Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

AΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΣ ΜΗΤΣΙΚΩΣΤΑΣ!


ΕΡΑΝΙΣΜΑΤΑ

*Η συγκέντρωση-διαδήλωση της Τετάρτης θα είναι άραγε το τελευταίο επεισόδιο των κινητοποιήσεων για την υγεία εφέτος, ή η απαρχή για δυναμικότερες αργότερα;
Αλήθεια υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός, ή πορευόμαστε με την λογική "όπως βρίσκουμε το καιρό τον αρμενίζουμε";

*Καταντούν απελπιστικά γελοίοι όλοι αυτοί που δεν χάνουν ευκαιρία για δηλώσεις πίστης στον ένα και μοναδικό θεό της Πάρου: τον τουρισμό!
Στο βωμό του οποίου δεν διστάζουν να θυσιάσουν όσα θεωρούν πως τον αντιστρατεύονται.
Ακόμα και την λογική...

 *Με κάποια καθυστέρηση θυμήθηκαν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης την αξία των εμπεριστατωμένων προτάσεων και την ουσιαστική παρέμβαση όσων μετέχουν με την ιδιότητα του αιρετού στα κοινά του τόπου.
Έπειτα από χιλιάδες γραμματοσειρές με παραπολιτικές ανοησίες και παπαρολογίες, αποφάσισαν να στρέψουν την προσοχή των πολιτών στα σοβαρά και πραγματικά ενδιαφέροντα;

*Αλήθεια, έχει σκεφτεί κανείς πόσο αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα, αν ο κάθε πολίτης είχε πρόσβαση στα πεπραγμένα κάθε αντιπροσώπου, στο δήμο, στην περιφέρεια, στη βουλή;
Αλλά πως θα δούλευε η βιομηχανία των πολιτικών διαφημίσεων και της εντατικής προβολής όσων "τα ακουμπάνε", που ως γνωστόν κρατά όρθιο το "σύστημα" της δήθεν ενημέρωσης;

*Αν υπήρχε μετρητής ισχύος και χρησιμοποιούνταν στην περίπτωση της επιστολής του "διερχόμενου σωτήρα", θα πιστοποιούσε με επιστημονικό τρόπο ότι ο αντίκτυπός της ήταν ισοδύναμος με  κλανιά  γάτας...

*Επανερχόμαστε με ερώτηση κρίσεως προς το Συντονιστικό:
Η απαίτηση κατασκευής Νοσοκομείου ξεχάστηκε οριστικά;
Αν ναι, αυτό δεν αποτελεί διαπραγματευτικό ατόπημα απέναντι σ' αυτούς που κατακρημνίζουν λιθαράκι-λιθαράκι τις δομές υγείας;
Αν όχι, γιατί δεν προβάλλεται, με δεδομένη την καλή αρχή που έγινε το 2007, αλλά ξέμεινε από καύσιμα στην πορεία ΚΑΙ λόγω κυβερνητικής αλλαγής;
 

Οι σημιτικο-πίθηκοι βγήκαν στο κλαρί...




Η δωσίλογη παράνοια που ζούμε και η ωκεάνια τρικυμία της σαρωτικής ανοησίας, μοιραία βγάζει στον αφρό όλη τη γλίτσα των βυθών: Τα βυθοκορήματα και τις ακαθαρσίες του καθεστώτος…
Βγήκε, λοιπόν, και ο Σταύρος Θεοδωράκης και ίδρυσε πολιτική κίνηση: Τόσο μακάβριο αστείο…
Η γλίτσα έχει αποθρασυνθεί, ιδιαίτερα αυτή του σημιτισμού…
` Βρικολακιάζουν ένα-ένα τα γλοιώδη μειράκιά του…
Επειδή έχουμε χάσει την ψυχραιμία μας παραπέμπουμε στο παρακάτω νηφάλιο και εύθυμο κείμενο του «Πιτσιρίκου»:


Το μπαζωμένο ποτάμι

http://pitsirikos.net/



Ο δημοσιογράφος Σταύρος Θεοδωράκης ανακοίνωσε σήμερα την πρωτοβουλία για την δημιουργία Κίνησης που θα κατέλθει στις ευρωεκλογές. Το όνομα της Κίνησης θα είναι «Το Ποτάμι» αλλά αυτό δεν είναι και πολύ έξυπνο, αφού είναι γνωστό πως στην Ελλάδα τα ποτάμια τα μπαζώνουν.

Εντελώς συμπτωματικά, η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας του Σταύρου Θεοδωράκη για συμμετοχή στις ευρωεκλογές γίνεται την επομένη της αποχώρησης της πρωτοβουλίας των 58 από την Ελιά.

Επίσης, εντελώς συμπτωματικά,
πριν από μερικές ημέρες, ο Σταύρος Θεοδωράκης κατήγγειλε μέσω του δελτίου του Mega –παρέα με τον Πρετεντέρη, την Τρέμη και τον Τσίμα- πως πρωτοδίκης από την Κω άσκησε λογοκρισία στην εκπομπή του και στο Mega για το Φαρμακονήσι.

Τον κυνηγάει το σύστημα τον Σταύρο Θεοδωράκη γιατί είναι πολύ επικίνδυνος. Τα αποκαλυπτικά άρθρα του και οι εκπομπές του μετά την χρεοκοπία της χώρας είναι γροθιά στο στομάχι και προκαλούν έντονες συζητήσεις στα κομμωτήρια ανάμεσα στις κομμώτριες και τις πελάτισσες, με αποτέλεσμα να μην στρώνει η περμανάντ.

Είδα από περιέργεια την εκπομπή για το Φαρμακονήσι που ήταν ένα ωραιότατο πλυντήριο για τους λιμενικούς.

Διάβασα την ανακοίνωση
του Σταύρου Θεοδωράκη για την ίδρυση του κινήματος και σκέφτομαι πως δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής.

Όταν έχεις υπηρετήσει το σύστημα Σημίτη και τον Λαμπράκη, δεν περιμένεις να πάρει κάποιος στα σοβαρά όλα αυτά που εσύ ξαφνικά ανακάλυψες τον Φεβρουάριο του 2014.

Ο συστημικός Σταύρος Θεοδωράκης ζητάει απʼ όλους να ξεχάσουν ποιος είναι και για ποιους εργάζεται. Ζητάει να ξεχάσουμε το Mega, τον Ψυχάρη, τον Μπόμπολα και τους άλλους ολιγάρχες.

Τον ενοχλεί τον Σταύρο Θεοδωράκη
που δεν υπάρχει Δικαιοσύνη στη χώρα –έτσι γράφει στην ανακοίνωση- αλλά δεν τον ενοχλεί που δουλεύει, ως πρωτοπαλίκαρο, σε ένα κανάλι που επί 24 χρόνια δεν έχει άδεια.
Ούτε τον ενοχλεί που έχει γίνει πλούσιος από αυτό το κανάλι.

Τόσες λέξεις έγραψε στην ανακοίνωση ο Σταύρος Θεοδωράκης αλλά ούτε μια για τα ΜΜΕ και τους ολιγάρχες ιδιοκτήτες. Για να μην έχει κανείς απορία, ποιοι είναι πίσω του.

[b]Τα πράγματα είναι απλά: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία κάηκαν, οι ολιγάρχες καταρρέουν και προσπαθούν να αποτρέψουν την πτώση τους.[/b]

Πετάνε κι έναν Σταύρο Θεοδωράκη, μπας και τσιμπήσουν οι απολιτίκ και οι χαζογκόμενες, αλλά το χαρτί «Σταύρος Θεοδωράκης» είναι μια κίνηση απελπισίας. Είναι μια αποδοχή της ήττας.

Τα τηλεοπτικά πρόσωπα είναι καμένα. Πλούσια αλλά καμένα.

Βέβαια, αν ζούσε ο Λαμπράκης, μπορεί τα πράγματα να ήταν αλλιώς.

Ο Λαμπράκης κατάφερε να κάνει δημοσιογράφο τον Κακαουνάκη, οπότε τον Θεοδωράκη –που είναι συμπαθής και ευγενής- θα τον έβγαζε σίγουρα πρωθυπουργό.
(Σταύρο, ήσουν για μεγαλύτερα πράγματα. Αρκεί να θυμόσουν πού και πού το παιδάκι που πουλούσε κουλούρια στα δικαστήρια της Πανεπιστημίου. Το ξέχασες. Καλή τύχη. Φιλικά.)

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Κατρούγκαλος: Έχουμε βάσιμες απαιτήσεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις

Δεν έχουν ενταφιαστεί οι δυνατότητες νομικής διεκδίκησης των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων, παρά την αρνητική απόφαση του Δικαστηρίου της Χάγης, ξεκαθάρισε μιλώντας στο Hot Doc Radio και τον Κώστα Βαξεβάνη ο συνταγματολόγος Γιώργος Κατρούγκαλος.
Ο κ. Κατρούγκαλος στηλίτευσε τη στάση του Ευάγγελου Βενιζέλου, που χθες στη Βουλή ανέφερε πως τα όσα αναφέρονται στο πόρισμα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους δεν μπορούν να σταθούν, και θα πρέπει να αποφανθεί και η Ολομέλεια του Συμβουλίου, σχολιάζοντας πως ο υπουργός Εξωτερικών κάνει κρίσεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας.
Το βασικό θέμα, συνέχισε ο κ. Κατρούγκαλος, είναι να μείνει ζωντανό το πολιτικό θέμα της διεκδίκησης των αποζημιώσεων, ώσπου να υπάρχει στη χώρα μία κυβέρνηση που να είναι διατεθειμένη να διαχειριστεί σοβαρά το θέμα αυτό, ενώ εκτίμησε πως η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι  σε θέση να το κάνει αυτό.
Επεσήμανε ακόμα πως το γεγονός ότι οι ελληνικές απαιτήσεις είναι βάσιμες φαίνεται και από το γεγονός ότι οι δανειστές μας φρόντισαν στις μνημονιακές συμβάσεις να θέσουν όρο περί μη συμψηφισμού των υποχρεώσεων της Γερμανίας.

ΜΙΖΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

ΜΙΖΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ

ΜΙΖΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ Με παραδείγματα: 


Μιζοσκόταδο (το): Προσπάθεια συσκότισης και συγκάλυψης της αλήθειας στην υπόθεση της Siemens. (Η δικαιοσύνη ψάχνει τους ενόχους στο μιζοσκόταδο)

Μιζοκακόμοιρος (ο): πολιτικός για τον οποίον υπάρχουν ενδείξεις ότι εμπλέκεται στο σκάνδαλο με τις μίζες, αλλά παριστάνει τον κακόμοιρο προκειμένου να πείσει σχετικά με την αθωότητά του. (Διάβασες τις δηλώσεις που έκανε ο Τσουκάτος βγαίνοντας από τον ανακριτή; Τον εγκατέλειψε το κόμμα του λέει ο μιζοκακόμοιρος).

Μιζοτιμής (επίρρημα): Ελάττωση της τιμής της μίζας κατά το ήμισυ, σε περιόδους όπου υπάρχει μεγάλος αριθμός πολιτικών πρόθυμων να εμπλακούν. (Εκεί που τα είχαμε βρει και ήμασταν έτοιμοι να συμφωνήσουμε, μπλέχτηκε και ο Κυριάκος και μας έκανε χαλάστρα. Η συμφωνία έκλεισε μιζοτιμής).

Μιζεκλίκι (το):πρόγευση /μικρή προκαταβολή μίζας. (Ο εξοπλισμός του πολιτικού γραφείου του με καινούργιο τηλεφωνικό κέντρο ήταν το μιζεκλίκι της υπόθεσης. Τα χοντρά λεφτά δόθηκαν αργότερα).

Μιζονέτα (η): πολυτελής κατοικία που αποκτήθηκε ως αντάλλαγμα πολιτικής εκδούλευσης. (Είδες την μιζονέτα του Άκη στο Πανόραμα; Έχει ένα WC λιγότερο από την βίλα του Μητσοτάκη)

Μιζοτάκης (ο): Ο λήπτης μίζας μέσω “αγοράς” τηλεφωνικού κέντρου (Εγώ δεν πήρα μίζες. Μόνο ένα τηλεφωνικό κέντρο αγόρασα αξίας κάποιων χιλιάδων ευρώ)

Μιζανπλί (το): προϊόν συναλλαγής που αποδίδεται εις είδος, συνήθως με μορφή κοσμημάτων ή άλλων τιμαλφών, σε συζύγους, ερωμένες ή κόρες πολιτικών. (Βλέπεις την κοτρώνα που φοράει στο χέρι το τσουλί; Μιζανπλί του υπουργού από την υπόθεση του OTE είναι…)

Μιζολιθική εποχή: Χρονικά συμπίπτει με περιόδους όπου εξαγγέλλονται μεγάλα έργα, μεγάλες διοργανώσεις, μεγάλες αγορές του αιώνα κλπ. και πέφτουν οι μεγάλες μίζες. (Γαμώ την ατυχία μου… Τώρα βρήκαμε να είμαστε έξω από τα πράγματα; Τώρα που είναι η μιζολιθική εποχή και τρώει η μίζα σίδερο; )

Μιζολαβητής (ο):παρένθετο πρόσωπο που μεσολαβεί στο δαιδαλώδες σύστημα διακίνησης της μίζας, μέσα από εμβάσματα, off-shore εταιρείες κλπ, προκειμένου να χαθούν τα ίχνη του μαύρου πολιτικού χρήματος. (Ισχυρίζεται ότι τον έμπλεξαν χωρίς να το θέλει. Θα την γλυτώσει φτηνά όμως. Ένας απλός μιζολαβητής ήταν.)

