για να μην περάσει αυτό το πακέτο που καρατομεί βίαια, άγρια, μισθούς και συντάξεις, επιδόματα ανεργίας και θα βυθίσει την χώρα με μαθηματική βεβαιότητα, σε άγρια φτώχεια, άγρια ύφεση[…].» Τάδε έφη ο Δ. Παπαδημούλης στον ρ/σ «Στο κόκκινο 105,5» στις 9/2.
 
Πολύ γλαφυρός ο Δ. Παπαδημούλης, θα συμφωνούσε κάποιος πάρα πολύ μαζί του. Βέβαια αν διαβάσουμε προσεκτικά κάτι δεν πάει καλά. Τι εννοεί ο Δ. Παπαδημούλης μέσα και έξω από τη Βουλή; Έχει πληροφορίες ο Δ. Παπαδημούλης ότι πάνω από 115 βουλευτές θα καταψηφίσουν την νέα δανειακή σύμβαση; Ποιοι είναι αυτοί; Μήπως οι επερωτήσεις και οι πύρινοι λόγοι θα μεταπείσουν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ που έστησαν την συγκυβέρνηση; Προφανώς στο φόντο της ανάδυσης νέων και βαθύτερων κοινωνικών διεργασιών μπορεί κάποιος εύκολα να πιστεύει ότι θα κηρυχτούν εκλογές. Τι είναι όμως αυτό που θα τους οδηγήσει σε ένα τέτοιο σενάριο;

Για να δούμε πως αντιμετωπίζει την κατάσταση το ΚΚΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα ένα μήνα πριν, όντας σίγουρη για εκλογές  είχε σαν στόχο να μη βγει ισχυρή κυβέρνηση καλώντας το λαό να βάλει εμπόδια στο έργο της επόμενης κυβέρνησης. Καλά διαβάσατε… της επόμενης. Επίσης απαντώντας σε ερώτηση για προοδευτική διακυβέρνηση η γ.γ. του ΚΚΕ υποστήριξε πως δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτική κυβέρνηση, «με όρους συνύπαρξης με τα μονοπώλια και διαπραγματεύσεις εντός της ΕΕ». Δεν είναι λάθος ότι με όρους συνύπαρξης με τα μονοπώλια και την ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει προοδευτική διακυβέρνηση. Άρα τι είναι αυτό που μένει; «Εμείς ημερομηνία αλλαγής του πολιτικού συστήματος δεν μπορούμε να βάλουμε, να πούμε σε ένα χρόνο, δύο και τρία, γιατί αυτό εξαρτάται από την πλειοψηφία του λαού, δεν θα είναι έργο του ΚΚΕ και μόνο. Αν δεν αποφασίσει ο λαός, δεν θα γίνει αυτή η αλλαγή».
 
Για ένα καθηγητή της μαρξιστικής θεωρίας μεγάλου βεληνεκούς είναι σωστή αυτή η ανάγνωση. Για την ίδια τη ζωή όμως είναι κενό γράμμα, όπως κενό γράμμα στην καλύτερη των περιπτώσεων είναι να καλείται ο λαός να ψηφίσει την λαϊκή εξουσία παρά να την διεκδικήσει με την αυτοτελή δράση του, στη χειρότερη ή όποια λαϊκή εξουσία να παραπέμπει στην αυταπάτη για μία ακόμη ευκαιρία στον «Υπαρκτό» Σοσιαλισμό αντί για την σύγχρονη κομμουνιστική προοπτική για την κοινωνική χειραφέτηση. Με δεδομένο ουσιαστικά ότι θα περάσουν τα μέτρα και ο λαός θα βγάλει συμπεράσματα, η τακτική για την Λαϊκή Εξουσία περνά μέσα από την ανακήρυξη του ΚΚΕ σε αξιωματική αντιπολίτευση, δείγμα «ωρίμανσης του λαού». Βέβαια όπως λέει η ίδια η Αλέκα Παπαρήγα «Αν δεν μπορεί να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση θα τα βρουν. Ήδη, έχουν ετοιμαστεί. Μην ακούτε τον κ. Σαμαρά, μην ακούτε τι λέει ο κ. Παπανδρέου, ή ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Ήδη υπάρχουν και οι πρόθυμοι να συμβάλουν. Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο που να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση καθόλου και να παρέμβει ο λαός.» Ωραία λοιπόν, ούτε με την μετά εκλογών εποχή θα δούμε άσπρη μέρα. Άρα τι κάνουμε αδερφέ;
Τι είναι αυτό που ενοποιεί τις λογικές ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ; Η αναγκαιότητα για ξεσηκωμό θα έλεγε κάποιος αναγνώστης των ανακοινώσεων της επίσημης αριστεράς και η πίστη ότι μπορεί ο λαός οργανωμένος να πιέσει ή να ανατρέψει αυτή την πολιτική. Μα αυτό είναι δεδομένο για ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων. Μήπως όμως δεν είναι δεδομένο για τις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς; Ποιο είναι λοιπόν το κυρίαρχο αίτημα στα προγράμματα τους, ακόμα και στους χώρους δουλειάς; Μα φυσικά το «εκλογές τώρα»! Φαίνεται ότι η Αλέκα Παπαρήγα δεν έμαθε από το λάθος της ένα μήνα πριν. Ο Αντώνης Σαμάρας αμέσως μετά την συμφωνία ξαναβγήκε στη γύρα και ζητά εκλογές για να «επαναδιαπραγματευτεί το νέο μνημόνιο». Ο Καρατζαφέρης έχει γίνει μετρ της κωλοτούμπας για να σώσει ότι δεν σώζεται και ο Π. Καψής τάζει εκλογές τον Απρίλη. Θα πάνε λοιπόν για εκλογές; Για να δούμε όμως τι λεν και οι ίδιοι.
 
