Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Δ ΚΑΖΑΚΗΣ ...και πάλι

Το στοίχημα των εξελίξεων από τον Σεπτέμβρη και μετά…


Τον Σεπτέμβρη θα γίνει της κακομοίρας, όταν ο κόσμος αντιληφθεί τις συνέπειες των μέτρων της τρόικας που έχει αναλάβει η συγκυβέρνηση να υλοποιήσει. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ το ακούω και το διαβάζω συνεχώς. Φοβάμαι, όμως, ότι πρόκειται απλά για μια φαντασίωση. Όχι γιατί ο λαός έχει παραδώσει τα όπλα, αλλά γιατί δεν έχει βρει ακόμη τον τρόπο να αντιδράσει αποτελεσματικά.
Αυτοματισμοί δεν υπάρχουν στην κοινωνία. Το γεγονός ότι οι πολιτικές που ακολουθούνται έχουν όλο και πιο καταστροφικές συνέπειες για τον λαό και την χώρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα γεννήσουν αυτόματα και αυθόρμητα μεγάλες κινητοποιήσεις. Αντίθετα, αυτό που κάνουν είναι να συσσωρεύουν περισσότερη κοινωνική οργή και μίσος. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι κυβερνώντες. Και ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Για τον σκοπό αυτό έχουν την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, αλλά και τις πουλημένες ηγεσίες των συνδικάτων. Κάθε φορά που το κοινωνικό θερμόμετρο θα φτάνει στο κόκκινο θα βλέπουμε εκδηλώσεις είτε χρυσαυγήτικου παρακράτους, είτε στημένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σαν αυτή που στήθηκε έξω από την Χαλυβουργία για τα ΜΜΕ μετά την επέμβαση των ΜΑΤ στο εργοστάσιο του Μάνεση. Εκεί βρέθηκαν όλοι οι βουλευτάδες της αριστεράς και πολλοί άλλοι. Όταν κλείσανε τα φώτα των ΜΜΕ, εξαφανίστηκαν όλοι τους ήσυχα κι ωραία και άφησαν - μετά πολλών επαίνων, οφείλουμε να ομολογήσουμε - τους εργάτες στα νύχια της εργοδοσίας. Έτσι θα κάνουν από δω και πέρα. Καμιά βαρβάτη διαδήλωση διαμαρτυρίας, καμμιά στάση εργασίας ή 24ωρη απεργία και μετά τα κεφάλια μέσα, με αναλύσεις του τύπου, ο κόσμος δεν είναι έτοιμος. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος είναι έτοιμος, απλά δεν έχει βρει τον τρόπο και ο τρόπος της επίσημης αριστεράς και των δοτών συνδικάτων είναι σίγουρο ότι δεν είναι αυτός. Όμως, προσφέρει την έξωθεν καλή μαρτυρία: τι άλλο να κάνουμε; ακούς να λένε οι ηγεσίες της λεγόμενης αντιπολίτευσης.
Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς τι κέρδισε ο λαός με το που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ 27-28%, ο Καμμένος το αντίστοιχο ποσοστό του, αλλά και από το γεγονός ότι το ΚΚΕ παρέμεινε στην Βουλή; Βέβαια, ο κ. Τσίπρας, ως νέος Λουδοβίκος Βοναπάρτης, μας λέει και ξαναλέει τι ευκαιρία έχασε η Ελλάδα και η Ευρώπη(!) που δεν υπερψηφίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Έχασε όντως η Βενετιά βελόνι, όπως λέει κι ο λαός μας.
Εμείς θα ρωτήσουμε κάτι άλλο: Τι κέρδισε ο λαός και η χώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ αξιωματική αντιπολίτευση; Τι είναι σε θέση να κάνει ώστε να αποτραπούν τα χειρότερα; Έχει έστω την διάθεση να κάνει κάτι, ή θα περιμένει πότε το καθεστώς κατοχής θα προκηρύξει εκ νέου εκλογές; Για όσους βαυκαλίζονται ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτε, εμείς θα τους πούμε ότι υπάρχει πάντα το πεζοδρόμιο. Αν η κοινοβουλευτική σου δύναμη δεν εκφράζεται στο πεζοδρόμιο, στους κοινωνικούς αγώνες, τότε να το βράσω το ποσοστό σου. Η δύναμη που θέλει να διεκδικήσει την εξουσία υπέρ του λαού ξέρει από σήμερα να φέρνει τα πάνω-κάτω, ξέρει πώς να κινητοποιήσει την πλειοψηφία της κοινωνίας από σήμερα έτσι ώστε να μην μπορεί να περάσει η κυβερνητική πολιτική και να έρθει η κυβέρνηση σε αδιέξοδο. Ξέρει να το κάνει αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ φοβάμαι ότι ούτε καν το θέλει. Εδώ τρέμει για το τι θα πουν οι τραπεζίτες και τα μεγάλα αφεντικά της ΕΕ, τρέμει μην και τους δώσει πάτημα να τα βάλουν μαζί του, θα αναλάβει εκστρατεία μέσα στην κοινωνία για να αποτύχουν οι πολιτικές που αποτελούν "δέσμευση" απέναντι στους δανειστές και την ευρωζώνη; Πλάκα κάνουμε; Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι η γνωστή του "ώριμου φρούτου". Θα αφήσουμε τον κόσμο να υποφέρει, να αυτοκτονεί, να τσακίζεται από την ανεργία, την φτώχεια, την εξαθλίωση και όταν έρθει η ώρα της κάλπης, τι θα κάνει; θα ψηφίσει εμάς. Κλασική τακτική ξεπουλημένων γραφειοκρατών. Άλλωστε, γιατί να τους νοιάζει το τι θα πάθει η χώρα και ο λαός μέχρι να, αν και όταν, έρθει η ώρα της ψήφου; Η κρατική επιχορήγηση να είναι καλά και η πολιτική παρέμβαση για το θεαθήναι μέσα από τα ΜΜΕ και όλα τα άλλα στάχτη και μπούλμπερη. Ο δε Καμμένος ακολουθεί κι αυτός την δική του τακτική του "ώριμου φρούτου". Ελπίζει το τρομακτικό έλλειμμα πολιτικής που έχει να το αντισταθμίσουν οι διαφοροποιήσεις από την ΝΔ, ενώ φροντίζει το άει σιχτίρ των ψηφοφόρων του Σαμαρά, που όλο και δυναμώνει, να μην αποκτήσει αληθινά πατριωτικά, δημοκρατικά και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Χαρείτε κόμμα. Δυο μήνες μετά τις εκλογές και δεν έχει πάρει ούτε μια σοβαρή πολιτική πρωτοβουλία. Μόνο από πάνε ξέρουν τα στελέχη και οι βουλευτές του. Ούτε φυσικά έχει ψελλίσει το οτιδήποτε ενάντια στις κεντρικές κατευθύνσεις που επιβάλλει το ευρώ και οι δανειστές. Ο "πατριωτικές" κορώνες ήταν για προεκλογική κατανάλωση και τώρα ψάχνονται να δουν τι θα πουν στον κόσμο που τους ψήφισε.
Για το ΚΚΕ δεν αξίζει καν τον κόπο να μιλήσουμε. Όσο η ηγεσία του θα επιχαίρει για το φτύσιμο που της τράβηξε ο δικός της κόσμος και νομίζει ότι πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι θα γυρίσει σ' αυτήν όπως τα "πρεζάκια" που δεν μπορούν απεξαρτηθούν από την θανατηφόρο ουσία, τόσο θα βουλιάζει αυτό το κόμμα στην κοινωνική απαξία. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμη και στην οργανωμένη βάση του ΚΚΕ, ελάχιστοι είναι εκείνοι που κατανοούν τι πρέπει να γίνει, που έχουν κρατήσει ζωντανές τις ΕΑΜικές παραδόσεις του κόμματος, που η ηγεσία του τις πολέμησε με μίσος, και ξέρουν πώς μπορεί στην πράξη να φτιαχτεί ένα νέο ΕΑΜ. Επομένως δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε ουσιαστικό. Μόνο η διάλυση ενός τέτοιου μορφώματος μπορεί να προσφέρει στο κίνημα και στους αγωνιστές που κρατά αιχμάλωτους.
