Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Πνέει τα λοίσθια η ΔΗΜΑΡ σε κλίμα «αλληλοεξόντωσης».




Του Γιώργου Δελαστίκ
Πένθιμη είναι πλέον η μουσική που ακούγεται στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ. Παίζονται οι τελευταίες πράξεις του πολιτικού κωμειδυλλίου της αποσύνθεσής της. Δεν διαλύεται η ΔΗΜΑΡ επειδή ο Φώτης Κουβέλης θέλει να την οδηγήσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Σπύρος Λυκούδης αντιθέτως επιμένει να συμπλεύσουν με το ΠΑΣΟΚ. Η ΔΗΜΑΡ καλπάζει προς την
κοινοβουλευτική της εξαφάνιση, επειδή το ελληνικό εκλογικό σώμα έστειλε στις ευρωεκλογές το μήνυμα προς τη ΔΗΜΑΡ ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Δεν υπάρχει καμία διαφορετική ανάγνωση της καταβαράθρωσης ενός κόμματος από το 6,25% που είχε πάρει η ΔΗΜΑΡ τον Ιούνιο του 2012 στο 1,2% που πήρε στις ευρωεκλογές του Μαΐου. Ενα κόμμα που χάνει το... 80% και πλέον του ποσοστού του από τη μια εκλογική αναμέτρηση στην άλλη, μέσα σε δύο χρόνια, είναι προφανές ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Τον Ιούνιο του 2012 η ΔΗΜΑΡ είχε πάρει 384.986 ψήφους και τον περασμένο μήνα πήρε πάνω από.... 315.000 λιγότερες, για την ακρίβεια 68.695 ψήφους - 82% λιγότερες!!! Τι να συζητήσει κανείς; Είναι εξόφθαλμο ότι οι ψηφοφόροι έκριναν πως ως αυτοτελές κόμμα η ΔΗΜΑΡ δεν έχει πλέον κανέναν δικό της ρόλο να παίξει στο πολιτικό σκηνικό.
Οι βουλευτές και κάποια στελέχη της οφείλουν να προσκολληθούν είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είτε στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι, όπου ήδη μετακόμισαν οι περισσότεροι από τους ψηφοφόρους της, αν θέλουν φυσικά να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα. Αυτό δεν αποκλείει βεβαίως την πιθανότητα να κατέχουν κάποιοι τη σφραγίδα της ΔΗΜΑΡ, ανεξαρτήτως του αν αυτή έχει ή όχι πολιτική αξία.
Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να δει κανείς και την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ το Σάββατο να κάνει συνέδριο τον Σεπτέμβριο, εκλέγοντας μάλιστα επιτροπή θέσεων, επιτροπή για τα οργανωτικά θέματα και επιτροπή καταστατικού. Ενα συνέδριο όμως στο οποίο δήλωσε από τώρα η φιλοπασοκική μειοψηφία ότι δεν θα συμμετάσχει ούτε τυπικά. «Δεν είμαι διατεθειμένος να πάρω μέρος σ' ένα συνέδριο ηττημένων μηχανισμών» δήλωσε ο αρχηγός της τάσης αυτής, ο Σπύρος Λυκούδης. «Ο μόνος δρόμος για να βγει η ΔΗΜΑΡ από τον μικρόκοσμό της είναι να αναλάβει πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς» πρόσθεσε στην ομιλία του. Επιπροσθέτως, αυτός και άλλοι 25 ομοϊδεάτες του, 26 δηλαδή μέλη της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, είχαν υποβάλει κείμενο στη συνεδρίαση. Με αυτό αφενός διαφωνούσαν ρητά στη διεξαγωγή συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ τον Σεπτέμβριο και αφετέρου υποστήριζαν ευθέως «η Ελιά, το Ποτάμι και η ΔΗΜΑΡ να συγκροτήσουν μια επιτροπή» με στόχο τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Με τη σύγκληση συνεδρίου διαφώνησαν για τον απλούστατο λόγο ότι γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα το χάσουν πανηγυρικά.
Οσο για την «επιτροπή διαλόγου» περί Κεντροαριστεράς, είναι το φύλλο συκής που αναζητούν για να επιστρέψουν στην κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος έχει κάνει την επιλογή της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, απέρριψε κατηγορηματικά τις πολιτικές θέσεις τους, κάνοντας λόγο για τη διαμόρφωση μιας «εναλλακτικής προοδευτικής πρότασης εξουσίας» την οποία θα υλοποιήσει μια «νέα πολιτική συμπαράταξη», όπως τη χαρακτήρισε, διευκρινίζοντας τι εννοεί: «Σε αυτή τη νέα συμπαράταξη, η γνώμη μου είναι πως έχουν θέση όλες οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, εκτός από τη ΝΔ» τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση, κλείνοντας έτσι ερμητικά τον δρόμο σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. «Η χώρα χρειάζεται μια προοδευτική συμμαχία της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς. Της Αριστεράς που θα είναι απαλλαγμένη από τον λαϊκισμό και της Κεντροαριστεράς που θα είναι απεξαρτημένη από τη στρατηγική σύμπλευση με τη ΝΔ» πρόσθεσε.
Αναφερόμενος δε στον διάλογο για την Κεντροαριστερά, τόνισε ότι «ο διάλογος αυτός δεν πρέπει και δεν μπορεί να γίνει σε κενό πολιτικής... Δεν μπορεί παρά να εξασφαλίζει την αυτονομία της Κεντροαριστεράς από τη συντηρητική παράταξη και τις συντηρητικές επιλογές». Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι γίνονται προς το θεαθήναι. Αυτό που θα γίνει στην πράξη -μιλώντας σχηματικά και όχι αριθμητικά, το υπογραμμίζουμε- είναι ότι οι μισοί και παραπάνω βουλευτές της ΔΗΜΑΡ υπό τον Φώτη Κουβέλη θα προσκολληθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι μισοί ή κάπως λιγότεροι θα τραβήξουν κατά το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και οποιοδήποτε άλλο κεντροαριστερό μόρφωμα δημιουργηθεί αυτοτελώς ή ως υβρίδιο των παραπάνω, μήπως και κατορθώσουν να επανεκλεγούν, να διοριστούν σε κάποια θέση αν ξανανικήσει η ΝΔ και όλα τα σχετικά. Τελεία και παύλα.
Πηγή: ethnos.gr

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

Το ΚΚΕ στα δίχτυα των illuminati

Δύσκολα ξεφεύγει κάποιος από τα δίχτυα

Δύσκολα ξεφεύγει κάποιος από τα δίχτυα

“ Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ προσβλήθηκαν, λέει, από την πρόσκληση για συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς. Από τη διακυβέρνηση της Δεξιάς με την Ακροδεξιά δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ; Που τους πατάνε χάμω κάθε μέρα, τους παίρνουν τους μισθούς, τις δουλειές, τα δάση, το νερό, το ρεύμα, τις παραλίες. Από αυτά δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ;  ”
Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
«Μόνο ως προσβολή και θράσος αντιμετωπίζουν πλέον τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ τέτοιες προσχηματικές προτάσεις». Έτσι απάντησε η ηγεσία του ΚΚΕ στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για πολιτικό διάλογο. Ωραία απάντηση, ευγενική, μετριοπαθής, διαλλακτική, χωρίς υπεροψία και έπαρση. Θα μου πεις, μπροστά σε όσα έχουν σούρει κατά καιρούς, τα περί προσβολής είναι χάδι με πούπουλο χήνας που έχει τραφεί αποκλειστικά με άνθη κερασιάς.

Εδώ κατηγορούν τους συριζαίους ότι προωθούν συνειδητά τη ναρκοκουλτούρα, ότι ρίχνουν δηλαδή τον κοσμάκη στην πρέζα για να θολώνει η κρίση του και να μην ψηφίζει το Κόμμα. Σιγά μη διστάσουν να μιλήσουν για προσβολές. Η φοβερή και τρομερή ηγεσία του ΚΚΕ, το ιερατείο που κάθεται στο όρος Αραράτ και συνομιλεί απευθείας με τον Θεό του Κομμουνισμού, που, κοίτα να δεις φίλε μου, είναι φτυστός ο Κουτσούμπας. Οι σύγχρονοι illuminati, οι πεφωτισμένοι που φυλάνε την Κιβωτό με τις Δέκα Εντολές, «Αγάπα τον Ιωσήφ σου ως εαυτόν», «Έξι ημέρες να συνεδριάζεις, την δε ημέρα την εβδόμη να εκλέγεις την ηγεσία με 99,4%», «Πούλα τη συχνότητα που σου έδωσε το κράτος στους δεξιούς» κ.ο.κ.

Όταν είσαι ιερατείο για πολύ καιρό, κάποια στιγμή ζαλίζεσαι και νομίζεις ότι είσαι ιερός. Κάτι σαν τον Γιαχβέ, που μόλις τον πιάσεις στο στόμα σου, πέφτει φωτιά από ψηλά κι αν δεν πέσει φωτιά από ψηλά, πέφτει πέτρα από χαμηλά, τι να κάνει κι ο Θεός, δεν προλαβαίνει να τσουρουφλίσει όλους τους βλάσφημους. Ζαλίστηκε το ιερατείο του ΚΚΕ, πίστεψε το παραμύθι που έχει πλάσει για τους άλλους, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του το ιερατείο, δεν δέχεται κριτική και αμφισβήτηση. Τρώνε πέτρα οι βλάσφημοι με τα καντάρια κι όταν δεν προλαβαίνει η ηγεσία, αναλαμβάνουν οι πρόθυμοι του Διαδικτύου, απύθμενο το κουκουεδίστικο μίσος στο Διαδίκτυο, σε πονάει η ψυχή σου από το μίσος.

Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ προσβλήθηκαν, λέει, από την πρόσκληση για συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς. Από τη διακυβέρνηση της Δεξιάς με την Ακροδεξιά δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ; Που τους πατάνε χάμω κάθε μέρα, τους παίρνουν τους μισθούς, τις δουλειές, τα δάση, το νερό, το ρεύμα, τις παραλίες. Από αυτά δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ; Από την ηγεσία του κόμματος που λέει «όλοι ίδιοι είναι, τίποτα δεν αλλάζει». Ε, αφού δεν αλλάζει τίποτα και όλοι ίδιοι είναι, ας μείνουν κι άλλο στην εξουσία οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι. Από αυτήν τη στάση δεν προσβάλλονται τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ;

Προσβάλλονται τα μέγιστα, γι' αυτό το ΚΚΕ πήρε 9% στις περιφερειακές και 6% στις ευρωεκλογές. Το κόμμα έχασε το ένα τρίτο της δύναμής του μέσα σε μία εβδομάδα κι οι illuminati της ηγεσίας δεν είδαν τίποτα. Παρέμειναν τυφλωμένοι από το Θαβώρειο φως της αρχέγονης αλήθειας που φυλάνε στις κρύπτες τους.

ΠΗΓΗ: avgi.gr
You might also like

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Ανακοίνωση Συρμαλένιου για το ξεπούλημα

«Με τη δημοσίευση στο ΦΕΚ της 5ης Ιουνίου συνεχίζεται το έγκλημα της κυβέρνησης και του ΤΑΙΠΕΔ για το ξεπούλημα ολόκληρων περιοχών των νησιών μας και ανάμεσά τους περιοχών εξαίρετου φυσικού κάλλους και περιοχών Natura.
Μέχρι σήμερα βγαίνουν στο σφυρί στη Νάξο (ΑΓΕΡΣΑΝΙ – ΛΙΜΝΗ ΑΛΥΚΗΣ 1.090 στρ., ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ − ΑΓ. ΑΝΝΑ 161 στρ., ΑΓ.ΑΡΣΕΝΙΟΣ – ΒΙΒΛΟΣ 99,7 στρ., ΚΑΛΑΝΤΟΣ 50,4 στρ.), στην Ηρακλειά (ΘΕΣΗ ΛΙΒΑΔΙ 7,2 στρ.), στην Πάρο (ΑΛΥΚΗ ΠΑΡΟΥ 66,2 στρ., ΑΛΥΚΗ ΠΑΡΟΥ 13,2 στρ., ΑΛΥΚΗ ΠΑΡΟΥ 37,7στρ.), στην Αντίπαρο (ΠΑΝΑΓΙΑ 20 στρ.), στη Σύρο (ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΑΛΗΣΣΑ 27,9 στρ.), στη Μύκονο (ΚΑΦΕ ΚΑΒΟΣ 13,4 στρ., ΚΑΦΕ ΚΑΒΟΣ 14.6 στρ.), στην Άνδρο (ΑΡΝΗ – ΑΤΕΝΙ ΥΔΡΟΥΣΑΣ 26,5 στρ.), στη Μήλο (ΧΕΙΒΑΔΟΛΙΜΝΗ 63.8 στρ.), στην Τήνο (ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ , ΠΟΡΤΟ 55 στρ.), στην Κύθνο («Ξενία και Ιαματική Πηγή Κύθνου», Λουτρά 7,2 στρ.), Σαντορίνη (Καμάρι 5 στρ., Καμάρι 5,6 στρ.)
Το πρόσχημα αυτής της εκποίησης δεν είναι τίποτα άλλο παρά η «αξιοποίηση» λιμνάζουσας δημόσιας περιουσίας, η δημιουργία και η δυνατότητα είσπραξης εσόδων και η ανάπτυξη των περιοχών από τις νέες ιδιωτικές ιδιοκτησίες μέσω των επενδύσεων και της υποτιθέμενης απασχόλησης που θα επιφέρουν. Παράλληλα τα κυβερνητικά σχέδια για άλωση των παραλιών και του αιγιαλού από τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, ολοκληρώνουν την εικόνα περιβαλλοντικής καταστροφής και αποκλεισμού της κοινωνίας από τα δημόσια αγαθά.