Μιζάνοιχτος (ο): πολιτικός που εντέχνως αφήνει να διαρρεύσει σε επιχειρηματικούς κύκλους ότι είναι ανοιχτός σε προτάσεις συναλλαγής. (Εκλογές έρχονται. Τα έξοδα πολλά. Δηλώνω μιζάνοιχτος σε υποψήφιους… χορηγούς.)

Απομιζώ: σύγχρονη γραφή του ρήματος απομυζώ. Το ρήμα “απομυζώ” που σημαίνει “αναρροφώ, βυζαίνω, αποσπώ συνεχώς χρήματα” μετατρέπεται σε “απομιζώ” όταν ο ενεργών είναι πολιτικό πρόσωπο. (Απομίζησε τους πάντες επί υπουργίας του. Να φανταστείς ότι τον αποκαλούσαν ο μίστερ 2%. Τόση ήταν η προμήθειά του)

Μιζά κι ανέσωστα: μεγάλα έργα που δεν τελείωσαν ποτέ για ευνόητους λόγους. (Κι αυτό το έργο μιζό και ανέσωστο έμεινε. Πότε επιτέλους θα ολοκληρωθεί?)

Μιζότο: παραδοσιακό πιάτο του Εργολαβιστάν (Κυρία Υπουργού σε εστιατόριο: Θέλω να παραγγείλω ένα ριζότο για μένα και ένα μιζότο για τον σύζυγό μου, τον κ. Υπουργό)

Μιζόλα: μίζα + όλα = μεγάλη μίζα. Συνώνυμο: παρταόλα. (Θα πάρω μια μπριζόλα και μια μιζόλα).

Ομ(ιζ)όλογα: Σεμνά και ταπεινά μικρογεύματα (Θα πάμε στα Goody‘s ή θα φάμε ομιζόλογα;)

Κο-μίζω: φέρω προσφορά μίζας. Λατινιστί: Veni Vidi Mizzi


Παροιμί(ζ)ες και παροιμι(ζ)ώδεις εκφράσεις: 

* Θα φάει η μίζα σίδερο.
* Δεν σηκώνει μίζα στο σπαθί του.
* Όποιος έχει την μίζα, μιζιάζεται.
* Αγάλι αγάλι γίνεται η αγορά με μίζα.
* Ανεμομιζώματα, ανεμοσκορπίσματα.
* Πολιτικός αν μιζωθεί, την μυρωδιά την έχει.
* Βγάζει κι από τη μίζα ξίγκι.
* Εκεί που μας χρωστούσανε, τους δώσαμε και μίζα.
* (ακ)Άκιε… ο βραστήρας αυγών να είναι Siemens!
* Στην αναβροχιά, καλός είναι και ο βραστήρας.
* Φοβού τους Γερμανούς και μίζα φέροντες
* Πέσε μίζα να σε φάω.
* Το έξυπνο πουλί από τη μίζα φτιάχνεται.
* Θέλω ν’ αγιάσω, μα η Siemens δεν μ’ αφήνει.
* Άμα δεν πάει η μίζα στον υπουργό, πάει ο υπουργός στη μίζα.
* Αυτός θέλει και την μίζα ολόκληρη και το κόμμα χορτάτο.
* Άμα δώσεις μίζα διάβαινε…
* Από μίζα που δεν τρως, τι σε νοιάζει κι αν δοθεί.
* Κάποιο λάκκο έχει η μίζα…
* Σαν θέλει η Siemens και ο υπουργός, τύφλα νά’χει ο λαός


ΠΗΓΗ:
pavlidiscartoons.com

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Ευτυχώς που υπάρχει και ο Άδωνις…





Όπως έχουμε υπογραμμίσει πολλές φορές Το αντίδοτο στην τραγωδία που ζούμε, αλλά και στην τρέλα που μας απειλεί είναι το ΧΙΟΥΜΟΡ.

Ευτυχώς, λοιπόν, που διαθέτουμε τόσο μεγάλο πλήθος πολιτικών και πνευματικών κλόουν:
Μας παρέχουν δηλαδή οι ίδιοι το αντίδοτο για να μην τρελαθούμε από τη γιγάντια βιομηχανία της ΦΡΙΚΗΣ που παράγουν…


Ίσως αυτός είναι και ο λόγος των πολλών και καλών γελοιογράφων και σατιρικών κειμένων που έχουμε…

Αλλά η γελοιογραφία και τα σατιρικά κείμενα δεν αποτελούν μόνο την αυτό-άμυνά μας…

Αποτελούν και από τα πλέον αιχμηρά όπλα εναντίον των κτηνάνθρωπων της εξουσίας, των εγκλημάτων τους, της σήψης τους και της αυθάδους γελοιότητάς τους: Όπλα που πελεκίζουν διαβρωτικά τα σημερινά δωσίλογα ανδρείκελα του 4ου Ράιχ…

Ο Άδωνις κατέχει εξέχουσα θέση στον τομέα αυτό…

Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχει…

Διαβάστε το παρακάτω:


Είστε καλά κε Υπουργέ;



Ο Υπουργός υγείας και παραφροσύνης κος Άδωνις, αναμφίβολα είναι ένα από τα κεντρικά πρόσωπα αυτής της παράδοξης κυβέρνησης. Τη λέω παράδοξη γιατί με έχουν πείσει ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι εντελώς διαφορετικά κόμματα.

Ο μέγας αυτός υπουργός είναι ιδανικός για αυτή τη θέση, ποιος άλλος έχει την τρέλα του για να μπορέσει να αντέξει σε αυτή τη πίεση.

Θυμάστε
πριν από δύο με τρεις μήνες που ήταν συνέχεια στα κανάλια και...
είχε “πέσει γραμμή” να αραιώσει; Ε! αυτό δεν έγινε ποτέ γιατί το υπουργείο θα είχε “διαλυθεί” πρόωρα, λόγω της σοβαρής περίπτωσης να καταρρεύσει ο υπουργός από τη στέρηση. Άρα, αν θες να το έχεις, δεν του στερείς το “οξυγόνο”…

Μπορείτε να σκεφτείτε τον Άδωνη ένα μήνα χωρίς κάμερα και μικρόφωνο;

Την πρώτη εβδομάδα θα είχε αποκτήσει τικ και φαγούρα.

Τη δεύτερη
θα τον βλέπαμε να μιλάει και να αντιμιλάει στον εαυτό του εναλλάξ στις βρύσες του σπιτιού γιατί θα νομίζει ότι είναι μικρόφωνα.

Την τρίτη τα πράγματα θα έχουν δυσκολέψει αρκετά και πολύ πιθανό είναι να έχει αφήσει κοντό μουστάκι και να βγάζει ασυνάρτητους λόγους.

Τη τέταρτη… δε θέλω να τον φαντάζομαι. Το χάσαμε το παλληκάρι…

Μπορεί βέβαια
να γελάμε μαζί του με αυτά που κάνει και λέει, αλλά για τη δουλειά που τον έχουν, καλά το πάει. Εξυπηρετεί πολλά πράγματα, άσε που θα βγάλει το υπουργείο (αν υπάρχει) με πλεόνασμα γιατί θα τα έχει ξεπουλήσει “όλα” στους ιδιώτες. Είναι βλέπεις θέμα μείωσης των εξόδων και όχι φροντίδας για τον κόσμο.

Θα γελάνε στο μέλλον με το παρόν μας και θα απορούν με τη κατάντια μας.
Πως επιτρέψαμε σε όλους αυτούς να παίρνουν αποφάσεις για εμάς, πως επιτρέψαμε στη “λογική μας” να είναι πίσω από το βόλεμα μας…

ΠΗΓΗ:
http://outelogos.wordpress.com/

Οι ειδικοί της συγκάλυψης

Του Μάκη Νοδάρου
Ο ρόλος των δημοσιογράφων, με βάση τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά και τους άγραφους νόμους ηθικής στο επάγγελμά μας, είναι να ελέγχουμε την εκάστοτε εξουσία και να ασκούμε έλεγχο και αυστηρή κριτική στα πεπραγμένα των δημοσίων προσώπων.
Οσοι από εμάς ακολουθούμε τον παραπάνω κανόνα βιώνουμε την παραπομπή μας σε δικαστήρια για ψύλλου πήδημα, την ταλαιπωρία μας με αγωγές εκφοβισμού, τις απειλές από τα κυκλώματα της νύχτας και την απομόνωση στο επάγγελμα από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που ελέγχουν πολλά ΜΜΕ στη χώρα μας.
Γι' αυτό και θεωρείται «τρελός» ή «γραφικός» όποιος από το σινάφι μας κάνει σήμερα δημοσιογραφική έρευνα και ασκεί με την στοιχειώδη αξιοπρέπεια το επάγγελμά του, με σκοπό την ανάδειξη και τη δημοσιοποίηση της αλήθειας σε περιπτώσεις προκλητικής παρανομίας δημοσίων προσώπων.
«Εχω γράψει αρκετές φορές, πως το σύστημα των media και η αντίληψη για το πώς ασκείται η δημοσιογραφία στη χώρα μας είναι ένας από τους τρεις πυλώνες της διαφθοράς. Οι άλλοι δύο είναι το πολιτικό σύστημα και η επιχειρηματική-οικονομική ελίτ. Ζούμε όσα ζούμε, γιατί οι δημοσιογράφοι ξέχασαν το ρόλο τους. Αντί για εξουσία απέναντι στις άλλες εξουσίες, έγιναν μία από τις εξουσίες που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες και τη διαφθορά. Οι δημοσιογράφοι όχι μόνο σιωπούσαν όταν έπρεπε να γράφουν και να μιλάνε, αλλά έγιναν ο μανδύας επιμελούς συγκάλυψης. Δεν σώπαιναν από αδιαφορία αλλά από συνειδητή επιλογή» - έγραψε πρόσφατα σε άρθρο του ο συνάδελφος Κώστας Βαξεβάνης, θέλοντας να καυτηριάσει τον τρόπο με τον οποίον ασκούσαν και ασκούν σήμερα δημοσιογραφία οι «βολεμένοι» του επαγγέλματος.
Εκείνοι που αντί να ελέγχουν, «γλείφουν, λιβανίζουν και χαϊδεύουν» τα διεφθαρμένα πλοκάμια της εξουσίας και τα λαδωμένα με μαύρο χρήμα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού. Εκείνοι που «ποτέ δεν είδαν ούτε άκουσαν... » για τα όσα η δημοσιογραφική έρευνα αποκαλύπτει με κόπο και κίνδυνο.
Από τη συμπεριφορά των παραπάνω τείνει να απαξιωθεί στα μάτια της κοινωνίας το επάγγελμά μας. Είναι στο χέρι μας να πείσουμε τους πολίτες για το αντίθετο.
Πηγή: Ελευθεροτυπία 

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΜΕΡΑ...

Άδωνις: Το ηδονικό παραλήρημα ενός σαδιστή…



Η εποχή μας γεννάει και εκτρέφει ποικίλους φυρερίσκους: Γελοιογραφικές απομιμήσεις των «κλασσικών» φύρερ της ιστορίας (η φάρσα της τραγωδίας).

Ο τηλεπλασιέ Άδωνις αποτελεί την πιο μοχθηρή γκριμάτσα των γελοιογραφικών απομιμήσεων του ιστορικού φασισμού, ακριβώς διότι αποτελεί τον κλόουν του σύγχρονου φασισμού που βιώνουμε σπαρακτικά: Του 4ου Ράιχ…


Ο αλαλάζων (τηλεοπτικώς) αυτός κλόουν δίνει και το στίγμα της φρενοβλαβούς κυβερνητικής κακουργίας και του δωσιλογισμού. Σηματοδοτεί με τον πιο κραυγαλέο τρόπο το κυβερνητικό ΟΝΕΙΔΟΣ, το σαδιστικό ηδονισμό των «εκτελεστών συμβολαίων θανάτου», την ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ της Πολιτικής, κάθε ηθικής και ανθρώπινης αξίας: Ο ψυχοπαθής ΑΜΟΡΑΛΙΣΜΟΣ του δωσιλογισμού των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ.