Το νέο ΕΑΜ μπορεί να υπάρξει αναγκαστικά έξω από τον οργανωμένο κομματικό μηχανισμό των επίσημων κομμάτων του κοινοβουλίου. Και φυσικά σε ευθεία σύγκρουση με όλες τις σεχταριστικές απόψεις περί αριστεράς του αντί, που δεν μπορεί να καταλάβει ούτε καν το τι σημαίνει ταξικό και τι εθνικό και πώς ταυτίζονται απόλυτα τα δυο τους, ιδίως στις σημερινές συνθήκες.
Η "ανίερη συμμαχία" συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης σε συνδυασμό με την αδίστακτη καταστολή και την χούντα της "ενημέρωσης", η οποία θα πάρει ακόμη πιο τερατώδης διαστάσεις, είναι τα μέσα που ξέρουν να χρησιμοποιούν πολύ καλά οι κρατούντες για να κρατήσουν την οργή του λαού υπό έλεγχο. Μην περιμένουμε λοιπόν εντυπωσιακές κινητοποιήσεις του λαού όπως το κίνημα των πλατειών πέρυσι. Άλλωστε ο λαός θυμάται ακόμη τα χημικά και το ξύλο, όπως επίσης και όλους εκείνους τους δήθεν "ακομμάτιστους", τους δήθεν "αμεσοδημοκράτες", που πολλοί από δαύτους σήμερα είναι κομματόσκυλα του ΣΥΡΙΖΑ, - προς δόξαν βέβαια της "άμεσης δημοκρατίας" και της "ενότητας" - και οι οποίοι μετέτρεψαν τις κινητοποιήσεις σε ψυχανάλυση επί παντός επιστητού προκειμένου οι κομματικοί μηχανισμοί να λεηλατήσουν την ψήφο διαμαρτυρίας. Ο κόσμος αυτή την φορά δεν θέλει να επαναλάβει το ίδιο λάθος.
Επομένως, το καθήκον όλων εμάς, κυρίως του ΕΠΑΜ, που αποτελεί την πιο καλά οργανωμένη και την πιο πλατιά δύναμη που δρα μέσα στην κοινωνία είναι τριπλό:
Πρώτο: τη δημιουργία μιας "παράλληλης οικονομίας" μέσα από την οποία θα αναδειχθούν μορφές οικονομικής οργάνωσης σαν αυτές πάνω στις οποίες αύριο θα αποτελέσουν την βάση αναδιοργάνωσης της εθνικής οικονομίας. Συνεταιρισμοί, κοινοπραξίες, πρότυπα αγροκτήματα, κοκ, που συνδέουν την πόλη με το χωριό, τον παραγωγό με τον εργαζόμενο της συνοικίας με κοινό σκοπό ο ένας να στηρίξει τον άλλο σε συνθήκες γενικευμένης κατάρρευσης. Με τον τρόπο αυτό δεν βοηθάμε την γειτονιά να επιβιώσει, στο μέτρο του δυνατού, χωρίς να εθίζουμε τα πιο καταπονημένα στρώματα στην φιλανθρωπία των συσσιτίων, των "κοινωνικών παντοπωλείων", κοκ, αλλά τους δείχνουμε με άμεσο και πρακτικό τρόπο τι μπορεί να κερδίσουμε αν αλλάξουν οι όροι και τα πλαίσια λειτουργίας της οικονομίας.
Δεύτερο: Οι πυρήνες του ΕΠΑΜ μαζί με πρωτοβουλίες πολιτών και κατοίκων σε κάθε περιοχή πρέπει να πρωτοστατήσουν στην αφύπνιση του κόσμου. Καμιά γειτονιά δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της και να εφησυχάσει μέσα στην κατευθυνόμενη μιζέρια. Πικετοφορίες, πυρσοφορίες, εκδηλώσεις, ομιλίες, επιτροπές αντίστασης, κοκ, θα πρέπει να είναι σε ημερήσια διάταξη. Σ' αυτά οι πυρήνες του ΕΠΑΜ έχουν πολύτιμη εμπειρία. Ο κόσμος θα ψάχνεται όσο ποτέ άλλοτε για να ενημερωθεί, να μάθει τι μπορεί να κάνει άμεσα και πρακτικά, να δει ποιες είναι οι προοπτικές του. Όποιος κερδίσει αυτή την μάχη, θα κερδίσει τον πόλεμο. Ακόμη και μια μικρή ομάδα αποφασισμένων μπορεί να κάνει την διαφορά, αρκεί να πατά γερά στα προβλήματα του απλού κόσμου, να μιλά την γλώσσα του και να τον προστατεύει από τα κομματόσκυλα που θα λυσσάξουν για να ελέγξουν αυτές τις διαδικασίες.
Τρίτο: πρέπει να αναπτύξουμε έναν διαφορετικό τρόπο παρέμβασης στα ζητήματα των μαζικών αγώνων. Πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο πώς σ' αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες που θα έχουν σαν στόχο όχι μόνο να μιλήσουν για τα ζητήματα του χώρου εργασίας, αλλά για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει να υπερασπιστούν εργοστάσια που πάνε για κλείσιμο και επιχειρήσεις σημαντικές για την εθνική οικονομία. Σε συνθήκες γενικού ξεπουλήματος και τέτοιας ανεργίας δεν πρέπει καμιά επιχείρηση με ειδικό βάρος να πάει χαμένη. Δεν μπορεί, π.χ., να δοθεί η ΕΥΔΑΠ, ούτε η ΔΕΗ. Πρέπει να αναπτυχθούν πρωτοβουλίες εργαζομένων που βάζουν σαν στόχο μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία να υπερασπιστούν τις επιχειρήσεις αυτές και τον δημόσιο χαρακτήρα τους. Το ίδιο πρέπει να γίνει με επιχειρήσεις, όπως π.χ. η ΔΩΔΩΝΗ, η ΣΕΚΑΠ κ.ά., που πάνε για διάλυση και ξεπούλημα ιδίως τώρα μετά την διάλυση της ΑΤΕ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να βρουν τρόπο να τις πάρουν στα χέρια τους και να τις δουλέψουν με τους δικούς τους όρους. Όσο δύσκολο κι αν είναι, υπάρχει τρόπος. Κάτι ανάλογο έπρεπε να είχαν κάνει και οι εργαζόμενοι στην Χαλυβουργία του Μάνεση, αντί να μείνουν άπραγοι σε μια απεργία δίχως προοπτική για 273 ημέρες. Ανάλογη στάση θα πρέπει να έχουμε στα ζητήματα παιδείας, αλλά και σε κλάδους που υποφέρουν. Πρέπει να πρωτοστατήσουμε σε κινήματα που έχουν νόημα για την κοινωνία και συμφιλιώνουν τους εργαζόμενους ενός τομέα, ή κλάδου με την υπόλοιπη κοινωνία. Τι νόημα π.χ. έχει να αφήνουμε ολόκληρο τον κλάδο των φαρμακοποιών έρμαιο μιας τυχοδιωκτικής τακτικής που εκβιάζει δήθεν την κυβέρνηση μετατρέποντας σε όμηρο τον ασφαλισμένο που έχει ανάγκη τα φάρμακά του. Την ίδια ώρα που φαρμακοποιοί συνθλίβονται από τους προμηθευτές τους. Σε τέτοιες συνθήκες δεν μπορούν να αφήνονται  συνδικαλιστικές ηγεσίες να συμπεριφέρονται ως τυπικές συντεχνίες με μικροπολιτικές βλέψεις. Ας δημιουργηθεί μια πρωτοβουλία φαρμακοποιών που θα εκδώσει άμεσες διαταγές πληρωμής εναντίον του δημοσίου και θα προχωρήσει σε συντηρητικές κατασχέσεις εναντίον των υπουργείων. Έτσι και οι φαρμακοποιοί θα ανασάνουν και τα φαρμακεία τους δεν θα χρειαστεί να κλείσουν οδηγώντας στην απελπισία του ασφαλισμένους.