Αποσιωπάται έτσι η μεταβίβαση δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές, αποσιωπάται η απαγόρευση χρήσης και αξιοποίησης από τις τοπικές κοινωνίες και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αποσιωπάται το άνοιγμα σε αλλαγές χρήσεων γης και καταστροφής του τοπίου και του περιβάλλοντος. Αποσιωπάται ότι η ανάπτυξη που μας επιφυλάσσουν πέραν από την καταστροφή των μοναδικών συγκριτικών μας πλεονεκτημάτων (πολιτισμός, περιβάλλον), σε τελευταία ανάλυση καταστρέφει και την τουριστική και οικονομική ανάπτυξη των νησιών. Το πολύ-πολύ αυτό που μας επιφυλάσσεται είναι ένα μοντέλο ανάπτυξης φθηνής εργασίας και απόλυτης κερδοφορίας για τους αγοραστές, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος για τις τοπικές κοινωνίες.

Απέναντι σ´ αυτή την κατάσταση κανείς δεν δικαιούται να παραμένει θεατής, απαιτείται η πιο πλατιά συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, με στόχο την οργάνωση της αντίστασης και την αποτροπή του ξεπουλήματος.
Καλούμε τις τοπικές κοινωνίες να αντιδράσουν, καλούμε την τοπική αυτοδιοίκηση α´ και β´ βαθμού να πρωτοστατήσουν για τη ματαίωση αυτού του εγκλήματος».

Αλήθεια, γιατί αυτή η εκκωφαντική σιωπή στο νησί μας;
Εμείς, που πέρυσι πρώτοι αναδείξαμε το θέμα και παρά τις επανειλημμένες προτροπές και εκκλήσεις προς κάθε κατεύθυνση, να αναλάβουμε δράση και να εμποδίσουμε την καταστροφική εξέλιξη που είναι προ των πυλών, εκφράζουμε την λύπη και την οργή μας για την μακαριότητα και αδιαφορία, πρώτων και καλύτερων εκείνων που ένα μόλις μήνα πριν βρέθηκαν υποψήφιοι αιρετοί (είτε εκλέχθηκαν είτε όχι, αδιάφορο), με την οποία μας αντιμετώπισαν, κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Για προεκλογικά λογύδρια είμαστε όλοι καλοί.΄Οταν έρχεται η ώρα της δράσης χαλάει η σούπα...

Παιχνίδια στην άμμο και κολυμβητικοί αγώνες



Η Εθελοντική Ομάδα Δράσης Μάρπησσας διοργανώνει για παιδιά και εφήβους ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ από 1 έως 4 Ιουλίου 2014 στον Λογαρά και Πίσω Λιβάδι σε συνεργασία με


• Ναυτικό Όμιλο Δρυού «Τα Δελφίνια»
• Σύλλογο Γυναικών Μάρπησσας
• Α.Μ.Ε.Σ. Μαρπησσαϊκό
• Δημοτική Κοινότητα Μάρπησσας
• Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Δημοτικού Σχολείου Αρχιλόχου Μάρπησσας

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Τρίτη 1 Ιουλίου 2014 - Παραλία Λογαρά 17.30 - 20.30
Έναρξη - Καλωσόρισμα
Τσουβαλοδρομίες
Δεμένα Πόδια
Γιαουρτοφαγία

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014 - Παραλία Λογαρά 17.30 - 20.30
Νερουλοδρομίες
Σκυταλοδρομίες
Μήλα και βόλτες

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014 - Παραλία Λογαρά 17.30 - 20.30
Αυγουλοδρομίες
Σχοινάκι
Ψυχαγωγικό Πρόγραμμα

Παρασκευή 4 Ιουλίου - Πίσω Λιβάδι 17.30
Κολυμβητικοί αγώνες
Βραβεύσεις με αναμνηστικά
Παιδικά Χορευτικά Συγκροτήματα
Μουσική βραδιά

Δηλώσεις συμμετοχής στα εξής τηλ. νούμερα:
6937118606, 6970034222, 6945186978, 2284041141

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

"Ντρέπομαι να λέω πως είμαι δημοσιογράφος κι όχι από σεμνότητα"...

Του vromostomou
Ντρέπομαι να λέω πως είμαι δημοσιογράφος στην Ελλάδα. Θα ντρεπόμουν λιγότερο αν έλεγα πως είμαι έμπορος ναρκωτικών ή σωματέμπορος. Οταν το κάνω, βλέπω αμέσως την αντιπάθεια στα σπάργανά της στα πρόσωπα των άλλων, οι οποίοι από μέσα τους κάνουν υπολογισμούς για το πόσα φράγκα μπορεί να τσεπώνω από τα ρεπορτάζ που βγάζω ή που δεν βγάζω στη δημοσιότητα. Το χειρότερο είναι πως δεν διαθέτω σοβαρά επιχειρήματα για να τους αντικρούω. Με ποιά παραδείγματα να τους πείθω πως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα όταν το μεγαλύτερο κομμάτι τής δικής μου δουλειάς και πολλών άλλων συναδέλφων είναι να αναπαράγουμε κοινοποιημένες ειδήσεις ή να κάνουμε ρεπορτάζ τα οποία βολεύουν ή τουλάχιστον δεν ξεβολεύουν τους εκάστοτε εργοδότες μας; Δεν αγοράζω πλέον εφημερίδες ή περιοδικά και γενικώς δεν είμαι διατεθειμένος να πληρώνω για να αποκτώ κάποιο αντίτυπο ελληνικού μέσου ενημέρωσης. Κι έχει νομίζω τη σημασία του όταν το γράφει αυτό ένας άνθρωπος που όταν ήταν μικρός κολλούσε την εφημερίδα στη μύτη του για να τη ρουφήξει όπως ο Μικ Τζάγκερ την κοκαΐνη...
Δεν με εκπλήσσει, επομένως, η καταγγελία τού Γαβριήλ Σακελλαρίδη για το νόμο τής...Ζούγκλας στα μέσα ενημέρωσης. Πόσω μάλλον όταν φωτογραφίζει έναν...Κίτρινο Τύπο που δημιούργησε σχολή εκβιασμών από την εποχή ακόμα που κατάστρεφε μουσικές κι όχι μόνο καριέρες με τη δημοσιογραφία τής κλειδαρότρυπας, την οποία βεβαίως δεν ήταν ο ίδιος που εφηύρε αλλά που την "απογείωσε" με τακτικές που θυμίζουν περισσότερο γκάνγκστερ και λιγότερο ρεπόρτερ. Αυτήν τη στιγμή, ως επί το πλείστον τουλάχιστον, μεσουρανούν στο ελληνικό δημοσιογραφικό στερέωμα είτε εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου, κοινώς λαμόγια, είτε υποκριτές τού χειρίστου είδους, που καταγγέλλουν τα μνημόνια αλλά τα εφαρμόζουν πιστά στα δικά τους μαγαζιά, είτε γλείφτες κι ομοτράπεζοι της κάθε εξουσίας...
Κι από πίσω τους ακολουθεί μια γαλέρα φοβισμένων υποτακτικών τής νοοτροπίας "μη χάσουμε τη δουλίτσα μας" και κυρίως αγράμματων παιδαρελίων, μαλωμένων με τη γραμματική και το συντακτικό κι επιρρεπών στη γλύκα που σου δίνει ο συναγελασμός με τον αρχοντοχωριατισμό, τα οποία πιστεύουν ότι η δημοσιογραφία είναι να καλύπτεις τί χρώμα βρακί φορά η Ελ. Μενεγάκη ή να αντιγράφεις μια είδηση, που ομολογουμένως δεν έχεις το χρόνο να τσεκάρεις την ορθότητά της, από κάποια άλλη ιστοσελίδα. Ακόμα και τώρα, μεσούσης της κρίσης η οποία έχει πλήξει το δημοσιογραφικό επάγγελμα περισσότερο από πολλά άλλα, βγαίνουν από τους "φούρνους" σχολών αμφίβολης ποιότητας "δημοσιογράφοι" που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το επάγγελμα για να βγαίνουν στο γυαλί και να τους βλέπουν σε όλη την Ψωροκώσταινα κι όχι για την ουσία του, για να γίνουν δηλαδή το κακό σπυρί στον κώλο αυτών που μας κυβερνούν...
"Κι εσύ ρε μεγάλε είσαι καλύτερος από όλους αυτούς και γίνεσαι τιμητής των πάντων;", θα με ρωτήσετε και με το δίκιο σας. Οχι, θα σας απαντήσω με πάσα ειλικρίνεια, είμαι ο χειρότερος όλων γιατί καθημερινώς επινοώ και μια νέα δικαιολογία για τον εαυτό μου προκειμένου να μην τα παρατήσω και να ασχοληθώ με κάτι περισσότερο αξιοπρεπές, τίμιο και ηθικό. Προσπαθώ να εντοπίζω τις τρύπες τού συστήματος και να βγάζω από εκεί τα μυστικά του, καθώς και να παίρνω κουράγιο από συναδέλφους που είναι τιμή μου να έχω εργαστεί ή να εργάζομαι μαζί τους κι ακόμα περισσότερο να με θεωρούν φίλο τους. Είναι παρήγορο πως υπάρχουν ακόμα εκεί έξω δημοσιογραφικές οάσεις που δεν ασχολούνται με αυτήν τη βρομοδουλειά για να γίνουν πλούσιοι ή διάσημοι αλλά από μεράκι γι' αυτό που κάνουν, γνωρίζοντας ότι ο Σίσυφος τους κοιτά από μια γωνιά κι ακόμα κι εκείνος τους οικτίρει...
Ξέρω, ωστόσο, ότι δεν αρκεί να μην έχεις δωροδοκηθεί ή να μην έχεις λάβει ο ίδιος κρατική διαφήμιση όταν αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό έχει γίνει με τα αφεντικά σου, τα οποία πετούν και σε σένα ένα ξεροκόμματο δίκην μισθού. Δεν είναι αρκετό να συντάσσεις ανυπόγραφα διαφημιστικά κείμενα για τους εθνικούς μας νταβατζήδες ώστε να ξεγελάς τη συνείδησή σου πως τουλάχιστον δεν λέρωσες το όνομά σου με αυτά τα σκατά. Δεν φτάνει να σιωπάς όταν θα όφειλες να φωνάζεις. Κι αυτά δεν είναι λόγια ενός μετανοημένου εγκληματία, αλλά ενός αθεράπευτου λάτρη τής δημοσιογραφίας, ο οποίος εξακολουθεί να επινοεί λόγους για να την υπηρετεί ακόμα κι αν δεν γουστάρει πολλούς συναδέλφους του, έστω κι αν συνεχίζει πολλές φορές να εξαπατά και τη δική του συνείδηση γιατί "the show must go on"...
Πηγή:
 