Η τρόικα έχει νέες επιπλέον απαιτήσεις. Συγκεκριμένα ζητά να παραταθεί ο βίος της κυβέρνησης Παπαδήμου τουλάχιστον ακόμη ένα χρόνο. Ποια είναι όμως η δικαιολογία για αυτή την απαίτηση; Η όσο το δυνατόν καλύτερη πολιτική σταθερότητα για να εφαρμοστεί απόλυτα το πρόγραμμα της νέας δανειακής σύμβασης. Είναι μόνο αυτό; Για να δούμε τι λέει ο Πάνος Μπεγλίτης: «Δεν θα είναι τα τελευταία μέτρα. Τον Ιούνιο αναμένονται νέα. Να πούμε την αλήθεια στο λαό. Έρχονται τα ειδικά μισθολόγια». Επίσης προσθέτει ότι «στις σημερινές συνθήκες καμία μονοκομματική κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα. Δεν θα υπάρχει αυτοδυναμία- γιατί να ξοδέψουμε χρόνο για εκλογές; Έχουμε την πολυτέλεια;» Έχει απόλυτα δίκαιο ένας υπουργός αυτής της κυβέρνησης να επικαλείται την έλλειψη πολυτέλειας για πολιτικές περιπέτειες. Φτάνουν όμως οι παραδοχές από την μία ή την άλλη μεριά;
 
Έχουμε λοιπόν μία αριστερά να δικαιώνεται, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στις αναλύσεις για την χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού, για την τραγωδία των νέων μέτρων, για την καπιταλιστική βαρβαρότητα κτλ. Και τώρα που δικαιώνεται παραμένει αποσβολωμένη και αμήχανη σε κατάσταση αμόκ. Αντί να συμβάλει, να τροφοδοτεί και να τροφοδοτείται από την δυναμική του λαϊκού παράγοντα και την αυτοτελή σημασία που διαδραματίζει στον καθορισμό των πολιτικών εξελίξεων κοιτάει στους τέσσερεις τοίχους τις βουλής και εγκαλεί ο ένας τον άλλον. Ο Δ. Παπαδημούλης αντί να αθροίζει τις κοινωνικές δυνάμεις που συναρθρώνονται και οργανώνονται στον στίβο της μάχης για επιβίωση, αθροίζει κοινοβουλευτικές έδρες και ονειρεύεται πλειοψηφίες την στιγμή που συντελείται το πιο βάρβαρο πείραμα των κυρίαρχων καπιταλιστικών κύκλων της ΕΕ. Η Αλέκα Παπαρήγα έσωσε διαπιστευτήρια ευγένειας στους κοινοβουλευτικούς μαφιόζους και στο κίνημα τα περισσότερα στελέχη του ΚΚΕ πρωταγωνιστούν στην συκοφαντία.
 
Οι εκλογές είναι η παγίδα για να εγκλωβιστούν οι εργαζόμενοι και ο λαός σε μία ατέρμονη επώδυνη και καταστροφική εκλογική αναμονή. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε άλλη μία επταετία. Αυτό που είναι σίγουρο είναι το ότι θα το κρατήσουν όσο πάει. Και αυτό θα κριθεί από την έκβαση και την προοπτική της«εξωκοινοβουλευτικής» και αδιαμεσολάβητης πάλης και διεκδίκησης των ίδιων των εργαζομένων μέσα από τα όργανα μιας πραγματικής δημοκρατίας, στην βάση των εργατικών συμφερόντων όπου θα εκφράζουν την λαϊκή θέληση και το κυριότερο θα μπορούν να την επιβάλλουν. Δεν γίνεται ο ΣΥΝ να μιλάει για ενότητα της αριστεράς και ξεσηκωμό όταν δεν ενώνεται με την υπόλοιπη αριστερά στην κήρυξη μιας απεργίας. Δεν γίνεται το ΚΚΕ να μιλά για ανατροπή της κυβέρνησης και για λαϊκή εξουσία όταν αυτή «χτίζεται» χωρίς απεργία, όπως για παράδειγμα στον χώρο των ΜΜΕ.
 
Η κοινοβουλευτική αριστερά οφείλει να εναρμονιστεί με τις συνθήκες και με τον εξωκοινοβουλευτικό χαρακτήρα που έχει ο λαϊκός ξεσηκωμός και να τολμήσει ακόμη και να αποχωρήσει από αυτή την βουλή μιας διορισμένης κυβέρνησης όπου όλες οι αποφάσεις παίρνονται στους διαδρόμους και στις τηλεσυνδιασκέψεις. Δεν μπορεί να μιλά κανείς για δημοκρατία όταν οι κατώτατοι μισθοί δεν είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης και διαπάλης. Η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα δεν αποκρυσταλλώνεται σε ένα υπέρ ή κατά κάποιων αριστερών ή μη βουλευτών, αλλά στην δυνατότητα να ανασχεθεί η επίθεση, ειδικά όταν μέσω του PSI κρίνεται το μέλλον των ασφαλιστικών ταμείων και της επιβίωσης εκατομμυρίων μισθωτών και ανέργων. Η αριστερά οφείλει να επιταχύνει την κατεδάφιση αυτής της χούντας των αγορών και να πάρει θέση μάχης. Δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής τοποθέτησης ούτε τυχοδιωκτισμός και πόλεμος εντυπώσεων. Είναι άμεσο διακύβευμα να απομονωθεί η συγκυβέρνηση και να γίνει ξεκάθαρο ότι η «δημοκρατία» των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου γίνεται συστατικό στοιχείο της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δικτατορίας η οποία δεν αρχίζει και τελειώνει στις κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες αλλά ξεδιπλώνεται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής πραγματικότητας.
 
Στην εποχή του μνημονίου και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της ΕΕ η αριστερά καλείται να εκφράζει τις πιο προωθητικές δυνάμεις των πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων που δεν αναπολούν το παρελθόν αλλά κοιτούν θαρραλέα το μέλλον και το διαμορφώνουν. Που αντιλαμβάνεται ότι ο δρόμος για να ανατραπεί η κυρίαρχη πολιτική και ο κοινοβουλευτικός θίασος και να επιβληθούν οι κατακτήσεις απέναντι στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ –κεφαλαίου είναι η συγκρότηση ενός μετώπου ρήξης και ανατροπής, μια πανίσχυρη κοινωνική συμμαχία που θα σαρώσει τα σχέδια τους και τους ίδιους. Να συμβάλλει στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, να πάρει πρωτοβουλίες, να δώσει αυτοπεποίθηση στον εργαζόμενο λαό να πάρει την ζωή στα χέρια του μέσω καταλήψεων εργοστασίων, ανυποχώρητων αγώνων και δικτύων αλληλεγγύης και να ετοιμαστεί να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει!
 
