Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

ΙΔΟΥ ΤΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΟΣΙΛΟΓΩΝ....



Η Ελλάδα είναι η τρίτη πιο φτωχή χώρα στην Ευρώπη

Η Ελλάδα είναι η τρίτη πιο φτωχή χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως δείχνει συγκριτική έρευνα του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας (IW). Σε χειρότερη θέση βρίσκονται μόνο η Βουλγαρία και η Ρουμανία.
Η έρευνα του Ινστιτούτου για τη φτώχεια στις 27 χώρες της Ε.Ε. που δημοσιεύει η Deutsche Welle, φέρνει τη Γερμανία στην 7η θέση της σχετικής κατάταξης. Προηγούνται όχι μόνον οι σκανδιναβικές χώρες, η Δανία, η Σουηδία και η Φινλανδία, αλλά και το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και η Αυστρία. Στην 25η θέση βρίσκεται η Ελλάδα και στις δύο τελευταίες η Βουλγαρία και η Ρουμανία.

Πιο έντονο είναι το πρόβλημα της φτώχειας στις νεότερες χώρες-μέλη της ΕΕ, Λετονία, Βουλγαρία και Ρουμανία, στις οποίες έρχεται να προστεθεί η Ελλάδα. Η έρευνα του Iνστιτούτου προσδιόρισε τη φτώχεια βασιζόμενη σε τέσσερις βασικούς δείκτες: τη σχετική εισοδηματική φτώχεια, η οποία πλήττει όσους διαθέτουν εισόδημα κάτω από το 60% του μέσου όρου της χώρας στην οποία ζουν, την υποκειμενική εισοδηματική φτώχια, που βασίζεται στην ατομική εκτίμηση, τον λεγόμενο παράγοντα της στέρησης (χαμηλό επίπεδο διαβίωσης) και τέλος την οικονομική στενότητα, η οποία δείχνει το βαθμό επάρκειας του εισοδήματος ενός νοικοκυριού.

Ως προς τον δείκτη σχετικής εισοδηματικού επιπέδου, η Γερμανία καταλαμβάνει μια μέση θέση μεταξύ των «27» της ΕΕ, ωστόσο τα γερμανικά νοικοκυριά περνούν -σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες- με άνεση τον μήνα.

Ως προς τη φτώχεια, τόσο στη Γερμανία όσο και πανευρωπαϊκά, πλήττονται κυρίως άνεργοι, ανύπαντροι γονείς και μετανάστες. Σύμφωνα με τους ερευνητές, μία μέθοδος καταπολέμησης του φαινομένου είναι η λήψη μέτρων στον εργασιακό τομέα, αλλά και η κοινωνική στήριξη ομάδων όπως, για παράδειγμα, οι ανύπαντροι γονείς, ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν με αξιώσεις μία πλήρη απασχόληση.

ΠΗΓΗ: Deutsche Welle

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013


Του Αλκίνοου Ιωαννίδη
Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:
Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλύνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων κι ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας, που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι Ελληνική, όμως, πόσο λίγο Κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο Ελληνική είναι η Ελλάδα!
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δε ζει καλά, κανείς δε ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Κι όσοι πιστεύουν πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε, να μην ξεχνούν πως, όποιο κομμάτι μας έμεινε απροστάτευτο, ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.

Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Χιούμορ ή πραγματικότητα;

*Όσοι κάνατε τον κόπο να διαβάσετε τον καζαμία του 2013 διαπιστώνετε πως αυτός επιβεβαιώνεται με τον τραγικότερο τρόπο.
Τελικά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά που σταματάει το σοβαρό και που αρχίζει το καλαμπούρι.
Οι εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα πάντως μόνο για χαμόγελα δεν προσφέρονται.
*Η οικονομική πολιτική σαρώνει πλέον και το νησί μας, σε πείσμα κάποιων που πίστευαν πως θα είμαστε μια ζωή στο απυρόβλητο λόγω τουρισμού.
Η οικονομική καχεξία συνοδεύεται κι από άλλες κακουχίες, με κυριότερη όλων την διάλυση του κοινωνικού ιστού, παρά τις όποιες καλές προσπάθειες των εθελοντών του ανθρωπισμού.