Τέταρτο: τίποτε απ' όλα αυτά δεν θα μπορέσει να γίνει, αν δεν μάθουμε να προστατεύουμε τις οργανώσεις μας, τις πρωτοβουλίες που δημιουργούνται από κάτω, τις αυθεντικά λαϊκές επιτροπές, κοκ, από όλους αυτούς τους "αμεσοδημοκράτες" που ξέρουν μόνο να διαλύουν καθετί που δεν μπορούν να ελέγξουν. Πρέπει να μάθουμε να περιφρουρούμε κάθε γνήσια λαϊκή μορφή συλλογικής αντίστασης από τα κομματόσκυλα που η οσμή των ψήφων θα τα μαζέψει σαν τις ύαινες. Πρέπει να μάθουμε ότι η ενότητα οικοδομείται μέσα σ' αυτές τις αυθεντικά λαικές μορφές του κινήματος και δοκιμάζεται μέσα στην δράση. Καμιά άλλη πολιτική συμφωνία με καμιά δύναμη δεν πρέπει να γίνει αποδεχτή, ούτε ανεκτή αν δεν έχουμε όλοι δοκιμαστεί στην πράξη του κινήματος. Αφήστε τον κάθε καρεκλοκένταυρο να ονειρεύεται θέσεις και έδρες σε μια συνεύρεση κομματικών μηχανισμών, ή επίδοξων πρωτοπορειών του περιθωρίου ελέω "επαναστατικής θεωρίας" του εγχειριδίου. Το κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο που θα είναι σε θέση να επιφέρει την μεγάλη μεταβολή δεν θα γεννηθεί από την σύμπτυξη ή την ενότητα έτοιμων πολιτικών οργανώσεων ή κομμάτων, αλλά μόνο πάνω στα ερείπια τους.
Ο στόχος μας είναι να προετοιμαστεί η κοινωνία, να βρει το κουράγιο και την δύναμη να προχωρήσει σε γενική πολιτική απεργία το ταχύτερο δυνατό μέσα από μορφές οργάνωσης που θα έχει δημιουργήσει η ίδια και θα τις έχει αγκαλιάσει ο πλατύς κόσμος στις γειτονιές. Η γενική πολιτική απεργία δεν είναι ανάγκη να συντελεστεί πανελλαδικά. Μπορεί να ξεκινήσει και να έχει επίκεντρό της την Αθήνα. Ούτε χρειάζεται εξαρχής να έχει την πλειοψηφία του κόσμου. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι στο βαθμό που μια τέτοια απεργία απηχεί τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας, μπορεί να ξεκινήσει με μια κρίσιμη μάζα και κατόπιν να εξελιχθεί. Σκοπός της γενικής πολιτικής απεργίας είναι να οδηγήσει σε καθολική παραίτηση συμπολίτευση και αντιπολίτευση, έτσι ώστε να αναλάβουν την διακυβέρνηση οι δυνάμεις που ηγήθηκαν στην κινητοποίηση του κόσμου.
Την γενική πολιτική απεργία σαν ιδέα την ζυμώνουμε από την απαρχή του ΕΠΑΜ. Αν και οφείλουμε να πούμε όχι πάντα με την απαιτούμενη συνέπεια. Ωστόσο, σήμερα είναι πιο επίκαιρη παρά ποτέ, αλλά και πιο ρεαλιστική παρά ποτέ. Όχι μόνο γιατί στον απλό κόσμο αρέσει όλο και περισσότερο σαν ιδέα, έστω κι αν δεν ξέρει πώς γίνεται, αλλά και γιατί έχουν αρχίσει ήδη να οικοδομούνται οι δομές εκείνες που χρειάζονται για να πετύχει μια τέτοια κίνηση. Η γνώμη μου είναι ότι από εδώ και μπρος το πόσο γρήγορα η κοινωνία, ο λαός μας και η χώρα θα απαλλαγεί από το καθεστώς κατοχής και ολοκαυτώματος εξαρτάται συνοπτικά από έναν βασικό και κύριο παράγοντα: από το πόσο γρήγορα και πλατιά θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε τις υποδομές για μια πετυχημένη γενική πολιτική απεργία.
Στο καθήκον αυτό δεν μπορεί παρά μόνο το ΕΠΑΜ μπορεί να πρωτοστατήσει, μιας και είναι η μόνη οργανωμένη δύναμη σήμερα που ξέρει, έχει την "τεχνογνωσία" να δουλεύει στην γειτονιά και να συμβάλει σε αυθεντικά λαϊκές μορφές οργάνωσης. Αφήστε όλους τους άλλους να παραπαίουν στο πολιτικό παιχνίδι που στήνει ο αντίπαλος. Αφήστε τους να διυλίζουν τον κώνωπα της πολιτικής του εφικτού και να καταπίνουν την κάμηλο της κατοχής. Αφήστε τους να εξασκούνται στον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Ο κύβος ερρίφθη, το ιστορικό στοίχημα έχει τεθεί και μόνο από εμάς, από την δουλειά και την αφοσίωσή μας στον σκοπό, εξαρτάται η έκβασή του.

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Αριστερά της Ευθύνης; Σώπα καλέ: AΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΦΤΥΝΕΙΣ!!!


Αυτά τα ξέχασες κιόλας αρχιδωσίλογε Κουρέλη;
Εκείνος ο γεροντόμαγκας με τα νεανικά γιλέκα που ακούει στο όνομα Ψαριανός και γέμιζε το κόσμο αλογόμυγες προεκλογικά, τι έχει να δηλώσει τώρα;
Υπάρχει κανείς που πιστεύει στην αφέλεια της ΔΗΜΑΡ;
Και οι πιο ανόητοι υποψιάζονται τι παίχτηκε...
Τα πήρανε χοντρά οι κερατάδες από τη διεθνή και εγχώρια τοκογλυφία, ξεπουλήσανε την ιστορία της Αριστεράς, προδώσανε το κόσμο της και τώρα κάνουνε πάρτυ εξουσίας με τα γαλάζια λαμόγια του Σαμαρά και τα πράσινα τσουτσέκια του Βενιζέλου...
Για το καλό μας πάντοτε-Φυσικά...