Η όποια παρέμβαση της αριστεράς στη Βουλή αποκτά αξία και χρησιμότητα όταν συμβάλλει, και μπορεί να συμβάλει, στην απαξίωση αυτής της κοινοβουλευτικής δικτατορίας και την συγκεκριμένη στιγμή στην εγκατάλειψη αυτής της φαρσοκωμωδίας  για να πάρει θέση μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό στην «βουλή των από κάτω» που θα στηθεί σε πλατείες και καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων. Χωρίς να είναι το καθοριστικό αυτό, οφείλει η αριστερά να συμβάλλει στον άνευ προηγουμένου κλονισμό της κυριαρχίας τους, να εκμεταλλευτεί κάθε μέσο που διαθέτει, και στην προκειμένη περίπτωση η αντικοινοβουλευτική στάση μέσα και έξω από τη βουλή είναι μόνο αυτή που μπορεί να εκφράσει και να τροφοδοτήσει οποιαδήποτε ριζική αναδιάταξη του συσχετισμού δύναμης.  Η πείρα των εργαζομένων από τους αγώνες των δύο τελευταίων χρόνων είναι μεγάλο όπλο στα χέρια τους. Οι «κωλοτούμπες» είναι αδυναμία των κυριάρχου πολιτικού προσωπικού, μία αδυναμία όμως που καλύπτεται από την επιθετικότητα και τους εκβιασμούς οι οποίοι είναι πραγματικοί. Παρ’ όλα αυτά η χώρα βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό σε ακυβερνησία και το ξέρει καλά αυτό η κυβέρνηση και τα πολιτικά στελέχη και το μόνο που τους κρατά είναι η δυνατότητα τους να ψηφίζουν, οι διεθνείς συμμαχίες, τα γκλόμπ των ΜΑΤ και βέβαια η ατολμία της αριστεράς και η στρατηγική ανεπάρκεια της ίδιας και του κινήματος.
 
Θα επιλέξει η αριστερά το δρόμο της αποσταθεροποίησης του πολιτικού σκηνικού κυρίως μέσα από το εργατικό κίνημα και το σπάσιμο της βιτρίνας της συναίνεσης ή θα κοιτάει από απόσταση ασφαλείας τον λαό να ψάχνει μες την αμφιβολία της νίκης ενώ αυτή θα στρογγυλοκάθεται στην σιγουριά της ήττας των ψηφοφοριών στα έδρανα της βουλής-διακοσμητικό στοιχείο, αυτήν την κρίσιμη περίοδο; Στην τελική αν δεν εμπιστεύεται η ίδια τις δυνατότητες του οργανωμένου λαού τότε με τι πυρομαχικά ονειρεύεται ανατροπή;
 
Τέλος από προσωπική εμπειρία τα τελευταία χρόνια, πολλοί προσομοιάζουν την αριστερά με ένα σκακιστή. Ένας καλός σκακιστής λέγεται πολύ βιαστικά είναι αυτός που μπορεί να προβλέψει όχι μόνο την επόμενη κίνηση του αντιπάλου αλλά πολλές κινήσεις μπροστά. Στην πραγματικότητα ένας σκακιστής με αυτή μόνο την αρετή το μόνο που μπορεί να προβλέψει είναι την βέβαιη ήττα του και έτσι μπορεί να αποχωρήσει σεμνά από το παιχνίδι πριν γίνει περίγελος. Η αριστερά που δεν βασίζεται στις δυνατότητες και την προοπτική του εργατικού κινήματος είναι ακριβώς αυτός ο παίχτης. Η αριστερά που γίνεται οργανικό κομμάτι της ανατρεπτικής δράσης τότε όχι μόνο μπορεί να προβλέψει αλλά και να οδηγήσει τον αντίπαλο στην πλήρη σύγχυση και ήττα. Να θέσει την ατζέντα που παίζεται το παιχνίδι και να επιβάλλει τους όρους της.
 

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

WE ARE ALL GREEKS!!!

Αυτό φωνάζουν οργισμένοι χιλιάδες πολίτες σε ολόκληρη την Ευρώπη...

Ένα κίνημα συμπαράστασης στο δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό φουντώνει  παγκόσμια πλέον...

Και νοιώθουν περήφανοι για την "Ελληνικότητά" τους...

Νοιώθουν αηδιασμένοι από την απληστία των τοκογλύφων...

Νοιώθουν οργή για την υποταγή των πολιτικών στις αγορές...

Νοιώθουν την απειλή να έρχεται προς την πλευρά τους...

Δικαιούνται να αισθάνονται Έλληνες, γιατί αυτός ο όρος δεν είναι απλά ένας όποιος-όποιος εθνικός αυτο-προσδιορισμός.
Είναι τίτλος τιμής για όσους αγωνίζονται, για όσους παλεύουν για πανανθρώπινες αξίες και οράματα!!


Οι μόνοι που δεν δικαιούνται όχι μόνο να το λένε, ούτε καν να το σκέφτονται είναι οι δοσίλογοι που παριστάνουν τους πολιτικούς!!!

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Προεδρική παραίτηση...

Επιτέλους ο Πρόεδρος της καταλυμένης Ελληνικής Δημοκρατίας έδωσε σημεία ζωής!

Ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ...αποζημίωση που εισπράττει ασκώντας καθήκοντα  ΕΓΓΥΗΤΗ του πολιτεύματος...

Του πολιτεύματος που οι αρχιδοσίλογοι τσαλαπατούν εδώ και πολύ καιρό, αλλά ο ΕΓΓΥΗΤΗΣ του περί άλλων τυρβάζει...

Βλέπετε η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ του προεδρικού μικρόκοσμου, το μόνο που του επιτρέπει είναι να ξεστομίζει εκείνες τις απίστευτες κοινοτοπίες μπροστά στο τηλεοπτικό φακό, απευθυνόμενος στην πολιτική ηγεσία όταν αυτή τον επισκέπτεται...

Αντί να τους ξεχέσει κανονικά για την προδοτική τους συμπεριφορά!
Αντί να διαλύσει τη βουλή και να προκηρύξει εκλογές!
Αντί να τους στείλει στο γέρο διάολο, ο παπούλης του μεγάρου, μας ανακοίνωσε την παραίτησή του από τα ριάλια του αξιώματός !!