Καταστρέφει και αποτεφρώνει την Υγεία με τέτοιο ηδονικό πάθος και αυθάδεια παραληρηματικής κτηνωδίας που δεν συναντάς ούτε στο Νέρωνα και τον Ηρόστρατο…

Αυτό το σαδιστικό απανθρωπάριο δεν επιλέχτηκε τυχαία από την κατοχική κυβέρνηση στο υπουργείου Υγείας. Επιλέχτηκε συνειδητά, γιατί μόνο ένας τέτοιος αλαζόνας της γελοιότητας και ένας χυδαίος τηλεπλασιέ θα μπορούσε να δώσει τη χαριστική βολή στην Υγεία: Να ολοκληρώσει, χωρίς ίχνος λογικής και συνείδησης, το έργο των προκατόχων του.

Επίσης μόνο ένας τέτοιος υστερικός κλόουν της καταστροφής θα μπορούσε να προκαλέσει τέτοια οργή και αηδία, «υλικά» που θα τα χρησιμοποιήσουν αύριο (όταν έχει συντελέσει το έργο της καταστροφής) τα ίδια τα αφεντικά του, σε μια απόπειρα να ξεπλυθούν τα ίδια.

Ο Άδωνις ήταν ο καταλληλότερος για την υλοποίηση της κυβερνητικής κτηνωδίας στην Υγεία, αλλά και για το αυριανό «άλλοθι»: του αποδιοπομπαίου τράγου…

Εκτελεί με ηδονική έπαρση την Υγεία, έπαρση που τον τυφλώνει τόσο (ο γιός της πλύστρας που απέκτησε εξουσία) που δεν βλέπει ότι ο ίδιος σκάβει το λάκκο του, στήνει τη λαιμητόμο του: Θα είναι ο πρώτος που θα τον ρίξουν τα αφεντικά του στον σκουπιδοτενεκέ, προκειμένου να κερδίσουν χρόνο, πριν ο λαός ρίξει κι αυτούς στα σκουπίδια…

Όλοι αυτοί οι λόγοι καθιστούν αυτόν τον φυρερίσκο την πιο πετυχημένη επιλογή της κυβέρνησης.

πηγή:resaltomag

Η Ουκρανία μας αφορά: Είναι «συνταγή» και για την Ελλάδα

 

ΣΥΡΙΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΝΑΖΙΤο αντεπαναστατικό πραξικόπημα στην Ουκρανία είναι το τελειοποιημένο «μοντέλο» των «επαναστάσεων» του πλανητικού φασισμού.

 Το «μοντέλο» που στηρίζεται στη λαϊκή ΟΡΓΗ που γεννά και γιγαντώνει ο ίδιος ο φασισμός της Νέας τάξης, που στηρίζεται στις λαϊκές κινητοποιήσεις (γνήσιες ή κατασκευασμένες), το «μοντέλο» που σφετερίζεται το κύρος της έννοιας «επανάσταση» και εμφανίζει ως πραγματικότητα τα ανεστραμμένα είδωλά της: Τα αντεπαναστατικά πραξικοπήματα σαν Επανάσταση…

Σήμερα οι φασιστικές μαφίες του χρήματος και τα πλανητικά τους όργανα βρίσκονται αντιμέτωπα με την εξαθλίωση, συνακόλουθα και με την τυφλή ΟΡΓΗ που έχουν σπείρει, συσσωρεύσει, γιγαντώσει και συμπιέσει εκρηκτικά.

Αυτην την ηφαιστειώδη κατάσταση, τη θανάσιμη απειλή για το σύστημα και τα καθεστώτα της νέας αποικιοκρατίας τους, δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν ούτε με την ΑΠΑΤΗ των κοινοβουλευτικών διαδικασιών ούτε με τις στρατιωτικές μεθόδους και τα  πραξικοπήματα των παλιών δικτατοριών. Πρέπει όλα αυτά να επενδυθούν με νέες μεταμφιέσεις, με νέες φόρμες απάτης: Με την αξιοποίηση της ΦΡΙΚΗΣ που έχει το σύστημα δημιουργήσει και με την αξιοποίηση της λαϊκής οργής που τα ίδια τα καθεστώτα έχουν διογκώσει.

Μπορεί οι φόρμες του παλιού και του νέου (νεοταξικού) φασισμού να είναι διαφορετικές, αλλά η βάση και του σημερινού φασισμού παραμένει η ίδια: Η κινητοποίηση και η οργάνωση της  μαζικής εξαθλίωσης και της τυφλής οργής, η δημιουργία μιας αγελαίας υστερίας και η κατασκευή «οργάνων» (φασιστικών ορδών) από την αγελαία υστερία.

Η ενσωμάτωση της «αριστεράς» στη Νέα Τάξη, η συνακόλουθη διάλυση του Επαναστατικού υποκειμένου (εργατική τάξη), καθώς και η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ (σχεδόν) ανυπαρξία Πολιτικών Επαναστατικών υποκειμένων διευκολύνει αυτό το έργο του πλανητικού φασισμού.

ΣΗΜΕΡΑ οι ληστές και δήμιοι της ανθρωπότητας, οι πλανητικοί μηχανισμοί τους και τα πολιτικά τους ανδρείκελα σε κάθε χώρα δεν έχουν ΠΟΛΙΤΙΚΟ αντίπαλο. Απέναντί τους έχουν μόνο τους λαούς και την ΟΡΓΗ τους, αλλά χωρίς τους επαναστατικούς πολιτικούς εκφραστές τους: Έτσι αυτή (οργή) παραμένει τυφλή, μέσα σε μια άβυσσο χάους,  συγχύσεων και αντιφάσεων, συνακόλουθα εύκολα χειραγωγήσιμη…

Ο νέος ΦΑΣΙΣΜΟΣ τα αξιοποιεί όλα αυτά και  χρησιμοποιεί (όπως και παλιός, αλλά σε νέες μορφές), τη μαζική λαϊκή οργή, την αγελαία υστερία προς όφελός του: Για την προώθηση και επιβολή των εφιαλτικών σχεδιασμών του, την προώθηση της νέας αποικιοκρατίας, καθώς και την προσωρινή αλλοίωση, εκτόνωση και χειραγώγηση του λαϊκού ανατρεπτικού πάθους.

Στην Ουκρανία υλοποίησε αυτήν τη δουλεμένη «συνταγή» και την τελειοποίησε περαιτέρω. Πυροδότησε τα εύφλεκτα υλικά της λαϊκής οργής με τα κομματικά του ανδρείκελα, επάνδρωσε αυτήν την πυροδότηση με τις παραστρατιωτικές ομάδες κρούσης του, τους ακροδεξιούς και ναζιστές (αλλού αυτές οι ομάδες έχουν ποικίλα χρώματα και «αριστερά») και οδήγησε τα πράγματα εκεί που ήθελε: Στο ίδιο καθεστώς, αλλά με αναπαλαιωμένα τα πολιτικά του ανδρείκελα…

Δηλαδή ΟΧΙ μόνο, στο όνομα της «επανάστασης», επέβαλε τις πραξικοπηματικές του επιλογές (τις επιλογές των πλανητικών μαφιόζων του χρήματος και του ΝΑΤΟ), αλλά στο όνομα της «επανάστασης» ξέπλυνε και τα δικά του διεφθαρμένα ανδρείκελά. Η «επανάσταση» έγινε και κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα ανδρείκελά του: Τιμοσένκο και CIA…

Επίσης στο όνομα της «επανάστασης» γκρεμίζει κάθε σύμβολο της Ρώσικης Επανάστασης και προχωρά και σε νομοθετήματα που θα βγάζουν εκτός νόμου κάθε κομμουνιστική και σοσιαλιστική οργάνωση

Αυτό το «μοντέλο» του νέου φασισμού που υλοποιήθηκε με τελειότητα στην Ουκρανία αποτελεί τη νέα στρατηγική της Νέας Τάξης για πολλές χώρες: Τη στρατηγική των αντεπαναστατικών «επαναστάσεων».

Μια στρατηγική που μπροστά της ωχριά ο παλιός «ακατέργαστος» φασισμός του 3ου Ράιχ…

Μια στρατηγική που αποτελεί τη συνέχεια και το «απόσταγμα» της σταλινικής Αντεπανάστασης. Είναι η σταλινική αντεπανάσταση που οδήγησε και αποτέλεσε το παχνί για αυτή τη νέα φασιστική αντεπανάσταση της Νέας Τάξης.

Ο σταλινισμός είναι που οδήγησε στην κατάρρευση όλα αυτά τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και πάνω στα ερείπια αυτής της κατάρρευσης οικοδομήθηκε ο νέος φασισμός της Νέας Τάξης και σφυρηλατήθηκαν τα νέα «μοντέλα» της αντεπανάστασης, ακόμα πιο μακάβρια από τη σταλινική αντεπανάσταση (αυτό, όμως είναι ζήτημα άλλης ανάλυσης).

Ο τυφλός, βεβαίως, αντισταλινισμός δεν πρέπει να μας τυφλώνει και να μην διακρίνουμε το νέο, ιστορικά ακόμα πιο εφιαλτικό, «μοντέλο» του πλανητικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, «μοντέλο» που μεταμφιέζει τις Αντεπαναστάσεις της Νέας Τάξης, σε «επαναστάσεις» και «λαϊκές εξεγέρσεις»…

Και ούτε πρέπει να μένουμε αδιάφοροι μπροστά στην  τραγωδία της Ουκρανίας, διότι η νεοταξική «συνταγή» που εφαρμόστηκε στην Ουκρανία, είναι ΓΕΝΙΚΗ και αφορά όλες τις χώρες της νέας αποικιοκρατίας…

Αφορά και την Ελλάδα. Αύριο όταν θα εξαντληθούν ΕΝΤΕΛΩΣ τα περιθώρια των κατοχικών δυνάμεων, το ίδιο θα εφαρμοστεί και εδώ: Το δουλεύουν συστηματικά και σταθερά και όποιος δεν το βλέπει είναι τυφλός ή αλλοτριωμένος πλήρως από τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό…

ΠΗΓΗ:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=32550#32550

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

ΞΑΝΑ ΜΑΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ...

*Κάτι πήγε να γίνει το τελευταίο διάστημα στο χώρο της αριστεράς αναφορικά με τα αυτοδιοικητικά, αλλά την τελευταία στιγμή πάλι κατσίκωσε...

*Αληθεύει ότι την ίδια ώρα που συνέρχονταν η ΚΕΠ-ΟΣΑ στον "Αρχίλοχο", στα περίχωρα της Παροικιάς συσκέπτονταν άλλη ομάδα του χώρου, σε σπίτι γνωστού παράγοντα από το παλαιό "όλον ΠΑΣΟΚ", ο οποίος εδώ και τρία χρόνια πήρε το μπογαλάκι του κι εγκατέλειψε το πράσινο κομματικό μαγαζί;

*Από τη μια το ΚΚΕ που δεν συνεργάζεται με καμία δύναμη, από την άλλη οι γνωστές ενδοοικογενειακές φαγωμάρες, τελικά χαΐρι δεν φαίνεται να βλέπει ο χώρος από το 2002 και μετά...

*Τώρα, πως μπορούσαν και τα βρίσκανε -σε άλλες εξίσου ταραγμένες περιόδους- οι δύο βασικοί παίκτες (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ) και συγκροτούσαν ενωτικά ψηφοδέλτια μαζί με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με στελέχη της Ν.Δ. και κατέρχονταν στις εκλογικές αναμετρήσεις, αυτό μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορέσει να μας το εξηγήσει...

*Όχι πως δεν μπορεί να το κάνει ο Αργουζής και να τελειώσει η αγωνιώδης αναμονή, αλλά να μην περιμένετε κάτι τέτοιο, σας το προεξοφλώ.

*Βέβαια, αν καθίσει κανείς και μελετήσει με προσοχή τα προεκλογικά προγράμματα όλων, μα ΟΛΩΝ των δημοτικών παρατάξεων που μετείχαν τα τελευταία 16 χρόνια στις δημοτικές εκλογές, θα διαπιστώσει πως οι αποκλίσεις και οι διαφορές είναι αμελητέες.
Τουλάχιστον στα πρακτικά ζητήματα.

*Εκεί που σίγουρα θα καταγράψει διαφορές, είναι η πολιτική ρητορική, με την οποία επενδύεται το κάθε πρόγραμμα.

*Τελικά υπάρχει πράγματι αγεφύρωτο χάσμα, ή απλά κάποιοι στην αριστερά δεν συνεργάζονται ούτε με τα έντερά τους;
 

Δυσωδία...


   ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ

Ο "χαλκοπρόσωπος" πρωθυπουργός των ψεμάτων...