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2012


Ο πουριτανισμός της δεξιάς και της αριστεράς απειλεί με ευνουχισμό τον λαό μας


Δεν μπορεί, θα το έχετε σκεφτεί κι εσείς. Γιατί οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους, τα εγχώρια, αλλά κυρίως τα ξένα, επιμένουν στην ίδια πολιτική, στις ίδιες συνταγές, ενώ ξέρουν πολύ καλά ότι είναι αδύνατο να δώσουν κάποια λύση; Δεν σκέφτονται τις συνέπειες; Δεν φοβούνται; Γιατί τέτοια μανία να συνεχίσουν στον ίδιο μονόδρομο που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική καταστροφή;
Το πώς σκέφτονται σήμερα οι κυβερνώντες και τα επιτελεία τους έχει ελάχιστη σχέση με οποιαδήποτε μορφή επιστήμης. Οι λογικές τους αντλούνται περισσότερο από μια προτεσταντική «εγκόσμια» θεολογία, ένα είδος σύγχρονου πουριτανισμού, που έχει συνεπάρει βαθιά το επίσημο πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα. Ένας γερμανός καθηγητής της Χαϊδελβέργης των αρχών του 20ου αιώνα, ταυτόχρονα θεολόγος, φιλόσοφος και νομοδιδάσκαλος, έγραφε για το πνεύμα του προτεσταντισμού τα εξής: «Η προσωπική αφοσίωση στην δουλειά και το κέρδος, η οποία αποτελεί τον ακούσιο και ασυνείδητο ασκητισμό του σύγχρονου ανθρώπου, είναι ο γόνος ενός συνειδητού ‘εγκόσμιου’ ασκητισμού της δουλειάς… Το ‘πνεύμα του καλούντος’,… δίχως αγάπη για τον κόσμο, γίνεται η πηγή μιας ακούραστης και με συστηματικό τρόπο πειθαρχημένης εργατικότητας, όπου η εργασία επιδιώκεται για χάρη της εργασίας, για χάρη της θανάτωσης της σάρκας, όπου το προϊόν της εργασίας δεν προορίζεται για να καταναλωθεί με απόλαυση, αλλά με σκοπό την συνεχή αναπαραγωγή του απασχολούμενου κεφαλαίου. Από τότε που η επιθετικά ενεργητική ηθική εμπνευσμένη από το δόγμα του προκαθορισμένου προορισμού ωθεί τον εκλεκτό στην πλήρη ανάπτυξη των θεόσταλτων δυνάμεών του και του το προσφέρει ως σημάδι για να είναι σίγουρος για την επιλογή του, η εργασία γίνεται ορθολογική και συστηματική. Με την κατάρριψη του κινήτρου της ευκολίας και της απόλαυσης, ο ασκητισμός βάζει τα θεμέλια της τυραννίας της εργασίας πάνω στους ανθρώπους.»[1]
Η δουλειά για την δουλειά και όχι η δουλειά για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Η δουλειά με κίνητρο τον ασκητισμό και την προσωπική επιτυχία, η οποία μετριέται με τις απολαβές και την ανάδειξη του εκλεκτού της στην εγκόσμια ιεραρχία της θρησκευτικής πίστης. Κι όχι η δουλειά που εξασφαλίζει απολαύσεις, ευημερία, ευκολίες και ελεύθερο χρόνο στην κοινωνία. Αυτή είναι η ηθική του προτεσταντισμού, ο οποίος δόξαζε από γεννησιμιού του τον ασκητισμό, την φτώχεια, την εξαθλίωση, τις θυσίες, ως βασικό κίνητρο για την πρόοδο.
Το ίδιο και σήμερα. Σε μια κατάσταση απίστευτης χλιδής και πλουτισμού για πολύ λίγους, η σύγχρονη οικονομική και πολιτική θεολογία του προτεσταντισμού, εξακολουθεί να διδάσκει στην κοινωνία τον ασκητισμό και να επιδοκιμάζει την δουλειά για την δουλειά υπό οποιαδήποτε προσωπική θυσία. Μόνο όποιος πονά και ματώνει για τη δουλειά του, όποιος αναλώνεται ολόκληρος γι’ αυτήν, χωρίς να υπολογίζει κόπο και ανταμοιβές, μόνο αυτός αποτελεί το πρότυπο του εκλεκτού της σημερινής κοινωνίας, όπου η άρχουσα τάξη διδάσκει στους φτωχούς και πένητες την ασκητική ως υπέρτατη αξία. Όποιος τολμήσει να μιλήσει για ανελαστικά δικαιώματα, για κοινωνική ευημερία και προπαντός για ελεύθερο χρόνο αντάξιο των κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού, τότε αυτός δεν παρά ένας τεμπέλης, ένας λεχρίτης, ένα παράσιτο, άξιος μόνο για την υπέρτατη τιμωρία. Άξιος μόνο για να εισπράξει αυτό που ο Λούθηρος, με όλη την πατερική αγάπη και στοργή που διέκρινε το δόγμα του, υποδείκνυε στους άρχοντες όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους χωρικούς της εποχής του: «Μαχαιρώστε, χτυπήστε, σκοτώστε όποιον μπορείτε.»[2] Βλέπετε, οι χωρικοί τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις αρετές της ασκητικής λιτοδίαιτης ζωής και της πειθήνιας υπακοής στους ανώτερούς τους. «Συνεπώς,» έγραφε ο Λούθηρος, «αφήστε όποιον μπορεί να χτυπήσει, να σκοτώσει και να μαχαιρώσει, κρυφά ή φανερά, και να θυμάστε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο δηλητηριώδες, επιζήμιο, ή διαβολικό από έναν επαναστάτη. Είναι ακριβώς όπως όταν κάποιος πρέπει να σκοτώσει ένα λυσσασμένο σκυλί…»[3]
Το δόγμα αυτό βρήκε την ύψιστη δικαίωσή του στην ηθική του πουριτανού: «Η εργασία που αυτός εξιδανικεύει δεν είναι απλά μια απαίτηση που επιβάλλεται από την φύση, ή μια τιμωρία για το αμάρτημα του Αδάμ. Είναι αφεαυτού της ένα είδος ασκητικής πειθαρχίας, περισσότερο αυστηρής από οποιαδήποτε άλλο δόγμα – μια πειθαρχία που έχει επιβληθεί από την θέληση του Κυρίου και η οποία θα πρέπει να εκτελείται όχι σε απομόνωση, αλλά κατά την εμπρόθεσμη εκτέλεση των κοσμικών καθηκόντων. Δεν είναι απλά ένα οικονομικό μέσο, που θα πρέπει να αφεθεί στην άκρη όταν οι φυσικές ανάγκες έχουν ικανοποιηθεί. Είναι ένας πνευματικός σκοπός, γιατί μόνο μέσα από αυτήν η ψυχή μπορεί να βρει την υγεία της και θα πρέπει να συνεχίζεται ως ηθικό καθήκον πολύ μετά αφού πάψει να αποτελεί υλική ανάγκη… Αυτό που απαιτείται από τον Πουριτανό δεν είναι ατομικές αξιέπαινες πράξεις, αλλά μια άγια ζωή – ένα σύστημα όπου κάθε στοιχείο είναι ομαδοποιημένο γύρω από μια κεντρική ιδέα, την υπηρεσία του Θεού, από την οποία όλα τα ανησυχητικά περιττά έχουν κλαδευτεί και στην οποία έχουν υποταχθεί όλα τα άλλα επιμέρους συμφέροντα.»[4]
Ο Πουριτανός, που ίσως να προέρχεται από τους Καθαρούς του μεσαίωνα, αντιλαμβάνεται τον άνθρωπο και τον κόσμο υπό το πρίσμα του καλού και του κακού. Ότι δεν συνάδει με τον Ορθό Δρόμο, τον μονόδρομο της δικής του μοναδικής αρετής, του ασκητισμού και της αποθέωσης της δουλειάς, είναι κακό και καταδικαστέο. Έτσι και σήμερα οι σύγχρονοι Πουριτανοί αναγνωρίζουν μόνο ηθικά διλλήματα στην οικονομία και την πολιτική. Το έλλειμμα είναι κακό και διαβολικό, ενώ το πλεόνασμα είναι ηθικό και καλό. Η δουλειά είναι η μετουσίωση της αρετής αρκεί να μην συνοδεύεται από απαιτήσεις καλύτερης αμοιβής, μεγαλύτερης σχόλης και γενικών απολαβών. Όποιος δαπανά περισσότερα απ’ όσα εισπράττει, αυτό δεν είναι παρά απόδειξη του κακού, σπάταλου και ανήθικου τρόπου ζωής του. Η ζωή του ανθρώπου είναι μια διαρκής θυσία, ένα κακοτράχαλο μονοπάτι προς την αρετή που μόνο λίγοι μπορούν να φτάσουν. Κι επομένως τι πειράζει αν οι πολιτικές που επιβάλλονται από τον μοναδικά Ορθό Δρόμο, οδηγούν χιλιάδες σε αυτοκτονία και εκατομμύρια σε εξαθλίωση και ανεργία. Αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από προβληματικοί και ανάξιοι.