Η κίνηση αυτή όχι μόνο δεν τον εξιλεώνει για την ηθελημένη συνενοχή του στο ξεπούλημα της χώρας.

Αντίθετα μας προσβάλλει βάναυσα γιατί προυποθέτει-υπονοεί πως η παραχώρηση μερικών χιλιάδων ευρώ απόσβεσε το ΧΡΕΟΣ του απέναντι στο έθνος και τη χώρα.

Εναρμονίζεται ΚΑΙ σημειολογικά με το εθνοπροδοτικό πνεύμα των ανδρεικέλων της νεοκατοχής, που συνοψίζεται στο δόγμα: ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ...ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!!!

Δίνει ΑΛΛΟΘΙ στην πολιτική ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, λοιπόν ο "αντιστασιακός" κύριος πρόεδρος και θα πρέπει καλά να γνωρίζει πως η ιστορία μπορεί να μην είναι τόσο βέβαιη για την αντιστασιακή του δράση, είναι απόλυτα σίγουρη για τον ρόλο του στην αυγή του 21ου αιώνα.
Ενός αιώνα που βρίσκει την Ελλάδα όχι στην φυσική της θέση ως παγκόσμια δύναμη, αλλά κλοτσοσκούφι της διεθνούς αλητοκρατίας των "αγορών".

Και δυστυχώς ο ένοικος της Ηρώδου Αττικού, αρκέστηκε σε ρόλο θεατή στο διαδραματιζόμενο έγκλημα, ελαφρύνοντας τη συνείδησή του ..."παραιτούμενος" από λίγες χιλιάδες ευρώ...

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΡΕΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΔΟΤΟΚΡΑΤΙΑ...

Τελικά οι Παπαδήμιος,  Παπατζής,  ξε-Σαμάρωτος και η παλιοπαρέα τους πέρασαν δια πυρός και σιδήρου το Μνημόνιο II από τη Βουλή των Α-βούλων.
-Χρειάστηκε να κατακάψουν την ευρύτερη της πλατείας Συντάγματος (του συντάγματος που σέβεται και τηρεί ο Βενιζέλος...) περιοχή με τη συμβολή των γνωστών επαγγελματιών του "χώρου", αλλά μπροστά στη σωτηρία των δανειστών (αυτών που δανείζουν αέρα κοπανιστό και εισπράττουν δις ευρώ...) κι η Αθήνα ολόκληρη να καιγόταν το ίδιο θα μέτραγε!!
-Ευτυχώς που γλύτωσαν  το κάψιμο ο Γλέζος και ο Μίκης.
-Αυτοί όπως κι οι 100 χιλιάδες διαδηλωτές υποβλήθηκαν σε "χημειοθεραπεία" από τα ΜΑΤ της προστασίας του πολίτη!!!

Έλαμψε στο κόσμο ολόκληρο η Ελλάδα!

-Δοξάστηκε η Δημοκρατία για μια φορά ακόμη στον τόπο που γεννήθηκε.
-Δεν έχει σημασία πως δοξάστηκε "χειρουργημένη"...
-Δεν παίζει κανένα ρόλο το ότι όλο το γκρουπούσκουλο της "ΣΩΤΗΡΊΑΣ" εδώ και μήνες δεν εκπροσωπεί ούτε το 10% των Ελλήνων...

Μπορεί τα πολιτικά τους "αμελέτητα" να δείχνουν μικρά, σκέτα στραγαλάκια όταν πρέπει να υπερασπιστούν τους πολίτες, αλλά όταν χρειαστεί να τους γράψουν, τύφλα νάχει η Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα...
Έτσι το συνεχιζόμενο κατά της Ελλάδας έγκλημα επάξια χρεώνεται στα 200 τόσα ανδρείκελα της διεθνούς τοκογλυφίας .
Της διεθνούς ληστοκρατίας που κατάφερε στην Αθήνα του Περικλή να γεννήσει το τερατούργημα της Χρεοκρατούμενης Δοτοκρατίας!!!


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Xρεοκοπημένες αλήθειες και τοκισμένα ψέματα


Δημοσιευμένο στις 11 Φεβ 2012 | ΠΑΝΔΩΡΙΚΩΣ | Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Σκέφτομαι πολύ καιρό να γράψω αυτό το κομμάτι. Όχι μόνο από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά και γιατί εγώ ο ίδιος έπρεπε να απαντήσω στον εαυτό μου ποιό είναι το καλύτερο για τη χώρα και για μένα. Όπως όλοι ανησυχώ και φοβάμαι. Και όταν φοβάσαι είναι εύκολο να κάνεις τα χειρότερα. Δεν υπάρχει συνταγή για το φόβο πέρα από τη γνώση.
Ανάμεσα σε θεωρίες για δραχμές, δηνάρια, ριάλια, πτωχεύσεις και σωτηρίες, υπάρχει η γνώση που πρέπει να ακολουθήσεις. Γιατί για παράδειγμα η δραχμή είναι κακή; Όσοι σήμερα δαιμονοποιούν την επιστροφή στη δραχμή, απαντούν επισείοντας τα θηρία της Αποκάλυψης. «Δεν θα έχουμε να φάμε, να ζεσταθούμε, θα ζούμε στην απόλυτη
φτώχεια» κλπ. Δεν έχω διαβάσει πειστικό επιχείρημα γιατί όλα αυτά δεν θα συμβούν αν παραμείνουμε στο ευρώ. Ποιός το εγγυάται; Οι εταίροι δανειστές ή οι πολιτικοί μας οι οποίοι είναι αυτοί και όχι άλλοι που μας έφεραν ως εδώ.
Δεν είμαι ειδικός. Ό,τι διαβάσετε προκύπτει από συνεντεύξεις με ειδικούς, μια τεράστια βιβλιογραφία που την τελευταία χρονιά ήταν ένας εφιάλτης που κατέληξε φίλος, και την εμπειρία που μου δίνουν τα 25 χρόνια δημοσιογραφίας (αυτή μου η εμπειρία δεν αναλύει απαραίτητα την οικονομία αλλά με κάνει να αντιλαμβάνομαι και να εξηγώ τα συμφέροντα μέσα κυρίως από πληροφορίες).
Ότι γραφω είναι αυτό που θα έλεγα στα παιδια μου ότι συμβαίνει. Και το τι απαντάω στο ερώτημά τους τι πρέπει να γίνει

Ευρώ ή δραχμή;