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

Ο Κοέλιο «συνωμότησε» για να γίνουμε φασίστες

Wilde
 
Του Pitsirikou
Αν μου ζητούσαν να επιλέξω μια φράση-κλειδί που ακουγόταν πολύ στην Ελλάδα τις προηγούμενες δυο δεκαετίες, δεν θα είχα κανένα ενδοιασμό: «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε πολλές φορές από χιλιάδες χείλη απλών πολιτών. Μπορεί να την είπες κι εσύ. «Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική». Ακούστηκε, ως απάντηση, από εκατοντάδες «καλλιτέχνες» και ηθοποιούς, όταν ερωτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στη χώρα μας. Το πίστευαν; Το έλεγαν γιατί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και να μη χάσουν «πελάτες»; Πάντως, το έλεγαν.
Τις προηγούμενες δεκαετίες, η πολιτική στην Ελλάδα δεν ήταν τόσο δημοφιλής όσο είναι σήμερα. Αν ξεκινούσες πολιτική συζήτηση, οι άνθρωποι δυσανασχετούσαν. Ήταν «βαρετό».
Κάτι ακόμα που δεν ήταν διόλου δημοφιλές στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η γνώση και η πνευματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «κουλτουριάρης» σου ερχόταν αμέσως σαν ταμπέλα όχι αν προσπαθούσες να πεις κάτι πολύ βαρύ και ασήκωτο αλλά αν έκανες το λάθος να ξεφύγεις λίγο από το Κλικ, το Nitro, το ποδόσφαιρο και τα τηλεοπτικά κλισέ.
Αν δεν άκουγες Βίσση, Ρέμο, Σφακιανάκη, Ρουβά και Χατζηγιάννη, ήσουν κουλτουριάρης. Κι έτσι φτάσαμε κάποια στιγμή να θεωρούνται κουλτουριάρικα τα λαϊκά τραγούδια του Τσιτσάνη και του Χατζιδάκι.
Μιλώντας με νέους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως δεν έχουν διαβάσει σχεδόν τίποτα. Εντάξει, δεν ήμασταν ποτέ ένας λαός βιβλιολάγνων που δεν άφηναν το βιβλίο από το χέρι αλλά οι παλαιότερες γενιές όλο και κάτι είχαν διαβάσει. Έστω, τους κλασικούς συγγραφείς. Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν κορόιδευαν αυτούς που αγαπούσαν το διάβασμα.
Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του «Αλχημιστή» του Πάολο Κοέλιο στη χώρα μας. Αφενός το βιβλίο ήταν μικρό και αφετέρου περιείχε μια φράση που οι Έλληνες αποστήθισαν μαζικά: «Όταν επιθυμείς κάτι, ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις». Πώς; Μόνο με την επιθυμία; Χωρίς κόπο; Χωρίς πόνο; Χωρίς διάβασμα; Χωρίς γνώση; Ό,τι κι αν εννοούσε ο Κοέλιο, οι παθητικοί -και λόγω Ορθοδοξίας- Έλληνες καθησυχάστηκαν, αφέθηκαν στο σύμπαν και το περίμεναν να συνωμοτήσει υπέρ τους. Το σύμπαν δεν συνωμότησε.
Η αδιαφορία για την πολιτική και η απόλυτη αντιπνευματικότητα οδήγησαν στην χρεοκοπία. Πρώτα στην κοινωνική, ηθική και πολιτιστική χρεοκοπία και μετά στην οικονομική.
Ακόμα κι αν διαφωνεί κάποιος πως η αδιαφορία της πλειοψηφίας των πολιτών για την πολιτική και η αποστροφή τους για την γνώση οδήγησαν στην οικονομική χρεοκοπία, δεν θα διαφωνήσει στο ότι οι πολίτες καλούνται σήμερα να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία με τα πνευματικά εφόδια που απέκτησαν όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή, με τον Σφακιανάκη, τη Μενεγάκη, τα ζώδια, τους μάγειρες, τις συνταγές και ό,τι άλλο πρόβαλε η ιδιωτική τηλεόραση.
Κοίταξε τα cd που αγόρασες όλα αυτά τα χρόνια, τα βιβλία που διάβασες (αν διάβασες), θυμήσου τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τις συναυλίες που παρακολούθησες (αν παρακολούθησες), γιατί είναι αυτά τα όπλα με τα οποία θα αντιμετωπίσεις την χρεοκοπία. Αυτός είσαι.
Βέβαια, ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων αντιμετωπίζει την χρεοκοπία με μόνο εφόδιο την αποβλάκωση που του πρόσφερε η ελληνική τηλεόραση. Και συνεχίζει να αποβλακώνεται.
Χρειάζονται εφόδια για να σκεφτείς. Και αυτά τα εφόδια δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση.
Η τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με την παιδεία, την γνώση και το πνεύμα. Είναι ένα μέσο που μπορεί κάποιες φορές –και υπό προϋποθέσεις- να είναι ενδιαφέρον και ψυχαγωγικό αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη ούτε αυτό. Η ελληνική τηλεόραση απευθύνεται στα χαμηλά ένστικτα και –με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι ένας σκουπιδοτενεκές, με ξεπουλημένα λαμόγια, χαζογκόμενες, βιζιτούδες και διάφορους άλλους φελλούς.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι οι Έλληνες που σέβονται τον εαυτό τους δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση. Ίσως, να δέχτηκαν να εμφανιστούν σε κάποια αξιοπρεπή εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης αλλά μέχρι εκεί.
Το να μην εμφανίζεσαι στην τηλεόραση σημαίνει -μεταξύ άλλων- πως δεν πιστεύεις πως πάνω απ’ όλα είναι το κέρδος. Γιατί η τηλεόραση έχει να κάνει με πολλά χρήματα.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα πρόσωπα της ελληνικής τηλεόρασης δεν ενδιαφέρονταν, βέβαια, για την πολιτική. Ήταν εθνικοί σταρ, οπότε ανήκαν σε όλους τους Έλληνες και δεν έπαιρναν ποτέ θέση για τίποτα. Επίσης, τα πρόσωπα της τηλεόρασης –τουλάχιστον αυτά που κυριάρχησαν- είναι βαριά αμόρφωτα.
Σε μια χώρα που μεγάλο μέρος των πολιτών δεν ενδιαφέρονταν για την πολιτική και την γνώση -και η «εκπαίδευσή» τους ήταν τηλεοπτική-, δεν θα πρέπει να κάνει σε κανέναν εντύπωση το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή εκφράζει σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Αν δεν σε ενδιέφερε ποτέ η πολιτική και, παράλληλα, έχεις την εντύπωση πως ο Καζαντζάκης είναι ποδοσφαιριστής, είναι απόλυτα λογικό –όταν χρειαστεί- να εκφραστείς πολιτικά με το απόλυτο σκοτάδι, τον φασισμό, τους ψευτοτσαμπουκάδες, τις μαγκιές, τις κλωτσιές, τα ουρλιαχτά και όλη αυτήν την κτηνωδία που εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Το κτήνος το εκφράζουν τα κτήνη.
Φυσικά, δεν είναι καθόλου τυχαία η συμπάθεια των τηλεοπτικών προσώπων για τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Μαζί τους αισθάνονται πολύ άνετα, αφού πνευματικά βρίσκονται στην ίδια κατάσταση: σε αυτή του χιμπαντζή.
Η Χρυσή Αυγή δεν ήρθε τώρα. Ο νεοναζισμός δεν ήρθε τώρα. Ο φασισμός δεν ήρθε τώρα. Θα έπρεπε να τον είχες διακρίνει στον ναρκισσισμό της Ελένης, στην εγωπάθεια του Σάκη, στη ρηχότητα της Ρούλας και του Γρηγόρη, στον αδίστακτο κυνισμό του Θέμου και στην κτηνώδη βλακεία που κουβαλάνε όλα αυτά τα εγωκεντρικά ανθρωποειδή που θεοποίησαν το εύκολο κέρδος, προώθησαν την ιδιωτεία και πούλησαν τη ψυχή τους στον διάολο.
Κι αν αυτοί έβγαλαν πολλά χρήματα, αυτοί που τους παρακολουθούσαν μαγεμένοι –και τους παρακολουθούν ακόμα αφού είναι πια ανάπηροι πνευματικά- παίρνουν για τρόπαιο τη Χρυσή Αυγή.
Οι πολίτες έχουν χρέος να ασχολούνται με τα κοινά και να ενδιαφέρονται για την πολιτική.
Οι πολίτες έχουν χρέος να φροντίζουν την ψυχή τους και το μυαλό τους, να επιζητούν την γνώση και να αποφεύγουν τα σκουπίδια.
«Μας πρόδωσαν οι πολιτικοί» λένε οι πολίτες. Ναι, αλλά πολύ πριν, οι πολίτες είχαν προδώσει τους εαυτούς τους. Το πρώτο δεν θα είχε συμβεί, αν δεν είχε συμβεί το δεύτερο.
Ο φασισμός είναι εδώ. Μέσα μας.
(Στη φωτογραφία -με ελληνική φορεσιά- είναι ο Όσκαρ Ουάιλντ. Αν και τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ υπάρχουν πια παντού -και στο διαδίκτυο-, εκατομμύρια Έλληνες στη διάρκεια της ζωής τους δεν θα διαβάσουν ούτε μια φράση του επειδή το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει.)
Πηγή: pitsirikos.net

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Ευρώ: Ο ρυθμιστής του διαλόγου για την εξουσία



Την εβδομάδα που πέρασε φάνηκε ότι ή συζήτηση για το ευρώ παραμένει κυρίαρχη στην ελληνική πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο.

Από τη μια, ο νέος Υπουργός Οικονομικών, κ. Γ. Χαρδούβελης, διόρισε ως επικεφαλής του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνώμων τον κ. Χ. Στεφανάδη του Πανεπιστημίου Πειραιώς, ο οποίος προτιμήθηκε αντί του κ. Ε. Μαματζάκη του Πανεπιστημίου του Σάσεξ. Μέχρις εδώ πρόκειται απλώς για μια ακόμη περίπτωση συντηρητικών οικονομολόγων από σχετικά γνωστά πανεπιστήμια, οι οποίοι μοιράζονται θέσεις ευθύνης στην κρατική μηχανή. Διέρρευσε όμως ότι ο κ. Στεφανάδης είχε γράψει άρθρο στην Καθημερινή το Δεκέμβριο του 2011 λέγοντας ότι - άκουσον, άκουσον - η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, αν και προτιμότερη, ήταν εξαιρετικά επισφαλής και άρα η χώρα θα έπρεπε να εξετάσει και τη συντεταγμένη επιστροφή στη δραχμή.

Ο κ. Στεφανάδης είχε διατυπώσει με μετριοπάθεια θέσεις που δεκάδες άλλοι οικονομολόγοι, συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, είχαν τεκμηριώσει.  Οι μετρημένες του φράσεις του 2011 όμως, προσέκρουσαν στο ταμπού του ευρώ του 2014, σηκώθηκε μέγας πολιτικός θόρυβος και ο ίδιος αναγκάστηκε να πει δημόσια ήμαρτον.

Από την άλλη, εντάθηκε η μετεκλογική συζήτηση στο ΣΥΡΙΖΑ, πρωταγωνιστικό ρόλο στην οποία παίζει ο Ν. Παππάς, άνθρωπος-κλειδί τα τελευταία χρόνια. Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών ισχυρίστηκε ότι η νίκη στις ευρωεκλογές είναι η δικαίωση της μεσομακροπρόθεσμης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που έχει τρεις πτυχές. Η πρώτη είναι η επιδίωξη συνεργασιών με δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και με δυνάμεις που 'αποδεσμεύονται' από τα Μνημόνια. Η δεύτερη είναι η αντίληψη ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική, άρα το πεδίο των ταξικών και πολιτικών συγκρούσεων είναι η Ευρώπη. Η τρίτη είναι η ενεργός συμμετοχή στα κινήματα των τελευταίων χρόνων.

Είναι φυσιολογικό ένα κόμμα να θεωρεί ότι η εκλογική του επιτυχία επιβεβαιώνει την ορθότητα της πολιτικής του ανάλυσης. Το κείμενο όμως αποκτά ενδιαφέρον όταν αίφνης στρέφεται στο θέμα του ευρώ. Κατά τον συγγραφέα, όσα κόμματα έθεσαν θέμα εξόδου από το ευρώ είχαν αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα και στην πράξη συγκάλυψαν τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης. Συνεπώς πρέπει να ξανασκεφτούν τη στάση τους και να μην προβάλλουν το ευρώ ως λόγο αποφυγής της συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ. Το ταμπού του ευρώ επανεμφανίζεται ως εγγυητής των συμμαχιών, αλλά και του ριζοσπαστισμού με ευρωπαϊκό χαρακτήρα.

Το παράδοξο είναι ότι ξαφνική ενασχόληση με το ευρώ και από τις δύο παρατάξεις την εβδομάδα αυτή δεν είχε καμία πραγματική βάση. Τα πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν την έξοδο - στα οποία δεν συμπεριλαμβάνεται το ΚΚΕ - πήγαν άσχημα στις ευρωεκλογές. Το δημοσιονομικό έλλειμμα έχει σχεδόν απαλειφθεί, οι αγορές αδιαφορούν και είναι έτοιμες να δανείσουν ξανά σχετικά μικρά ποσά στην Ελλάδα. Οι μηχανισμοί της ευρωζώνης έχουν πάψει να πιέζουν ήδη από το 2012 και μόνο ο Σόιμπλε επισείει τον κίνδυνο από καιρού εις καιρόν για να μην ξεχνιόμαστε. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει άμεσο θέμα ευρώ για την Ελλάδα τη στιγμή αυτή.

Το ζήτημα τέθηκε αποκλειστικά με πολιτικούς όρους από τις δύο δυνάμεις που διαγκωνίζονται για την εξουσία, χωρίς όμως να υποδηλώνει αντιπαράθεση μεταξύ τους. Ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρος: όποιος θέλει να ασκήσει, ή να πάρει, την εξουσία στην Ελλάδα πρέπει να δηλώσει ότι αποδέχεται το ευρώ. Είναι απαγορευμένη ακόμη και η απλή αναφορά στην προοπτική εξόδου.

Το ταμπού του ευρώ δημιουργήθηκε από το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας, το οποίο συνειδητοποίησε ότι μια αλλαγή νομίσματος θα μπορούσε να αποδειχθεί άκρως επικίνδυνη για το ίδιο γιατί ίσως άνοιγε το δρόμο για βαθιές αλλαγές υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις φρόντισαν να εκβιάσουν επανειλημμένα τον ελληνικό λαό παρουσιάζοντας τη δραχμή ως την απόλυτη καταστροφή. Παράλληλα, και δεδομένου ότι το χρήμα είναι στοιχείο ταυτότητας, ο ιδεολογικός βομβαρδισμός έκανε μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού να πιστέψει ότι το ευρώ καθορίζει την ‘ευρωπαϊκή’ του ταυτότητα, ενώ το ιστορικό του νόμισμα είναι σημάδι καθυστέρησης. Το πολιτικό ταμπού βρήκε ιδεολογική αντιστοίχηση στην κοινωνία.

Συμβολή είχε όμως και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως φάνηκε τη βδομάδα αυτή. Στην προσπάθεια του να καταδείξει – και ορθώς – ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή, ο ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε ένα παράξενο θεωρητικό οικοδόμημα για αριστερό κόμμα, όπου για την κρίση δεν ευθύνεται το ίδιο το κοινό νόμισμα, αλλά η λανθασμένη αρχιτεκτονική του. Λες και οι αναλυτές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν καλύτερη αντίληψη των θεσμικών απαιτήσεων του ευρώ από τα αστικά επιτελεία που το έφτιαξαν ... Επιθυμώντας να παρακάμψει τους εκβιασμούς των μνημονιακών - αντί να τους αντιμετωπίσει κατά μέτωπο - έψαξε να βρει λύση για την κρίση στην αναδιανομή του εισοδήματος, ή στην αλλαγή της πολιτικής της ΕΚΤ, αλλά πάντα μέσα στην ΟΝΕ. Το αποτέλεσμα ήταν σταδιακά να μετατρέψει το ευρώ σε ταμπού και για τον ίδιο, δίνοντας ένα εξαιρετικό όπλο στο μνημονιακό στρατόπεδο. Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι μια ριζοσπαστική πολιτική από αριστερή σκοπιά θα φέρει σύγκρουση με την ΟΝΕ και την ΕΕ.