Με τον ίδιο ήθος και ύφος σήμερα, οι σημερινοί πολιτικοί επίγονοι του Πουριτανισμού μιλούν με άνεση ότι η περικοπή των συντάξεων είναι δυσάρεστη, αλλά θα γίνει, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα, καθώς μας διεμύνησε ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης. Ποια χειρότερα δεν είπε. Πάμε από το κακό στο χειρότερο, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Χαρείτε λογική. Μιλώντας στον ΣΚΑΙ (8/7), ο Γ. Βρούτσης τόνισε πως δεν νοείται ο νεοεισερχόμενος στην αγορά εργασίας να μισθοδοτείται με 583 ευρώ και να υπάρχουν συνταξιούχοι που λαμβάνουν 1.400 ευρώ. Κι έτσι η προσωποποίηση του πιο απόλυτου κοινωνικού παράσιτου, έρχεται να κρίνει πόσο θα πρέπει να αμείβεται ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος. Όχι με βάση τις ανάγκες για επιβίωση, αλλά με βάση τους δικούς του κανόνες πίστης. Δουλειά για την δουλειά. Όποιος δεν μπορεί να δουλέψει είναι βάρος για την κοινωνία κι έτσι μόνο χαριστικά μπορεί να ζει, μόνο σαν προϊόν φιλανθρωπίας των παράσιτων του είδους του κ. Βούρτση. Arbeit macht Frei (η εργασία απελευθερώνει), έγραφαν οι ναζί ομογάλακτοι του στην πύλη του Άουσβιτς, πριν εμφανιστούν οι στρατιές «τεχνοκρατών» και μετατρέψουν αυτήν την επιτομή της πολιτικής και οικονομικής θεολογίας του πουριτανισμού σε παγκόσμιο δόγμα.
Το δυστύχημα όμως είναι πώς αυτό το πνεύμα του πουριτανισμού έχει κατακτήσει και την περιώνυμη αριστερά. Ο κοινωνικός ασκητισμός και οι θυσίες αποτελούν, υποτίθεται, πολύτιμες αρετές και για την αριστερά ιδίως για την περίοδο της όποιας μετάβασης. Δείτε, π.χ., πόσοι και πόσοι δεν εκθειάζουν τις αναγκαίες θυσίες που υποτίθεται ότι πρέπει να υποστεί η κοινωνία στο όνομα της προόδου, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού. Δεν πειράζει αν πεθάνουν χιλιάδες, δεν πειράζει αν περάσει μαρτύρια η κοινωνία προκειμένου να ικανοποιηθεί η ιδεοληψία που διακατέχει την αριστερά.
Ο αριστερός πουριτανισμός διακατέχεται από δυο συναφείς εκδοχές: Η πρώτη περίπτωση είναι εκείνη του «πλάνου Β». Η δεύτερη περίπτωση είναι της λεγόμενης αντικαπιταλιστικής διεξόδου.
Το «πλάνο Β» είναι το γνωστό παραμύθι που χρησιμοποίησε προεκλογικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν αποτύχει η διαπραγμάτευση με τους εταίρους της ευρωζώνης, τότε θα προχωρήσει, υποτίθεται, στο «πλάνο Β», δηλαδή την έξοδο από το ευρώ. Εδώ δεν μας απασχολεί το κατά πόσο πίστευε κάτι τέτοιο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πρέπει να είναι ηλίθιος κάποιος για να πιστεύει ακόμη ότι ο κ. Τσίπρας και οι δικοί του είχαν την παραμικρή πρόθεση να προχωρήσουν σε «πλάνο Β». Απλά ήταν ένα προεκλογικό τρικ για να εκμηδενίσουν την όποια εσωκομματική «αριστερή» κριτική. Και το πέτυχαν.
Όμως, ας σκεφτούμε λιγάκι το όλο σχήμα. Υπάρχουν πολλοί που το υποστηρίζουν. Ας διαπραγματευτούμε πρώτα και ύστερα αν δεν πετύχουμε τίποτε, τότε ας προχωρήσουμε στην έξοδο από το ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους. Έτσι λένε. Όσοι από αυτούς είναι καλοπροαίρετοι, απλά θα τους πούμε ότι δεν ξέρουν τι λένε, δεν έχουν επαφή με το τι συμβαίνει στην κοινωνία, με το σε ποια κατάσταση βρίσκεται η οικονομία. Έτσι, λοιπόν, σε όλα τα μεγαλεπήβολα σχέδια – που συχνά είναι σκέτες φαντασιώσεις – που σκαρφίζονται για να διαπραγματευτούν με τους ευρωπαίους και τους δανειστές της χώρας, δεν μας απαντούν στο εξής απλό: Πόσο χρόνο θα πάρουν οι πολυπόθητες διαπραγματεύσεις για το καλό της χώρας; Πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης με τους θύτες ενός λαού; Εκτίμηση συνεπειών έχουν κάνει; Με άλλα λόγια για όσο αυτοί θα διαπραγματεύονται εντός του ευρώ και υπό καθεστώς ύφεσης, πόσοι ακόμη θα πεθάνουν, πόσοι θα βγουν στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Διότι αντιμετώπιση της ύφεσης εντός του ευρώ μπορεί να γίνει μόνο με έναν τρόπο, τον τρόπο της Μέρκελ. Όχι γιατί η Μέρκελ είναι κακιά και πεισματάρα, όπως νομίζει ο Τσίπρας, αλλά γιατί η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ δεν επιτρέπει άλλη πολιτική.
Και να ξαναρχόμαστε στο επίδικο ζήτημα: που τραβούν την κόκκινη γραμμή της δικής τους διαπραγμάτευσης όσοι θεωρούν ότι η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, είναι «πλάνο Β»; Πόσους νεκρούς, εξαθλιωμένους και άνεργους σηκώνει η δική τους συνείδηση; Ή μήπως δεν τους καίγεται καρφί; Θα πρέπει να πούμε ότι ακόμη και τώρα να σταματήσουν τα μέτρα περιορισμού και μειώσεων στην ελληνική οικονομία, η ύφεση δεν πρόκειται να αναχαιτιστεί. Έχει αποκτήσει τη δική της δυναμική κατάρρευσης και παρακμής προσθέτοντας κάθε μήνα 28 χιλιάδες νέους ανέργους, οδηγεί στην αυτοκτονία γύρω στους 50 και σπρώχνει πάνω από 50 χιλιάδες στην ανέχεια και διώχνει από την χώρα πάνω από 20 χιλιάδες κυρίως νέα παιδιά, την αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας. Κι αυτό κάθε μήνα που περνά, παίρνονται δεν παίρνονται πρόσθετα μέτρα περικοπών και λιτότητας.
Τι προτίθενται να κάνουν όλοι αυτοί που μας υπόσχονται ότι πρώτα θα διαπραγματευτούν και έπειτα, αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, θα προχωρήσουν στην μονομερή διαγραφή και έξοδο από την ευρωζώνη; Απλούστατα διακατέχονται από τον ίδιο πουριτανισμό με την άρχουσα τάξη που δεν βάζει την ευημερία του λαού σε πρώτη προτεραιότητα, ενώ αντιλαμβάνονται την μονομερή διαγραφή και την έξοδο από το ευρώ με τους ίδιους όρους που το αντιλαμβάνεται και η κυρίαρχη προπαγάνδα.
Υπάρχουν κι εκείνοι που εκδηλώνουν τον αντικαπιταλισμό τους με τον ίδιο τρόπο που οι πουριτανοί αποστρέφονταν την αληθινή ζωή. Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε από δαύτους να μας λένε ότι χρειάζονται θυσίες από τον λαό για να αλλάξουμε ρότα, πάντα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Μας κάνει εντύπωση με τι ευκολία ορισμένοι πούροι «επαναστάτες» αποδέχονται ότι ο λαός θα δεινοπαθήσει προκειμένου να μπει στον ίσιο δρόμο, της αντικαπιταλιστικής αρετής. Μάλιστα ακούσαμε τον κ. Λαμπαβίτσα να υποστηρίζει το δικό του δόγμα του σοκ, με βάση το οποίο το πέρασμα σε εθνικό νόμισμα θα αποτελέσει ένα ισχυρό σοκ για την ελληνική οικονομία κι αυτό θα την ξυπνήσει από τον λήθαργο της ύφεσης. Με άλλα λόγια υπάρχει δεξιό δόγμα του σοκ και αριστερό δόγμα του σοκ. Ο κοινός παρανομαστής; Ο λαός θα υποφέρει, αλλά στην μεν πρώτη περίπτωση χωρίς ελπίδα, ενώ στην άλλη περίπτωση με την ελπίδα για καλύτερες μέρες. Με την ίδια λογική υπάρχει δεξιά πείνα, αλλά και αριστερή πείνα.