Παρότι ο μεγαλύτερος δράκος για την ελληνική οικονομία, ήταν οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν και επί ευρώ και επί δραχμής, η δραχμή εμφανίζεται σήμερα ως κίνδυνος για την χώρα. Αν γυρίσουμε στην δραχμή, για κάποιο λόγο που δεν αναλύεται αλλά συνδέεται με την αρνητική έννοια της χρεοκοπίας, θα επιστρέψουμε στη δεκαετία του 50. Ετσι δημιουργείται ένα είδος φοβικών αντανακλαστικών απέναντι στη λύση της δραχμής. Ας δούμε όμως τι συμβαίνει:
-Το ευρώ είναι το ενιαίο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ε.Ε ενοποιήθηκε οικονομικά, αποκτώντας κοινό νόμισμα, αλλά δεν ενοποιήθηκε πολιτικά. Δηλαδή δεν αποτελεί μια πολιτική και οικονομική οντότητα στην οποία οι αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα το ενιαίο συμφέρον. Δηλαδή δεν συμβαίνει ό,τι συμβαίνει για παράδειγμα στις
ΗΠΑ όπου κονδύλια από μια πλούσια Πολιτεία κατευθύνονται σε μια φτωχή για την αναγκαία ισορροπία. Οι οικονομικές αποφάσεις στην ΕΕ, παίρνονται ως αποτέλεσμα συμψηφισμών των ισχυρών ως σήμερα κρατών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία).Έτσι μοιραία το ευρώ παρότι ενιαίο νόμισμα, δεν ανταποκρίνεται πρακτικά σε κάτι άλλο κοινό.
-Μετά την καθιέρωση του ευρώ, εξαιτίας της νομισματικής πολιτικής την ΕΕ, δόθηκε η δυνατότητα για φτηνότερη χρηματοδότηση για τα κράτη. Και την Ελλάδα βεβαίως. Η χρηματοδότηση επέτρεπε αγορά των γερμανικών και γαλλικών προϊόντων, άρα συνέφερε τις ισχυρές χώρες που εφάρμοζαν αυτή την πολιτική, αλλά δημιούργησε σοβαρά προβλήματα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούσαν να δανείζονται από το να επεξεργάζονται πλάνα για την οικονομία. Η χώρα έπαψε να είναι ανταγωνιστική και αναπτύχθηκαν διάφορα παρασιτικά φαινόμενα. Γιατί να παράγει κάποιος όταν μπορεί να δανειστεί;
Παρότι σήμερα χρησιμοποιούνται διάφορα επιχειρήματα για την ανεύθυνη Ελλάδα που δεν έβαλε δημοσιονομική τάξη (κάποια βεβαίως ισχύουν), η περίοδος της μεγάλης διαφθοράς είναι η περίοδος ένταξης στο ευρώ. Το εύκολο δανεικό χρήμα δόθηκε για να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες σε τιμές πολλαπλάσιες από τις πραγματικές, για να αγοραστούν προϊόντα SIEMENS (πάλι σε πολλαπλάσιες τιμές) ή γερμανικά υποβρύχια (και εδώ σε πολλαπλάσιες τιμές αφού οι Γερμανοί είχαν εκπαιδεύσει τους Έλληνες σε μίζες).
-Αν η κρίση στην Ελλάδα δεν οφείλεται στο ευρώ αλλά στην δημοσιονομική της απειθαρχία, γιατί πειθαρχημένες χώρες όπως η Ιρλανδία ή η Ισπανία αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα; Η κρίση είναι δομική, συστημική. Προέρχεται από την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της νομισματικής της πολιτικής, των τραπεζών της, και βρήκε πρωτίστως έκφραση στον αδύναμο κρίκο της Ελλάδας.
-Το δίλημμα για την έξοδο από το ευρώ δεν είναι ελληνικό. Το ευρώ απειλείται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμιά πολιτική ενοποίηση των κρατών, αλλά μια κοινή νομισματική πολιτική που απειλεί όμως τις χώρες του Νότου. Αργά ή γρήγορα, αφού δεν υπάρχει πραγματική ενοποίηση, το ευρώ θα καταρρεύσει. Υπάρχουν σήμερα αναλυτές όπως ο Johan Van Overtveldt («Το τέλος του Ευρώ» εκδόσεις Μεταίχμιο) οι οποίοι υποστηρίζουν πως πρώτη η Γερμανία είναι πιθανόν να επιλέξει να βγει από ευρώ. Άρα το επιχείρημα έξω ή μέσα στο ευρώ δεν καλείται να το απαντήσει η Ελλάδα. Το πραγματικό ερώτημα είναι τι θα γίνει αν καταρρεύσει το ευρώ και η Ελλάδα στο όνομα του φόβου που χρησιμοποιήθηκε για την κατάρρευσή του, έχει υπογράψει δανειακές συμβάσεις.
-Τι σημαίνει επιστροφή στη δραχμή τώρα, θα το δούμε παρακάτω

Να χρεοκοπήσουμε;