Το θέμα του ευρώ στην πραγματικότητα συνεχίζει να υπάρχει και για τη χώρα μας και για την Ευρώπη γενικότερα. Δεν έχει όμως την οξύτητα που είχε το 2010-12, όταν ολόκληρο το οικοδόμημα της ΟΝΕ έτρεμε και η έξοδος ήταν πιεστικό ζήτημα για την Ελλάδα ώστε να αποφευχθεί η καταστροφή που επιφύλασσε η εσωτερική υποτίμηση. Με την άτεγκτη πολιτική λιτότητας της Γερμανίας η ΟΝΕ κατάφερε να επιβιώσει και η Ελλάδα παρέμεινε μέλος της. Έτσι σήμερα η ελληνική οικονομία βρίσκεται χωρίς ουσιαστικές προοπτικές ανάπτυξης και η ΟΝΕ έχει μετατραπεί σε μέγγενη που πνίγει τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Το ζήτημα για την Ελλάδα είναι να υπάρξουν πολιτικές ανάπτυξης που θα βγάλουν την κοινωνία από το τέλμα και θα σώσουν τη χώρα από την ιστορική ανυπαρξία. Το ζήτημα για την Ευρώπη αντιστοίχως είναι να απαλλαγεί από το νομισματικό ζουρλομανδύα, να γλιτώσει από τη λιτότητα που συνδέεται άμεσα με την ΟΝΕ και να μπει σε πορεία που θα ευνοεί τον κόσμο της εργασίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να παίξει έναν ιστορικό ρόλο και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη που θα είναι τελείως δυσανάλογος με τα μεγέθη του ίδιου και της χώρας. Αλλά για να το πετύχει θα πρέπει να προτείνει ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα και ρηξικέλευθες ιδέες για την Ευρώπη. Κυρίως θα πρέπει να επιδιώκει την εξουσία με όρους των λαϊκών τάξεων.

Το ταμπού είναι μια απόλυτη απαγόρευση που συχνά έχει θρησκευτικά ή υπερφυσικά επακόλουθα. Ο Φρόυντ πίστευε ότι τα ταμπού της πατροκτονίας και της αιμομιξίας είναι η βάση του ανθρώπινου πολιτισμού. Στην Ελλάδα το ταμπού του ευρώ έχει αναδειχθεί σε βάση της πολιτικής ζωής. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σκοτώσει τις επιλεκτικές συγγένειες με το πλέγμα εξουσίας και να απαλλαγεί από το ταμπού του ευρώ.
 

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Οι αυταπάτες σταμάτησαν στην Βούλτεψη






Σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, μπροστά στους αυτοκτονικούς ιδεασμούς του Μαξίμου...

Όπως λέει και ο παιδικός μου φίλος , ο Σπύρος, η Δημοκρατία είναι σαν το σεξ. Ένας είναι μοναρχία, δύο είναι στείρος δικομματισμός. Από τρεις και πάνω δικαιώνεται ο λαός.
Οπότε μην παραπονείστε με την συγκυβέρνηση. Βρισκόμαστε σε πορεία δικαίωσης. Που θα πάει, θα βρεθεί κι ένας τρίτος για να συγκυβερνήσουν και να δικαιωθούμε κι εμείς.
Χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, αλλά δεν σπάει, ούτε ο τοίχος», λέει επίσης ο Σπύρος. Αυτό λέγεται αδιέξοδο. Όπως το να αγωνίζεσαι μια ζωή για τις ιδέες του Σαμαρά και στο τέλος να σε εκπροσωπεί στην Ελλάδα η...Βούλτεψη και στην Ευρωβουλή ο ...Κύρτσος
Μάλλον κάποιο λάθος πρέπει έγινε στην μετάφραση του μηνύματος των εκλογών από τον πρωθυπουργό.
Πως αλλιώς να εξηγήσεις μια κυβέρνηση που μόνο ιλαρότητα προκαλεί; Να φανταστείτε ότι γελάω ακόμα με το σχόλιο που διάβασα εκείνη την ημέρα εδώ στο antinews: «Πλάκα έχει η κυβέρνηση που ανακοίνωσε η Βούλτεψη, πότε θα ανακοινώσουν και την κανονική;»
Κάποτε γράφαμε : «Η καθεστωτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ αντιπαλεύεται μόνο με κοινωνικό μέτωπο». Και φτάσαμε σήμερα να είναι αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης Σαμαρά ο Βενιζέλος, ενώ στενοί συνεργάτες του (του Σαμαρά) εργάζονται για την συνένωση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ.
Δύο φορές η ΝΔ κυβέρνησε σαν πασοκικό κακέκτυπο επειδή δεν μπορούσε να υπερβεί το πράσινο κομματικό κράτος που παραλάμβανε (Μητσοτάκης-Καραμανλής). Τώρα συμβαίνει κάτι πιο δραματικό : Γίνεται η ίδια ΠΑΣΟΚ για να παραμείνει στην εξουσία.
Κάποτε γράφαμε επίσης (πόσα χρόνια πέρασαν άραγε από τότε;) ότι στηρίξαμε τον Σαμαρά για ηγέτη της ΝΔ, κόντρα σε προσωπικές πολιτικές πεποιθήσεις για το κόμμα αυτό, επειδή πιστεύαμε ότι αποτελούσε την τελευταία ελπίδα για την πατρίδα. Σε αντίθεση με τη Ντόρα που εκπροσωπούσε την καταστροφή της.
Και φτάσαμε να ξαναδούμε τη Ντόρα σε μια ταπεινωτική για τον Σαμαρά επιστροφή στη ΝΔ, να συζητιέται για Επίτροπος στην ΕΕ, τον αδελφό της σημαίνοντα υπουργό της κυβέρνησης και τον γιο της περιφερειάρχη της ΝΔ.
Και - το κερασάκι στην τούρτα- το δημιούργημα της Αγίας Οικογένειας, Σοφία Βούλτεψη, εκπρόσωπο της ΝΔ !!!
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα φτάναμε εδώ μετά την σαρωτική νίκης του Α. Σαμαρά το 2009 κόντρα στις βαρονίες και την διαπλοκή; Ποιος θα φανταζόταν ότι θα πετάγονταν στα σκουπίδια σαν παλιόχαρτο η λαϊκή εντολή που δόθηκε τότε από την βάση της ΝΔ στον σημερινό πρωθυπουργό για πραγματική αλλαγή και καταδίκη των νοσηρών νοοτροπιών του παρελθόντος;
Δεν θα σταθώ στις οικονομικές επιτυχίες του Πρωθυπουργού. Τα γράψαμε και τα ξαναγράψαμε αυτά, αλλά δεν απέτρεψαν ούτε την εκλογική ήττα, ούτε τη σημερινή διαφαινόμενη καταστροφική πορεία. Ένα μόνο θα πω κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Ο Σαμαράς πρέπει να ξαναγίνει ο Σαμαράς που ξέραμε όχι μόνο επειδή αυτό είναι απαραίτητο για την παράταξη, αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλος να σώσει την Ελλάδα. Και για να ξαναγίνει ο Σαμαράς που ξέραμε πρέπει να αρχίσει τις εκκαθαρίσεις από το άμεσο περιβάλλον του. Ξέρει αυτός...από εκείνους που θα τον εγκαταλείψουν πρώτοι.
Βασίλης Ζήσης
ΜΗ ΒΑΖΕΤΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ... ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ Νο 1 ΤΟΥ «antinews» ΒΑΣΙΛΗ ΖΗΣΗ (FAKTOR-X) ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΌΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ!

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής 2014 στο Πάρκο Πάρου



Παρασκευή 20 Ιουνίου από 20:00 έως μετά τα μεσάνυχτα! - Γιορτάστε την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής στις 20 Ιουνίου 2014 μαζί μας στο Πάρκο Πάρου.
Η Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής γιορτάζεται για 5η χρονιά στο Πάρκο Πάρου.
Ζωντανή μουσική για κέφι και χορό μέχρι αργά!
20:00 - Πέτρος Βεντουρής (Πάρος), Έντεχνο
20:40 - Sexy Christians (Πάρος), Jazz rock
21:30 - α’ θέλομε (Κρήτη), Παραδοσιακά Κρητικά
22:15 - Poza Nostra (Αθήνα), Rock & Roll/Stand-up comedy
23:30 - Afrotonic (Αθήνα), Αφρικάνικα Κρουστά
00:15 - Dead Poets Society (Αθήνα), Ροκ
Είσοδος ελεύθερη!

ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ

Ο εργασιακός μεσαίωνας της διαπλοκής

Την 17η Ιουνίου του σωτηρίου έτους 2014 τα "Νέα" ανακάλυψαν ότι στην Ελλάδα υπάρχει εργασιακός μεσαίωνας. Το έγραψαν κιόλας, πήραν την καταραμένη φράση και την έβαλαν τίτλο στο κύριο άρθρο τους, όπου κακιά σκουριά δεν πιάνει. Οι θεματοφύλακες της εκσυγχρονιστικής ορθοδοξίας υιοθέτησαν ένα από τα εμβλήματα του εξτρεμιστικού λαϊκισμού, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα εκατοντάδων αναγνωστών τους. Η χαριστική βολή στο μεταρρυθμιστικό κοινό τους θα δοθεί όταν ανακαλύψουν και τις αυτοκτονίες της κρίσης, αν τους το επιτρέψει, βέβαια, ο Ψαριανός.
Τα "Νέα" ανακάλυψαν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 1.200.000 εργαζόμενοι που αμείβονται με καθυστέρηση από 3 έως 12 μήνες, ότι πολλοί εξ αυτών πληρώνονται σε είδος, με κουπόνια για τρόφιμα και δωρεάν διαμονή σε ξενοδοχεία, ότι οι εργοδότες δεν καταβάλουν το δώρο των Χριστουγέννων και του Πάσχα, ότι δίνουν 100 έως 200 ευρώ τον μήνα έναντι μισθών, ότι προσλαμβάνουν νέους κάτω των 25 ετών με μηνιαία σύμβαση απασχόλησης και αμοιβή 180 ευρώ. Ανακάλυψαν επίσης ότι τις πρακτικές αυτές τις υιοθετούν ακόμη και οι κερδοφόρες επιχειρήσεις, συμπεραίνοντας ότι «οι δυσκολίες της κρίσης αποτελούν άλλοθι για αυθαιρεσία».
Τα "Νέα" ανακάλυψαν με καθυστέρηση δύο - τριών ετών εκείνα που γνωρίζαμε όλοι οι άλλοι, εκείνα που γνώριζαν κυρίως όσοι τα ζούσαν καθημερινά στο πετσί τους. Κάλιο αργά παρά ποτέ, θα έλεγε ο καλοπροαίρετος. Η πρώτη σε κυκλοφορία εφημερίδα ενώνει τη φωνή της με όσους αγωνίζονται για να μη διαλυθεί εντελώς ο κοινωνικός ιστός και τούτο είναι καλό νέο. Όχι, δεν υπάρχουν καλά νέα, δεν υπάρχει συγχώρεση για τους πρωτεργάτες της καταστροφής. Τα "Νέα" δεν καθυστέρησαν απλώς να περιγράψουν τον εργασιακό μεσαίωνα, δεν απέκρυψαν απλώς τον εργασιακό μεσαίωνα, τα "Νέα" συνέβαλαν καθοριστικά στην εγκατάσταση του εργασιακού μεσαίωνα.
Ο ζόφος που περιγράφεται στο πρωτοσέλιδο δεν θα υπήρχε χωρίς την εργασιακή νομοθεσία των Μνημονίων, δεν θα υπήρχε κυρίως χωρίς το κλίμα του τρόμου που επεβλήθη στα χρόνια των Μνημονίων. Τα "Νέα" συνέβαλαν τα μέγιστα και στην ψήφιση των νόμων και στην κατατρομοκράτηση όσων αμφισβήτησαν τους νόμους. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μας οι κραυγές περί λαϊκισμού, περί καθυστερημένων στρωμάτων της κοινωνίας, περί εκείνων που δεν αντιλαμβάνονται, ίσως και να μη θέλουν, το καλό της πατρίδας.
Τα "Νέα" συνέβαλαν στην εγκατάσταση του εργασιακού ζόφου με κάθε δυνατό τρόπο, με πρωτοσέλιδα, με κύρια άρθρα, με σχόλια, με παραπολιτικά, με σκίτσα και δεν μετάνιωσαν γι' αυτό. Αν είχαν μετανιώσει, θα είχαν βγάλει το χθεσινό θέμα πριν από τις ευρωεκλογές, τότε που τα πρωτοσέλιδά τους ήταν γεμάτα με ειδήσεις για τους επενδυτές που επιθυμούν να έρθουν στην Ελλάδα, αλλά φοβούνται την πολιτική αστάθεια και με σχεδόν απειλητικές προτροπές προς τους ψηφοφόρους, που έπρεπε να σώσουν οπωσδήποτε τον Βενιζέλο, για να μη χαθεί η φύτρα του μεγάλου ανδρός.
Διότι, εκτός από τον εργασιακό μεσαίωνα, υπάρχει και ο επικοινωνιακός.
Πηγή: avgi.gr

ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ

ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ στην ΠΑΡΟ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
                           ΣΤΟ 1ο ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ

                                                 ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ




Σάββατο 21 και Κυριακή 22 ΙΟΥΝΙΟΥ

Περιβάλλον και βυθός: Γνωριμία των παιδιών με το θαλάσσιο περιβάλλον.

1)      Προβολή ενός εκπαιδευτικού ντοκιμαντέρ και animation.

2)      Διαδραστικά παιχνίδια και δραστηριότητες.

Για όλες τις τάξεις του δημοτικού
Ώρες έναρξης εργαστηρίων: 10:00πμ, 11:00πμ, 12:00πμ, 13:00μμ
 Εμψυχωτές: Ομάδα Αρχιπέλαγος

(Το συγκεκριμένο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί 21 και 22 Ιουνίου)

 Ανακύκλωση: Τα παιδιά δημιουργούν κατασκευές με ανακυκλώσιμα προϊόντα.

Για όλες τις τάξεις του δημοτικού.
Ώρα έναρξης εργαστηρίου: 11:00πμ
Εμψυχωτές: Γκαμπριέλλα Πανιώρα, Σίσσυ Μουριάδου (Εικαστικοί)

(Το συγκεκριμένο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί 21 και 22 Ιουνίου)

 Εκπαιδευτικό δράμα: «Παρέα με τα 7 κατσικάκια λίγο πριν έρθει ο Λύκος»: η μαμά-κατσίκα ετοιμάζεται να φύγει για τη δουλειά της αλλά τι θα κάνει με τα κλειδιά του σπιτιού της; Θ τα εμπιστευτεί στα κατσικάκια της ενώ ο λύκος κυκλοφορεί εκεί γύρω; Τα παιδιά μπαίνουν σε ρόλους και παρεμβαίνουν στην εξέλιξη της ιστορίας.