Τι φούμαρα είναι όλα αυτά; Τι ανοησίες; Θεωρίες και προτάσεις που ξεκινούν με την προϋπόθεση ότι ο λαός θα υποφέρει, έστω και για λίγο στην μετάβαση, μέχρι να βρει τον δρόμο του παραδείσου, είναι επικίνδυνες. Διαφέρουν από τον πουριτανισμό της άρχουσας τάξης, μόνο ως προς τις διακηρυγμένες προθέσεις τους. Διαπνέονται από την ίδια λογική που θέλει τον λαό να περνά από ένα είδος καθαρτηρίου σε συνθήκες ασκητισμού και θυσιών προκειμένου να εξαγνιστεί για να εισέλθει στο βασίλειο του Θεού, στην δική του αντικαπιταλιστική ουτοπία.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η μονομερής διαγραφή του χρέους και η συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ δεν είναι «πλάνο Β», αλλά αναγκαίο «πλάνο Α», αν θέλει κανείς να σταματήσει εδώ και τώρα την αποκαλούμενη ευγενικά «ανθρωπιστική κρίση», την κατάρρευση και διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Η στροφή αυτή δεν πρόκειται να κοστίσει τίποτε στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αντίθετα η αντιστροφή της τάσης, η ευημερία του λαού, η αύξηση των εισοδημάτων του από την πρώτη κιόλας στιγμή, η κατάκτηση ανελαστικών δικαιωμάτων στην εργασία, στην κοινωνία και στην πολιτική, αποτελούν ασφαλές κριτήριο ότι η νέα κατάσταση πάει μπροστά με βάση το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας. Κι όχι μόνο. Η άνοδος της ευημερίας και των εισοδημάτων του λαού από την πρώτη κιόλας στιγμή, μαζί με την θεμελίωση ανελαστικών δικαιωμάτων, αποτελούν θεμελιακούς όρους για ανάκαμψη της οικονομίας, ανόδου της εσωτερικής αγοράς, αναχαίτισης της ανεργίας και καταπολέμησης της φτώχειας. 
Αυτοί που λένε ότι θα πάμε σε νέο εθνικό νόμισμα για να το υποτιμήσουμε, να κλείσουμε τις τράπεζες για λίγο και σιγά-σιγά θα δει ο λαός καλό, δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, αλλά στην πραγματικότητα αντιλαμβάνονται την εναλλακτική πολιτική με τον κλασσικό πουριτανικό τρόπο. Μόνο που δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει η Ελλάδα από την πεπατημένη, αν από την πρώτη στιγμή δεν συντρίψει τις εσωτερικές μονοπωλιακές καταστάσεις και δεν σταθεροποιήσει το νέο εθνικό της νόμισμα, έτσι ώστε να δοθεί η δυνατότητα σε εργαζόμενους και παραγωγούς να αυξάνουν δραστικά τα εισοδήματά τους. Δίχως αυτό δεν θα υπάρχει δυνατότητα αποταμίευσης και δεν θα μπορούν να γίνουν σοβαρές επενδύσεις στην παραγωγή και τις υποδομές ώστε να αλλάξει η πορεία της χώρας. Δίχως την ικανοποίηση των βασικών βιοτικών αναγκών και ταυτόχρονα χωρίς την δυνατότητα άμεσου περιορισμού του πραγματικά εργάσιμου χρόνου με παράλληλη αύξηση του αληθινά ελεύθερου χρόνου (ανύπαρκτου ουσιαστικά σήμερα), πώς φαντάζεται κανείς ότι ο λαός θα συμμετέχει ουσιαστικά στα κοινά, θα πληροφορείται και θα αποφασίζει άμεσα για όλα όσα τον αφορούν; Και χωρίς να συνδυαστούν όλα αυτά με την δραστική μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης, μαζί με την ανελαστική προστασία της νεανικής εργασίας, τότε πώς θα μπορέσουμε να αναχαιτίσουμε την ανεργία από την πρώτη κιόλας στιγμή και θα φέρουμε πίσω τα παιδιά μας που κυνηγημένα από την σημερινή κατάσταση κατέφυγαν στο εξωτερικό;
Όποιος σήμερα εμφανίζεται να μας λέει ότι με την μονομερή διαγραφή του χρέους και την έξοδο από το ευρώ, θα υποφέρουμε ως λαός, αλλά δεν πειράζει προκειμένου οι επόμενες γενιές να δουν μια καλύτερη ζωή, τότε κουμπώνομαι. Αν ξέρει τι λέει, τότε είναι επικίνδυνος γιατί αυτό που ζητά στην ουσία είναι η επιστροφή στα παλιά. Να φύγουν, δηλαδή, τα σημερινά κακά αφεντικά και να έρθουν στη θέση τους κάποια άλλα καλά αφεντικά, αντικαπιταλιστικά ίσως, που ξέρουν πώς θα φροντίσουν τον καλό λαό που ξέρει μόνο να ασκείται σε θυσίες.
Οι λογικές αυτές μου θυμίζουν την συζήτηση κατά την διάρκεια του Πρώτου και Δεύτερου Παγκόσμιου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1919-20 στην Μόσχα, όπου η επαναστατική ηγεσία της νέας εξουσίας είχε ως δεδομένο και μάλιστα νομοτελειακό ότι η πείνα, ναι η πείνα, αποτελεί μεταβατικό όρο προς τον σοσιαλισμό, συνιστά απαράβατη φάση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Είχαν μια τόσο πεισμένοι γι’ αυτό, που όταν ένας από τους πιο επιφανείς οικονομολόγους της εποχής εκείνης, ο Όιγκεν Βάργκα, τόλμησε να τους πει ότι δεν μπορούν να ταυτίζουν την πείνα με την μετάβαση στον σοσιαλισμό, η αφρόκρεμα της επανάστασης απλά τον αγνόησε. Και ναι μεν η επαναστατική ηγεσία της εποχής εκείνης είχε πραγματικά επιδοθεί τα πρώτα χρόνια σ’ έναν πρωτοφανή ασκητισμό προς όφελος της επανάστασης, αλλά αυτό δεν μπορεί να θεωρείται καθήκον και για τον λαό. Η λογική αυτή εξέθρεψε τέρατα, παρά το γεγονός ότι πήγασε από τις καλύτερες των προθέσεων.
Η μάχη μας θα πρέπει να είναι από τώρα να απαλλαγούμε από την γοητεία της θεολογίας του πουριτανισμού που κυριαρχεί σε δεξιά και αριστερά. Γι’ αυτό και θα πρέπει να γίνει κτήμα μας η παλιά γνωστή ρήση των αγνών λαϊκών αγωνιστών, το συμφέρον, η ευημερία και η κυριαρχία του λαού πάνω και πρώτα απ’ όλα τα άλλα.
Δ.ΚΑΖΑΚΗΣ

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Ο Καζάκης για τον (κωλο)Μπαρόζο...


Όταν ο Μπαρόζο πουλά προστασία στην Ελλάδα...


Αφού ήρθε και πήρε ότι ζήτησε, ο κ. Μπαρόζο αποχώρησε αφήνοντας πλούσιες νουθετήσεις στους υπεξούσιους ιθαγενείς της αποικίας που λέγεται Ελλάδα. «Ο πρωθυπουργός με διαβεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις που προέρχονται από το Β’ Μνημόνιο, αλλά χρειάζονται αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα. Δεν αρκούν πλέον τα λόγια. Μετά τη συνάντησή μου με τον κ. Σαμαρά πιστεύω ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα» πρόσθεσε ο κ. Μπαρόζο. Ο εν λόγω κύριος δήλωσε ικανοποιημένος από τις διαβεβαιώσεις που έλαβε από τον πρωθυπουργό και εξέφρασε τη χαρά του που τις δεσμεύσεις αυτές απέναντι στους εταίρους μοιράζονται και οι κ.κ Βενιζέλος και Κουβέλης.

Αυτά για να ξέρουμε την αλήθεια περί επαναδιαπραγμάτευσης. Καταλάβατε τώρα γιατί όποιος έχει εμφανιστεί έως σήμερα να διεκδικεί επαναδιαπραγμάτευση μνημονίων ή δανειακών συμβάσεων, δεν αναφέρεται ποτέ συγκεκριμένα τι και ποιους όρους θέλεις να επαναδιαπραγματευθεί. Η επαναδιαπραγμάτευση είναι απλά για λαϊκή κατανάλωση. Όπως είπε κι ο Σαμαράς προσφάτως, την επαναδιαπραγμάτευση την εννοούσε σε βάθος τετραετίας και αφού η χώρα αποδείξει ότι ξέρει να ακολουθεί εντολές και μνημόνια. Όποιος νομίζει ότι επαναδιαπραγμάτευση σημαίνει κάτι άλλο, τότε απλά εθελοτυφλεί, αν δεν κάνει τίποτε άλλο πολύ χειρότερο.
Ωστόσο, το κλου της επίσκεψης του κορυφαίου ευρωπαίου αξιωματούχου ήταν όταν απευθύνθηκε στους Έλληνες πολίτες, λέγοντας: «Ξέρω ότι πολλοί αισθάνονται ότι έχει χαθεί η ελπίδα, πολλοί είναι υποχρεωμένοι να δεχθούν πολύ δύσκολες θυσίες και πάρα πολλοί διερωτώνται γιατί να πρέπει να κάνουν ακόμη περισσότερα». Δεν μπορείτε να φανταστείτε τα δάκρυα ευγνωμοσύνης που κύλησαν από τα μάτια εκατομμύρια ανέργων, αλλά και ακόμη περισσότερων εργαζομένων δίχως παρών και μέλλον.
«Καταλαβαίνω αυτές τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς, και συμφωνώ ότι κάποιες από τις προσπάθειες φαίνονται άδικες, αλλά καλώ τους πολίτες να λάβουν υπόψη το γεγονός ότι άλλες εναλλακτικές δυνατότητες θα είναι πιο δύσκολες για την Ελλάδα και θα επηρεάσουν ακόμη περισσότερο τις πιο ευπαθείς ομάδες της ελληνικής κοινωνίας» τόνισε ο κ Μπαρόζο και πρόσθεσε: «Με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας και να αυξήσετε την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας και η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη. Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».
Και για να μας δείξει πόσο μεγάλη κατανόηση τον διακρίνει, μας έταξε και 12 δις ευρώ για την επόμενη τριετία από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο το 2012 το ΑΕΠ της Ελλάδας θα υποχωρήσει τουλάχιστον κατά 14 δις ευρώ, καταλαβαίνει ακόμη κι ο ποιο ανίδεος ότι τα 12 δις ευρώ έχουν μικρότερη αξία για τον πληθυσμό απ’ ότι οι χάντρες και τα κομπολόγια που αντάλλασαν οι παλιοί αποικιοκράτες με τους ιθαγενείς λίγο πριν τους εξοντώσουν μαζικά.
Όμως, αυτό που μας κάθισε στο λαιμό κυριολεκτικά είναι αυτό: «η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη». Από πού φαίνεται αυτό; Ποια χώρα έχει ορθοποδήσει μέσα στην ευρωζώνη; Ποια τάξη εργαζομένων έχει κερδίσει το οτιδήποτε μέσα στην ευρωζώνη; Το μόνο που ξέρουν οι εργαζόμενοι και οι πιο αδύναμες τάξεις του πληθυσμού μέσα στην ευρωζώνη είναι να χάνουν. Να χάνουν εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να χάνουν αμοιβές και επίπεδο ευημερίας. Να χάνουν θέσεις εργασίας γιατί τα μεροκάματα κάπου στην Ανατολική Ευρώπη, ή στην Κίνα είναι φτηνότερα για τις πολυεθνικές. Να χάνουν σε υγεία και παιδεία. Να χάνουν το όποιο κομπόδεμα διέθεταν γιατί οι τράπεζες τους έχουν αλυσοδέσει με δάνεια. Τι έχουν κερδίσει από την ευρωζώνη οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια; Από την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, έως την Γαλλία και την Γερμανία. Απολύτως τίποτε.
Όμως ο κ. Μπαρόζο μπορεί με θρασύτητα να ισχυρίζεται ότι «η καλύτερη ελπίδα για επάνοδος στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας βρίσκεται μέσα στην Ευρωζώνη.» Κι επειδή δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα παράδειγμα που μέσα στα χρόνια του ευρώ κάποια από τις πιο ασθενείς τάξεις του πληθυσμού σε κάποια χώρα της ευρωζώνης είδε πραγματικά να βελτιώνεται μαζική η ζωή της, τότε ακολουθεί την γνωστή τακτική Αλ Καπόνε: «Η παραμονή στο ευρώ είναι η καλύτερη ευκαιρία για να αποφευχθούν χειρότερα δεινά για τον ελληνικό λαό κυρίως για ευπαθείς ομάδες».
Έτσι ακριβώς πουλάνε προστασία οι γκάνγκστερ. Αν με πληρώσεις θα είσαι καλύτερα, αλλά αν μου πας κόντρα θα τα βρεις πολύ πιο σκούρα! Αυτό μας λέει κι ο κ. Μπαρόζο. Αλήθεια, ξέρετε τι εστί Μπαρόζο;
Ο κύριος αυτός υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της Πορτογαλίας όταν η χώρα του μπήκε στο ευρώ. Εφάρμοσε τόσο άγρια λιτότητα, που από τότε δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει η οικονομία της Πορτογαλίας. Από τότε πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μέχρι σήμερα που βρίσκεται υπό διαδικασία χρεοκοπίας.
Ο κ. Μπαρόζο μπορεί να είναι μισητό πρόσωπο στην πατρίδα του γιατί την κατέστρεψε κυριολεκτικά, αλλά εξασφάλισε την πατρωνία των ισχυρών, όταν πρωτοστάτησε στην «συμμαχία των προθύμων» του Τζορτζ Μπους, καθώς ο τελευταίος ξεκινούσε τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο «ενάντια στην τρομοκρατία». Το πόσο πετυχημένος πρωθυπουργός υπήρξε ο Μπαρόζο φαίνεται κι από το γεγονός ότι την κοπάνησε άρον-άρον από την χώρα του με την κάλυψη του προέδρου της Πορτογαλίας και ενόσω ασκούσε τα πρωθυπουργικά καθήκοντα. Ο λόγος ήταν απλός. Η κυβέρνηση και το κόμμα του βρέθηκε μπλεγμένο σε απίστευτα σκάνδαλα διασπάθισης κρατικού χρήματος, προκλητικής εύνοιας υπέρ συγκεκριμένων επιχειρηματικών κυκλωμάτων, κοκ. Η διακυβέρνησή του έχει μείνει ιστορική για τον κυκεώνα σκανδάλων που άφησε ως κληρονομιά και τα οποία απασχολούν την Πορτογαλική δικαιοσύνη ακόμη και σήμερα.
Όμως ένα από τα χειρότερα σκάνδαλα ήταν η μετατροπή των κρατικών ορφανοτροφείων σε πόλους προσέλκυσης της διεθνούς παιδεραστίας. Υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησής του βρέθηκαν μπλεγμένα σ’ ένα απίστευτο κύκλωμα διεθνούς παιδεραστίας με θύματα τα παιδιά που φιλοξενούσαν τα κρατικά ιδρύματα. Το σκάνδαλο αυτό είχε τέτοια έκταση που ταρακούνησε συθέμελα την Πορτογαλική κοινωνία. Λίγο πριν οι δικαστικές αρχές της Πορτογαλίας πλησιάσουν κοντά στον τότε πρωθυπουργό Μπαρόζο, ο οποίος για πολλούς φέρεται ότι ήταν ο ιθύνων νους του κυκλώματος, ο ενάρετος αυτός κύριος φρόντισε να την κοπανήσει από τη χώρα του και να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν. Με τον τρόπο αυτό γλύτωσε την δικαστική έρευνα και πιθανώς την φυλακή, γιατί απέκτησε ισόβια ασυλία ως αξιωματούχος της ΕΕ.
Αυτός είναι λοιπόν ο κ. Μπαρόζο που θέλει να κάνει νουθετήσεις στους έλληνες και να ζητά «αποτελέσματα, αποτελέσματα, αποτελέσματα και όχι λόγια.»
Μιας και μιλάμε για αυτόν τον κύριο που έχει το θράσος να απευθύνεται στον ελληνικό λαό, αξίζει τον κόπο να υπενθυμίσουμε σε όσους θέλουν να ξεχνάνε, ότι ο κ. Μπαρόζο προεδρεύει ενός από τους πιο παρασιτικούς, γραφειοκρατικούς και απόλυτα διεφθαρμένους μηχανισμούς στην υφήλιο, την Κομισιόν. Από το 1994 το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο, το όργανο που υποτίθεται ότι ελέγχει το καλώς έχειν στις εισπράξεις και στις δαπάνες της Κομισιόν, διαρκώς βρίσκει προβλήματα διαχείρισης στα κονδύλια. Στην τελευταία έκθεση για το οικονομικό έτος 2010 αναφέρει τα εξής: «Το Ελεγκτικό Συνέδριο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, συνολικά, τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου είναι μερικώς αποτελεσματικά για τη διασφάλιση της νομιμότητας και
κανονικότητα των πληρωμών στις οποίες βασίζονται οι λογαριασμοί. Οι πολιτικές ομάδες για Γεωργία και Φυσικούς Πόρους και του Ταμείου Συνοχής, Ενέργειας
και Μεταφορών επηρεάζονται σημαντικά από σφάλματα. Η εκτίμηση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το πιθανότερο ποσοστό σφάλματος για τις πληρωμές που βασίζονται οι λογαριασμοί είναι 3,7%.»
Το ποσοστό αυτό δεν είναι μικρό, ούτε αφορά σφάλματα. Δεν μπορεί να εκτιμάς ότι «τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου» συνολικά είναι μόνο «μερικώς αποτελεσματικά για τη διασφάλιση της νομιμότητας» και να δίνεις το πράσινο φως, γιατί δήθεν όλα αυτά οφείλονται σε σφάλματα. Με ευγενικό και πολιτικά ορθό τρόπο το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο λέει αυτό που γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Ότι τα συστήματα εποπτείας και ελέγχου δεν έχουν κανένα νόημα στις Βρυξέλλες όπου κυριαρχεί το αλισβερίσι πάνω και κάτω από το τραπέζι. Κι αυτό εμμέσως πλην σαφώς το λέει το Ευρωπαϊκό Ελεγκτικό Συνέδριο από το 1994. Πέρυσι ο κ. Μπαρόζο είχε υποσχεθεί ότι θα το «κοιτάξει» το όλο ζήτημα, αλλά να που και φέτος τα ίδια και τα ίδια.
Μάλιστα η Κομισιόν μετά την αναγκαστική παραίτηση ολόκληρης της Επιτροπής επί Σαντέρ το 1999, όταν ήρθε στο φως της δημοσιότητας ο κυκεώνας χρηματισμού και σκανδάλων διαχείρισης, φρόντισε να δημιουργήσει εποπτικά όργανα απολύτως ελεγχόμενα και καθόλου ανεξάρτητα.
Επί προεδρίας Ρομάνο Πρόντι, η Κομισιόν κλονίσθηκε συθέμελα όταν η Μάρτα Αντερσεν, η οποία όντας διευθύνων στέλεχος του οικονομικού ελέγχου κατήγγειλε ότι το λογιστικό σύστημα της ΕΕ είναι ανοιχτό στην απάτη. Το 2001 αρνήθηκε να υπογράψει τους λογαριασμούς της Κομισιόν και τον Αύγουστο του 2002, αφού είχε απευθυνθεί με τις καταγγελίες της σ’ όλα τα αρμόδια όργανα της ΕΕ, βγήκε δημόσια. Η Άντερσεν τέθηκε πρώτα σε διαθεσιμότητα και τελικά απολύθηκε από την Κομισιόν γιατί, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, «παραβιάζοντας τα άρθρα 12 και 21 των κανονισμών προσωπικού, επειδή επέδειξε μη επαρκή πίστη και σεβασμό». Καταλάβατε γιατί απολύθηκε; Όχι για ψευδείς καταγγελίες, αλλά γιατί δεν έδειξε πίστη και σεβασμό. Σε ποιους; Στο σύστημα κλεπτοκρατίας που κυριαρχεί στην Κομισιόν. Έσπασε την ομερτά που κυριαρχεί στο εσωτερικό της Κομισιόν και έπρεπε να απολυθεί.
Πρόκειται για ένα σύστημα απόλυτα γραφειοκρατικό και διεφθαρμένο που απαρτίζεται από 30 φορές περισσότερους υπαλλήλους και αξιωματούχους απ’ ότι χρειάζεται για να διεκπεραιώσει τις δράσεις της. Οι δουλειές της Κομισιόν θα μπορούσαν άνετα να διεκπεραιωθούν από 1.700 υπαλλήλους, ενώ ο μηχανισμός απασχολεί περισσότερους από 30.000. Ο λόγος απλός. Πρέπει να εξυπηρετηθούν πολλά ρουσφέτια, τόσο με τα κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ώστε να έχουν άμεσο υλικό συμφέρον από την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Όσο και με τα πολυποίκιλα επιχειρηματικά κυκλώματα που στην πραγματικότητα αυτά κάνουν κουμάντο στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο. Αυτά τα επιχειρηματικά κυκλώματα συντηρούν μια τεράστια βιομηχανία λόμπι δίπλα στην Κομισιόν και στα άλλα όργανα της ΕΕ, η οποία απασχολεί πάνω από 10.000 λομπίστες που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να κινηθεί η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» εκτός γραμμής.
Ο πρόεδρος αυτού του μηχανισμού ήρθε να μας πει «με τη δική μας υποστήριξη πρέπει να ξαναχτίσετε τη χώρα σας, τις δομές και την οικονομία σας…» Καλύτερη τύχη θα είχε ο τόπος με τον λήσταρχο Γιαγκούλα, παρά με του λόγου του.
Άλλωστε, με το σόι του Μπαρόζο η χώρα μας δεν διασταυρώνει για πρώτη φορά τις τύχες της στην ιστορία. Ένας κλάδος της οικογένειας Μπαρόζο βρέθηκε στην μεσαιωνική ενετική Κρήτη. Ο κλάδος αυτός, όπως κι όλη η οικογένεια, ήταν πάππου προς πάππου Εβραίοι τοκογλύφοι. Οι Μπαρόζοι που έφτασαν στην Κρήτη και των οποίων το οικόσημο σώζεται στο ιστορικό μουσείο του Ηρακλείου, δεν άφησαν πίσω τους τίποτε άλλο εκτός από ιστορίες ληστείας και συμμορίτικης δράσης για τον προσωπικό τους πλουτισμό. Στα δικά τους χνάρια και ένας από τους σύγχρονους μακρινούς τους επιγόνους, ήρθε στην Ελλάδα με τους ίδιους ακριβώς σκοπούς. Μόνο που αυτή την φορά δεν αφορά μόνο την Κρήτη.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 29/7/2012