Η χρεοκοπία εμφανίζεται από τις μνημονιακές δυνάμεις στην χώρα ως το μεγαλύτερο κακό. Ο αρνητικός όρος που έχει ο όρος χρεοκοπία για φυσικά πρόσωπα με ό,τι αυτός συνεπάγεται (φτώχεια, εξαθλίωση, παράδοση στον δανειστή ) χρησιμοποιείται για να φορτίσει την χρεοκοπία της χώρας. Ο επιστημονικός όρος είναι στάση πληρωμών (παύουμε να πληρώνουμε τους δανειστές) αλλά αποφεύγεται από πολιτικούς, δημοσιογράφους και βέβαια τραπεζίτες. Η χρεοκοπία κράτους είναι διαφορετικό πράγμα από αυτή μιας επιχείρησης ή ενός προσώπου.
-Το πρώτο επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ήταν το ηθικό. Αν είναι ηθικό να μην πληρώσουμε τους δανειστές μας. Η στάση των πληρωμών, είναι μια διαδικασία που προβλέπεται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και είναι αποτέλεσμα όχι μόνο του πόσο κακά λειτούργησε ο δανειζόμενος, αλλά πώς έδρασε ο δανειστής. Οι δανειστές
λοιπόν (όπως και οι τράπεζες από τις οποίες δανειζόμαστε ως πρόσωπα) έχουν συνήθως πάρει τα λεφτά τους από τόκους και «ανταποδοτικές» ενέργειες. Αυτός είναι και ο λόγος που καμιά από τις ισχυρές χώρες- δανειστές, δεν έγινε ποτέ φτωχότερη από την κακή πορεία των δανειζόμενων. Δεν είναι θέμα ηθικής λοιπόν, αλλά λειτουργίας της Αγοράς την οποία τόσο αγαπάνε.
-Η Ελλάδα μπορούσε να κηρύξει στάση πληρωμών πριν από δύο χρόνια. Την εποχή εκείνη οι γερμανικές και γαλλικές Τράπεζες, είχαν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα 200 δις ευρώ. Αυτή η ελληνική κίνηση δεν απειλούσε μόνο τις Τράπεζες αλλά την ευστάθεια της ΕΕ και της Γαλλίας και Γερμανίας. Η απειλή μια τέτοιας κίνησης θα ανάγκαζε την Ε.Ε να κάνει τα πάντα για να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Ένα ισχυρό κούρεμα που θα έκανε βιώσιμο το χρέος. Δεν θα χρειαζόταν καν να υλοποιήσουμε την απειλή μας αν οι κινήσεις ήταν πειστικές.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν το έκανε αλλά ο ίδιος ο Γ Παπανδρέου, όπως αποκάλυψε ο Στρος Καν, τον είχε πλησιάσει για να μπει η χώρα στο ΔΝΤ. Είναι φανερό πως από τη στιγμή που γίνεται μια τέτοια κίνηση, η απέναντι πλευρά γνωρίζει πως δεν σκοπεύεις να κηρύξεις στάση πληρωμών.
Όταν στη συνέχεια ο Γ. Παπακωνσταντίνου πήγε για διαπραγματεύσεις στην τρόικα, είχε δηλώσει την προηγούμενη μέρα πως «δεν έχουμε δυνατότητα διαπραγμάτευσης».Ήταν ένα ψέμα ή μια λάθος εκτίμηση που μας αφαίρεσε κάθε δυνατότητα να κάνουμε το χρέος βιώσιμο.
-Η στάση πληρωμών ή πτώχευση, σημαίνει πως αρνούμαστε να πληρώσουμε τους δανειστές μας. Επιστρέφουμε στη δραχμή. Όσα χρωστάμε πρακτικά «κουρεύονται» μέσω του νέου νομίσματος. Οι καταθέσεις στις Τράπεζες μετατρέπονται στο νέο νόμισμα (δεν χάνονται όπως υποστηρίζουν κάποιοι) όπως και τα χρέη του καθενός.
-Με το νέο νόμισμα (έστω δραχμή) η χώρα αποκτά ανταγωνιστικότητα και διαμορφώνει δική της νομισματική πολιτική. Όχι με βάση τις ανάγκες της νομισματικής ένωσης που ευνοούν Γαλλία, Γερμανία. Με την έξοδο από την ευρωζώνη θα φτηνύνουν τα είδη πρώτης ανάγκης και θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα (αυτοκίνητα, τηλέφωνα κλπ). Οικονομολόγοι όπως ο Πωλ Κρούγκμαν, έχουν τοποθετηθεί σαφώς υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Διαφωνούν βέβαια διάφοροι παραθυράτοι έλληνες κινδυνολόγοι.
-Οι Τράπεζες για τις οποίες γίνεται μεγάλη κουβέντα θα αντέξουν αν υπάρξει η κατάλληλη προετοιμασία. Και αν αντιπροσωπεύουν αυτό το οποίο εμφανίζουν. Κάποιες θα τις φάει η «αγορά» και αυτό μάλλον είναι νόμος της αγοράς.
-Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι χρεοκοπία ή όχι, αλλά πότε θα γίνει. Αν η Ελλάδα υπογράψει το Μνημόνιο 2 (θα δούμε παρακάτω) η χρεοκοπία θα γίνει στο μέλλον μέσα από απίστευτα συγκρουσιακές συνθήκες στη χώρα. Επιπλέον το 35% του νέου χρέους θα διέπεται από το Αγγλικό Δίκαιο και όχι το Ελληνικό, πράγμα το οποίο σημαίνει πως δεν θα μπορεί η Ελλάδα να το αποφύγει.
-Η χρεοκοπία θα γίνει γιατί το Μνημόνιο 2, όπως και το Μνημόνιο 1,δημιουργούν ύφεση, συρρικνώνουν την οικονομία ,δεν κάνουν βιώσιμο το χρέος, άρα θα επέλθει. Αν μάλιστα η Ευρωζώνη διαλυθεί όπως πιστεύουν πια
πολλοί, η χώρα θα έχει φεσωθεί ένα νέο χρέος μη διαπραγματεύσιμο.
-Η στάση πληρωμών θα εγκαινιάσει μια δύσκολη περίοδο, όχι όμως δυσκολότερη από αυτή που θα ξεκινήσει αν πτωχεύσουμε στο μέλλον με άλλους όρους. Η χώρα θα γίνει ανταγωνιστική. Η Αργεντινή είναι ένα από τα διεθνή παραδείγματα που αποδεικνύουν πως η στάση πληρωμών, δεν είναι πτώχευση που περιγράφουν στα δελτία ειδήσεων.

Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας;