*Ναι,το Κ.Υγείας ενισχύεται με ιατρούς, όμως κανείς δεν γνωρίζει να μας πει με βεβαιότητα για πόσο...
Στο τέλος το μόνο που θα μας μείνει όπως δείχνει το πράγμα θα είναι το σώου Λυκουρέντζου στα κωλοκάναλα...
*Στην πρώην Ε.Α.Σ. και νυν Αγροτικό Συνεταιρισμό, γίνεται της κακομοίρας με την ανταλλαγή επιστολών και κόντρα επιστολών και ξανά μανά κόντρα επιστολών για παρελθόντα λάθη και αστοχίες...
*Τα ταχύπλοα θα μας εξυπηρετούν για 4 μόνο μήνες, όσο δηλαδή χρειάζεται για να πηγαινοέρχονται γεμάτα...
*Πόλεμος στα τοπικά ΜΜΕ ξέσπασε με αφορμή το έργο του νέου αερολιμένα και θα βαστάξει για καιρό καθώς φαίνεται...
Να σημειώσουμε με την ευκαιρία την αισθητή  αναβάθμιση της "Φωνής της Πάρου".
*Η τοπική της Ν.Δ. δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι και γενικώς βρίσκεται στη καρακοσμάρα της.
Σίγουρα λάθος εποχή διάλεξες για προεδρίες φίλε Κώστα...
*Το ξερογλύψιμο μερικών αεριτζήδων που εποφθαλμιούν την "ανάπτυξη" παραλιών του νησιού δεν κρύβεται με τίποτα.
Καμία σαλιάρα βρείτε να μαζέψετε τα σάλια σας αρπακτικά!!
*Άρχισε η παραφιλολογία για πιθανούς και απίθανους υποψηφίους δημάρχους.
Αν επαληθευθεί το σενάριο για κάποιο λαμπρό αστέρι του χύδην-γενικώς και αορίστως συνδικαλισμού θα γελάσει και το παρδαλό ερίφιον...
*Θυμάστε την βαβούρα που συνόδεψε την αιματηρή ληστεία στη Νάουσα πέρυσι;
Υπάρχει κανείς να μας ενημερώσει σχετικά, ή θα μας μείνουν οι απορίες από τα σενάρια των κωλοκάναλων;
*Πλακώθηκαν άσχημα άνευ ουσίας κι αντικρύσματος και τελικά έσωσαν κι έκαναν απο κοινού εκλογές για την ανάδειξη νέου δ.σ. στο σύλλογο γονέων της Αγγαιριάς.
Ώρα να ασχοληθούν και λίγο με τα πραγματικά προβλήματα κι όχι με τη διαχείριση της μιζέριας.
*Παιδιά μην προεξωφλείτε ανοδική πορεία του τουρισμού.
Κι επειδή τα έχουμε γράψει κατά κόρον και δεν γουστάρουμε ξανά μανά αναλύσεις ένα θα σας πούμε:στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό...
*Μην κάνετε όνειρα κάποιοι δεινόσαυροι για νέους ρόλους στη Πάρο του 2013-14. Προς αποφυγήν παραξηγήσεως δηλώνουμε ευθαρσώς πως εξαιρείται ο Αργουζής, ο οποίος περισσότερο για την  υστεροφημία του ενδιαφέρεται και καθόλου για καρέκλες ή στασίδια.
 

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013

ΒΟΛΕΣ ΡΑΓΚΟΥΣΗ...

                
Σαφείς αιχμές σε βάρος των πρώην υπουργών Οικονομικών, Ευάγγελου Βενιζέλου και Γιώργου Παπακωνσταντίνου, αλλά και κατά του Γιώργου Παπανδρέου άφησε ο Γιάννης Ραγκούσης στην κατάθεσή του στους οικονομικούς εισαγγελείς για τη Λίστα Λαγκάρντ, υπογραμμίζοντας πως το υπουργικό συμβούλιο δεν ενημερώθηκε ποτέ για την ύπαρξή της. «Η μη αξιοποίησή της είναι πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα, από το οποίο απορρέουν σημαντικές ευθύνες οι οποίες πιστεύω βαρύνουν αποκλειστικά τις αρμόδιες πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Οικονομικών, ιδιαίτερα σε περίοδο που εισηγήθηκαν και αποφάσισαν τη λήψη αυστηρών μέτρων περιορισμού του εισοδήματος των πολιτών».
Ο πρώην υπουργός, μάλιστα, τόνισε πως μοναδικό κίνητρο εκείνων που δεν αξιοποίησαν τη Λίστα ήταν η αποφυγή του προσωπικού πολιτικού κόστους που θα συνεπαγόταν η εκ των πραγμάτων υποχρέωσή τους να συγκρουστούν, ενδεχομένως, με ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες σε περίπτωση που θα προέκυπτε γι’ αυτούς η υποχρέωση καταβολής προστίμων.
 Από το" Κουτί της Πανδώρας "

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

«Όταν δεξί χέρι του κ. Σαμαρά είναι η αισχρή προπαγάνδα των καναλιών τύπου Mega»