Ηλικίες: 6 εως 8 ετών
Ώρα έναρξης εργαστηρίου: 10:00πμ
Εμψυχωτές:  Κώστας Αμοιρόπουλος (Εκπαιδευτικός/Δάσκαλος Δράματος), ‘Έφη Βλαχογιάννη (θεατρολόγος, ηθοποιός) και Ιουλία Πύρρου ( Ιστορικός, θεατροπαιδαγωγός)

(Το συγκεκριμένο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί 21 και 22 Ιουνίου)


Εκπαιδευτικό δράμα:«Παιδιά της ίδιας γης»: ‘Ένα εργαστήριο με πολύ παιχνίδι. Τα παιδιά μπαίνουν σε ρόλους και μέσα από την ιστορία εξερευνούν το φαινόμενο του ρατσισμού.

Ηλικίες: 9 εως 12 ετών.Ώρα έναρξης εργαστηρίου: 12:30μμ
Εμψυχωτές: Έφη Βλαχογιάννη, Ιουλία Πύρρου

(Το συγκεκριμένο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί 21 και 22 Ιουνίου)



Ανανεώσιμες πηγές ενέργειας: Μέσα από δραστηριότητες και παιχνίδια τα παιδιά μαθαίνουν πως να εξοικονομούν ενέργεια και πώς να την παράγουν με φιλικό τρόπο για το περιβάλλον.

Ηλικίες: παιδιά, Πέμπτης και Έκτης τάξης  ΔημοτικούΏρες έναρξης εργαστηρίων: 10:00πμ, 12:00πμ

Εμψυχωτές: ομάδα CPD σε συνεργασία με το Ενεργειακό Γραφείο Αιγαίου

(το συγκεκριμένο εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί μόνο στις 22 Ιουνίου.)


Ο αριθμός των παιδιών σε κάθε εργαστήριο είναι περιορισμένος.

 Οι εγγραφές ξεκινούν από τις 9:00

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ : ΔΗΜΟΣ ΠΑΡΟΥ - Κ.Δ.Ε.Π.Α.Π.
Υπευθυνη Διοργάνωσης : Έφη Βλαχογιάννη

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Aξιοπρόσεκτο επίκαιρο κείμενο


Η καπιταλιστική μυθολογία της παρακμής
αναπαράγεται από κάποιους θλιβερούς
«αριστερούς», σαν «ανθρώπινο δικαίωμα»!!
!

Η ιδεολογική καθίζηση της εποχής μας, η πτώση και ρουτινοποίηση της σκέψης, η απουσία αγωνιστικού ήθους και η νοσηρή παθητικότητα μοιραία αναπαλαίωσαν όλα τα αστικά ηθικά αξιώματα της σκλαβιάς και υποταγής και εδραίωσαν την ιμπεριαλιστική, νεοταξική μυθολογία των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και της «ατομικής ελευθερίας»: Μυθολογία που τοποθετεί την πραγματικότητα με το κεφάλι προς τα κάτω.

Το θλιβερό της ιστορίας είναι ότι οι «προφήτες» αυτής της παρακμιακής μυθολογίας είναι τα «ναυάγια» και τα «ρετάλια» της αριστεράς: Από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις «ακροαριστερές» σέχτες που ορκίζονται στο όνομα του Μαρξισμού. «Μαρξιστές» που καρατομούν και δολοφονούν καθημερινά τον Μαρξ.

Το αλφάβητο του μαρξισμού

Αν είχαν, όλοι αυτοί, στοιχειώδη επαφή με την μαρξιστική θεωρία θα γνώριζαν τα εξής απλά:
α). Ο σύγχρονος άνθρωπος και η συνείδησή του αιωρούνται μεταξύ ευρύτατων φιλοσοφικών, πολιτικών και νομικών μύθων: καπιταλιστικοί μύθοι που αποκρύπτονται επιμελώς πίσω από ηθικές αφαιρέσεις και αξιώματα ή από κείνο το νόθο πλάσμα, που λέγεται «κοινή λογική».
β). Ο άνθρωπος στον καπιταλισμό τοποθετείται στην κορυφή, θεωρείται κυρίαρχος, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα άτομο απωλεσμένο, αλλοτριωμένο και παραδομένο στην κυριαρχία απάνθρωπων, κτηνωδών όρων και συνθηκών.
γ). Τα περιβόητα δικαιώματα του ανθρώπου για ελευθερία «δεν βασίζονται στον δεσμό ανθρώπου με άνθρωπο, αλλά στον διαχωρισμό ανθρώπου από άνθρωπο». Είναι τα δικαιώματα του εγωιστικού συμφέροντος που οδηγούν στο να μη βρίσκει ο καθένας στον άλλον την πραγματοποίηση, αλλά τον περιορισμό της ελευθερίας του.
δ). Η χρηστικότητα των αστικών μύθων αποσκοπεί: στην ιδεολογική θεοποίηση του αστικού ατομισμού, στην εξάλειψη των κοινωνικών (ταξικών) οριοθετήσεων και στον πολιτικό αποχρωματισμό της συνείδησης: Στην ισοπέδωση κάθε συλλογικής, κοινωνικής συνείδησης και στη Ζούγκλα του «όλοι εναντίον όλων»!
Αυτά αποτελούν το φιλοσοφικό-ηθικό αλφάβητο της μαρξιστικής θεωρίας.

Η μυθολογία των «δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων»


Σαν υστερικές ύαινες οι μαρξίζοντες και ροζ αριστερούληδες φωνασκούν για τα «δικαιώματα των ομοφυλόφιλων». Φωνασκούν για «το δικαίωμα του ανθρώπου να καθορίζει ο ίδιος τη σεξουαλική του ζωή».
Οι άμοιροι αυτοί μαρξίζοντες δεν έχουν κατανοήσει ούτε το κοινωνικό αλφάβητο του μαρξισμού. Γιατί ποτέ το άτομο δεν καθορίζει το ίδιο τη ζωή του σε επίπεδο ατομικό!!! Η συμπεριφορά και οι «επιλογές» του ατόμου καθορίζονται από τους φυσικούς και κοινωνικούς νόμους: τους ιστορικούς όρους και τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ζει και λειτουργεί.
Οι άνθρωποι-έλεγε ο Μαρξ- κάνουν την ιστορία τους, αλλά την κάνουν σε συνθήκες που καθορίζουν τη δράση τους, σε συνθήκες που δεν έχουν επιλέξει οι ίδιοι, αλλά τους έχουν κληροδοτηθεί από τις προηγούμενες γενεές. Επομένως οι επιλογές και οι ενέργειές τους δεσμεύονται από τις προϋπάρχουσες συνθήκες, φυσικές και κοινωνικές.
Σεξουαλικά οι άνθρωποι δεσμεύονται από το ίδιο τους το φύλο το οποίο επίσης δεν επιλέγουν και από τους κοινωνικούς νόμους που και αυτούς δεν επιλέγουν.
Το «ατομικό δικαίωμα», λοιπόν της «ελεύθερης επιλογής», είναι από μόνο του μια αντί-επιστημονική μπαρούφα που αναιρεί την ιστορική διαλεκτική, συνακόλουθα την ίδια λογική της μαρξιστικής θεωρίας.
Αποτελεί, ακόμη και ένα σόφισμα σύνθετης απάτης.

Α. Η απάτη του «ατομικού δικαιώματος».

Οι αφαιρέσεις συγχωρούν τις αμαρτίες. Η έκκληση στο «ατομικό δικαίωμα» των ομοφυλοφίλων ταχυδακτυλουργικά μετατοπίζει το «κοινωνικό» σε «ατομικό», ταυτίζοντας ιστορικές-κοινωνικές φόρμες με το «ατομικό δικαίωμα». Εξισώνει, πιο απλά, τις φυσικές και κοινωνικές σχέσεις με τις «ατομικές», το «δικαίωμα» των ετερόφυλων με το «δικαίωμα» των ομοφυλόφιλων.
Σοφιστεία καραμπινάτη. Κανένα «ατομικό δικαίωμα» ετερόφυλων δεν υπάρχει για να αντιπαρατίθεται με το «δικαίωμα των ομοφυλόφιλων». Η ετεροφυλία δεν κατοχυρώθηκε πολιτικά και νομικά. Ήταν η φύση που την καθόρισε και όχι το οποιοδήποτε πολιτικό και νομικό καθεστώς.
Ούτε η οικογένεια αποτελεί «ατομικό δικαίωμα». Ήταν ιστορικό κοινωνικό αίτημα που στηρίχτηκε στο φυσικό νόμο της αναπαραγωγής και διαιώνισης της ζωής και κατοχύρωσε κοινωνικά (ταξικά) τα συμφέροντα της αναπαραγωγής και διαιώνισης της φυσικής και κοινωνικής ζωής.
Ούτε το κράτος είναι «ατομικό δικαίωμα». Αποτέλεσε την πολιτική δομή κατοχύρωσης των κοινωνικών συμφερόντων της οικογένειας, του κοινωνικού αυτού κυττάρου της «φυσικής» αναπαραγωγής της ζωής.
Είναι ταχυδακτυλουργία, συνεπώς, να μιλάμε για τα «ατομικά δικαιώματα» των ομοφυλόφιλων, «δικαιώματα» που τα προωθεί η καπιταλιστική βαρβαρότητα για να τινάξει στον αέρα και τους φυσικούς και κοινωνικούς νόμους, για να ισοπεδώσει ολοκληρωτικά την κοινωνία των ανθρώπων και να μεταλλάξει τη «φύση» σε «παραφύση»!!!

Β. Η παρακμή δεν μπορεί να αποτελέσει κατοχυρωμένο πολιτικό δικαίωμα.

Η άλλη σοφιστική απάτη είναι ότι η προώθηση τέτοιων «ατομικών δικαιωμάτων» νομιμοποιεί και εδραιώνει πολιτικά, συνακόλουθα και νομικά τη σήψη και τις «διαστροφές» ενός συστήματος το οποίο, αυτό και μόνο παράγει και αναπαράγει αυτές τις «διαστροφές».
Οι ομοφυλόφιλοι, όπως και κάθε άνθρωπος (ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας» έχει τα ίδια ατομικά δικαιώματα με τους άλλους. Κανένας νόμος δεν απαγορεύει τις ομοφυλοφιλικές ή άλλου είδους «αλλόκοτες» σχέσεις. Δεν υπάρχει καμία απαγόρευση στο πώς θα χρησιμοποιήσει ο καθένας το σώμα του και την «ψυχή» του.
Ωστόσο, είναι εντελώς διαφορετικό την «ατομική συμπεριφορά» να την ανάγουμε σε πολιτικό και νομικό αίτημα διεκδίκησης, να την ανυψώνουμε υπεράνω της «φύσης» και του κοινωνικού συλλογικού «εγώ»: υπεράνω των νόμων της κοινωνίας και των συλλογικών κοινωνικών σχέσεων.
Όλοι γνωρίζουμε ότι εκτός από την ομοφυλοφιλία υπάρχει ακόμα πλήθος σεξουαλικών «επιλογών». Παραλλαγές υποκατάστατων της φυσιολογικής μεταξύ των φύλων σχέσης, ψυχολογικά νοσήματα των κοινωνικών διαστροφών της καπιταλιστικής ζούγκλας: Η κτηνοβασία είναι κι αυτή φαινόμενο της σεξουαλικής ζωής, η κοπρολαγνεία, η νεκροφιλία, ο σαδομαζοχισμός και πολλά άλλα.
Στη σοφιστική βάση των «ατομικών δικαιωμάτων» των ομοφυλόφιλων, γιατί να μην κατοχυρωθούν και αυτά τα δικαιώματα;
Σήμερα έχουμε τους ομοφυλόφιλους. Αύριο θα αρχίσουν τις «παρελάσεις» (αυτές τις χειροκροτεί η «αριστερά») των άλλων: Όλων των «κοπράνων» της καπιταλιστικής σήψης.
Φτάσαμε στο σημείο το παγκόσμιο κράτος και όλα τα ΜΜΕ, μαζί με τους θλιβερούς «αριστερούς», να προσπαθούν ανοικτά να νομιμοποιήσουν στην «κοινή γνώμη» την ομοφυλοφιλία και κάθε άλλη «αλλόκοτη» συμπεριφορά. Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι η σύγχρονη κοινωνία έχει φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι της παρακμής, όπως είχε συμβεί με την πλήρη έκκληση των ηθών, λίγο πριν την κατάρρευση, της Αρχαίας Ρώμης και αργότερα των φεουδαρχικών καθεστώτων… 
πηγή:resaltomag 

Παρέμβαση Συλλόγου Φίλων Παραδοσιακού Οικισμού Παροικιάς για το Κάστρο





Ο Σύλλογος Φίλων Παραδοσιακού Οικισμού Παροικιάς στην προσπάθεια που κάνει για να βελτίωσει την εικόνα της Παροικιάς απέστειλε έγγραφο στην ΚΑ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων ζητώντας την άμεση αποκατάσταση του χώρου στην περιοχή του Κάστρου. Ακολουθεί το σχετικό δελτίο τύπου:


ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΟΙΚΙΣΜΟΥ
ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ

ΠΑΡΟΣ 17-6-2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ο Σύλλογος μας στην προσπάθειά του να βελτιώσει την εικόνα του Κάστρου της Παροικιάς απέστειλε στην ΚΑ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων το ακόλουθο έγγραφο:

Πάρος 16 Ιουνίου 2014

Προς
την ΚΑ΄ Εφορεία
Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων
Επαμεινώνδα 10 105 55 Αθήνα
(Υπ΄όψιν κ. Παπαδημητρίου Απόστολου)

Ο Σύλλογός μας, του οποίου το ενδιαφέρον για την προστασία του παραδοσιακού οικισμού της Παροικιάς αλλά και των σημαντικών αρχαιολογικών μνημείων τα οποία βρίσκονται σε διάφορα σημεία του αποτελούν τον βασικό λόγο της σύστασή του, ευελπιστεί στην δική σας καλή συνεργασία.
Σας είναι γνωστή η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του ναού της Αθηνάς που εφάπτεται με τον μεταβυζαντινό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στο λόφο του Κάστρου της Παροικιάς.
Ο Σύλλογός μας είναι στη διάθεσή σας, προκειμένου να βελτιωθεί η εικόνα των ερειπίων του αρχαίου ναού, όπως και στην επανατοποθέτηση της πληροφοριακής πινακίδας από την υπηρεσίας σας.
Επειδή στο κέντρο της πλατείας του Κάστρου είναι τοποθετημένα μάρμαρα που έχουν προκύψει από την αρχαιολογική σας έρευνα, τα οποία εμποδίζουν την διεξαγωγή εκδηλώσεων, παρακαλούμε όπως μεριμνήσετε για την μετακίνησή τους σε άλλο σημείο.
Ήδη ο σύλλογός μας προγραμματίζει στην εν λόγω πλατεία μουσική εκδήλωση τον Αύγουστο, στην οποία είστε και προσκεκλημένοι.