Οι Γερμανοί και η τρόικα δεν είναι ούτε φίλοι μας ούτε εχθροί μας. Δεν θέλουν να μας σώσουν αλλά να πάρουν λεφτά. Αυτός είναι ο λόγος που βαφτίζουν τα μνημόνια «σωτηρία». Ένας καλός και ευγενικός υπάλληλος Τράπεζας, δεν κάνει την Τράπεζα καλή. Ούτε είναι ο ίδιος κακός επειδή αντιλαμβάνεται έτσι τα συμφέροντά της και τα υπερασπίζεται.
-Οι ξένοι δανείζουν λεφτά για να παίρνουν λεφτά, όπως οι Τράπεζες. Επί δύο χρόνια κατάφεραν να εμφανίσουν τον δανεισμό της Ελλάδας ως σωτηρία, πρώτα για να μην προχωρήσει η Ελλάδα σε άλλη λύση η οποία θα απειλούσε τους ίδιους. Οι γαλλογερμανικές Τράπεζες θα επικρατήσουν στο Νότο της Ευρώπης όταν θα έχουμε πέσει στον γκρεμό. Στις δανειακές συμβάσεις που υπογράφουν ο πρώτος όρος είναι πως η Ελλάδα οφείλει να πληρώνει τους τόκους της. Δίνουν λεφτά για να τα επιστρέφουμε με την πληρωμή τόκων. Και βέβαια δεν συμψηφίζονται με αξιώσεις της Ελλάδας (κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις).Ένας ακόμη από τους όρους του δανεισμού είναι η προτεραιότητα στην ενίσχυση των Τραπεζών. Γιατί άραγε;
-Οι Γερμανοί υποστηρίζουν τα συμφέροντά τους. Το θέμα είναι τι κάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις; Ευθυγραμμίζονται με τους δανειστές, ενώ τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα. Χρησιμοποιούν επίσης την επιχειρηματολογία τους. Υπογράφουν πράξεις δανεισμού που οδηγούν απλώς σε νέο χρέος.Η ΕΚΤ, ένας από τους δανειστές μας, έχει 50 δις σε ελληνικά ομόλογα τα οποία είχε αγοράσει στο 80% της αξίας τους. Η βοήθεια λοιπόν προς την Ελλάδα δεν προβλέπει η χώρα μας να τα πάρει στην αξία τους όταν λήξουν, αλλά να μετατραπούν σε ομόλογα του EFSF τα οποία θα αγοράσει η Ελλάδα αφού δανειστεί τώρα με επιτόκια.

Εδώ μπαίνει το ερώτημα, γιατί; Ενδεχομένως πολλοί απ αυτούς να συνδέονται με συμφέροντα. Η Ελλάδα σε λίγο δεν θα έχει να φάει, αλλά αυτοί γίνονται μάνατζερ της «πράσινης ενέργειας» της οποίας η τεχνολογία θα αγοραστεί από την Γερμανία. Μια μεγάλη μερίδα σχετίζεται με το real estate το οποίο θα αφήσει μεγάλα κέρδη τα επόμενα χρόνια. Και μια άλλη μερίδα, είτε σχετίζεται απευθείας με τραπεζικά συμφέροντα, είτε θεωρεί πως η λύση είναι η άποψη πως οι περικοπές θα δημιουργήσουν ανταγωνιστικότητα. Αυτοί που χειρίζονται σήμερα από την πρωθυπουργία της χώρας ως τους σχετιζόμενους οργανισμούς, είναι παιδιά των Τραπεζών και της αντίληψης της «εσωτερικής υποτίμησης». Ανάμεσά τους οι καιροσκόποι και οι αφελείς, νομίζουν πως έτσι θα δώσουν παράταση στο πολιτικό σύστημα που τους τρέφει.

Θα μας σώσει το Μνημόνιο 2;

Όσο και το Μνημόνιο 1. Η επιχειρηματολογία για την επιβολή του Μνημονίου 2, είναι η ίδια ακριβώς με αυτή του πρώτου. «Η χώρα θα καταρρεύσει, χρειάζεται δανεισμό για να λειτουργήσει, τους όρους τους επιβάλουν οι δανειστές, οι οποίοι παρά την επιβολή είναι σωτήρες». Τα δύο μνημόνια, ακόμη και αν αφαιρέσουμε οποιοδήποτε υποψία σκοπιμότητας συμφερόντων, και τα αναλύσουμε ως οικονομικά-πολιτικά γεγονότα, είναι τεχνητές λύσεις που δεν δίνουν λύση. Στηρίζονται σε αυτό που αποκαλείται «εσωτερική υποτίμηση». Δηλαδή η χώρα δεν κάνει στάση πληρωμών. Δεν γίνεται ανταγωνιστική με την υποτίμηση δικού της νομίσματος, αλλά με μείωση μισθών και δαπανών. Αυτό με το Μνημόνιο 1 δεν έγινε. Η μείωση των μισθών, των συντάξεων ,όπως και τα φορολογικά μέτρα έφεραν ύφεση. Η πραγματική αγορά συρρικνώθηκε. Καμιά παραγωγική διαδικασία δεν ενεργοποιήθηκε. Το χρέος μεγάλωσε. Το μεγάλο χρέος (για το οποίο οι μνημονικοί ήθελαν να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο όσους το προέβλεπαν),απαιτεί με τη σειρά του πιο σκληρά μέτρα. Οι μισθοί πέφτουν αλλά η αξία των χρεών δεν προσαρμόζεται. Μειώνεται η κατανάλωση, υπάρχει στάση πληρωμών και αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων, οι τράπεζες δεν δίνουν πιστώσεις ακριβώς επειδή είναι έτσι η κατάσταση. Η ανεργία αυξάνεται και τα χρήματα αντί να δημιουργούν προϋποθέσεις υγιούς οικονομίας, δίνονται σε επιδόματα ανεργίας. Το επόμενο στάδιο είναι οι κοινωνικές συγκρούσεις. Ξεκινάνε από την κατανοητή αύξηση της εγκληματικότητας και φτάνουν ως τις κοινωνικές διαμαρτυρίες των ανθρώπων που δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. Το χρέος είναι δυσβάσταχτο. Επέρχεται η χρεοκοπία.
-Δεν πρόκειται για σενάριο αλλά για πραγματική ζωή τον καιρό του μνημονίου. Το πρώτο μισό έχει επιβεβαιωθεί. Αυτή που επέβαλαν το πρώτο μνημόνιο, αφού έφεραν την ύφεση, τώρα την χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για να φέρουν το δεύτερο. Οι διαπραγματεύσεις στο τραπέζι του Μεγάρου Μαξίμου περί του 20% ή του 13ου μισθού που σώθηκε είναι τραγέλαφος.
-Είναι τραγικό πως ο ένας από τους δανειστές, το ΔΝΤ, είναι αυτός που έχει εκφράσει σχετικές επιφυλάξεις για τους όρους του Μνημονίου 2, γνωρίζοντας ίσως από τη διεθνή εμπειρία του την κατάληξη.
-Γιατί απέτυχε το μνημόνιο 1; Μα γι αυτά που προέβλεπε και όχι γιατί δεν εφαρμόστηκε. Είναι δεδομένο πως η ελληνική ιδιομορφία του κομματικού κράτους, είχε τη συμβολή της σε μέτρα που δεν πάρθηκαν για την δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά αυτά δεν σχετίζονται με το μνημόνιο. Ενώ η τρόικα καθορίζει για παράδειγμα στο Μνημόνιο 2 με ακρίβεια εκατοστιαίας μονάδας τις περικοπές στους μισθούς, δεν κάνει καμιά πρόβλεψη ή καμιά επιβολή για την δίκαιη φορολόγηση. Δεν λένε στο Μνημόνιο έσοδα «τόσα» από φοροδιαφυγή ή από δίκαιη φορολόγηση. Λένε όμως για μισθούς. Επίσης οι δανειστές δεν επιβάλουν καμιά αναπτυξιακή πολιτική που πρέπει να συνοδεύει το Μνημόνιο και η οποία θα εγγυάται σταδιακά έξοδο από την κρίση. Η οικονομία των Μνημονίων, είναι εγγύηση συγκεκριμένων συμφερόντων.
-Το Μνημόνιο 2, με βάση την αποτυχία του Μνημονίου 1, έπρεπε να είναι ακριβώς η αναίρεση της πολιτικής του πρώτου Μνημονίου. Είναι η συνέχισή του. Η Ελλάδα δανείζεται για να πληρώσει τόκους, να δώσει στις Τράπεζες και να επιβιώσουν πολιτικά οι ντόπιοι οπαδοί αυτής της πολιτικής έως την κοινωνική έκρηξη. Επιπλέον δεσμεύεται στο δανεισμό με το αγγλικό δίκαιο. Δηλαδή σε περίπτωση μελλοντικής χρεοκοπίας ή ακόμη και κατάργησης του ευρώ, η Ελλάδα θα χρωστά το ισόποσο σε ευρώ.
-Δεν υπάρχει καμία προοπτική επιτυχίας του Μνημονίου. Ακόμη και οι προβλέψεις για τις λεγόμενες Ιδιωτικοποιήσεις, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχουν καμία τύχη. Απλώς η Δημόσια περιουσία θα απαξιωθεί και θα παραδοθεί στο όνομα της σωτηρίας σε ξένους αγοραστές.
-Οι αγορές, εξαιτίας ακριβώς της ύφεσης που προκαλούν τα Μνημόνια, δεν πρόκειται να ανοίξουν. Θα παραμείνουν καχύποπτες. Ο παραγωγικός ιστός θα καταστραφεί εντελώς. Το «σωτήριο» Μνημόνιο 1, έχει αποδεκατίσει την βιομηχανική παραγωγή (11,4 % κάτω),έχει εξακοντίσει την ανεργία (20%) και έχει μειώσει τα Δημόσια Έσοδα (18%).Σε λίγο κανένας δεν θα μπορεί να εισφέρει το παραμικρό στο Δημόσιο.
-Η κατεστραμμένη παραγωγικά Ελλάδα, θα διώξει τα παιδιά της στο εξωτερικό ή θα τα καταστρέψει. Οι πιο ζωντανές και παραγωγικές δυνάμεις θα βουλιάξουν στην ύφεση, την κοινωνική ανασφάλεια, εχθρευόμενες ένα κράτος που είναι εναντίον του.