Του Στέλιου Συρμόγλου

 Ενδεια και αδιέξοδα. Ενδεια και αναθυμιάσεις σκανδάλων. Και πάλι ένδεια σ' όλο το εύρος της πολιτικοκοινωνικής μας ζωής.Ενα σκηνικό πρόδηλα αρνητικό. Με την αναξιοπιστία των πολιτικών να "σφυροκοπείται" από τον καταιγισμό των γεγονότων και της ίδιας τους της πολιτικής βλακείας. Και στην κοινωνία να παρατηρούνται συμπτώματα αποσύνθεσης.

Η δυσωδία από την έρπουσα ανικανότητα των πολιτικών, αλλά και τη διαφθορά που "επωμίζονται" σε συνδυασμό με το δυσβάστακτο σάκο με ψέματα και έωλες υποσχέσεις, αποτυπώνεται στη ρητορική αντιπαράθεση μεταξύ των κομμάτων και ιδιαίτερα κάποιων γελοίων εκφραστών μιας καταστροφικής πολιτικής για την ελληνική κοινωνία. Ολοι τους εμφανίζονται να ξυφουλκούν αναίσχυντοι, αυθάδεις και ανερυθρίαστοι υπέρ των δημοκρατικών θεσμών, του κοινωνικού συνόλου και εναντίον της διαφθοράς και των...φαντασμάτων της. Γιατί περί "φαντασμάτων" πρόκειται. Ποιοι τέλος πάντων είναι πίσω από τη διαφθορά και τα σκάνδαλα; Ποιοι συντηρούν τους πυλώνες της κοινωνίας της μίζας για δεκαετίες; Ποιοι εξέθρεψαν τα επιχειρηματικά εκτρώματα με την κτηνώδη λαιμαργία για τον κρατικό κορβανά;

θα αντιτάξει κάποιος ότι παρατηρείται "κινητικότητα" και αποκαλύπτονται πρόσωπα και καταστάσεις με αποτέλεσμα να οδηγούνται στον εισαγγελέα και στη φυλακή. Ναι, εξ' ανάγκης
και νόμου μετάθεσις που λένε οι νομοδίφες. Κι όσα όμως αποκαλύπτονται, ανεξάρτητα της δικαστικής εξέλιξης, δεν εμπλέκουν τους πολιτικούς προισταμένους των επιτηδείων και των εγκάθετων της δημόσιας διοίκησης. Οι πολιτικοί παραμένουν στο απυρόβλητο. Αν τώρα κάποιοι επιχειρηματίες οδηγούνται ή θα οδηγηθούν στη φυλακή, είναι βέβαιο ότι κατέστησαν αδύναμοι για να υπηρετήσουν το πολιτικό σύστημα, που στην "καχεξιά" του αποζητά στέρεες δικαιολογίες για να επιβιώσει...Τα πράγματα σε τούτη τη χώρα των "θεαμάτων" ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται...

Δεν ήταν ο Αντώνης Σαμαράς και ο Βαγγέλης βενιζέλος, οι εταίροι στο "εγχείρημα" της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας με τον πλέον ανάλγητο τρόπο, που συμμετείχαν στο βοθροειδές πολιτικό σύστημα και μάλιστα από θέσεις εξουσίας; Δεν ήταν; Ποιος αλήθεια αφελής, εύπιστος και με παρωπίδες πολίτης μπορεί να πιστεύει ότι δεν είναι οι ίδιοι που σπεύδουν σήμερα να "πατάξουν" τη διαφθορά και να μας "σώσουν";

Σοβαρό μερίδιο ευθύνης έχει και η παραπαίουσα Αριστερά, ανεξάρτητα από ποιους εκφράζεται σήμερα. Και η "καραμέλα" της μη συμμετοχής της στην εξουσία κατακερματίζεται αμέσως από τις πολιτικές που κατά καιρούς επέβαλαν ή απέφυγαν να υποστηρίξουν, ενισχύοντας παράλληλα τη συντεχνιακή λογική και τον δημοσιουπαλληλικό ωχαδερφισμό. Ενα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων. Πάντα χωρίς αξιοπρόσεκτες εξαιρέσεις.

Και βιώνουμε την ένδεια σε οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο. Και οδηγούμαστε με μαθηματική νομοτέλεια σε εθνικά αδιέξοδα. Με τον "χαλκοπρόσωπο" πρωθυπουργό των ψεμάτων, της...μαγκιάς και των πολιτικών τεχνασμάτων να επιδίδεται σε λεκτικές κορώνες περί "ανάπτυξης", και "προσωπικής" εμπλοκής του στην προσπάθεια της προσέλκυσης επενδύσεων, που βέβαια δεν είδαμε παρά μόνο πτωχεύσεις μεγάλων ελληνικών εταιριών ή μεταφορά της έδρας τους στο εξωτερικό. Τον ακούμε να μας μιλά για την προοπτική εκσυγχρονισμού της χώρας και τη δυναμική επανεμφάνιση της Ελλάδας στις διεθνείς χρηματαγορές, την ίδια χρονική περίοδο που η αθλιότητα "μαστιγώνει" την κοινωνία και με την λιπόψυχη πολιτική του, την "νευρικότητα"της απερισκέψιας του έως αφροσύνης, καταδείχνει το νανοειδές πολιτικό του ανάστημα και τη χαμαιζηλία του.

Μια πολιτική συμπεριφορά αναίδειας, φοβικής λογικής με δουλοφροσύνη προς τους δανειστές της χώρας, μια έκφραση πολιτικής του εκπόρνευσης, που καταγράφει η αντιληπτική ικανότητα και της πλέον αφελούς συνοικιακής μανικιουρίστριας. Ενας πρωθυπουργός έτοιμος να προβεί στο...σάλτο μορτάλε, απαλλάσσοντας εαυτόν και την κοινωνία από τη χαλκευμένη λογική περί πολιτικής εντιμότητας.

Ενδεια οικονομική ή μάλλον όλα τα ναυαγοσωστικά των προηγμένων χωρών δεν μας σώζουν από το οικονομικό ναυάγιο, που προκάλεσαν οι "καπεταναίοι" της πολιτικής συμφοράς. Ολοι αυτοί που συνιστούν το ανεύθυνον αυτού του τόπου, δεν μπορούν να υποψιαστούν καν την ευεργετική σημασία της αλήθειας, που ανατέμνει την κοινωνική ελλαδική πραγματικότητα.

Αν υπάρχει ελπίδα διάσωσης της χώρας; Μόνο με τη σύγκλιση των κοινωνικών τάξεων, ως συνέπεια της διάπλωσης της συνειδητοποίησης της πολιτικής ανικανότητας, δημιουργούνται οι προυποθέσεις για αντίδραση στις ανάξιες και καταγέλαστες πολιτικές των σκοπιμοτήτων. Μόνο από την ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης θα αναδυθούν οι πολιτικές δυνάμεις και οι ηγετικές πολιτικές φυσιογνωμίες. Και επιτέλους, δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι της εξουσίας να έχουν τα πάντα, το κέρδος και τη δύναμη και οι πολίτες τα πάντα σε χρέη και υποχρεώσεις. Να υφίστανται δε τις οδυνηρές συνέπειες ανερμάτιστων πολιτικών πρακτικών, το έλλειμμα δημοκρατίας και να αισθάνονται ανασφαλείς και ανέστιοι μέσα στην ίδια τους την εστία...

 

Θεαματική ανάπτυξη στην Ισλανδία μετά το… «Δεν πληρώνω!»



«Η χώρα μας δεν έχει να κερδίσει τίποτα αν μπει στην ΕΕ», δήλωσε ο Ισλανδός πρωθυπουργός και πάγωσε τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις
Εκπληκτοι με τη στάση της κυβέρνησης της Ισλανδίας δείχνουν οι δύο ανταποκριτές του βρετανικού πρακτορείου ειδήσεων Ρόιτερ στο Ρέικιαβικ, την πρωτεύουσα αυτού του νησιωτικού κράτους που βρίσκεται ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την αμερικανική ήπειρο. «Η εδώ κυβέρνηση αισθάνεται ότι μπορεί να αποφύγει τους διεθνείς επενδυτές απολαμβάνοντας ταυτόχρονα οικονομική ανάπτυξη» γράφουν οι Ρόμπερτ Ρόμπερτσον και Σάιμον Τζόνσον. «Η σκληρή στάση απέναντι στους πιστωτές παραμένει δημοφιλής στους ψηφοφόρους παρά τους ελέγχους στη ροή κεφαλαίων που εμποδίζουν τις ξένες επενδύσεις» παραδέχονται. «Τα χρέη των τραπεζών ούτε είναι ούτε θα γίνουν ποτέ δημόσιο χρέος!» δηλώνει απερίφραστα στο αμερικανικό οικονομικό ειδησεογραφικό πρακτορείο Μπλούμπεργκ ο Ισλανδός πρωθυπουργός Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον.
«Μια παρόμοια σκληρή στάση στο θέμα των πληρωμών προς τους δανειστές των τραπεζών -πολλοί από τους οποίους είναι κερδοσκοπικοί οίκοι που αγόρασαν τους τίτλους αφότου είχαν χρεοκοπήσει οι ισλανδικές τράπεζες- είναι δημοφιλής σε πολλούς Ισλανδούς» ομολογούν περίλυποι οι ανταποκριτές του βρετανικού πρακτορείου Ρόιτερ. Η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου πληρώνει συνεχώς στο 100% της ονομαστικής αξίας τους τα ελληνικά ομόλογα που έχουν αποκτήσει στο ένα… δέκατο ή στο ένα πέμπτο της αξίας τους οι «γύπες» της διεθνούς κερδοσκοπίας, η κυβέρνηση της Ισλανδίας όμως δεν έχει απολύτως καμία διάθεση να «χρυσώσει» τους ξένους κερδοσκόπους που έδωσαν τα λεφτά τους στους απατεώνες Ισλανδούς ομοίους τους, τους τραπεζίτες που χρεοκόπησαν. Αυτό, παρόλο που η κυβέρνηση της Βρετανίας και η κυβέρνηση της Ολλανδίας στηρίζουν φανατικά τους Αγγλους και τους Ολλανδούς κερδοσκόπους και προσπαθούν να εκβιάσουν την ισλανδική κυβέρνηση για να την εξαναγκάσουν να πληρώσει.
Την περασμένη εβδομάδα μάλιστα η Βρετανία και η Ολλανδία κατέθεσαν σε δικαστήριο του Ρέικιαβικ αγωγή εναντίον της Ισλανδίας, με την οποία ζητούν… 5 δισεκατομμύρια δολάρια για χάρη των κερδοσκόπων! «Δεν πρόκειται να πάρουν τίποτα γιατί δεν υπήρχε κρατική εγγύηση για τα δάνεια αυτά» δήλωσε απαθής ο Ισλανδός πρωθυπουργός. Οι Ισλανδοί «έφτυσαν» επίσης την ΕΕ, παγώνοντας επ’ αόριστον τις ενταξιακές συνομιλίες που είχε αρχίσει η προηγούμενη κυβέρνηση των σοσιαλιστών και των αριστερών – μια κυβέρνηση που αποδείχθηκε απερίγραπτα εθελόδουλη και γι’ αυτό εξεδιώχθη κλωτσηδόν από την εξουσία στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές που έγιναν πέρυσι, με το χειρότερο αθροιστικό αποτέλεσμα των δύο κομμάτων τα τελευταία… 82 (!) χρόνια. «Η χώρα μας δεν έχει τίποτα να κερδίσει με την ένταξή της στο μπλοκ της ΕΕ» δήλωσε χωρίς περιστροφές ο Ισλανδός πρωθυπουργός.
Ουδέποτε άλλωστε υπήρξε δημοσκόπηση έστω που να δείχνει πλειοψηφία των Ισλανδών υπέρ της ένταξης στην ΕΕ. «Κύριο μέλημα της κυβέρνησής μας είναι η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους της χώρας μας» ξεκαθάρισε ο Σίγκμουντουρ Γκουνλόιγκσον. Εφριξε ο ΟΟΣΑ όταν προ τριμήνου η ισλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το 7% του ΑΕΠ της χώρας θα διατεθεί για να προστατευθούν οι δανειολήπτες που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους από τις τράπεζες, που τώρα πλέον είναι όλες κρατικές. «Θα επιβαρυνθεί περισσότερο ο τραπεζικός τομέας» πήγε να ψελλίσει ο ΟΟΣΑ, αλλά κανένας Ισλανδός δεν του έδωσε σημασία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μετά από μερικές μέρες, τέσσερα πρώην διευθυντικά στελέχη της μίας από τις τρεις ισλανδικές ιδιωτικές τράπεζες που χρεοκόπησαν, καταδικάστηκαν σε φυλάκιση τριών έως πέντε ετών ως… οικονομικοί απατεώνες! Κράτος που να προστατεύει τα σπίτια των πολιτών και να χώνει στη φυλακή τους τραπεζίτες, πού ξανακούστηκε! Και το χειρότερο όλων, όλα αυτά που περιγράφουμε δεν τα κάνει κάποιος… «Τσε Γκεβάρα» της Ισλανδίας, αλλά ένας κεντροδεξιός πρωθυπουργός που κυβερνά σε συνασπισμό με τη Δεξιά! Μόνο που στην Ισλανδία φαίνεται ότι αυτός ο πρωθυπουργός διατηρεί -ακόμη τουλάχιστον- την αξιοπρέπειά του. Εχει βάλει μάλιστα στόχο να μειώσει τη σημερινή ανεργία του… 4,2% στο 2%!!!
Με τέτοια συνεπή γραμμή, η ισλανδική οικονομία αναπτύχθηκε 3% το 2013. Τετραπλασιάστηκαν (σε υποτιμημένες κορόνες) τα έσοδα από τον τουρισμό – από 73 δισεκατομμύρια που ήταν το 2008 ήταν 267 δισ. πέρυσι, ενώ αυξήθηκαν τα κέρδη από την αλιεία κατά 60% και από το αλουμίνιο κατά 25% σε σύγκριση με τον μέσο όρο της περιόδου 2008-2012. Οχι, οι Ισλανδοί δεν ζουν καλύτερα σήμερα από όσο ζούσαν πριν από την κρίση. Πιο φτωχικά και πιο δύσκολα ζουν. Εχουν, όμως, όλοι δουλειά και ανορθώνουν όλοι μαζί την οικονομία της χώρας τους πραγματικά, όχι κατά φαντασίαν, έχοντας διδαχθεί από τα λάθη τους.
Απολύτως καμία σχέση με την Ελλάδα!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Ο Νίκος Σαρρής υποψήφιος δήμαρχος με την ΚΕΠ-ΟΣΑ