Με εκτίμηση
Η Πρόεδρος
Αρχοντούλα Αλεξανδροπούλου
Η Γεν. Γραμματέας
Ερμιόνη Καραγκούνη-Σπανού

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Παρέμβαση Συρμαλένιου για το αρχαίο νεκροταφείο Παροικίας

Δημοσιεύουμε το πλήρες κείμενο της ερώτησης:
Ένα από τα σημαντικότερα αρχαία νεκροταφεία της Ελλάδας με ευρήματα από τον 8οπ.Χ. έως και τον 3ο μ.Χ. αιώνα βρίσκεται στην Πάρο. Το συγκεκριμένο νεκροταφείο βρίσκεται στην καρδιά του οικισμού της Παροικιάς και είναι ορατό από όποιον προσεγγίσει την περιοχή. Εντούτοις, λόγω της θέσης του σπουδαίου αυτού αρχαιολογικού χώρου στην παραλιακή ζώνη, παρουσιάζεται συνεχής εισροή θαλάσσιων υδάτων, κάτι που απαιτεί τη συνεχή λειτουργία μηχανολογικού εξοπλισμού για την άντληση των εισερχόμενων υδάτων. Δυστυχώς, σήμερα το αρχαίο νεκροταφείο βρίσκεται για άλλη μια φορά ημιβυθισμένο σε στάσιμα νερά, καθώς εξαιτίας έλλειψης κονδυλίων δεν λειτουργεί η μία εκ των τεσσάρων αντλιών.

Στο πλαίσιο της αποδυνάμωσης της αρχαιολογικής υπηρεσίας με τις ασκούμενες κυβερνητικές πολιτικές, το Υπουργείο Πολιτισμού
α) συρρίκνωσε σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες των Περιφερειακών Υπηρεσιών να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της διαχείρισης και ανάδειξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς,
β) έβγαλε σε διαθεσιμότητα 3 από τους 4 σχεδιαστές στην ΚΑ Εφορία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων με αποτέλεσμα την διαφαινόμενη ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών σχεδίασης,
γ) μείωσε δραματικά τις πιστώσεις για την προστασία, συντήρηση και ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων σε όλη την Ελλάδα αλλά και στις Κυκλάδες (αναλώσιμα, λειτουργικές δαπάνες, κτλ).

Η διαμορφωθείσα κατάσταση έχει οδηγήσει μνημεία όπως το Αρχαίο Νεκροταφείο της Πάρου σε απαξίωση και στρέφει τους κατοίκους σε διαμαρτυρίες για την δυσοσμία, τα κουνούπια και την εικόνα της συνολικής εγκατάλειψης που παρουσιάζει ο χώρος, οποίος πλέον προσομοιάζει με έλος. Η συμβολή του Δήμου Πάρου στον καθαρισμό των αρχαιολογικών χώρων, αν και σημαντική και απαραίτητη με δεδομένη την κατάσταση, δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της υπηρεσίας σε καθαριότητα, συντήρηση και ανάδειξη του πλούσιου πολιτιστικού κεφαλαίου του νησιού.

Είναι προφανές σε κάθε κάτοικο αλλά και επισκέπτη ότι οι αρχαιολογικοί χώροι της Πάρου βρίσκονται σε οριακή κατάσταση συντήρησης τη στιγμή που το νησί της Πάρου παρουσιάζει αύξηση της τουριστικής κίνησης.
Επειδή:
-η ρήτρα νησιωτικότητας, με τις αυξημένες ανάγκες των Περιφερειακών Υπηρεσιών, αφορά και την πολιτιστική μας κληρονομιά
-η πολυδιαφημιζόμενη νέας εμπνεύσεως και κοπής «τουριστική εμπειρία» δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει πρωτίστως την προστασία, συντήρηση και ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων και μνημείων των νησιών μας
-η προηγούμενη μελέτη για την οριστική επίλυση του προβλήματος δεν προχώρησε και συζητείται η ένταξη μιας νέας μελέτης στο Σύμφωνο Εταιρικής Σχέσης (Νέο ΕΣΠΑ 2014-2020)

Ερωτάται ο κ. Υπουργός
Ποιο είναι το ύψος των πιστώσεων που έχουν εγκριθεί για την συντήρηση, αποκατάσταση, προστασία και ανάδειξη των αρχαιολογικών χώρων της Πάρου για το τρέχον έτος;
Πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα τα προβλήματα που δημιουργούνται στο συγκεκριμένο αρχαίο νεκροταφείο;

Γλωσσικός ραγιαδισμός;

Γράφει: Ο Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου
http://geromorias.blogspot.gr/2014/03/blog-post_1631.html#more

Σύμφωνα με το άρθ. 6 του νόμου 2946/2001που ορίζει τις προϋποθέσεις τοποθέτησης επιγραφών, «οι επιγραφές με τις οποίες προσδιορίζεται η θέση, η διεύθυνση, η ιδιότητα ή η επαγγελματική δραστηριότητα φυσικού προσώπου, ή η επωνυμία και το αντικείμενο δραστηριότητας, ενώσεως φυσικών προσώπων ή νομικών προσώπων δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου γράφονται υποχρεωτικώς στην ελληνική γλώσσα.

Επιτρέπεται επιπρόσθετη αναγραφή της επιγραφής σε άλλη γλώσσα με μικρότερα στοιχεία».

Μια ματιά στο δάσος των επιγραφών κατά μήκος των κεντρικών οδικών αξόνων της χώρας μας κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνει του «.. νόμου το ασφαλές». Το ίδιο ισχύει και για τις πόλεις μας, όπου ολοένα και περισσότερα καταστήματα καταργούν (στο όνομα του εκσυγχρονισμού;) την ελληνική γλώσσα, αντικαθιστώντας την κυρίως με την αγγλική.

Λέγεται πως η μανία των Νεοελλήνων να τοποθετούν ξενόγλωσσες επιγραφές, προκειμένου να διαλαλήσουν την πραμάτεια τους, οφείλεται στο τουριστικό ρεύμα που κατακλύζει, ιδιαίτερα τα καλοκαίρια, τη χώρα μας καθώς και στον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα των κοινωνιών μας.

Σύμφωνα με την άποψη των οπαδών της περιώνυμης παγκοσμιοποίησης, η χρήση ξενόγλωσσων επιγραφών για την προβολή εμπορευμάτων και υπηρεσιών είναι δήθεν αναπόφευκτη.

Έτσι, η «αγορά» έγινε «μάρκετ», το κατάστημα υποδημάτων «σού-σοπ», ο παραδοσιακός «τσαγκάρης» «σου-μέϊκερ», το «καφενείο» «καφέ», οι «πωλήσεις» «σέϊλ» κλπ.. Τα πράγματα, βέβαια, δεν σταματούν εδώ.

Όταν πρόκειται για προβολή συγκεκριμένου εμπορεύματος, τότε τα «σλόγκεν» (συνθήματα ή μηνύματα) αποτελούν ολόκληρες προτάσεις.

Γνωστή εταιρεία τσιγάρων, παγκόσμιας εμβέλειας, χρησιμοποιεί τελευταία διαφημίσεις με συγκεκριμένες συμπαραδηλώσεις όπως «έβερυ θίνγκ σταρτς νάου» (κάθε τι αρχίζει τώρα). Η αφίσα δείχνει καθιστούς έναν άνδρα και μια γυναίκα. Ο άνδρας, αναποφάσιστος, απλώνει δειλά το χέρι για να αγγίξει τα γόνατα της γυναίκας.

Μα θα μου πείτε, τι σχέση έχει το κάπνισμα με τον έρωτα; Το μήνυμα της συγκεκριμένης αφίσας είναι: «μη διστάζεις, κάνε την αρχή και όλα θα πάνε καλά».

Λίγο πιο κάτω διαβάζει κανείς στα ελληνικά τη γνωστή φράση «Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία»!

Είναι αλήθεια πως οι εξελίξεις στο χώρο της πληροφορικής και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, είχαν σαν αποτέλεσμα την ενσωμάτωση και πολιτογράφηση στις εθνικές γλώσσες κυρίως αγγλικών όρων, μια και η κυριότερη γλώσσα επικοινωνίας στην εποχή μας είναι η αγγλική, γεγονός που οδηγεί ως ένα βαθμό αναγκαστικά στην αγγλοσαξονοποίηση της καθημερινής μας ζωής.

Οι νέοι μας, «κολλημένοι» με το Διαδίκτυο, χρησιμοποιούν, υποθέτω για λόγους ευκολίες και όχι για επίδειξη γνώσεων στην αγγλική, ολοένα και πιο πολύ αγγλικούς όρους στην επικοινωνία τους, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να αναζητήσουν τους αντίστοιχους όρους στην ελληνική, όπως π.χ. «λογισμικό» για το “software”(σόφτγουερ) και «υλικό» για το “hardware”(χάρντγουερ).

Ο συμβολισμός στην επικοινωνία και η χρήση ξένων όρων οδηγούν, με τον καιρό, σε γλωσσική πενία, η οποία τελικά επιδρά καταλυτικά στην ικανότητα των παιδιών να εκφραστούν στη μητρική τους γλώσσα.

Ως γνωστόν, οι Γάλλοι καταβάλλουν προσπάθειες να αποκαθάρουν τη γλώσσα τους από ξένες προσμίξεις. Αυτό, βέβαια, αν και είναι ως ένα βαθμό σωστό από πολιτιστική άποψη, γιατί αντιμάχεται τη γλωσσική αλλοτρίωση, δημιουργεί προβλήματα, καθώς ενισχύει υφιστάμενες εθνικιστικές αγκυλώσεις. Ωστόσο, η έλλειψη κανόνων στη χρήση ξενόγλωσσων όρων και στην προκειμένη περίπτωση αγγλικών όρων στην καθημερινότητά μας ενισχύει τον ήδη υφιστάμενο αγγλοσαξονικό γλωσσικό ιμπεριαλισμό και απειλεί, μακροπρόθεσμα, να υπονομεύσει το γλωσσικό μας πλούτο όσο και την αισθητική της γλωσσικής μας επικοινωνίας.

Η εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι αναμφίβολα πολύ σημαντική και ενισχύει την ατομική μας ταυτότητα, η άλογη χρήση σκόρπιων ξενόγλωσσων εννοιών, όπως π.χ. στην περίπτωση των επιγραφών αλλά και στην καθημερινή μας επικοινωνία, υποδηλώνει ελλειμματική αυτοσυνείδηση, αν όχι συμπλέγματα κατωτερότητας απέναντι στους ξένους.

Όντας κληρονόμοι μιας τόσο πλούσιας και όμορφης γλώσσας, δεν έχουμε το δικαίωμα να την εκποιήσουμε, στο όνομα μιας εκσυγχρονιστικής δήθεν ιδεοληψίας.

*Ο Ζήσης Δ. Παπαδημητρίου είναι καθηγητής της Γενικής και Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Τμήματος Νομικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΦΙΛΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΟΙΚΙΣΜΟΥ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ



 

Στις 11/6/2014 συνεδρίασε το  Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Φίλων Παραδοσιακού Οικισμού Παροικιάς με μοναδικό θέμα την διατύπωση προτάσεων για τη βελτίωση της λειτουργίας του.

Στη συνεδρίαση παρέστη, έπειτα από σχετική πρόσκληση και το σύνολο του νεοεκλεγέντος συμβουλίου της Δημοτικής Κοινότητας Παροικιάς.

Έπειτα από διαλογική συζήτηση αποφασίστηκαν τα ακόλουθα:

Να ζητηθεί από το Δήμο να τοποθετηθούν άμεσα οι πληροφοριακές πινακίδες που οδηγούν στα πάρκιν, οι οποίες θα παραδοθούν από τον κατασκευαστή την προσεχή Τετάρτη 18 Ιουνίου.

Να ζητηθεί από το Δήμο η κατάργηση της μπάρας που είναι τοποθετημένη στην έξοδο της πλατείας Μαντώς Μαυρογένους και αντί της μπάρας να τοποθετηθεί πινακίδα ότι ξεκινάει πεζόδρομος.

Να ενταθούν οι προσπάθειες του Δήμου  για καλύτερη καθαριότητα στον οικισμό και στα δημοτικά πάρκιν.

Να συνεχιστούν οι περιηγήσεις στον οικισμό.

      Να συνταχθεί έγγραφο – έκκληση από το Σύλλογο προς τους κατοίκους της Παροικιάς, 
     για άσπρισμα του πεζόδρομου που βρίσκεται μπροστά από κάθε σπίτι.

Να ζητηθεί από τον υπεύθυνο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας  να απομακρύνει τα μάρμαρα που είναι τοποθετημένα στο κέντρο της πλατείας του Κάστρου και να τα μεταφέρει σε άλλο σημείο.

     Να οργανωθεί μουσική εκδήλωση στην πλατεία του Κάστρου στο τέλος Αυγούστου.