Οι Σωτήρες

Στο Μέγαρο Μαξίμου, ένας Τραπεζίτης πρωθυπουργός που είναι από αυτούς που επεξεργάστηκαν πανευρωπαϊκά αυτές τις καταστροφικές πολιτικές και μερικοί εκατομμυριούχοι πολιτικοί, προσπαθούν να πείσουν ότι νοιάζονται για το μέλλον της χώρας. Αν νοιάζονταν τόσο πολύ θα φορολογούσαν τους εαυτούς τους. Ή έστω θα μείωναν ως ένδειξη συμπαράστασης σε αυτό που περνάει ο κόσμος, τα βουλευτικά έσοδα.
Σε καμία από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, το κλίμα φόβου που δημιουργούν, δεν έχει επιχειρήματα. Γιατί θα κάνει ζημιά η δραχμή; Πώς αυτοί οι καλοί Σαμαρείτες του κοινωνικού μέλλοντος, που δημιούργησαν όλη την κατάσταση που ζούμε, ξαφνικά απόκτησαν θεία φώτιση για τη σωτηρία μας; Πώς οι κακοί πολιτικοί δεκαετιών (όλοι τους για κακή τους τύχη είναι) θα γίνουν οι καλοί συμβαλλόμενοι στις δανειακές συμφωνίες; Δεν απαντούν. Απλώς εκφοβίζουν.
Κάποιο κινούνται από δόλο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως έτσι διαιωνίζουν την πολιτική τους επιβίωση, δίνοντας ανάσα σε ένα σύστημα που χωρίς αυτό θα πάψουν να υπάρχουν.
Ακόμη και αν υπήρχε μία πιθανότητα οι δανειακές συμβάσεις να είχαν μια απειροελάχιστη θετική έκβαση, αυτοί είναι που εγγυώνται πως δεν είναι έτσι. Δεν έχουν καμία. Μόνο άθροιση χρέους και στο τέλος χρεοκοπία με τις χειρότερες επιπτώσεις.
Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει βέβαια και το θέμα μιας Δημοκρατίας που ξεχνάει τον εαυτό της, αυτοκαταργείται για να εξυπηρετήσει όρους της Αγοράς, για το καλό μας πάντα. Περιμένω κάποιον από τους σωτήρες να μου δείξει ένα μέρος του κόσμου που η λειτουργία της αγοράς είχε θετικά αποτελέσματα για το κοινωνικό σύνολο.
Μέχρι τότε ας θυμούνται πως όσοι σήμερα δίνουν συνταγές για την κρίση είναι αυτοί που τη δημιούργησαν. Και στην Ελλάδα, αυτοί που κλαίνε για την δημοσιονομική κατάντια, είναι ακόμη αυτοί που την συντηρούν. Κρατάνε θέση υπαλλήλου ΟΣΕ στο Μεσολόγγι όπου δεν έχει τραίνο, αλλά περικόπτουν οριζόντια μισθούς από αυτούς που σε λίγο θα πεθάνουν από την πείνα.
ΥΓ Για να φτάσουμε στην κρίση, έπρεπε να χάσουμε την κρίση μας. Μήπως για να βγούμε πρέπει να την ξαναποκτήσουμε;