O Νίκος Σαρρής θα ηγηθεί του συνδυασμού που θα κατεβάσει η ΚΕΠ-ΟΣΑ στις προσεχείς δημοτικές εκλογές.
Αυτό προέκυψε ως αποτέλεσμα της συνέλευσης που πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί στον "Αρχίλοχο". 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ

Τη Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου, στις 7 μ.μ. στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου καλούνται σε συνεδρίαση όλοι οι φορείς της Πάρου και της Αντιπάρου και όσοι πολίτες επιθυμούν να συμμετάσχουν με μοναδικό θέμα
την προετοιμασία της μεγάλης διαμαρτυρίας που θα πραγματοποιηθεί στο λιμάνι της Πάρου στις 10 το πρωί, την προσεχή Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την απόφαση του Δημοψηφίσματος.



Η Γραμματεία του Συντονιστικού για την Υγεία

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΥΓΕΙΑΣ


Ο θάνατος της ελληνικής βιομηχανίας


Επαίρεται η κυβέρνηση και το μνημονιακό στρατόπεδο για το θρίαμβο που έχει καταγάγει με την απάλειψη του 'διπλού ελλείμματος', δηλαδή του δημοσιονομικού και των τρεχουσών συναλλαγών. Σώθηκε η Ελλάδα, μείναμε στο ευρώ, πέτυχε η προσπάθεια προσαρμογής, παρά τα 'λάθη' των κακών της Τρόικας. Πλέον εξυγιάνθηκε η οικονομία, μπαίνουμε σε ανάκαμψη και σύντομα οι Έλληνες θα δουν το όφελος στην καθημερινή ζωή τους.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τον παραλογισμό, από τη μια, να κατηγορείται η Τρόικα για λανθασμένα και άστοχα μέτρα και, από την άλλη, να πανηγυρίζει η κυβέρνηση για την επιτυχία του προγράμματος που σχεδίασε η Τρόικα. Ας παραβλέψουμε και τον εμφανή προεκλογικό χαρακτήρα των ανακοινώσεων, ο οποίος δείχνει ότι στην ουσία το ελληνικό πολιτικό προσωπικό τίποτε δεν έμαθε από την κρίση και χρησιμοποιεί κυνικά οποιοδήποτε οικονομικό στοιχείο, χωρίς να ενδιαφέρεται για την ουσία. Aς ρωτήσουμε μόνο: υπάρχει κάποια βάση στα περί εξυγίανσης και ανάκαμψης;

Το τι πραγματικά συμβαίνει στον παραγωγικό ιστό της ελληνικής οικονομίας φαίνεται στο διάγραμμα που δείχνει τη βιομηχανική παραγωγή:




Πηγή: Ελ.Στατ., 2005 = 100,0


Η ελληνική βιομηχανία λίμνασε κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου του ευρώ, όταν τα επιτόκια ήταν χαμηλά και οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ υψηλοί λόγω της φθηνής πίστωσης. Εκείνη την περίοδο εμφανίστηκε και το τεράστιο έλλειμμα στις τρέχουσες συναλλαγές, καθώς η συνολική ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας συνετρίβη εντός της ΟΝΕ.

Η κατάρρευση της βιομηχανίας άρχισε με την παγκόσμια κρίση του 2007-9, συνεχίστηκε ακάθεκτη με την υιοθέτηση των Μνημονίων και ουσιαστικά επιταχύνθηκε το 2013. Τα πρόσφατα γεγονότα της Χαλυβουργικής δεν είναι παρά μια απεικόνιση της πικρής πραγματικότητας: η Ελλάδα αποβιομηχανοποιείται με απίστευτους ρυθμούς εδώ και έξι χρόνια. Τα Μνημόνια σήμαναν το τέλος της ελληνικής βιομηχανίας.

Αν νομίζουν κάποιοι ότι η βιομηχανική κατάρρευση έχει φτάσει στο τέλος της, ότι 'πιάσαμε πάτο' και απο δω και πέρα θα περάσουμε σε ανάκαμψη δεν έχουν παρά να δουν το επόμενο διάγραμμα:




Πηγή: Ελ.Στατ.


Ο δείκτης νέων παραγγελιών της ΕλΣτατ δείχνει μείωση 7,5% για το Δεκέμβριο 2013 και συνολική μείωση 6,9% για ολόκληρο το 2013. Δεν υπάρχει κανένας δυναμισμός στις προοπτικές της ελληνικής βιομηχανίας. Η εικόνα είναι απλώς τραγική.

Τι προκάλεσε την κατάρρευση της ελληνικής βιομηχανίας; Η απάντηση είναι σύνθετη και δε μπορεί να δοθεί σε λίγες γραμμές. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην Τρόικα, στα Μνημόνια και στην παραμονή στο ευρώ. Η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας, όπως και η προσαρμογή του εξωτερικού ελλείμματος, βασίστηκαν στη συντριβή της εγχώριας ζήτησης που επέβαλαν τα Μνημόνια. Το δημόσιο περιέκοψε δραστικά τις δαπάνες του και ανέβασε τη φορολογία, η κατανάλωση ελαττώθηκε ταχύτατα και οι επενδύσεις (δημόσιες και ιδιωτικές) κυριολεκτικά κατέρρευσαν απο το 2008 και μετά. Η συντριβή της εγχώριας ζήτησης έφερε δημοσιονομική και εξωτερική ισορροπία, αλλά συνέτριψε και τη βιομηχανική παραγωγή.

Τι συνέβη όμως με τις εξαγωγές, οι οποίες στις νεοφιλελεύθερες αναλύσεις του ΔΝΤ και τη ΕΕ υποτίθεται ότι θα λειτουργούσαν ως σανίδα σωτηρίας; Η συνολική αξία των εξαγωγών το 2013 μειώθηκε κατά 0,2%, ενώ τους τελευταίους μήνες η συρρίκνωση ήταν ταχύτατη. Το Δεκέμβριο του 2013, για παράδειγμα, οι εξαγωγές μειώθηκαν κατά 14,2%. Η συρρίκνωση δεν αποτελεί κανένα απολύτως μυστήριο: οι εξαγωγές προς την ευρωζώνη πάσχουν διότι η οικονομία της ΟΝΕ είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ οι εξαγωγές εκτός ευρωζώνης πάσχουν διότι το ευρώ είναι πολύ ισχυρό. Και αυτά χωρίς να συνυπολογίσουμε τη δυσκολία εξεύρεσης εξαγωγικών πιστώσεων. Για την ελληνική βιομηχανία η πτώση της εξωτερικής ζήτησης ήταν και το τελειωτικό πλήγμα.

Ναι, ίσως πει κανείς, αλλά οι μισθοί έχουν επίσης συντριβεί και άρα η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας ανεβαίνει. Γιατί δε φαίνεται αυτό στα αποτελέσματα της οικονομίας; Φαίνεται μια χαρά, αρκεί κανείς να καταλαβαίνει τι βλέπει. Η απάλειψη του εξωτερικού ελλείμματος, για την οποία τόσο περηφανεύεται η κυβέρνηση, είναι αντανάκλαση της ανόδου της συνολικής ανταγωνιστικότητας που οφείλεται στη συντριβή των μισθών. Μόνο που η απάλειψη συνέβη λόγω της κατάρρευσης των εισαγωγών και όχι της εκτόξευσης των εξαγωγών (οι οποίες αντιθέτως μειώνονται). Η άνοδος της συνολικής 'εθνικής' ανταγωνιστικότητας που μετριέται με το μοναδιαίο κόστος εργασίας είναι απολύτως συμβατή με το πλεόνασμα που πλέον παρατηρείται στις τρέχουσες συναλλαγές.

Η 'εθνική' ανταγωνιστικότητα όμως μικρή σχέση έχει με την ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας, ή οποιουδήποτε άλλου κλάδου, η οποία καθορίζεται από πολύ πιο συγκεκριμένους παράγοντες. Η ελληνική βιομηχανία αντιμετωπίζει πτώση της εγχώριας και της εξωτερικής ζήτησης, άλμα του κόστους ενέργειας, φορολογικές πιέσεις, πολύ υψηλά επιτόκια και έλλειψη πιστώσεων. Πως να αντισταθμιστούν όλα αυτά από την πτώση των μισθών;

Η ελληνική οικονομία έχει όντως πετύχει μια σχετική σταθεροποίηση με την απάλειψη του ΄διπλού ελλείμματος'. Αλλά η σταθεροποίηση αυτή είναι αποτέλεσμα καταστροφής και δε δείχνει απολύτως καμία εξυγίανση του παραγωγικού ιστού, ή της οικονομίας γενικότερα. Η Ελλάδα κατέστρεψε τη βιομηχανία της και κατασπατάλησε τους πόρους της - κυρίως τον κόσμο της εργασίας - ακολουθώντας την πολιτική της Τρόικας. Το κόστος της παραμονής στο ευρώ είναι οι άνεργοι και η κατεστραμμένη βιομηχανία.

Δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική ανάκαμψης του βιομηχανικού ιστού όσο ακολουθείται η σημερινή πορεία. Αυτοί που ισχυρίζονται το αντίθετο και υπόσχονται σύντομα καλύτερες μέρες, ή δεν καταλαβαίνουν τι λένε, ή είναι τελείως κυνικοί. Η καταστροφή που υπέστη ο ελληνικός παραγωγικός ιστός και το τεράστιο ποσοστό ανεργίας δε θα αντιστραφούν χωρίς ολική και εστιασμένη αλλαγή πολιτικής. Μέσα στην ΟΝΕ και με τις περιοριστικές πολιτικές της ΕΕ κάτι τέτοιο απλώς δε γίνεται. Λείπει δυστυχώς ο πολιτικός φορέας που θα διαμορφώσει με θάρρος την πραγματική εναλλακτική πρόταση.

πηγή:Costas Lapavitsas  

ΕΚΠΛΗΞΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΠΡΩΗΝ ΣΩΤΗΡΑ

Άστραψε και βρόντηξε ο Ηλίας κατά Λοΐζου και Μάρκου στην επιστολή που δημοσίευσε η "Φωνή της Πάρου".

Σ' ένα κείμενο με έντονο το στοιχείο της λογικής ανακολουθίας, διανθισμένο με βαριές κουβέντες περί αναξιοπρέπειας, προδοσίας, ανανδρίας, ανικανότητας κλπ αποπειράται να ερμηνεύσει και όπου δεν μπορεί, να ανασυνθέσει τα γεγονότα που σχετίζονται με τις τελευταίες δημοτικές εκλογές.

Πολλά είναι αυτά που παραθέτει, άλλα υπαρκτά, άλλα ελαφρώς κακοποιημένα και άλλα προϊόντα της οργιάζουσας φαντασίας του.

Περισσεύει η συνομωσιολογία και η στρεβλή αντίληψη περί την υπόσταση και τη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το γιατί επέλεξε να χτυπήσει την παρούσα χρονική στιγμή και όχι την περίοδο στην οποία αναφέρεται, νομίζω ο καθένας το οσμίζεται...