Να σταλεί έγγραφο στη Διοικούσα Επιτροπή του Ι. Προσκυνήματος της Εκατονταπυλιανής και στο Δήμο, ώστε με ενέργειές τους το πανηγύρι του 15αύγουστου να έχει τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή.

Το Διοικητικό Συμβούλιο σε νέα του συνεδρίαση θα επεξεργασθεί και άλλες προτάσεις, αφού το θέμα δεν εξαντλήθηκε στην πραγματοποιηθείσα.

Τέλος το Δ.Σ. του Συλλόγου ευχαριστεί το νέο συμβούλιο της Δημοτικής Κοινότητας για την παρουσία του στη συνεδρίαση και τη συμμετοχή του στο διάλογο και στη διαμόρφωση των αποφάσεων.
Το Διοικητικό Συμβούλιο

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;

Ευτύχης Μπιτσάκης
 
 
Του Ευτύχη Μπιτσάκη*
Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Ομως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)
Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;
Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.
Ομως: Μη βιαζόμαστε! Το νέο καθεστώς της νέας, ολοκληρωτικής υποτέλειας στηρίζεται ακόμα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και προπαντός: Εχει και θα αξιοποιήσει εφεδρείες ώστε και με δεύτερο κόμμα τη Ν.Δ. (ή άλλο δεξιό σχήμα) να σχηματίσει μια πολυκέφαλη Λερναία Υδρα. Αυτό έγινε πρόσφατα, παλαιότερα και προπαντός στην περίοδο του Εμφυλίου.
Ας περιοριστούμε λοιπόν στο μισό αρχικό ερώτημα. (Ας θυμηθούμε το «Τι να κάνουμε» του Λένιν.)
Αρχίζουμε από ένα δεδομένο. Οτι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Οτι η τρόικα, μέσω των εθελόδουλων, εκποιεί τα πάντα. Οτι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα καταλήξει σε μια νέα μορφή γενοκτονίας, βιολογική και πολιτισμική. Συνεπώς: Τι να κάνουμε;
Η σημερινή κρίσιμη ιστορική στιγμή απαιτεί τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου σωτηρίας, το οποίο θα διεκδικήσει την εξουσία και θα ανακόψει την πορεία προς το βάραθρο. Το μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος: στάση πληρωμών, ακύρωση των μνημονίων, προσπάθεια ακύρωσης της δανειακής σύμβασης (στόχος μάλλον ανέφικτος, λόγω των δρακόντειων όρων της σύμβασης), εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική οικονομικής ανασυγκρότησης με κύριο στόχο τον παραγωγικό τομέα κ.λπ.
Αλλά θα πει το ΚΚΕ: Εξωραϊσμός του καπιταλισμού! Και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Δεν αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής. Λοιπόν: Επανάσταση! Ανατροπή κ.λπ. Σύμφωνοι! Κομμουνιστική απελευθέρωση! Δύο φορές σύμφωνοι! Αλλά υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα μας; Δείτε τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Και τι έλεγε ο Λένιν στην εποχή του; Δεν θα ήταν απλώς λάθος. Θα ήταν έγκλημα να ρίξουμε την πρωτοπορία στη μάχη, προτού κερδίσει, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ευνοϊκή στάση της κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ευνοϊκή στάση της κοινωνίας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας επανάστασης; Η απάντηση είναι, προφανώς, αρνητική. Το γιατί, δεν είναι του παρόντος!
Εστω όμως: Ποιος θα ήταν η πρωτοπορία και ο καθοδηγητής μιας ενδεχόμενης επανάστασης; Το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται την επιστροφή στη μορφή σοσιαλισμού που κατέρρευσε; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Πέρα απ’ αυτό: Ποια δύναμη η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτοπορία, έχει διαμορφωμένη στρατηγική της πορείας προς τον σοσιαλισμό; Το ΚΚΕ; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ας ηρεμήσουμε. Η πλειοψηφία των αριστερών ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Επειδή το πρόγραμμά του αντιστοιχεί στις ανάγκες της ιστορικής στιγμής. Στην ανάγκη σωτηρίας του ελληνικού λαού. Αρχίζουμε συνεπώς από αυτό το αίτημα.
Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει για σοσιαλισμό! Λάθος: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Αλλο αν θα θελήσει ή αν θα μπορέσει να τον πραγματοποιήσει. Αλλά υποστηρίζουν ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Ας μην κάνουμε προφητείες… Αλλο το πρόγραμμα του ιστορικού (μακριά τη λήξει) ΠΑΣΟΚ και άλλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλος ο λαός του ΠΑΣΟΚ (αγρότες μικροαστοί, ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα, που δεν ονειρεύονταν σοσιαλισμό) και άλλος ο λαός της Αριστεράς: οι επιζώντες αγωνιστές της γενιάς μου (Αντίσταση, Εμφύλιος), οι αγωνιστές της ΕΔΑ, οι νέοι (τότε) Λαμπράκηδες, οι αγωνιστές εναντίον της χούντας, οι αγωνιστές των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Ολοι αυτοί θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγήν;
Ας μην κάνουμε προφητείες. Ας μη γινόμαστε μάντεις κακών. Στην Ιστορία, πεδίο δυνατοτήτων, τίποτε δεν προβλέπεται με βεβαιότητα και τίποτα δεν αποκλείεται. Το τυχαίο υπάρχει πάντα, εναντίον της ντετερμινιστικής μοιρολατρικής αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας.
Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου σωτηρίας. Ενα ελάχιστο πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση του μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία. Τι θα γίνει όμως με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ; Μέσα ή έξω; Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποια από τις συνιστώσες της Αριστεράς έχει πειστική απάντηση στο ερώτημα «Η Ελλάδα είναι βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;»; Και η διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι ιστορική πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, επιστρέφουμε στις «εθνικές» οικονομίες, που θα είναι πηγή νέων αντιθέσεων; Οι απαντήσεις της Αριστεράς είναι απλώς συνθήματα.
Τότε τι κάνουμε; Υποστηρίζω ότι η μόνη στρατηγική διεξόδου από την κρίση είναι η οργάνωση και ο συντονισμός του εργατικού κινήματος και των αριστερών δυνάμεων, πανευρωπαϊκά, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Στόχος μακρινός μπροστά στη σημερινή οπισθοδρόμηση, αλλά ίσως ο μόνος μαρξιστικά ορθός.
Στο μεταξύ: Ας αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος στην Αριστερά για την Αριστερά, για την Αριστερά και τα κινήματα, για το Μέτωπο, για το πρόβλημα της Ε.Ε., για τον σοσιαλισμό.
Η Αριστερά μας έχει το ταλέντο να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Θα σταθεί σήμερα στο ύψος της ιστορικής στιγμής; Ή θα συνεχίσει τον εμφύλιο, με συνέπεια τον δικό της εκφυλισμό και την καταστροφή της πατρίδας μας;
Χρόνια τώρα ορισμένοι πρόβλεπαν την κρίση και τη διάλυση του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο (στην εποχή μας) πείραμα. Αν στηριχτεί κριτικά από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, θα μπορούσε να αντέξει τον ταξικό πόλεμο. Αν αφεθεί μόνος και αν καταρρεύσει, όσοι δεν μπήκαν μαζί του στη μάχη, θα νιώθουν δικαιωμένοι λέγοντας «εμείς τα προβλέψαμε»;
Συνεπώς: Λαϊκό μέτωπο σωτηρίας. Ευρύτερο λαϊκό κίνημα που θα στηρίζει κάθε θετικό μέτρο. Κριτική στήριξη της ενδεχόμενης κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Θα ανταποκριθούν στο «προσκλητήριο των καιρών» οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς; Και αντίστοιχα, η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ: Τι κάνει σήμερα ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των φίλων του και την κριτική στήριξη των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς; Θα αγωνιστεί οργανωμένα και αταλάντευτα για να επιτευχθεί σήμερα το ρεαλιστικά εφικτό, δηλαδή το πρώτο βήμα της δύσκολης, επώδυνης και μακράς πορείας προς την κοινωνική απελευθέρωση; Και στη συνέχεια: Δημόσιος διάλογος μεταξύ των τριών συνιστωσών της Αριστεράς, για μια τεκμηριωμένη λύση του προβλήματος ευρώ-Ε.Ε. και για τη διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής της πορείας προς τον σοσιαλισμό.
*Ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Καλοκαίρι και καταχνιά