Του Στάθη
«Τα πράγματα είναι πιο σκοτεινά απ” όσο δείχνουν. Πάλι χθες, ομιλών ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε στη θεωρία των «δύο άκρων». Τα…
χαρακτήρισε μάλιστα «συγκοινωνούντα δοχεία» – μια παμπάλαιη και παλαιοκομματική προσέγγιση που χρησιμοποιούσε στην προπαγάνδα της η αστική εξουσία, όταν, μέσω βαλτών ιεροκηρύκων ή εγκάθετων δασκάλων απευθυνόταν στον χρήσιμο κατιμά των καφενέδων της επικράτειας, για να προσεταιρισθεί αμόρφωτους και να προσπορισθεί σμπίρους.
Ουδείς άλλος Ελληνας Πρωθυπουργός από τη μεταπολίτευση και ύστερα έχει επαναλάβει τη θεωρία των «δύο άκρων» τόσο πολύ και τόσο συχνά όσον ο κ. Σαμαράς. Κατά τον προσφιλή του μάλιστα τρόπο συνέδεσε με το ένα άκρο, το «αριστερό», τον ΣΥΡΙΖΑ, μέσω των αναρχικών και των μπάχαλων.
Στο παρελθόν η θεωρία των «δύο άκρων» χρησιμοποιείτο προκειμένου η ενοχοποίηση της Αριστεράς να συμψηφίζεται με την απενοχοποίηση του φασισμού και του ναζισμού.
Κι έτσι, όταν ο κάθε βλαξ άκουγε, φέρ” ειπείν, για το Ολοκαύτωμα μπορούσε να απαντά ότι «κι εσείς καταπιέζετε τους νέγρους», τουθόπερ μεθερμηνευόμενο, «κι εσείς είσθε ορφανά του Στάλιν».
Δεν είναι τυχαίο ότι η αποδομητική (ανα)θεώρηση της Ιστορίας εμφανίσθηκε προκειμένου να υποσκάψει την αυτογνωσία των λαών, την εποχή της αντιδραστικής παλινόρθωσης μέσα απ” τον νεοφιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και τη νέα (ω τι σύμπτωσις!) τάξη.
Αγαπημένα θέματα των αναθεωρητών της Ιστορίας, ιδίως της σχολής του μεταμοντερνισμού, αλλά και των ακροδεξιών, εκτός από την καθ” ημάς φασαρία για την ασυνέχεια του έθνους, υπήρξαν η αμφισβήτηση του Ολοκαυτώματος, ο χαρακτηρισμός του βομβαρδισμού της Δρέσδης ως εγκλήματος πολέμου κι άλλες «αφηγήσεις» που επ” εσχάτοις έχουν κοπάσει, διότι συστηματικώς εξευτελίσθηκαν υπό τη βάσανο της έρευνας, έχοντας όμως αφήσει πίσω τους ικανή ζημιά. Και στα γράμματα και στην πολιτική.
Ως φαίνεται λοιπόν, ο κ. Σαμαράς, πολέμιος κάποτε αυτών των θεωριών, μέσα στο πλαίσιο της οβιδιακής μεταμόρφωσής του, τις μετέρχεται τώρα με ζήλο.
Γιατί;
Διότι δεν έχει άλλο δρόμο. Ο κ. Σαμαράς εφαρμόζει μιαν ακροδεξιά πολιτική, συνεπώς χρειάζεται και μιαν ακροδεξιά ρητορική. Ο θεός να βάλει το χέρι του να μη χρειασθεί και μιαν ακροδεξιά επικουρία.
Κι όταν λέω «ακροδεξιά επικουρία», εννοώ την εξωθεσμική, τη Χρυσή Αυγή, διότι τη θεσμική ο κ. Πρωθυπουργός ήδη τη χρησιμοποιεί. Οταν αμολάει την καταστολή με τα δακρυγόνα και το ξύλο. Οταν καταφεύγει στον αυταρχισμό με τα προεδρικά διατάγματα και τις επιστρατεύσεις. Οταν χαλκεύει, συκοφαντεί και συνωμοτεί ο κ. Κεδίκογλου. Οταν δεξί χέρι του κ. Σαμαρά είναι η αισχρή προπαγάνδα των καναλιών τύπου Mega, η διεφθαρμένη διαπλοκή και τα αργυρώνητα κοράκια των Δυνατών – αυτή είναι η θεσμική ακροδεξιά.
Ομως ο κ. Σαμαράς με τη θεωρία των «δύο άκρων» φλερτάρει και με την εξωθεσμική ακροδεξιά. Πώς; Οταν άνθρωποι του στενού του περιβάλλοντος, όπως ο κ. Κωτούλας, γράφουν βιβλία που εξωραΐζουν τον ναζισμό. Βιβλία που θα μπορούσε (αν ήξερε κάποια γράμματα) να έχει γράψει ο κ. Μιχαλολιάκος ιδιοχείρως.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι το εν λόγω βιβλίο του κ. Κωτούλα είναι ανεκδιήγητο, ένα αντιεπιστημονικό παραλήρημα, αλλά το ότι άνθρωποι πάλι του στενού περιβάλλοντος του κ. Σαμαρά, όπως ο κ. Μουρούτης, υπερασπίζονται τον κ. Κωτούλα, ο οποίος, άλλωστε, υπηρετεί στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών, κ. Χαρ. Αθανασίου.
Δηλαδή στην καρδιά του κράτους ιδεολογικοί θύλακοι του παρακράτους. Φιλοναζιστικοί.
Γιατί φιλοναζιστικοί; Διότι παρά πάσαν κι άπασαν την ιστορική βιβλιογραφία αριστερών και δεξιών ιστορικών κύρους (ακόμα και των ησσόνων), ο φωστήρας κ. Κωτούλας διαπιστώνει (για παράδειγμα) ότι «ο αντιεβραϊσμός ήταν απλώς μια δευτερεύουσα συνισταμένη του εθνικοσοσιαλιστικού προγράμματος»!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΪΚΟ ΗΓΕΤΗ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΙΓΝΑΣΙΟ ΡΑΜΟΝΕ

Το κείμενο που ακολουθεί ανήκει σ' έναν από τους σοβαρότερους κι εγκυρότερους αναλυτές του κόσμου.

Ούγκο Τσάβες
IGNACIO RAMONET – LE MONDE diplomatique
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 05-08-2007
Ελάχιστοι κυβερνήτες, παγκοσμίως, έχουν δυσφημιστεί συστηματικά με
τόσο μεγάλο μίσος όσο ο Ούγκο Τσάβες, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας. Οι
εχθροί του δεν δίστασαν καθόλου: πραξικόπημα, πετρελαϊκή απεργία,
έξοδος κεφαλαίων στο εξωτερικό, απόπειρες δολοφονίας…
Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική μόνο οι επιθέσεις της Ουάσιγκτον
ενάντια στον κουβανό ηγέτη Φιντέλ Κάστρο ξεπερνούν τη λύσσα αυτή.
Τα πιο αισχρά ψέματα διαδίδονται ενάντια στον Τσάβες, αποκυήματα της
φαντασίας των νέων κέντρων προπαγάνδας (National Endowment for
Democracy, Freedom House κ.λπ.), τα οποία χρηματοδοτούνται από την
κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους.
Διαθέτοντας ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους, η προπαγανδιστική
μηχανή χειραγωγεί τα μέσα ενημέρωσης (ακόμα και έγκυρες εφημερίδες)
και τους οργανισμούς υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, τα
οποία στρατεύονται, με τη σειρά τους, στην υπηρεσία των σκοτεινών
στόχων της. Μερικές φορές, όνειδος του σοσιαλισμού, ακόμα και η
σοσιαλδημοκρατική αριστερά, ενώνει τη φωνή της με τη χορωδία όσων
διασκορπίζουν τις φήμες.
Γιατί, άραγε, τόσο μίσος; Επειδή, την ώρα που η σοσιαλδημοκρατία
περνάει κρίση ταυτότητας στην Ευρώπη, η ιστορική συγκυρία μοιάζει να
έχει εμπιστευτεί στον Τσάβες την ευθύνη να ηγηθεί, σε διεθνές
επίπεδο, στην ανασυγκρότηση της αριστεράς. Ενώ στη Γηραιά Ηπειρο η
ευρωπαϊκή οικοδόμηση είχε ως αποτέλεσμα να καταστήσει σχεδόν αδύνατη
κάθε εναλλακτική λύση στο νεο-φιλελλευθερισμό, στη Βραζιλία, την
Αργεντινή, τη Βολιβία και τον Ισημερινό, εμπνεόμενοι από το
παράδειγμα της Βενεζουέλας, οι πολιτικοί πειραματισμοί διαδέχονται ο
ένας τον άλλο διατηρώντας ζωντανή την ελπίδα ακόμα και για τα πιο
φτωχά στρώματα.
Από αυτήν την άποψη, τα αποτελέσματα της πολιτικής Τσάβες είναι
θεαματικά. Καταλαβαίνουμε γιατί σε δεκάδες φτωχές χώρες έχει γίνει
σημείο αναφοράς. Μήπως, σεβόμενος τη δημοκρατία και τις ελευθερίες
της(1), δεν επανίδρυσε το έθνος της Βενεζουέλας σε νέα βάση,
προσδίδοντάς του νομική υπόσταση με το νέο Σύνταγμα που εγγυάται τη
λαϊκή συμμετοχή στη διαδικασία κοινωνικής αλλαγής; Μήπως δεν χάρισε
σε πέντε εκατομμύρια περιθωριοποιημένους πολίτες -ανάμεσά τους και
οι ιθαγενείς- οι οποίοι δεν είχαν δελτία ταυτότητας, την αξιοπρέπεια
τού να είσαι πολίτης; Μήπως δεν πήρε τα ηνία της εταιρείας
πετρελαίου Petroleos; Μήπως δεν κρατικοποίησε την (ιδιωτικοποιημένη)
κύρια εταιρεία τηλεπικοινωνιών της χώρας καθώς και την εταιρεία
ηλεκτρισμού του Καράκας; Μήπως δεν εθνικοποίησε τα κοιτάσματα
πετρελαίου του Ορενόκ; Και τέλος, μήπως δεν αφιέρωσε μέρος των
εσόδων από το πετρέλαιο για να αποκτήσει ουσιαστική αυτονομία από
τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και για να
χρηματοδοτήσει κοινωνικά προγράμματα;
Περισσότερα από τρία εκατομμύρια εκτάρια γης μοιράστηκαν στους
ακτήμονες. Εκατομμύρια ενήλικοι και παιδιά έμαθαν γράμματα. Χιλιάδες
πρωτοβάθμιοι σταθμοί ιατρικής περίθαλψης εγκαινιάστηκαν στις λαϊκές
συνοικίες. Δεκάδες χιλιάδες άποροι που υπέφεραν από μολύνσεις στα
μάτια εγχειρίστηκαν δωρεάν. Η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής
επιχορηγείται και τα προϊόντα της πωλούνται, στους πιο φτωχούς, σε
τιμές κατά 42% χαμηλότερες από εκείνες της αγοράς. Η εβδομαδιαία
διάρκεια της εργασίας πέρασε από τις 44 στις 36 ώρες, ενώ ο
ελάχιστος μισθός έφτασε τα 204 ευρώ το μήνα – ο δεύτερος μεγαλύτερος
στη Λατινική Αμερική μετά την Κόστα Ρίκα.
Ποια ήταν τα αποτελέσματα των μέτρων αυτών; Ανάμεσα στο 1999 και το
2005, η φτώχεια μειώθηκε από το 42,8% στο 33,9% (2), ενώ το ποσοστό
του πληθυσμού που ζούσε από τη μαύρη αγορά έπεσε από το 53% στο 40%.
Η υποχώρηση της φτώχειας επέτρεψε μια δυναμική υποστήριξη της
μεγέθυνσης, η οποία, τα τρία τελευταία χρόνια, βρίσκεται κατά μέσον
όρο στο 12% και είναι μία από τις υψηλότερες στον κόσμο. Ενισχύεται
δε από την κατανάλωση, η οποία αυξήθηκε κατά 18% το χρόνο.
Μπροστά σε τέτοια αποτελέσματα, και χωρίς να υπολογίσουμε τις
επιτυχίες του στην εξωτερική πολιτική, δεν πρέπει να μας κάνει
εντύπωση που ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες έγινε για τους κυρίαρχους του
κόσμου και τους υποστηρικτές τους στόχος κατάρριψης.

Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Κι όμως υπάρχουν!

Απίστευτο κι όμως αληθινό!!
 Έπειτα από τόσες αποκαλύψεις, έπειτα από τόσα και τόσα ξεβρακώματα των δοσίλογων που παριστάνουν τους κυβερνώντες, έπειτα από το ξεδιάντροπο φέρσιμο των "μεγάλων" της Ευρώπης (που βλακωδώς αποκαλούμε δανειστές αντί ληστές), έπειτα από την πτώση και του τελευταίου φύλλου συκής της καθώς πρέπει συστημικής δημοσιογραφίας...
Υπάρχουν ακόμη Έλληνες που πιστεύουν πως όλο αυτό που βιώνουμε είναι αποτέλεσμα κακών ή λανθασμένων πολιτικών επιλογών και πως αργά ή γρήγορα τα πράγματα θα φτιάξουν, έχοντας στο τιμόνι της διακυβέρνησης τα ίδια αδίστακτα καθάρματα που ξεπούλησαν την πατρίδα για το προσωπικό τους βόλεμα!
Αναρωτιόμαστε τι άλλο περιμένουν να δουν όλοι αυτοί (πολλοί καλοπροαίρετοι) για να πειστούν σχετικά με τον προδοτικό ρόλο της τρικομματικής και των στηριγμάτων τους;
Αν περιμένουν να αποκαλυφθούν οι παχυλοί λογαριασμοί που τηρούνται σε φορολογικούς παραδείσους για πολλούς από τους σύγχρονους Εφιάλτες, εμείς τους διαβεβαιώνουμε πως θα περιμένουν για πολύ!!
Κι αυτό γιατί μπορεί να ξέσπασε μεγάλος θόρυβος και να υπάρχει κάποια κινητικότητα αναφορικά με τους λογαριασμούς της Ελβετίας (λίστα Λαγκάρντ), αλλά τα πολλά λεφτά αδέρφια δεν αναπαύονται εκεί.
Το πολύ - και πολύ πιο βρώμικο- χρήμα φιλοξενείται σε άλλες μπάνκες στους αληθινούς σύγχρονους φορολογικούς παραδείσους, όπως είναι το Λιχτενστάιν, το Γιβραλτάρ, τα νησιά Κέϊμαν, κλπ.
Και εκεί ουδείς τολμάει (ΗΠΑ γαρ) ν' απλώσει το χέρι του. Ούτε καν τη σκέψη του.
Γιατί απλούστατα το σύστημα δεν προτίθεται να κάψει ολόκληρο τον εαυτό του, γι αυτό και θυσιάζει Τσοχατζόπουλους, Παπαγεωργόπουλους και σια, απλά και μόνο για να εκτονωθεί η όποια δυσαρέσκεια και αναταραχή στα λαϊκά στρώματα.

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΣ


του Νίκου Χειλά
Ξέρουν να κάνουν ντόρο. Είτε με πυροβολισμούς στον αέρα κατά ξένων μικροπωλητών, είτε με το ξυλοκόπημα γυναικών-βουλευτών της Αριστεράς, είτε με τη βίαιη έξωση ξένων νοσηλευτών από νοσοκομεία, είτε με «κατηχητικά» στα γραφεία τους και νεοναζιστικές γιάφκες στα σχολεία, τα στελέχη της Χρυσής Αυγής αναστατώνουν καθημερινά τη δημοκρατική Ελλάδα.
Το φαινόμενο αυτό είναι νέο στα μεταπολεμικά χρονικά, έχει όμως πολλές διεθνείς καταβολές. Στη Γερμανία του 1929-1933, για παράδειγμα, ήταν πολύ διαδεδομένο. Οι κοινωνιολόγοι της εποχής επιχείρησαν να το ερμηνεύσουν με έναν όρο-κλειδί: τον «ασυγχρονισμό» (Ungleichzeitigkeit) ο οποίος αποτυπώνει την εισβολή ιστορικά παρωχημένων μορφών συμβίωσης, όπως πρακτικών ωμής βίας, στη σύγχρονη κοινωνία. Έτσι, από την άποψη της κοινωνικής προόδου, τα παλιά («μη ταυτόχρονα» με τα σημερινά) ιστορικά στοιχεία συμπλέκονται με τα σύγχρονα (τα «ταυτόχρονα») – με αποτέλεσμα ένα κοινωνικό και πολιτικό αλαλούμ.
Η έννοια αυτή, που χρησιμοποίησε ως πρώτος ο Έρνστ Μπλοχ, λέει λοιπόν ότι η μοντέρνα καπιταλιστική κοινωνία είναι κάθε άλλο παρά ομοιογενής. Πολλά γνωρίσματά της έρχονται από μακριά, από αμνημόνευτους χρόνους, και συνιστούν εχθρό των σημερινών. Με αποτέλεσμα μια ισορροπία του τρόμου: Η τεχνολογική πρόοδος συνυπάρχει με την τεχνοφοβία, ο διαφωτισμός με τον αναχρονισμό, ο φεμινισμός με την πατριαρχία, ο κοσμοπολιτισμός με το ρατσισμό, το κράτος δικαίου με την αυτοδικία, η δημοκρατία με αντιδημοκρατικούς θεσμούς.
Υπό «κανονικές» συνθήκες αυτό δεν γίνεται ιδιαίτερα ενοχλητικό, επειδή οι όποιες αντιθέσεις δεν απειλούν τη συνολική ισορροπία του συστήματος. Υπό συνθήκες μεγάλης κρίσης όμως η ισορροπία σπάει. Το σύστημα αρχίζει να τα «παίζει», τα παλιά αντιδραστικά στοιχεία αυτονομούνται θέτοντας υπό αίρεση το δημοκρατικό καθεστώς.
Αυτό ακριβώς συνέβη, κατά τον Μπλοχ, κατά την τελευταία περίοδο της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, το 1929-1933. Η νίκη του ναζισμού, έλεγε, δεν καθορίστηκε μόνο από τα νέα δεδομένα, όπως τη διάσπαση του εργατικού κινήματος (σε Σοσιαλδημοκράτες και Κομμουνιστές), αλλά και από τα «φαντάσματα του παρελθόντος», όπως ο ρατσισμός και ο (μιλιταριστικός) εθνικισμός.
Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχουν βέβαια παρόμοια φαινόμενα. Η τρέχουσα ξενοφοβία δεν υποκαθιστά πραγματικά το ρατσισμό ούτε σε ατομικό (κάθε ρατσιστής είναι ξενόφοβος, όχι κάθε ξενόφοβος ρατσιστής) ούτε σε κρατικό επίπεδο – ο επιθετικός εθνικισμός παραμένει σε λανθάνουσα κατάσταση.
Παρόλα αυτά, όπως έχει ξαναειπωθεί, και οι δυο περιπτώσεις έχουν μια πανίσχυρη κοινή ρίζα: Την πολιτική της λιτότητας. Εκείνη ήταν, στην εκδοχή του καγκελάριου Χάινρχιχ Μπρούνινγκ (1930-1932) που γονάτισε τη δημοκρατία της Βαϊμάρης μέσω της εξαθλίωσης της μεγάλης πλειοψηφίας του γερμανικού λαού. Κι αυτή είναι επίσης, στην τροϊκανή μορφή της, που ματώνει τον ελληνικό πληθυσμό δίνοντας πάτημα και στην ιδεολογία του νεοφασισμού.
Η ιδεολογική βάση της πολιτικής της λιτότητας είναι γνωστή: Ο νεοφιλελευθερισμός. Τα αχώριστα παράγωγά του: περικοπή μισθών και συντάξεων, κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, μερική κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας, αποκρατικοποιήσεις – όλα αυτά στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας και, μέσω αυτής, της οικονομικής ανάκαμψης.
Πολιτικά, ο νεοφιλελευθερισμός είναι αυτό που λέγεται: πρόγραμμα των αστικών ελευθεριών (ατομικών και πολιτικών). Στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό όμως κυριαρχεί η ελευθερία της αγοράς. Κι αυτό προδικάζει, σε περίπτωση εμβάθυνσης της κρίσης, την όλο και σκληρότερη σύγκρουσή της με τις αστικές ελευθερίες. Μπροστά της, η μέχρι τώρα αντιπαράθεση για τα εργασιακά δικαιώματα θα ήταν σκέτο παιχνιδάκι.
Μόνο που ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι εκ φύσεως σε θέση να λύσει πραγματικά αυτή την αντινομία. Η θεωρία και πράξη του αντιβαίνει σε κάθε σοβαρή εκτροπή στον πολιτικό τομέα. Αυτή θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνο ένα φασιστικό κίνημα. Και αυτό λέγεται, ως γνωστό, Χρυσή Αυγή.
Το μνημόνιο είναι βέβαια μόνο η αρχή. Τα χειρότερα έπονται. Η Ευρώπη, ιδίως η Νότια, αναδομείται εκ βάθρων στη βάση νεοφιλελεύθερων συνταγών με αφετηρία την Ελλάδα. Από «χρηματιστικό προτεκτοράτο» (Ούλριχ Πρόις), η χώρα κινδυνεύει να μετατραπεί σε οικονομικό – αν εφαρμοστούν όντως τα σχέδια του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων για το μετασχηματισμό της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη της Ευρώπης. Σε τέτοια περίπτωση θα ήταν όμως ακόμα μεγαλύτερη η αδυναμία των μνημονιακών κομμάτων να προβούν στις αναγκαίες ρήξεις με το δημοκρατικό πολίτευμα – και αντιστρόφως, ακόμη πιο απαραίτητη η παρέμβαση των νεοφασιστών.
Άθελα λοιπόν, ο νεοφιλελευθερισμός (στο βαθμό που επιμένει στα μνημόνια) ανοίγει το δρόμο στο νεοφασισμό. Ή, ακριβέστερα, τον ανοίγει, παρά την εκπεφρασμένη θέλησή του – δίνοντας του μια αντίστοιχη «παρά θέληση» τραγική νότα.
Η περίπτωση της Ελλάδας δείχνει όμως και κάτι άλλο: Ότι, σε αντίθεση με τον όρο του Μπλοχ, ο μοντέρνος «ασυγχρονισμός» δεν οδηγεί μόνο στην «παρά φύση» σύμμιξη στοιχείων του παρόντος και του παρελθόντος, αλλά και του μέλλοντος. Οι πραγματικά άγριες συνταγές του νεοφιλελευθερισμού έρχονται από το αύριο. Αυτό ενθουσιάζει ίσως τις καφετζούδες. Δεν κάνει όμως το μέλλον πιο διαφανές και προβλέψιμο.

ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

Του Θανάση Καρτερού
Πρώτα το ΠΑΣΟΚ διέπραξε έναν ανασχηματισμό της ηγεσίας του. Το πιο χαρακτηριστικό: η αλλαγή φρουράς των Ανδρουλάκηδων στις πράσινες καρδιές και στην ιεραρχία του κόμματος. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, πιστός στον Ευάγγελο και μαχητής του Μνημονίου, στη θέση του Μίμη, ο οποίος έχει πάρει αποστάσεις από την τρέχουσα στρατηγική του ΠΑΣΟΚ. Η μαχητική στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής και των Μνημονίων στη θέση των ταλαντεύσεων και των ήξεις αφήξεις δηλαδή.
Μετά την επιτυχία του αυτή, ο πρόεδρος του κινήματος αποφάσισε να ανακοινώσει από το Mega εκείνο που ήδη έχει συζητηθεί και αποφασιστεί από το τρίο Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη, στα διαβούλια του Μαξίμου: χρειάζεται κυβερνητικός ανασχηματισμός. Στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ θα συμμετάσχει με πολιτικά πρόσωπα εάν και εφόσον ο Σαμαράς συμφωνήσει στις πολιτικές του προτάσεις. Και επειδή αυτό το τελευταίο δεν είναι και τόσο δύσκολο -λέμε και καμιά χαζομάρα…-, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το σήμα εδόθη: λάβετε θέσεις.
Καλώς, ας λάβουν και ας καταλάβουν οι εκλεκτοί θέσεις. Ας καταλήξουν και σε νέα προγραμματική συμφωνία – η παλιά εξάλλου όποιον ήταν να κοροϊδέψει τον κορόιδεψε και χρειάζεται φρέσκο πράγμα. Προς τι όμως ο ανασχηματισμός; Για να γίνει η κυβέρνηση πιο αποτελεσματική, μας λένε – τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά που ενσκήπτει το σχετικό νταβαντούρι. Για να υπάρξει ανανέωση επίσης – οι Ανδρουλάκηδες που λέγαμε. Για να βγουν στην κυβερνητική σέντρα και να μη λουφάρουν στα δύσκολα οι εταίροι, λένε οι διαρροές από το Μαξίμου.
Όλα καλά κι όλα ωραία κι όποιος θέλει τα πιστεύει. Υπάρχει όμως σε σχέση με προηγούμενους ανασχηματισμούς μια μεγάλη διαφορά: το Μνημόνιο, που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για φιγούρες άλλων εποχών. Τώρα ανασχηματισμένη αποτελεσματικότητα σημαίνει όσο γίνεται περισσότερη σκληρότητα στην εφαρμογή του Μνημονίου και όσο γίνεται λιγότερη κοινωνική ευαισθησία. Ανασχηματισμένα πρόσωπα σημαίνει νέες φάτσες στην ίδια πολιτική. Και συμμετοχή των εταίρων με πολιτικά στελέχη στην ανασχηματισμένη κυβέρνηση σημαίνει αναβάθμιση της συνευθύνης σε συνενοχή – να αίρουν όλοι μαζί τις αμαρτίες του Μνημονίου.
Τούτων δοθέντων, ο ανασχηματισμός θα έχει βέβαια κάτι το καρναβαλικό, αλλά μην περιμένετε τα επικοινωνιακά μεγαλεία του παρελθόντος. Διότι όλα τα μασκαραλίκια έχουν ήδη δοκιμαστεί. Και όλοι ξέρουν τι κρύβεται πίσω από τη νέα μούρη του κυβερνητικού καρνάβαλου…

ΜΙΚΡΕΣ IΣΤΟΡΙΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ

ΕΔΩ ΓΕΛΑΝΕ ΚΑΙ ΚΛΑΙΝΕ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ  ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΕΙΔΩΝ...

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Οφειλόμενη ενημέρωση

 Η συντονιστική επιτροπή των φορέων της Πάρου για την διεκδίκηση του δικαιώματος στην υγεία ολοκληρώνει τον κύκλο ενημέρωσης των πολιτών σχετικά με τις εξελίξεις επί του θέματος.
Εκείνη η επιτροπή του κινήματος "Δεν πληρώνω", που πέρυσι τέτοια εποχή βρίσκονταν στο απόγειο της δράσης της, θα μπει στο κόπο κάποια στιγμή να μας ενημερώσει για όλα όσα μεσολάβησαν από τότε έως σήμερα;
Ποιος είναι -αν υπάρχει- ο απολογισμός  δράσης και γιατί μετά από τον ομολογουμένως έντονο θόρυβο που ξεσήκωσε (και καλά έκανε) ειδικότερα για τα περιβόητα χαράτσια, εξαφανίστηκε σαν σκιά στο σκοτάδι μετά τις εκλογές του περασμένου Ιουνίου;

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ



Χειροκροτώντας τον Γιώργο Παπανδρέου ή αλλιώς μια εξήγηση για το πώς πέρασαν τρία μνημόνια και θα περάσουν άλλα τόσα αν χρειαστεί
Η είσοδος του πρώην πρωθυπουργού Γιώργου Α. Παπανδρέου στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, υπήρξε θριαμβευτική και η υποδοχή «θερμή» με συνθήματα, χειροκροτήματα και χαμόγελα κομματικά.
Για πολλούς ήταν μια χυδαία εικόνα που δεν την περίμεναν (κακώς), ειδικά όταν το αντικείμενο λατρείας είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για το ότι ζούμε σε μια χώρα που άνθρωποι πεθαίνουν επειδή προσπαθούν να ζεσταθούν.
Μια μικρή παρένθεση εδώ. Ο θάνατος των δύο φοιτητών είναι ένας ακόμα κρίκος σε μια μακάβρια αλυσίδα. Το να προσπαθούν κάποιοι να αποδώσουν τους θανάτους και τις αυτοκτονίες της τελευταίας 3ετίας, στο διοξείδιο του άνθρακα, στο πιστόλι που εκπυρσοκροτεί δίπλα σε ένα απελπισμένο κεφάλι ή στις δυσάρεστες συνέπειες μιας θηλιάς που σφίγγει γύρω από έναν λαιμό, είναι απλώς επίδειξη αναλγησίας και μνημονιακού κυνισμού.
Αλλά ας γυρίσουμε στους αγαπημένους μας χειροκροτητές, που υποδέχθηκαν τον κ. Παπανδρέου.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, ειδικά όταν το ποσοστό ανεργίας είναι στο 27%. Επίσης, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το αήττητο της βλακείας, αλλά και το ότι, όπως έχει γράψει ο Δ. Ιατρόπουλος, «το χειροκρότημα είναι δυο χαστούκια, που ερωτεύονται στον αέρα».
Να χαστουκίσουν ήθελαν οι άνθρωποι, αλλά κάτι ο έρωτας με το όνομα Παπανδρέου, κάτι η συνήθεια, κάτι η προσδοκία για μια θέση, ακόμα και στην Ελλάδα των μνημονίων, προέκυψε αποθέωση.
Πέρα από την οργή και τη θυμηδία που προκάλεσε η υποδοχή στον Γ. Παπανδρέου, θα πρέπει να εστιάσουμε σε δύο πράγματα.
Πρώτον, στον συμβολισμό της εικόνας. Η νοοτροπία «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν», κυρίαρχη εδώ και 40 χρόνια στη χώρα, είναι ακόμα πιο ισχυρή τώρα, που με το πρόσχημα της κρίσης, οι εκπτώσεις στην ηθική διαρκούν όλο το χρόνο.
Δεν έχει σημασία αν η χώρα καταστρέφεται, αν ο γείτονάς σου λιμοκτονεί, αν καίγονται άνθρωποι ή αν παγώνουν.
«Να έχω τις άκρες μου και εσύ βρέχε όσο θες ουρανέ μου», ψιθυρίζει το καλό κομματόσκυλο.
Κυρίως όμως, όσοι οργίζονται, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο χαμογελαστός κλακαδόρος του κάθε αποτυχημένου πρωθυπουργού, είναι στην πραγματικότητα ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Τα πιο επικίνδυνα μαντρόσκυλα των κομμάτων εξουσίας, δεν υποδέχονται κανέναν, ούτε κρατάνε σημαίες.
Ασκούσαν εξουσία πριν την κρίση, ετοιμάστηκαν γι’ αυτήν, ζώντας ως παράσιτα ανάμεσά μας και με την ανοχή μας και τώρα μιλούν καθ’ έδρας για την «ασυδοσία» των λαϊκών στρωμάτων και το υψηλό βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, που πρέπει να πέσει κ άλλο, μέχρι να φτυαρίζουμε πτώματα από τους δρόμους.
Τους βλέπουμε παντού, με κάπως μειωμένα τα προνόμιά τους, λόγω χρεοκοπίας, αλλά πάντα «υγιείς και αξιοπρεπείς».
Τους βλέπουμε σε εκπομπές, τους βλέπουμε να πηγαίνουν ο ένας στην παρουσίαση βιβλίου του άλλου, τους βλέπουμε να χειροκροτούν όταν ακούνε για την ανάγκη περαιτέρω λιτότητας, για ειδικές οικονομικές ζώνες και για τον κατώτατο μισθό, που εμποδίζει την ανταγωνιστικότητα.
Τους βλέπουμε όμως και στο δρόμο και ίσως και στον κύκλο μας και στις παρέες μας, να παραδέχονται με στόμφο το δίκιο του Πάγκαλου ότι «μαζί τα φάγαμε» και αποφεύγουν επιμελώς να θυμούνται ότι κάποιοι δεν έφαγαν ποτέ και ας πλήρωσαν τα σπασμένα στο τέλος.
Αυτούς τους κάποιους, τους λένε «ηλίθιους», «λαϊκιστές» ή στην καλύτερη περίπτωση «παράπλευρες απώλειες», των μεταρρυθμίσεων, που πρέπει να γίνουν για το καλό μας.
Τα μνημόνια για να περάσουν και να επιβληθούν, χρειάζονται, πέρα από την προπαγάνδα και τα διάφορα κοινοβουλευτικά τερτίπια, την ένοχη σιωπή. Σε μια χώρα με υπερβολικά μεγάλο αριθμό κομματόσκυλων, αυτή η σιωπή ήταν εξασφαλισμένη.
Το χειροκρότημα στον Γ. Παπανδρέου, μοιάζει βγαλμένο από σατιρική εκπομπή, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια πολύ καλή εξήγηση για το πώς μετά από τρία μνημόνια, τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική της οικονομικής γενοκτονίας, εξακολουθούν να κυβερνούν.

Μάνος Χωριανόπουλος

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

ΤΑΔΕ ΕΦΗ...

 
Ακούσατε αγαπητοί μου τον αρχικοωλοτούμπα; Τελικά αποδεικνύεται πως έχουμε πολύ κοντή μνήμη σαν λαός αφού ψηφίζουμε και ξαναψηφίζουμε κοινούς απατεώνες της πολιτικής και όχι μόνο...