Εκείνο που δυστυχώς ακόμη και σήμερα δείχνει να μην έχει αντιληφθεί, είναι ότι η Παριανή κοινωνία μάλλον δεν είχε καμία μα καμία όρεξη να την "σώσουν" το 2010.

Και μάλιστα αυτόκλητοι σωτήρες, περαστικοί από το νησί.

Όταν το αντιληφθεί αυτό και το εμπεδώσει, τότε θα αλλάξει εντυπωσιακά προς το καλύτερο η ανάλυσή του για τα πολιτικά πράγματα...

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

Πώς προφέρεται το ξεπούλημα στα κυπριακά;

Το Κυπριακό και οι προοπτικές που διαμορφώνονται για την επίλυσή του, μετά την πρόσφατη συμφωνία στη Λευκωσία μεταξύ Αναστασιάδη-Έρογλου, ήταν ένα από τα βασικά θέματα που συζήτησαν σε τηλεφωνική επικοινωνία, το βράδυ της Τετάρτης (19/2), ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και ο πρωθυπουργό της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου, «ο πρόεδρος ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό για τον εποικοδομητικό ρόλο του στην Κύπρο, για την επανάληψη των διαπραγματεύσεων για τη διευθέτηση».

Έτσι λέει η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, αποκαλύπτοντας ότι ο ίδιος ο Ερντογκάν και η Τουρκία βρίσκεται πίσω από τον «ηγέτη» της τουρκοκυπριακής κοινότητας, όπως βαφτίστηκε εξεπιτούτου το κατεχόμενο κομμάτι της Κύπρου. Κατά τ’ άλλα όλοι στην Κύπρο αναμένουν το νέο «σχέδιο Ανάν» ώστε να πάρουν θέση στο δημοψήφισμα που υποτίθεται ότι θα γίνει για την έγκρισή του.

Ειλικρινά με εκπλήσσει το παιχνίδι της πολιτικής εξαπάτησης που παίζεται σε βάρος του λαού της Κύπρου. Δεν υπάρχει κανένα νέο ή παλιό «σχέδιο Ανάν». Υπάρχουν μόνο δικοινοτικές συνομιλίες ανάμεσα σε δυο ανύπαρκτες για το διεθνές δίκαιο κοινότητες. Κι αυτό είναι πολύ χειρότερο από το όποιο «σχέδιο Ανάν».

Όταν κλήθηκε ο τότε πρόεδρος της δημοκρατίας της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος, σε συνομιλίες υπό τον τότε Γενικό Γραμματέα Κόφι Ανάν για την δήθεν επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, έγιναν στα πλαίσια που αναγνωρίζει τυπικά το διεθνές δίκαιο. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν υποβίβασε σε καμιά περίπτωση τον εαυτό του σε «ηγέτη κοινότητας». Παρέμεινε πρόεδρος ενός ανεξάρτητου κράτους και μέλους του ΟΗΕ. Συζητούσε για ένα σχέδιο, όχι προϊόν συνομιλιών ανάμεσα σε ανύπαρκτες κοινότητες, αλλά του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.

Και το απέρριψε πρώτα και κύρια γιατί απαιτούσε απ’ αυτόν να μετατρέψει το κράτος το οποίο εκπροσωπούσε σε εθνοτική κοινότητα. Ας θυμηθούμε τα λόγια του που έμειναν στην ιστορία μαζί με την συγκίνηση που τον διακατείχε όταν τα εκφωνούσε: «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω «κοινότητα» χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα.  Και όλα αυτά έναντι κενών, παραπλανητικών, δήθεν, προσδοκιών.»

Αυτά το 2004. Μέσα σε δέκα χρόνια και μετά από έναν καταστροφικό οικονομικό Αττίλα, μέχρι κι ο γιος του εκλιπόντος προέδρου Παπαδόπουλου φαίνεται να έχει ξεχάσει αυτή την παρακαταθήκη. Βλέπετε η βεβήλωση του τάφου του, είναι πολύ λίγη μπροστά στη βεβήλωση της μνήμης που υφίσταται σήμερα ο τελευταίος επιφανής πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Λείπουν τα κότσια και η πολιτική ανδρεία.

Σήμερα η Κύπρος με τον Αναστασιάδη δεν συζητά στην ίδια βάση. Δεν συζητά καν ένα σχέδιο της «διεθνούς κοινότητας» ως κυρίαρχο κράτος, όπως συνέβη έστω και τυπικά με το Σχέδιο Ανάν. Σήμερα, προάγεται μια λύση, όπως αυτή που απέρριψε ο Κυπριακός λαός στο Σχέδιο Ανάν, αλλά μέσα από δικοινοτικές συνομιλίες. Καταλαβαίνουν οι αδελφοί Κύπριοι τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αυτό που προσπάθησε ο Τάσσος Παπαδόπουλος να αποφύγει, δηλαδή να μετατραπεί η κυπριακή δημοκρατία από κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο σε «κοινότητα» έχει ήδη συντελεστεί.

Ο Αναστασιάδης έχει ήδη υπογράψει ως «ηγέτης κοινότητας» την κοινή διακήρυξη με τον επιτετραμμένο του Ερντογκάν που εμφανίζεται ως «ηγέτης των τουρκοκυπρίων». Δηλαδή έχει παραδώσει ήδη de facto την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας και έχει αυτοϋποβιβαστεί από πρόεδρος ανεξάρτητου κράτους μέλους του ΟΗΕ σε «ηγέτη κοινότητας». Επομένως το δημοψήφισμα, όποτε κι αν γίνει, εφόσον είναι προϊόν της Κοινής Διακήρυξης θα είναι δημοψήφισμα «κοινότητας» και όχι ενός κυρίαρχου λαού εντός του κράτους του.

Συνεπώς ακόμη κι αν στο δημοψήφισμα καταψηφιστεί οποιοδήποτε σχέδιο διχοτόμησης του νησιού, αλλά Ανάν, θα έχει υπάρξει νομικό προηγούμενο. Δηλαδή θα έχει αποδεχτεί στην πράξη ο κυπριακός λαός να προσέλθει στις κάλπες του δημοψηφίσματος, όχι ως κυρίαρχος λαός, αλλά ως πληθυσμιακή οντότητα μιας ανύπαρκτης «εθνοτικής κοινότητας».

Να γιατί το δημοψήφισμα είναι από θέση αρχής παράνομο. Διότι δεν είναι προϊόν συνταγματικής επιταγής ενός κυρίαρχου λαού προκειμένου να κρίνει ένα σχέδιο της «διεθνούς κοινότητας», αλλά αποτέλεσμα της Κοινής Διακήρυξης δυο ανύπαρκτων νομικά και πολιτικά «κοινοτήτων», όπου η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ήδη υποβιβαστεί σε «κοινότητα».

Καταλαβαίνετε το ξεπούλημα που έχει στηθεί σε βάρος των Κυπρίων; Κι επειδή αυτή η επιχείρηση θα ήταν αδιανόητη εντός του διεθνούς δικαίου, μιας και καμμιά από τις δυο υποτιθέμενες «κοινότητες» δεν υφίστανται νομικά και πολιτικά, καταφεύγουν στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Βλέπετε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανακηρυχθεί οποιαδήποτε περιφέρεια σε αυτόνομη ή ημιαυτόνομη ζώνη, έστω κι αν αυτό σημάνει την διάλυση ενός ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους. Ειδικά καθώς προχωρά η αποκαλούμενη Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των Εθνικών Κρατών, με βάση την οποία το «εθνικό κράτος» δεν έχει καμιά σχέση με τον τρόπο που ορίζεται από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις.

Το «εθνικό κράτος» εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να είναι συνώνυμο ακόμη και με μια εθνοτική περιφέρεια, ή αυτόνομη κοινότητα. Ακριβώς σαν αυτές που πάνε στηθούν στην Κύπρο. Αρκεί να το ζητήσουν οι εκπρόσωποι αυτών των περιφερειών ή κοινοτήτων. Όπως δηλαδή συμβαίνει σήμερα στην Κύπρο.

Επομένως, όποιος περιμένει απλά να τοποθετηθεί επί των αποτελεσμάτων των συνομιλιών διαπράττει έγκλημα εναντίον της Κύπρου, ακόμη κι αν δεν το έχει αντιληφθεί. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να απαιτήσει μια αληθινά πατριωτική και δημοκρατική δύναμη είναι την εδώ και τώρα παραίτηση του Αναστασιάδη και την προσφυγή στις κάλπες. Αν δεν το κάνει αυτό, τότε είναι σαν να αναγνωρίζει στον Αναστασιάδη το δικαίωμα να μετατρέπει κατά το δοκούν την Κυπριακή Δημοκρατία σε «εθνοτική κοινότητα».

Ο Αναστασιάδης από την στιγμή που υπέγραψε την Κοινή Διακήρυξη είναι σαν να παραιτήθηκε της θέσης του ως Πρόεδρος ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους μέλους του ΟΗΕ και υιοθέτησε τη θέση του «ηγέτη κοινότητας». Όποιος το αποδεχτεί αυτό, τότε τι νόημα έχει κατόπιν να λέει ότι διαφωνεί με τα αποτελέσματα των συνομιλιών;

Αν αποδεχτούν οι Κύπριοι ο πρόεδρος που εκλέγουν ως κυρίαρχος λαός να υποβιβάζεται σε «ηγέτη κοινότητας», τότε ακόμη και όχι να πουν στα όποια αποτελέσματα των συνομιλιών, το γεγονός αυτό θα τους κατατρέχει εσαεί. Οι εκβιασμοί και η επιβεβλημένη οικονομική δυσπραγία μαζί με το δυσβάσταχτο χρέος που τους φόρτωσε το ευρώ, θα αναλάβει να μετατρέψει τη Κύπρο σε ένα είδος Πουέρτο Ρίκο της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας όπου οι Κύπριοι από κυρίαρχος λαός θα έχουν μεταβληθεί σε πληθυσμιακές οντότητες δυο αυτόνομων κοινοτήτων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Ανακοίνωση Εμποροεπ/κού συλλόγου



Συνεδρίασε σήμερα εκτάκτως το διοικητικό συμβούλιο του Εμποροεπαγγελματικού Συλλόγου και συζήτησε το μοναδικό θέμα ημερήσιας διάταξης που αφορούσε την «συζήτηση και απόφαση για την συμμετοχή στις κινητοποιήσεις που θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014», αποφασίσαμε, έχοντας τη γνώση ότι θα δημιουργηθεί οικονομικό πρόβλημα στις επιχειρήσεις, να κλείσουμε τα καταστήματα μας την 26 Φεβρουαρίου από 10-12 π.μ.
Καλούμε, τους 5319 συμπολίτες μας, που πήραν μέρος στο δημοψήφισμα αλλά και όσους δεν μπόρεσαν εκείνη τη μέρα, να παρευρεθούμε δυναμικά στον χώρο διαμαρτυρίας, που θα γίνει την Τετάρτη 26/2 στις 10 το πρωί στο λιμάνι της Πάρου.
Το παρόν θα δώσει και το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου μας.
Για την υγεία και την παιδεία δεν περισσεύει κανένας μας
Όλοι μαζί μπορούμε

Με ιδιαίτερη τιμή για το Δ.Σ. του
Εμποροεπαγγελματικού Συλλόγου Πάρου - Αντιπάρου

Ο Πρόεδρος
Αλιπράντης Απόστολος

Ο Γεν. Γραμματέας
Κρητικός Ηλίας

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΘΕΩΡΗΣΗ

Εντάξει παιδιά μην τρελαίνεστε με την συμμετοχή του κόσμου στο δημοψήφισμα.
Ψυχραιμία!!

Άλλωστε τον πήχη τον είχατε βάλει πολύ ψηλότερα απ΄όσο έπρεπε.

Αν δεν κάνουμε λάθος οι 5.419 ψηφοφόροι που τελικά προσήλθαν δεν είναι η συντριπτική πλειοψηφία των μόνιμα διαβιούντων σε Πάρο και Αντίπαρο.

Με βάση την τελευταία απογραφή και λαμβάνοντας υπόψη το σημαντικό ποσοστό αδήλωτων αλλοδαπών κατοίκων (πλην "λαθρομεταναστών" φυσικά) ο συνολικός πληθυσμός ξεπερνά κατά πολύ τους 18.000 κατοίκους, πράγμα που πολύ απλά σημαίνει ότι δικαίωμα συμμετοχής με βάση τα κριτήρια που αποφασίστηκαν είχαν τουλάχιστον οι 15.000 από αυτούς.

Άρα το ποσοστό συμμετοχής κυμάνθηκε σε επίπεδα που δεν δικαιολογούν θριαμβικές ανακοινώσεις, αλλά συνηγορούν σε σκέψεις και κινήσεις καλύτερης οργάνωσης της απεργίας και όλων των επόμενων κινήσεων.


 

Η «αρχή του Μεγάλος Ψέματος» και το πρωτογενές πλεόνασμα…

Η μαύρη κρατική προπαγάνδα έχει πάντα σαν αφετηρία της το εξής αξίωμα: «Αν πεις ένα ψέμα αρκετά μεγάλο και συνεχίσεις να το επαναλαμβάνεις, ο λαός τελικά θα καταλήξει να το πιστέψει. Το ψέμα μπορεί να διατηρηθεί μόνο για όσο χρόνο το κράτος μπορεί να προστατεύσει το λαό από τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές συνέπειες του ψέματος. Είναι, λοιπόν, ζωτικής σημασίας για το κράτος να χρησιμοποιήσει όλες τις εξουσίες του για να καταστείλει τη διαφωνία, μιας και η αλήθεια είναι ο θανάσιμος εχθρός του ψέματος, και, επομένως, κατ’ επέκταση, η αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του κράτους.»

Το απόφθεγμα αυτό, ίσως λανθασμένα, αποδίδεται στον υπουργό Προπαγάνδας του Χίλτερ, Τζόζεφ Γκέμπελς. Ωστόσο, προσωπικά πιστεύω ότι η αρχή αυτή έχει μάλλον αγγλοσαξονική καταγωγή και φυσικά το υιοθέτησαν ολόθερμα οι χιτλερικοί. Όποια κι αν είναι η καταγωγή της αρχής αυτής του «Μεγάλου Ψέματος», όπως έχει χαρακτηριστεί, ένα είναι απολύτως σίγουρο. Συνιστά ένα από τα θεμέλια της επίσημης επικοινωνιακής πολιτικής του κράτους. Ειδικά σήμερα όπου το μαύρο πρέπει οπωσδήποτε να εμφανίζεται άσπρο, έστω κι αν ο λαός κοντέψει να χάσει τα λογικά του. Τουλάχιστον μέχρις ότου οι αναπόφευκτες συνέπειες αυτού του ψέματος γίνουν πλέον ολοφάνερες ακόμη και στον πιο ανόητο.

Οι κατ’ επάγγελμα και κατά συνείδηση ψεύτες

Το ψέμα αυτό λειτουργεί ακόμη πιο καλά, γίνεται ακόμη πιο μεγάλο, όταν διαθέτεις τον έλεγχο των ΜΜΕ και εν συνεχεία βάζεις σχεδόν τους πάντες, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, να το αποδέχονται ως πραγματική βάση συζήτησης. Αυτό συμβαίνει σήμερα με το πιο αγαπημένο ψέμα των κυβερνώντων, δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα. Κι ενώ το ψέμα συνεχίζεται με την αμέριστη βοήθεια όχι μόνο των πιο χυδαίων, αλλά και των πιο «αντικειμενικών» δημοσιογράφων, θάβεται με τον πιο προκλητικό τρόπο κάθε αμφισβήτηση, κάθε σοβαρή προσέγγιση που ξεμπροστιάζει τους κατ’ επάγγελμα και συνείδηση ψεύτες.

«Τώρα που έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα….» ξεκινούν οι καλοί μας δημοσιογράφοι με τους πιο «αντικειμενικούς» να προσθέτουν, «όπως λέει η κυβέρνηση», πετάνε το μπαλάκι στους εκπροσώπους του επίσημου κομματικού κατεστημένου της Βουλής και το παιχνίδι της εξαπάτησης έχει στηθεί. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι παίζουν σ’ αυτό το παιχνίδι. Μόνο στο μέγεθος του πρωτογενούς πλεονάσματος δείχνουν να διαφωνούν. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να τους ακούς στα «πάνελ» και να σκέφτεσαι πόσο άθλιο παιχνίδι παίζουν σε βάρος του λαού και της χώρας.

Αν ξεχάσει κανείς προς στιγμή ότι το κυνήγι του πρωτογενούς πλεονάσματος, ειδικά σε συνθήκες πρωτοφανούς ύφεσης και αποπληθωρισμού σαν αυτές που βιώνει η ελληνική οικονομία, ισοδυναμεί με την εν ψυχρώ δολοφονία του βιοπορισμού της μεγάλη πλειοψηφίας των νοικοκυριών στην Ελλάδα, θα λέγαμε ότι δεξιοί και αριστεροί που ορκίζονται πια στο όνομά του, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παίζουν τις κουμπάρες. Η όλη συζήτηση έχει επικεντρωθεί στο «πόσο». Λες και συνιστά κάτι ανάλογο με θεία επιταγή.

Πρωτογενές έλλειμμα και πολιτική υποκρισία

Προσφάτως, μάλιστα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα είναι κοντά στα 4 δις ευρώ. Κανείς όμως δεν ενδιαφέρθηκε να παρουσιάσει τα αληθινά νούμερα. Ας πάρουμε τα στοιχεία της Eurostat που έχει δημοσιεύσει για τα τρία πρώτα τρίμηνα του 2013. Το πρωτογενές αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης κατά τα πρώτα τρία τρίμηνα του 2013 είναι, σύμφωνα πάντα με την Εurostat, πρωτογενές έλλειμμα άνω των 17 δις ευρώ. Κατανοητό; Πρωτογενές έλλειμμα 17 δις ευρώ! Τι έγινε δηλαδή το τέταρτο τρίμηνο και επετεύχθη πρωτογενές πλεόνασμα; Βρέθηκαν αυτά τα 17 δις ευρώ και επιπλέον άλλα 4 δις ευρώ, δηλαδή σύνολο 21 δις ευρώ, επιπλέον των τακτικών δαπανών ώστε να προκληθεί πρωτογενές πλεόνασμα; Πόθεν; Θέλουν να μας τρελάνουν οι αλητήριοι. 

Επίσης, σύμφωνα με την Eurostat, το αποτέλεσμα της Γενικής Κυβέρνησης (σύμφωνα με τον ESA-95), όπου συμπεριλαμβάνονται τα πάντα, πάλι για τα πρώτα τρία τρίμηνα του 2013 εμφανίζει έλλειμμα 22,6 δις ευρώ. Είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης από το 2009 που έπιασε τα πρώτα τρία τρίμηνα τα 25,7 δις ευρώ. Πώς έγινε και βγήκε πλεόνασμα στο τέταρτο τρίμηνο; Γέννησε χρήμα το κράτος; Η αλήθεια είναι ότι το 2013 το ελληνικό κράτος θα σημειώσει το μεγαλύτερο πρωτογενές, αλλά και δημοσιονομικό έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις μεθόδους καταμέτρησης της Eurostat, από το 2009. Από την εποχή δηλαδή που το επίσημο δημοσιονομικό έλλειμμα καταμετρήθηκε στα 15,7% του ΑΕΠ και χρησιμοποιήθηκε ως βασικό επιχείρημα για να συντελεστεί το πραξικόπημα του πρώτου μνημονίου και της δανειακής σύμβασης.

Το μεγάλο ψέμα θα φανερωθεί κατά τον Μάη μεριά και τότε θα μας ξεφουρνίσουν ότι χρειαζόμαστε ένα πολυποίκιλο πρόγραμμα «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» προκειμένου να μας σώσουν για μια ακόμη φορά. Αυτή την φορά για 10-20 δις ευρώ «βοήθεια» το ξεπούλημα θα πάει γόνα. Δημόσια, αλλά και ιδιωτική περιουσία θα κάνει φτερά και η χώρα θα αλλάξει οριστικά χέρια. Αλλά τι μας νοιάζει; Το ευρώ, η ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση να είναι καλά, καθώς και το τραπεζικό καρτέλ για το οποίο θυσιάζονται λαοί και χώρες.

Κι ενώ όσο ποτέ άλλοτε ο λαός πρέπει να παλέψει για την εθνική του ανεξαρτησία ως θεμέλιο λίθο της δικής του επιβίωσης, η οποία ποτέ δεν απειλήθηκε σε τέτοιο βαθμό, έχουμε το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων από την φασιστική ακροδεξιά της ΧΑ, την λεγόμενη λαϊκή δεξιά, ή κεντροδεξιά μνημονιακή και αντιμνημονιακή, έως την ριζοσπαστική αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν παραιτηθεί από το πατριωτικό καθήκον. Τρέμουν σε τέτοιον βαθμό να θέσουν θέμα εξόδου από το ευρώ και την Ε.Ε., που προτιμούν να δουν την χώρα και τον λαό να χάνεται σε ολοκαύτωμα. Οι δεξιοί ασκούνται σε μια πρόστυχη πατριδοκαπηλία και περιμένουν τους αριστερούς να δώσουν με την δική τους κυβέρνηση την χαριστική βολή στον λαό και στην χώρα.

Όλοι, πλην Λακεδομονίων, όπως αρέσει στους αργόμισθους του Περισσού να λένε.  Με εξαίρεση δηλαδή το ΚΚΕ το οποίο, όπως πάντα, προπαγανδίζει την πολιτική αδιαφορία. «Είτε με πρωτογενές πλεόνασμα, είτε χωρίς, ένας είναι ο καπιταλισμός… Είτε με ανάπτυξη, είτε με ύφεση ίδιος είναι ο καπιταλισμός…», κοκ. Με άλλα λόγια είτε τον εργάτη τον κόβει η πείνα, είτε όχι, εφόσον βρίσκεται στον καπιταλισμό είναι το ίδιο και το αυτό! Είτε είναι δούλος, ραγιάς, υποτελής υπό καθεστώς δουλοπαροικίας του χρέους, είτε όχι, από την στιγμή που βρίσκεται στον καπιταλισμό, είναι «δώρο, άδωρο», όπως μας είπε πρόσφατα στον Ενικό, ο κ. Κουτσούμπας. Το μόνο που έχει να κάνει είναι να προσεύχεται στον Περισσό και να ψηφίζει τυφλά ΚΚΕ. Όπως ακριβώς γινόταν στον μεσαίωνα όπου κυριαρχούσε η θρησκοληψία και ο φτωχός έπρεπε να προσεύχεται ανελλιπώς στον Ύψιστο και να περιμένει την λύτρωση στην άλλη ζωή. Το σημερινό ΚΚΕ δεν είναι πολιτικό κόμμα, αλλά θρησκευτική αίρεση με επίσημη κρατική επιχορήγηση.

Η αναβίωση του ιησουιτισμού

Με πρόφαση την δική του πολιτική ιδεολογία που αντλεί την καταγωγή της από τα κιτάπια του θρησκευτικού κομμουνισμού των ταγμάτων του Ιησουιτισμού του 17ου και 18ου αιώνα. Βασικός ευαγγελιστής αυτού του κομμουνισμού υπήρξε ο Ιησουίτης επίσκοπος Αντόνιο Εσκομπάρ από την Μεντόζα, ο οποίος τον 17ο αιώνα θεμελίωσε εκτός των άλλων και την αρχή ότι η καθαρότητα της πρόθεσης μπορεί να αποτελέσει νόμιμη δικαιολογία για ενέργειες που από μόνες τους είναι σε αντίθεση με τον ηθικό κώδικα και τους ανθρώπινους νόμους. Με άλλα λόγια θεμελίωσε την αρχή του ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρκεί ο σκοπός να υπηρετεί ανώτερες ηθικές αρχές και αξίες, ή την καθαρότητα της ιδεολογίας.

Επομένως υπάρχει κακή δολοφονία, αλλά και καλή αν εξυπηρετεί την καθαρή ιδεολογία, ή με άλλα λόγια το κόμμα. Υπάρχει κακό ψέμα όταν στρέφεται ενάντια στο κόμμα και καλό ψέμα όταν ωφελεί το κόμμα. Κακός απατεώνας και καλός απατεώνας. Ειδικά αν ο απατεώνας είναι στη δούλεψη του κόμματος. Αυτός είναι ο λόγος που το κήρυγμα του Εσκομπάρ για πάνω από δυο αιώνες αποτελούσε συνώνυμο της διπλοπροσωπίας. Οι επαναστάτες του 19ου αιώνα θεωρούσαν ως μέγιστη προσβολή την escobarie, όπως την έλεγαν. Ο αγώνας για την δημοκρατία και την κοινωνική χειραφέτηση δεν είχε ποτέ και δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με τέτοιες αντιλήψεις και πρακτικές.
  
Αξίζει να σημειώσουμε, για όσους πιθανόν να μην γνωρίζουν, αλλά ξέρουν να διακρίνουν ιδεολογικές και πολιτικές ταυτίσεις, ότι αυτός ο ιησουίτικος κομμουνισμός πρέσβευε την πιο απόλυτη ισότητα και κοινοκτημοσύνη. Ακόμη και τα προσωπικά εργαλεία ήταν στη διάθεση της κοινότητας. Οι Ιησουίτες κατόρθωσαν να κάνουν πράξη την κομμουνιστική τους ουτοπία σε μια σειρά αποικίες που ίδρυσαν ανάμεσα στα 1609-1780 σε περιοχές της σημερινής Παραγουάης, Αργεντινής και Βραζιλίας. Πάνω από 100 χιλιάδες ψυχές ιθαγενών βρέθηκαν να ζουν σ’ αυτές τις κοινότητες σε συνθήκες απόλυτης ισονομίας, ισοπολιτείας και κοινοκτημοσύνης.

Πάντα βέβαια υπό την άγρυπνη πνευματική καθοδήγηση του κόμματος των Ιησουιτών. Τίποτε δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την ρητή έγκριση των Ιησουιτών ποιμένων που μάθαιναν στους ιθαγενείς την τέχνη της απόλυτης υπακοής στη μια και μοναδική αλήθεια του δικού τους θρησκευτικού δόγματος, δηλαδή της δικής τους καθαρής ιδεολογίας. Ο πνευματικός ακρωτηριασμός των ιθαγενών είχε ως αντάλλαγμα μια συγκριτικά καλή ζωή για τις οικογένειές τους στις κοινότητες, όπου ανθούσε η συλλογική καλλιέργεια και κτηνοτροφία.

Να, όμως, πώς περιέγραφε την κατάσταση αυτών των κοινοτήτων ένας από τους πιο επιφανείς μελετητές του Ιησουιτισμού κατά τον 19ο αιώνα:

«Η διακυβέρνηση που είχε συσταθεί από αυτούς στην Παραγουάη ήταν ουσιαστικά μοναρχική. Δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς σύμφωνα με τις αρχές του δόγματός τους. Υπό το ψευδώνυμο μιας χριστιανικής δημοκρατίας ήταν, σύμφωνα με όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ένα θεοκρατικό κράτος, κατασκευασμένο έτσι ώστε να είναι αποστειρωμένο από όλες τις ευρωπαϊκές επιρροές, εκτός εκείνων που προέρχονται από τον ανώτερό τους στη Ρώμη. Όλη η επαφή που υπήρχε με την Εκκλησία και τον Πάπα ήταν μέσω αυτού, ενώ όποιες εντολές κι αν έδινε τις υπάκουαν χωρίς καμμιά αντίρρηση. Χωρίς να σταματήσουν να διερευνήσουν οι ίδιοι ή να απασχοληθούν με το κατά πόσο η Εκκλησία και ο Πάπας τις ενέκριναν, ή τις απέρριπταν. Για να εντυπωσιάσουν τους ιθαγενείς με την ιδέα της ανεξαρτησίας τους και της υπεροχής τους…, άσκησαν τα πιο περίτεχνα μέσα για να τους πείσουν να μην έρθουν σε καμία επαφή είτε με τους Ισπανούς είτε με τους Πορτογάλους, με την δικαιολογία ότι δεν θα μπορούσαν να το πράξουν χωρίς να μολυνθούν από τις κακίες και τις ανηθικότητές τους. Οι ανυποψίαστοι ινδιάνοι ήταν εύκολο να παρασυρθούν από τις πράξεις καλοσύνης και το αποτέλεσμα ήταν ότι, κατά τη διάρκεια μιας σύντομης περιόδου, ​​πέτυχαν τη δημιουργία ενός αριθμού κοινοτήτων που κλήθηκαν Μειώσεις - ή, πιο σωστά μιλώντας, χωριών με πλήθη ινδιάνων να συνωστίζονται σ’ αυτά… Αυτά συνιστούσαν το Ιησουίτικο Κράτος και όλα τους, με την απλή τελετή του βαπτίσματος, είχαν τεθεί υπό την κυριαρχία των Ιησουιτών. Σε κάθε Μείωση οι ιθαγενείς είχαν το δικαίωμα να επιλέξουν ένα δικό τους κοσμικό δικαστικό σώμα, με περιορισμένες και ασήμαντες εξουσίες πάνω σε τέτοιες υποθέσεις που θα μπορούσαν να του εμπιστευτούν χωρίς να επηρεάζεται ο θεοκρατικός χαρακτήρας της διακυβέρνησης. Όμως προκειμένου να μην υπάρξει το ενδεχόμενο ακόμα κι αυτές οι λίγες προσωρινές υποθέσεις να διεξάγονται ανεξάρτητα από αυτούς, υιοθέτησαν την πρόβλεψη ότι, πριν ισχύσουν οποιεσδήποτε σημαντικές αποφάσεις, θα πρέπει να αναζητήσουν την επικύρωση τους από τους «πνευματικούς ποιμένες». Δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά μια πιο πλήρης και ολοκληρωμένη σύζευξη της εκκλησίας και του κράτους μαζί.» (R.W. Thompson, The Footprints of the Jesuits, New York: Hunt & Eaton, 1894, σ. 173-74)

Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε ότι όταν η αγορά για δούλους γύρω στα μέσα του 18ου αιώνα εκτινάχθηκε, τότε οι δουλέμποροι είδαν στις κοινότητες των Ιησουιτών μια εύκολη πηγή ανθρώπινου εμπορεύματος. Αποκηρύχθηκαν ως αιρετικοί οι Ιησουίτες και οι ιθαγενείς των κοινοτήτων πουλήθηκαν ως δούλοι. Το ενδιαφέρον είναι ότι, όπως λένε οι ιστορικοί, οι ιθαγενείς καθώς ήταν μαθημένοι να υπακούν τυφλά δεν έφεραν καμιά σοβαρή αντίσταση στους δουλεμπόρους. Ενώ τα αδέλφια τους που δεν είχαν παρασυρθεί από τον κομμουνισμό των Ιησουιτών και δεν βίωσαν τον πνευματικό ακρωτηριασμό στις κοινότητες της «ιερατικής δημοκρατίας» τους, οργανώθηκαν και πολέμησαν την επέκταση της δουλείας σχεδόν έως την εποχή της επίσημης κατάργησής της. Κι ο νοών, νοείτο.

Republique pretre

Σ’ αυτήν την «ιερατική δημοκρατία» των Ιησουιτών είδε πρώτος ο Μαρξ την άνοδο του πνεύματος της γραφειοκρατίας. «Το γραφειοκρατικό πνεύμα είναι απ’ άκρη σ’ άκρη πνεύμα ιησουίτικο, θεολογικό. Οι γραφειοκράτες είναι οι Ιησουΐτες του Κράτους και οι θεολόγοι του Κράτους. Η γραφειοκρατία είναι η republique pretre [ιερατική δημοκρατία – ΔΚ].» (Μαρξ, Κριτική της Φιλοσοφίας του Δικαίου).

Κι επειδή η γραφειοκρατία στο κράτος, όπως και στο κόμμα, δεν είναι παρά ένα ιδιαίτερο είδος μικροαστικού παρασιτισμού δεν μπορεί παρά να γεννά – όποτε δεν ταυτίζεται ανοιχτά με τα κυρίαρχα συμφέροντα – έναν ιδιότυπο σκοταδιστικό κομμουνισμό, σαν αυτόν των Ιησουιτών, που ο Μαρξ χαρακτήρισε στην εποχή του Γερμανικό, ή «καθαρό» σοσιαλισμό στον οποίο «δόθηκε η τόσο ποθητή ευκαιρία να αντιπαραθέσει τις σοσιαλιστικές διεκδικήσεις στο πολιτικό κίνημα, για να εξαπολύσει τα πατροπαράδοτα αναθέματα ενάντια στο φιλελευθερισμό, ενάντια στο αντιπροσωπευτικό κράτος, ενάντια στον αστικό συναγωνισμό, την αστική ελευθερία του τύπου, το αστικό δίκαιο, την αστική ελευθερία και ισότητα και για να κηρύξει στη λαϊκή μάζα πως δεν έχει να κερδίσει τίποτε απ' αυτό το αστικό κίνημα, αντίθετα θα τα χάσει όλα… Στις γερμανικές απολυταρχικές κυβερνήσεις µε την ακολουθία τους από παπάδες, δασκάλους, ευγενείς της υπαίθρου και γραφειοκράτες, ο σοσιαλισμός αυτός χρησίμευε σαν ποθητό σκιάχτρο ενάντια στην αστική τάξη που τραβούσε απειλητικά προς τα πάνω. Αποτελούσε το γλυκερό συµπλήρωµα στις πικρές βουρδουλιές και τις σφαίρες, µε τις οποίες οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις αντιμετώπιζαν τις γερμανικές εργατικές εξεγέρσεις.» (Μανιφέστο)

Το ΚΚΕ σήμερα δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μια αναβίωση του γερμανικού ή «καθαρού» σοσιαλισμού στις συνθήκες μιας συντριπτικής επίθεσης εναντίον του λαού των πιο σκοτεινών κύκλων του συστήματος, που κατά τα άλλα χαρακτηρίζει ως «ταξικό εχθρό». Σε μια εποχή όπου έχει αναδειχθεί ως κορυφαία επιταγή η πάλη για την δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, για την εθνική αυτοδιάθεση ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνική χειραφέτηση του λαού, το ΚΚΕ διακυρήσει στις λαϊκές μάζες την πολιτική αδιαφορία απέναντι σε κάθε δημοκρατικό και εθνικό αίτημα. Πολεμά μετά μανίας κάθε ένδειξη αυτοοργάνωσης και ανεξάρτητης δράσης των λαϊκών στρωμάτων. Ιδίως όταν προτάσσουν άμεσα πολιτικά αιτήματα.

Προπαγανδίζει την έξοδο από την ΕΕ μόνο και αποκλειστικά υπό την δική του διακυβέρνηση. Κι έτσι επιδιώκει να απαξιώσει το αίτημα στα μάτια του λαού, να το ξεκόψει από τον βαθύ δημοκρατικό και εθνικοανεξαρτησιακό του χαρακτήρα, προκειμένου να περάσει η τρομοκρατική προπαγάνδα του επίσημου συστήματος που θέλει την έξοδο από τη ΕΕ με πρώτο αποφασιστικό βήμα την έξοδο από το ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού κρατικού νομίσματος, ως περίπου συνώνυμο της καταστροφής. Επιχείρημα που έχει υιοθετήσει επίσημα και το ίδιο το ΚΚΕ.

Ο λαός οφείλει μόνο να διαλέξει επιβήτορα. Ή τους σημερινούς δικτάτορες, ή τους αυριανούς από τον Περισσό. Μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις, δεν μπορεί. Σαν παραδοσιακό ιησουίτικο κόμμα το σημερινό ΚΚΕ έχει ξεφορτωθεί προ πολλού την ρήση του Μαρξ που κάποτε αποτελούσε την προμετωπίδα του πάλαι ποτέ επαναστατικού εργατικού κινήματος: «η χειραφέτηση των εργαζόμενων τάξεων πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων…» Έχει χαρίσει τον πατριωτισμό του λαού στον φασισμό και την δημοκρατία στους δικτάτορες του σημερινού καθεστώτος.

Κι όλα αυτά γιατί; Για να εξασφαλίσουν την κρατικά επιδοτούμενη αργομισθία τους μια δράκα χαραμοφάηδες με συνείδηση κομματικού γραφειοκράτη. Να γιατί επιδοτούνται από τον «ταξικό εχθρό» και το κράτος του. Να γιατί η κυβέρνηση τους επιτρέπει να πουλήσουν τη δημόσια δωρεάν τηλεοπτική και ραδιοφωνική συχνότητα που διέθεταν σε άγνωστα(;) επιχειρηματικά συμφέροντα έναντι εξωφρενικού αντιτίμου για τα δεδομένα της αγοράς σήμερα. Να γιατί δεν κουνιέται φύλλο όταν απολύουν μαζικά εργαζόμενους – μόνο και μόνο για να μην χάσουν την αργομισθία τους οι κοπρίτες του κομματικού μηχανισμού – από τις λεγόμενες «κομματικές επιχειρήσεις» χωρίς να αποζημιώνουν, ή να τηρούν τα προβλεπόμενα από τον νόμο.

Εργατικό δικαίωμα σ’ αυτές τις «επιχειρήσεις» είναι κάτι ανήκουστο. Μόνο και μόνο για να μπορεί ο κομμουνισμός του ΚΚΕ, όπως ακριβώς κι ο πρόγονός του ο Γερμανικός ή «καθαρός» σοσιαλισμός να χρησιμεύει σαν ποθητό σκιάχτρο και «το γλυκερό συµπλήρωµα στις πικρές βουρδουλιές και τις σφαίρες,» µε τις οποίες οι σημερινές κυβερνήσεις οδηγούν τον ελληνικό λαό στον Καιάδα. Άξιος ο μισθός τους.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 16/2/2014