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ
 
Τα υψηλά ποσοστά του Σύριζα στις τελευταίες εκλογές άφησαν πίσω τους μια υπόσχεση αλλαγής περισσότερο αχνή παρά απτή, διαχέοντας ένα υποκατάστατο ελπίδας που εξ’ αρχής ήταν εύθραυστη, αφού ακόμα και αν ο Τσίπρας είχε υποστηριχθεί από την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων πάλι θα έβρισκε την κοινωνία καχύποπτη και επιφυλακτική απέναντι του, μιας και ούτως ή άλλως η εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος σε οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό βρίσκεται πλέον σε ένα φαινομενικά ανυποχώρητο ναδίρ.
Είναι δεδομένο άλλωστε ότι όσοι υποστηρίζουν ακόμα τις συγκυβερνητικές παρατάξεις δεν πρεσβεύουν επί της ουσίας καμία πολιτική επιλογή, αφού είναι είτε άμεσα ωφελούμενοι, ως μέλη ενός κομματικού στρατού συντηρούμενου με πελατειακές σχέσεις, είτε αγνοούν, λόγω αμάθειας, ή ακόμα και αδυνατούν λόγω έλλειψης κριτικής ικανότητας ή, πιο απλά, λόγω ηλιθιότητας, να κατανοήσουν την σημασία της υποδούλωσης της χώρας στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που θέλει την Ελλάδα μια ειδική οικονομική ζώνη προσαρμοσμένη στα συμφέροντα της κεντρικής Ευρωπαϊκής διοίκησης.
Εξαιτίας του υπεράριθμου εκείνων που δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα με την παρούσα μεταμόρφωση της Ελλάδας σε οικονομική αποικία, γεννάται το ερώτημα αν η μακροχρόνια κατοχή της Ελλάδας από διάφορους αποικιοκράτες στο παρελθόν έχει εγκαθιδρύσει την σκλαβιά ως μια μορφή κανονικότητας για μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού που μοιάζει να μην θέλει την ανεξαρτησία του, ίσως επειδή αυτή απαιτεί θυσίες, ή απλούστερα απειλεί βραχυπρόθεσμες ηδονές όπως η καλοκαιρινή ραστώνη.
Για την μερίδα εκείνων των Ελλήνων όμως που είναι ψύχραιμα Ευρωπαϊστές, δηλαδή συμμερίζονται την Ευρωπαϊκή συμμαχία της χώρας στον βαθμό που η σχέση αυτή μπορεί να είναι ελέγξιμη ως υπέρ των συμφερόντων αμφοτέρων των πλευρών, πρωτίστως δε της Ελλάδας, η τρέχουσα συνθήκη είναι εμφανώς καταστροφική για τη χώρα.
Η ριζοσπαστική αλλαγή, η επαναχαρτογράφηση του κοινωνικοπολιτικού τοπίου και των Ευρωπαϊκών σχέσεων της Ελλάδας, είναι, ακόμα και ουτοπικά, η μόνη νοητή προοπτική, αφού κάθε άλλη πιθανότητα, με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί την Ελλάδα σε μια άθλια κοινωνική πραγματικότητα, εφάμιλλη χωρών όπως η Βραζιλία ή η Ταϊλάνδη, δύο παραδείγματα ακραία διχασμένων πλουτοκρατικών κοινωνιών όπου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι υποδουλωμένη σε αδίστακτα ολιγαρχικά συμφέροντα που δεν δίνουν κανένα λογαριασμό απέναντι στον πληθυσμό που εκμεταλλεύονται, αλλά υπακούν μόνο στους μετόχους των πολυεθνικών οργανισμών που διαχειρίζονται τα κεφάλαια που συντηρούν την ελίτ στην θέση της διαχείρισης τους.
Το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση έχει ήδη γίνει, με τα Μνημόνια και την διακήρυξη μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην Ελλάδα, την εγκαθίδρυση ενός νεφελώδους εκβιασμού με τον κωδικό ‘κρίση’, δηλαδή την τεχνητή πρόκληση κοινωνικοπολιτικής ανωμαλίας, με δεδηλωμένα οικονομικά κίνητρα, μια ‘κρίση’ η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από ένα οικονομικό πραξικόπημα που έβαλε σε υποθήκη την Ελλάδα και τους κατοίκους της προκειμένου να γλιτώσουν το εκτελεστικό απόσπασμα οι κομματικές μαφίες που ευθύνονται για το πολιτειακό, κοινωνικό και οικονομικό όνειδος της Μεταπολιτευτικής σήψης.
Ως εναλλακτική πορεία για την αποτροπή της εδραίωσης αυτής της κατ’ ευφημισμό ‘νεοφιλελεύθερης’ εκτροπής του δημοκρατικού καθεστώτος η προαναφερθείσα αχνή υπόσχεση της εκλογικής υπεροχής του Σύριζα είναι ταυτόχρονα μια υπόσχεση πολλές φορές  δοσμένη, άρα και κουρασμένη ως ποτέ εκπληρωθείσα, μια υπόσχεση υπερβολικά ονειροπόλα καθώς διαιωνίζεται σε ένα ασαφές παράλληλο σύμπαν, όπου εκεί ακόμα συντηρείται η προοπτική μιας διαφορετικής εξέλιξης της εν Ελλάδι κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας.
Κάπου εκεί όμως μοιάζει, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, να ολοκληρώνεται και ο εθιμοτυπικός ρόλος που προτίθενται να αποδώσουν οι Έλληνες και Ελληνίδες ψηφοφόροι στον Σύριζα, μιας και αν κρίνουμε από την ανοδική αλλά όχι θριαμβευτική πορεία της, η αντιπολίτευση μοιάζει να περιορίζεται στην συνείδηση του εκλογικού σώματος ως η προσωποποίηση μιας αέναα αναβληθείσας αλλαγής που όμως δεν είναι ώριμη, δεν είναι πειστική, ή για οποιονδήποτε άλλον λόγο μπορεί κανείς να υποθέσει, δεν είναι έτοιμη να κυβερνήσει. Ένα είδος καβάτζας, που μάλλον δεν πείθει ούτε εκείνους που την επικαλούνται, αφού δεν αποδίδει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για αποφασιστικές διεκδικήσεις.
Εν τέλει, και πάλι, επί του πρακτέου, το άθροισμα των μικρότερων σχετικά μειοψηφιών που εκπροσωπούν τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις συνθέτουν, κατόπιν των αδιαφανών διαπραγματεύσεων μεταξύ τους, μια πλειοψηφία τεχνικά ικανή να υποστηρίξει την μεταλλαγμένη εκδοχή δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Αυτή η μετάλλαξη πλέον έχει γίνει καθεστώς στην Ελλάδα και ασκεί ένα ιδιότυπο είδος τεχνητά συντηρούμενης εξουσίας καθώς  επιβάλλεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και πραξικοπηματικού ήθους.
Ωστόσο, παρά το συμβιβασμένο της κύρος και τα ολοένα και πιο καταστροφικά αποτελέσματα της ολιγαρχικής πολιτικής της, δεν δείχνει και να χάνει την έμμεση ή την άμεση υποστήριξη μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Ακόμα πιο απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι εκείνο το τμήμα του λαού που δηλώνει αγανακτισμένο επιλέγει να εκπροσωπηθεί από φιγούρες όπως ο Μιχαλολιάκος, ο Μώραλης ή ο Μπέος.
Από την εποχή Παπαδήμου και Δήμαρ λοιπόν, με τις επιλογές της, την σιωπηλή συναίνεση ή έστω την απάθεια της, η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού επιμένει να καθιστά εφικτό και βιώσιμο, επί της ουσίας δηλαδή να νομιμοποιεί, αυτό το συγκυβερνητικό υβρίδιο που αποτελείται από την μειοψηφική Νέα Δημοκρατία, η οποία συνεχίζει να κυβερνά ανενόχλητη, σε συνεργασία με τα πάσης φύσης διαπλεκόμενα μορφώματα που την υποστηρίζουν πρόθυμα και με το αζημίωτο, είτε αυτά είναι τα αποκαΐδια του ΠΑΣΟΚ, είτε οι εκβολές του Ποταμιού, είτε το Χρυσαυγίτικο μπαλέτο του τρόμου, είτε οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός αρχομανών και αριβιστών είναι ευκαιριακά εξυπηρετικός για τα τραπεζικά και εργολαβικά συμφέροντα που ενορχηστρώνουν και χρηματοδοτούν το Ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Αυτό το συγκυβερνητικό μπλοκ, ελαφρώς αλλάζοντας μορφή και σύνθεση, με κάθε του μετάσταση αποδεικνύει ότι στερείται κάθε άλλου κοινωνικού οράματος πέρα από την επιβίωση μιας συγκεκριμένης Ελληνικής οικονομικής ελίτ που επωφελείται άμεσα από την Ευρωπαϊκή νεοφιλελεύθερη πολιτική και προφανώς ανταμείβει πλουσιοπάροχα τους ντόπιους υπηρέτες της.
Στο πλαίσιο αυτής της επιβιωσιακής στρατηγικής, όλοι γνωρίζουν ότι το πρόωρο κλείσιμο της Βουλής είναι μια κυνική κίνηση προκειμένου να αναβληθούν μέχρι οριστικής παραγραφής οι έρευνες και διώξεις των όσων εκ των υπηρετών αυτής της ελίτ ευθύνονται για τα αμέτρητα σκάνδαλα της προηγούμενης πενταετίας, ενώ ταυτόχρονα το χαλαρό θερινό τμήμα του Κοινοβουλίου διευκολύνει την προώθηση αισχρών νομοσχεδίων όπως αυτό που επιτρέπει το ξεπούλημα και την τσιμεντοποίηση του αιγιαλού και ποιος ξέρει πόσα άλλα.
Κανείς όμως, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν μοιάζει να εξοργίζεται, και αν η σιωπή από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης είναι προβλέψιμα εκκωφαντική, τότε η έλλειψη συντεταγμένης διαμαρτυρίας από την αντιπολίτευση είναι ακόμα ένα σύμπτωμα της βασικότερης παθολογίας που την χαρακτηρίζει, αυτή της μετριοπάθειας απέναντι σε δεδηλωμένους φανατικούς.
Έτσι, όπως και τόσες άλλες φορές στο πρόσφατο παρελθόν, η υπεροπτική περιφρόνηση του συγκυβερνητικού υβριδίου απέναντι στο δημόσιο αίσθημα δικαίου αντιμετωπίζεται λες και είναι απόλυτα αναμενόμενη και δεδομένη.
Έτσι, μοιάζει μάταιη η αντίσταση στην απαξίωση της νομιμότητας και η Ελλάδα παγιώνεται σαν ένα κράτος του οποίου οι πολίτες έχουν συμβιβαστεί προ πολλού ότι διοικείται από μαφίες που περιγελούν κάθε λειτουργία της δικαιοσύνης.
Έτσι, η εγκληματικότητα ταυτίζεται πλέον με την ίδια την έννοια του κράτους, αφού δεν φαίνεται κανείς απ’ όσους το εκπροσωπούν να διαμαρτύρεται έστω και για τιμή των όπλων, αντίθετα, η κάθε νέα πολιτειακή ανωμαλία αντιμετωπίζεται ως ένας κραδασμός σε μια πορεία ούτως ή άλλως εκτροχιασμένη.
Είναι, αν όχι αψυχολόγητη, τουλάχιστον αξιοπερίεργη η αποστασιοποίηση που επιμένει να διατηρεί η, κατά τα άλλα, εκλογικά ενισχυμένη αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι σε μια κυβέρνηση τόσο προκλητικά διεφθαρμένη και αντιλαϊκή που θα δικαιολογούσε κανείς ακόμα και τις χυδαιότερες φραστικές επιθέσεις εναντίον της.
Και ακριβώς σε αυτό το περιθώριο αμηχανίας, έλλειψης σθεναρής αντίστασης, σε αυτή την απουσία επιθετικότητας απέναντι σε έναν αντίπαλο που είναι ξεκάθαρα αδίστακτος, σε αυτή την σαστισμένη ακινησία της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκει το εύφορο έδαφος η λαίλαπα του νεοφιλελεύθερου οικονομικού ναζισμού ώστε να διεξάγει το γενοκτονικό θέατρο οικονομικού πολέμου.
Κάθε πολεμική επιχείρηση οφείλει πρωτίστως να επιβάλλει κλίμα, να δημιουργεί ατμόσφαιρα, επειδή οι επιτυχημένες, δυναμικές, αυταρχικές ατμόσφαιρες αιωρούνται αγέρωχες και υπαγορεύουν από καθ’ έδρας την ψυχολογία της μάχης που διεξάγεται, ενώ δεν ανατρέπονται, μόνο διαχέονται, επικαλύπτοντας και επηρεάζοντας καθολικά το περιβάλλον, ακριβώς επειδή είναι ατμόσφαιρες και άρα άπιαστες, άυλες, αφηρημένες υπαγορεύσεις διάθεσης και όχι συγκεκριμένες δομές, άρα δεν είναι επιρρεπείς σε κριτική αποδόμηση και οξυδερκείς μοχλούς ανατροπής.
Η κυρίαρχη ατμόσφαιρα που επιβάλλει το συγκυβερνητικό υβρίδιο της Νέας Δημοκρατίας και των συνεργών της είναι η νοητική καταχνιά, η δύση της λογικής, η συσκότιση της ορθής σκέψης.
Αποσαθρώνοντας τους αρμούς της λογικής στον δημόσιο βίο, διασπείροντας ως νέα τάξη πραγμάτων την παράνοια, οτιδήποτε είναι εφικτό για μια τυραννία.
Ο τελευταίος ανασχηματισμός είναι ένας ακόμα βιασμός της λογικής που βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην μετεκλογική απραξία της αριστεράς, που δεν μοιάζει να υψώνει το ανάστημα που της αναλογεί έναντι στην επέκταση των σχεδίων επιβολής καθεστώτος τρέλας από την συμμορία που έχει καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία στην Ελλάδα.
Μετά το κυριολεκτικά εξωφρενικό πείραμα Γεωργιάδη, που κανονικοποίησε στην Ελληνική πολιτική ζωή την Μπερλουσκονικής χυδαιότητας φάρσα της εν μια νυκτί προώθησης αχαρακτήριστων τύπων στρατολογημένων από τους απόπατους της ιδιωτικής τηλεόρασης σε κορυφαίες θέσεις του κράτους, έρχεται λοιπόν ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης να διατρανώσει πως η επικίνδυνη ψυχοπάθεια είναι πλέον ένα καθ’ όλα αποδεκτό καθεστώς στην χώρα αυτή.
Μια ματιά στην λίστα των στελεχών της νέας κυβέρνησης αρκεί για να αποδείξει ότι ο Σαμαράς και η συμμορία του στέλνουν ένα σαφές μήνυμα στην κοινωνία που παρακολουθεί έντρομη, καταφεύγουν στον ύστατο εκβιασμό, εκείνο του εγκληματία που δηλώνει ότι δεν φοβάται τίποτε αφού είναι τρελός και ως τέτοιος είναι ικανός για το οτιδήποτε, ενώ οποιοσδήποτε θέλει να συναλλαγεί με αυτόν τον τρελό εγκληματία, που κρατάει όμηρο μια ολόκληρη χώρα, θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει όπως ένας αστυνομικός που έχει ψυχιατρική ειδίκευση στις διαπραγματεύσεις με τέτοιου είδους παθολογικές περιπτώσεις.
Στη λίστα αυτή, οι ελάχιστοι άνθρωποι που διαφεύγουν της λούμπεν γραφικότητας είναι τεχνοκράτες ορκισμένοι στην συντήρηση της παρούσας ισορροπίας δυνάμεων στην χώρα, στελέχη που έχουν συμμετάσχει διακεκριμένα από διάφορα ηγετικά πόστα στην επιβολή της επικερδούς και σωτήριας για την ντόπια ελίτ απάτης της κρίσης, όπως ο νέος υπουργός οικονομικών, που απέκτησε τα πολιτικά του εύσημα επί πρωθυπουργίας Σημίτη και πρωτοστάτησε φανατικά στην υποστήριξη των Μνημονίων.
Στη λίστα αυτή φιγουράρει ένας άνθρωπος που έστησε το κυνήγι μαγισσών εναντίον των οροθετικών γυναικών, δηλαδή για μια χούφτα ψήφων δεν δίστασε να επιτεθεί στο πιο ευάλωτο και αδύναμο τμήμα της κοινωνίας μας και να στιγματιστεί εσαεί ως ένας ξεδιάντροπος τραμπούκος και τυχοδιωκτικός κανίβαλος.
Στη λίστα αυτή βλέπεις έναν άνθρωπο που σέρνει πίσω του ένα ανείπωτα βεβαρημένο βιογραφικό, γεμάτο ντοκουμέντα που μαρτυρούν την συμμετοχή του σε πογκρόμ με τσεκούρια εναντίον μεταναστών, τις στενές σχέσεις και συνεργασίες που διατηρεί με διαβόητες ακροδεξιές οργανώσεις πανευρωπαϊκής εμβέλειας, αλλά και τις ηγετικές θέσεις που ο ίδιος κατείχε σε πάσης φύσης χουντικές και νεο-Ναζιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα.
Στη λίστα αυτή βλέπεις ανθρώπους τυχάρπαστους, ανάξιους για οτιδήποτε άλλο πέρα από τις γλοιώδεις υπηρεσίες που προσφέρουν στους χορηγούς τους, αριβίστριες που έχουν διαπρέψει ως τρόπαια ευκατάστατων υπερήλικων, αντιπαθητικές κυράτσες που έγιναν γνωστές ως αφόρητα φλύαρες και αντιδραστικές γλάστρες σε τηλεπαράθυρα, ρεπόρτερ της συμφοράς που διασύρονται άμα τη εμφανίσει τους ως καταγέλαστοι βλάκες, όλοι τους κόλακες και αυλικοί των ίδιων συμφερόντων που έχουν οδηγήσει αυτή τη χώρα στην ανείπωτη κατάντια της.
Στη λίστα αυτή βλέπεις τα απολειφάδια μιας λούμπεν μπουρζουαζίας που αμείβεται αδρά για να χειροκροτεί μια άρχουσα τάξη αποδεδειγμένα φαύλη, προσειλημμένη για την προάσπιση και την συντήρηση μιας ελίτ έκφυλης, αλλά και τόσο πανικόβλητης μπροστά στην ίδια της την φθορά ώστε να απευθύνεται σε όλο και πιο χαμηλού επιπέδου ρουφιάνους προκειμένου να συντηρηθεί όπως-όπως στην εξουσία. Την εξουσία που κατέλαβε με δόλο και απολαμβάνει μόνο και μόνο επειδή προστατεύεται από ιδιωτικούς στρατούς τους οποίους συντηρεί ξεπουλώντας τον δημόσιο πλούτο και το εργατικό δυναμικό της χώρας σε αδηφάγα ξένα συμφέροντα.
Καταληκτικά, στη λίστα αυτή βλέπεις την Ελλάδα ανήμπορη πλέον να αποφύγει την μετωπική σύγκρουση με τον ίδιο της τον άθλιο εαυτό, την Ελλάδα αμετανόητα καθηλωμένη στον μηρυκασμό της ίδιας και απαράλλαχτης φρίκης, την ανακύκλωση της αηδίας, την επανάληψη των ίδιων και των ίδιων κυνικών παραμέτρων του σχεδίου, την Ελλάδα που προτιμάει την καταχνιά και τις ασαφείς ελπίδες από την εδώ και τώρα ριζοσπαστική ανατροπή.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦAΝΟΥ