Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Oι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου
Του Δημήτρη Κουφοβασίλη




«δούλος ουκ ωνητός, αλλ' οίκοι τραφείς»
(δούλος όχι αγοραστός, αλλά από σπίτι)


Λίγους μόλις στίχους πριν μάθει ο Οιδίποδας την πραγματική, τραγική του ταυτότητα, έχει πάρει την απόφαση να ανακρίνει έναν δούλο που πρόκειται να αποτελέσει πρόσωπο-κλειδί για την αποκάλυψη της αλήθειας.

Όταν έρχεται η ώρα των συστάσεων, ο δούλος λίγο-πολύ υπερηφανεύεται ότι δεν είναι κάποιος τυχαίος υπηρέτης, αλλά ότι είναι υπηρέτης μεγαλωμένος σε σπίτι (και, δη, στα ανάκτορα του βασιλιά): «δούλος όχι αγοραστός, αλλά από σπίτι».


Φυσικά, η όποια διαφορά ανάμεσα σε δούλους αγορασμένους και δούλους με ανατροφή, μάλλον δεν θα πρέπει να νοείται χαώδης. Όπως εξάλλου προσθέτει στη συνέχεια του διαλόγου ο ανακρινόμενος δούλος, στο μεγαλύτερο τμήμα της ζωής του ο ίδιος βοσκολογούσε τα κοπάδια κάποιου άλλου, του βασιλιά του.

Θα μπορούσε βέβαια
η μοίρα να είχε σταθεί ακόμη πιο άδικη σε βάρος του, και να είχε ζήσει τη ζωή ενός δούλου σε ορυχείο. Θα μπορούσε να είχε και την καλύτερη τύχη ενός δούλου-παιδαγωγού, οπότε και δεν θα χρειαζόταν κάθε μέρα να ακολουθεί πρόβατα, το γάλα, το κρέας και το μαλλί των οποίων δεν θα μπορούσε να αγγίξει, καθότι άνηκαν στο αφεντικό του.

Αγορασμένος ή σπιτο-αναθρεμμένος, το βέβαιο είναι ότι ο δούλος εκτελεί τις εντολές του ιδιοκτήτη του, και ζει τη ζωή την οποία κάποιος άλλος έχει επιλέξει για λογαριασμό του. Από δοσοληψία ή από κούνια, εξ ανάγκης ή εκ πεποιθήσεως, ο δούλος μια φορά κύριος του εαυτού του δεν είναι.

2.500 χιλιάδες χρόνια μετά, η τραγωδία επαναλαμβάνεται σαν …φαρσοκωμωδία, σε κοινωνικό υπόβαθρο αληθινού δράματος!

Οι δούλοι της εποχής μας επιχειρούν να εξηγήσουν ότι είναι διαφορετικοί δούλοι από τους υπολοίπους, και σίγουρα από τους προκατόχους τους. Προσπαθούν να πείσουν ότι το δικό τους είδος υποτέλειας είναι προτιμότερο, διότι οι ίδιοι πολέμησαν την υποτέλεια πριν την αποδεχτούν. «Είμαστε καλύτεροι, διότι εμείς είμαστε δούλοι από ανάγκη, ενώ οι προηγούμενοι ήταν εθελόδουλοι, δούλοι από επιλογή» είναι το νόημα των επιχειρημάτων τους.

Ακόμη κι εκείνοι που μετριοπαθώς θα αποδέχονταν ότι οι παράδοξοι καιροί που ζούμε επιτρέπουν ενδεχομένως κάποια περιθώρια απόκλισης από την αυστηρή κανονικότητα και ομαλότητα, σίγουρα δεν περίμεναν το κανονικό τρελοκομείο πολιτικών γεγονότων που προσφέρει, ιδιαιτέρως τις τελευταίες εβδομάδες, η ελληνική πολιτική σκηνή (που βρέθηκε μάλιστα στο επίκεντρο της διεθνούς).

Τι να πρωτοαναφέρει κανείς;


Το «Όχι» που σημαίνει «Ναι»;
Τη συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση;
Την αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση;
Τη μαζικότερη υπερψήφιση μνημονιακών μέτρων από ένα κοινοβούλιο κοσμημένο με τους περισσότερους «αντιμνημονιακούς» βουλευτές της τελευταίας πενταετίας;
Την απώλεια της δεδηλωμένης κατά …μόλις 22 βουλευτές που πέρασε απαρατήρητη;
Τους ανά-κατά-δια-αντί-συμπολιτευόμενους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλουν τα μνημονιακά μέτρα αλλά στηρίζουν τους συντρόφους τους που τα εισηγούνται;


Αν η ελληνική πολιτική σκηνή τις ημέρες μας εμπράκτως και κατʼ εξακολούθηση σε μια πληθώρα εκφάνσεών της ξεπερνάει τα ίδια τα όρια του σουρεαλισμού, το νόημα των πολιτικών επιχειρημάτων καταρχάς της κυβέρνησης (που εκπέμπεται μάλιστα από ορισμένα στελέχη της λεγόμενης «αριστεράς») καταρρίπτει το ένα μετά το άλλο όλα τα γνωστά ρεκόρ ιλαροτραγωδίας.

Αν τυχόν η στάση που κράτησε ο Λαφαζάνης, του τύπου «καταψηφίζω τα μέτρα, αλλά στηρίζω την κυβέρνηση» αποτελεί ωδή στον υπερρεαλισμό (και θυμίζει τη διαφήμιση που λέει: «αν εξαιρέσουμε τις ερμηνείες, η ταινία ήταν καλή»), τότε η ίδια η στάση του Πρωθυπουργού, ο οποίος φέρνει προς ψήφιση μέτρα «την πλειονότητα των οποίων δεν πιστεύει» (κατά την δική του ακριβή φράση), συνιστά ένα κορυφαίο σύγχρονο, πολιτικό όσο και κυριολεκτικό, Δράμα.

«Το παλιό έχει τελειώσει σε αυτή τη χώρα. Η κρίσιμη διαφορά είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει πλήρη συνείδηση: καταλαβαίνει ποιοι παραδίδονται αμαχητί και ποιοι δίνουν τη μάχη με την ψυχή τους». Με αυτό το μάλλον αποτυχημένο σκεπτικό (διότι η πολιτική κρίνεται από το αποτέλεσμα, όχι από τις προθέσεις) προσήλθε ο Τσίπρας στη Βουλή, λίγο πριν την ψηφοφορία για το πρώτο πακέτο προαπαιτουμένων.

Δίπλα στην πολιτική στάση-δράμα του Πρωθυπουργού, το δράμα των ΣΥΡΙΖΑίων βουλευτών: για να στηρίξουν, λοιπόν, την κυβέρνησή τους, και να μην επιτρέψουν στους Γερμανούς με τις πολιτικές τους πιέσεις να εκπαραθυρώσουν πραξικοπηματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησαν να εκχωρήσουν εθνική κυριαρχία και να ισοπεδώσουν την ελληνική κοινωνία υιοθετώντας τα μνημονιακά σχέδια των …Γερμανών.

Ακατάληπτο, Θείο Δράμα.

Ειλικρινής, αυτό του το αναγνωρίζουμε, αφού υπερψήφισε το πρώτο πακέτων προαπαιτουμένων, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Κυρίτσης αποφάσισε να αυτομαστιγωθεί δημοσίως, στο Facebook: «Η αποψινή ήταν η πιο εξευτελιστική στιγμή στη ζωή μου από τότε που κατουρήθηκα στο σχολικό στην Τρίτη δημοτικού. Οι πρώτες λέξεις που είπα ως βουλευτής ήταν ένα ΝΑΙ σε κάτι που δεν πιστεύω, ψήφισα μνημόνιο, αισθάνομαι άρρωστος (…) Το έκανα με το σκληρό πολιτικό σκεπτικό ότι η πτώση της κυβέρνησης θα είναι νίκη του Σόιμπλε και των εδώ μνημονιακών και χαντάκωμα της αριστεράς…».

Ω θεοί! Όλα αυτά τα έκαναν οι ΣΥΡΙΖΑίοι για να αποτρέψουν το χαντάκωμα της αριστεράς. Δηλαδή, λέμε τώρα, αν έπαιρναν απόφαση να χαντακώσουν την αριστερά, τι περισσότερο θα έβλεπαν τα μάτια μας;

Μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν,
ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο «Οιδίποδας Τύραννος» του Σοφοκλή ήταν η κορυφαία τραγωδία που είχε γραφτεί ποτέ· προφανώς, ούτε που θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί το τραγικό μεγαλείο μιας κυβερνώσας «αριστεράς».

Κι όμως, παρόλα αυτά, το βαθύτερο δράμα είναι αλλού: αν οι επιλογές του Οιδίποδα έφεραν δυστυχία στον ίδιο και στην οικογένειά του, οι επιλογές της κυβερνώσας «αριστεράς» φέρνουν δυστυχία σε έναν ολόκληρο λαό.

Στη θέση της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των κυβερνητικών συνδυασμών τους, κάποτε με δεξιά και κάποτε με αριστερά δεκανίκια, έχουμε σήμερα τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στη θέση της τρόικας, έχουμε πλέον τους θεσμούς. Στη θέση των πρώτων μνημονίων και των μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, έχουμε τώρα τα προαπαιτούμενα και δρομολογούμενες συμφωνίες. Στη θέση της παληάς έχουμε μια  γυαλιστερή καινούργια υποτέλεια

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Το τέλος της αυταπάτης



Η θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η ΕΕ είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» όπου ο ελληνικός λαός θα τύχει ευμενούς μεταχείρισης, αρκεί να έχει έναν καλό διαπραγματευτή για να θέσει τα αιτήματά του, αποδεικνύεται όπως ήταν επόμενο ένα κακόγουστο αστείο.

Το παραμύθι ότι μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις με μια πολιτική που έχει ως προμετωπίδα της ότι η θέση της Ελλάδας είναι μέσα στην ΕΕ, και το Ευρώ μας τελείωσε.

Όχι μόνο φιλολαϊκές λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν μέσα στην ΕΕ, αλλά και πρέπει να παρθούν πίσω όλες οι κατακτήσεις που οι λαοί είχαν κερδίσει με αγώνες και αίμα κάτω από τον καπιταλισμό.

Ούτε καν και αυτό το μετριοπαθές πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Ένα πρόγραμμα «άμεσων βοηθειών» της ανθρωπιστικής κρίσης δεν εφαρμόζεται αλλά «αναστέλλεται» στο αόριστο μέλλον, και που η όποια εφαρμογή του, ακόμα και για τα ψίχουλα προσκρούει στην κλίνη του Προκρούστη της ΕΕ, του Ευρώ και της θεσμοτρόικας. Και δεν ήταν δυνατόν να αλλάζει η ΕΕ, επειδή την θέση του Σαμαρά την ανέλαβε ο Τσίπρας.

Η ΕΕ που δήθεν θα άλλαζε, όχι παραμένει ίδια αλλά αλλάζει προς το χειρότερο, ως αποτέλεσμα της θανάσιμης και αξεπέραστης κρίσης που έχει περιέλθει το καπιταλιστικό σύστημα που εξάντλησε και τις τελευταίες δυνατότητες της ύπαρξης του.

Η ΕΕ σαν η πιο προχωρημένη μορφή παγκοσμιοποίησης δηλαδή της μετεξέλιξης του 3ου ΡΑΪΧ στο 4ο ΡΑΪΧ, τρίζουν τα σαθρά θεμέλια της. Οι προσδοκίες των εμπνευστών να πετύχουν μέσω του ευρωκοινοβουλίου εκεί που απέτυχε ο χίτλερ με της σιδερόφρακτες ορδές του -να υποτάξει κάτω από την μπότα της Γερμανίας αρχικά την Ευρώπη και στην συνέχεια την υφήλιο-, όπως επιδιώκουν οι συνεχιστές του με διαφορετικά μέσα, θα αποδειχτεί μια μεγαλοπρεπέστατη φάρσα.

Ήδη η ΕΕ, έχει περιέλθει σε αδιέξοδο και η διάλυση της είναι ζήτημα χρόνου. Και είναι ασύγγνωστη αφέλεια πως αυτή η ΕΕ των πολυεθνικών μπορεί να μετατραπεί σε «Ευρώπη των λαών» και καραμπινάτη απάτη, ότι η ΕΕ αποτελεί πεδίο «διαπραγμάτευσης». Η Συριζαίοικη προσδοκία μιας ΕΕ, με «ανθρώπινο πρόσωπο» δεν είναι εφικτή μέσα στον «λάκκο των λεόντων», όπως ακριβώς την αποκαλούσε η ΕΔΑ από τη δεκαετία του '50.

Επομένως όσους όρκους πίστεως και αν δίνουν και πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και του ΕΥΡΩ, είναι όλοι τους είναι τελειωμένοι. 





Κ.Οικοδόμος

                                                                 

ΗΣΥΧΑΣΕ...

arkas

Αφιερωμένο στην σοβαρή και στοιχειοθετημένη προπαγάνδα του Τσίπρα υπέρ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ Νο4 (Και όχι 3 όπως αυθαίρετα και ανιστόρητα αποκαλείται ακόμα κι από σοβαρούς αναλυτές), υπέρ αναπτύξεως, υπέρ ισοδυνάμων,υπέρ πίστεως και πατρίδος, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών ημών... 

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ...

Πιτσιρίκος:
http://pitsirikos.net/


Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς




Παρά τα όσα διακήρυσσαν προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, έφεραν στη χώρα το τρίτο και πιο βάρβαρο Μνημόνιο. Και τώρα συγκρούονται και κάνουν δηλώσεις στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει ένα μεγάλο λάθος.

Έχει γίνει μια παρεξήγηση.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ για να βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να περιφέρεται ασκόπως και να χαζογελάει.


Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει κουμάντο η παρέα του Αλέξη Τσίπρα.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να κάνει καριέρα ο Νίκος Παππάς, τον οποίο δεν γνώριζε κανείς.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τρώνε στη μάπα -μέσα από τα κανάλια των ολιγαρχών- χυδαίες φάτσες σαν του Νίκου Φίλη.

Οι πολίτες δεν έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ, για τις προσωπικές φιλοδοξίες ή ιδεοληψίες του Παναγιώτη Λαφαζάνη, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, του Γιάνη Βαρουφάκη και των άλλων μελών της κυβέρνησης και του κόμματος.

Οι πολίτες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρουσίασε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα και υποσχέθηκε πως θα το υλοποιήσει.

Έξι μήνες μετά τις εκλογές, κανένα σημείο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ισχύει, ενώ η χώρα είναι μπροστά σε ένα νέο Μνημόνιο.

Ποια είναι η χρησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ;

Ότι είναι Πρώτη Φορά Αριστερά;


Μα δεν είναι.
Ο Αλέξης Τσίπρας και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς φράσεις και δικαιολογίες που έλεγαν ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης.

Αριστεροί είναι κι αυτοί;

Οι πολίτες αδιαφορούν παντελώς για τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.
Μπορούν να προσπαθήσουν να φέρουν στον «ίσιο δρόμο» τον Αλέξη Τσίπρα, μπορούν να τον ρίξουν, μπορούν να πάνε στον γκρεμό μαζί του.

Δεν ξέρω γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θέλει εσωκομματικό δημοψήφισμα. Ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να ντρέπεται ακόμα και να αναφέρει τη λέξη δημοψήφισμα.

Το δημοψήφισμα έγινε στις 5 Ιουλίου, οι πολίτες ψήφισαν 61,3% Όχι,
και ο Αλέξης Τσίπρας μια εβδομάδα μετά συμφώνησε στα μέτρα Γιούνκερ που οι πολίτες είχαν πει Όχι στο δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει πως η ιδρυματοποίηση είναι πολύ κακό πράγμα και πως δεν είναι όλος ο κόσμος το άθλιο παρεάκι που έχει μαζέψει γύρω του. Αν και τώρα μάλλον είναι αργά.

Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν.

Αλλά να θυμούνται πως ένα από τα μεγαλόστομα προεκλογικά συνθήματα του κόμματός τους ήταν το «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς».

Σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αν συνεχίσετε να αγνοείτε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το σύνθημα σας θα σας επιστραφεί:
Αποφασίσατε χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς εσάς.


Γιατί εμείς θα προχωρήσουμε.
Και χωρίς εσάς.
 

                                                                 

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!




Εδώ τα σχόλια περιττεύουν.
Το ντοκουμέντο αυτό συνιστά από μόνο του απάντηση-κόλαφο σε όσους δωσίλογους, παπαρολόγους και λοιπούς καραγκιόζηδες επιχειρούν να ξαναγράψουν την ιστορία.
Περαστικά μας...

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Έλεος κ. Μάρδα! Κόψτε τις μαρδακίες!

«Ανυπολόγιστες οι ζημιές με επιστροφή στη δραχμή» μας δήλωσε το παλιό κομματόσκυλο του Σημίτη και νυν αναπληρωτής υπουργός οικονομικών Μάρδας. Ο εν λόγω κύριος ανήκε στη συμμορία που μας έβαλε στο ευρώ με τους χειρότερους δυνατούς όρους, ώστε να λεηλατηθεί η χώρα από τραπεζίτες κερδοσκόπους και τοκογλύφους. Και τώρα τι μας λέει; Έτσι και φύγουμε, θα καταστραφούμε.

Όταν φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης

Το αγαπημένο μοτίβο του εν λόγω κυρίου είναι η υποτίμηση του νομίσματος. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί! Γιατί; Διότι έτσι το λέει ο κ. Μάρδας. Είναι ένα είδος φυσικού φαινομένου. Έτσι και η Ελλάδα φύγει από το ευρώ, η νέα δραχμή της θα τρελαθεί στις υποτιμήσεις. Γιατί έτσι γουστάρει ο κ. Μάρδας. Μπορεί να μην ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, αλλά γνωρίζει πού θα πάει η νέα δραχμή.



Για να δούμε. Μιλώντας στο MEGA, στη ναυαρχίδα της μαύρης προπαγάνδας και φυσικά εκ του ασφαλούς χωρίς αντίλογο, ο κ. Μάρδας τόνισε πώς η υποτίμηση της δραχμής μπορεί να φτάσει το 50%-60% ακόμη και 70% και πρόσθεσε ότι "υποτίμηση σημαίνει εκρηκτική αύξηση των τιμών και σημαντική υποβάθμιση των εσόδων των Ελλήνων."

Για να μας πείσει ο κ. Μάρδας χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Αργεντινής, της οποίας το νόμισμα την πρώτη χρονιά της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα υποτιμήθηκε κατά 75% και πλέον έχει υποτιμηθεί σωρρευτικά κατά 1.000%. Βέβαια, ο κ. Μάρδας "ξέχασε" να σημειώσει ορισμένα πολύ σημαντικά πράγματα.

Γιατί υποτιμήθηκε το αργεντίνικο πέσος; 

Ήταν φυσικό φαινόμενο, ή απόρροια του γεγονότος ότι το νόμισμα αυτό είναι ελεύθερα κυμαινόμενο στις διεθνείς αγορές forex, δηλαδή συναλλάγματος; Φυσικά το δεύτερο. Από τη στιγμή που το νόμισμά σου είναι διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές, τότε είναι έρμαιο των επιθέσεων και πιέσεων κερδοσκοπίας. Όπως συνέβη και με το Αργεντίνικο πέσος.

Χαρακτηριστική η ισοτιμία με το δολάριο. Το 2008 ήταν $1:3,16 αργεντίνικα πέσος. Το 2009 η ισοτιμία ήταν $1:3,71. Το 2010 ήταν $1:3,89. Το 2012 ήταν $1:4,53. Το 2013 ήταν $1:5,44, ενώ σήμερα είναι $1:9,18. Η εκτίναξη αυτή δεν ήταν φυσιολογική, αλλά αποτέλεσμα κερδοσκοπικών πιέσεων και χειραγώγησης της ισοτιμίας από μεγάλους κερδοσκόπους και τράπεζες στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Ο λόγος που γίνεται είναι απλός. Κάθε φορά που το νόμισμα πιέζεται και υποτιμάται, η κεντρική τράπεζα παρεμβαίνει και δαπανά συνάλλαγμα προκειμένου να αγοράσει το δικό της νόμισμα και να σταματήσει την πτώση. Με την πίεση που ασκούν οι κερδοσκόποι επιχειρούν να εξαναγκάσουν την Αργεντινή να εξαντλήσει τα συναλλαγματικά της αποθέματα κι έτσι να αναγκαστεί να βγει στις διεθνείς αγορές για δάνεια αναπλήρωσης σε συνάλλαγμα. Κι εκεί την περιμένουν οι τοκογλύφοι για να τη λαινίσουν.

Είναι ένας είδος πολέμου. Νομισματικός πόλεμος λέγεται και έχει ως βασική προϋπόθεση το νόμισμά σου να είναι ελεύθερα διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος. Αν δεν είναι, τι μπορούν να σου κάνουν; Απολύτως τίποτε. Γι' αυτό και η Ισλανδία, μόλις υπέστη το 2009 400% υποτίμηση του νομίσματός της, τι έκανε για να αποφύγει το νομισματικό πόλεμο εναντίον της; Βρήκε συνάλλαγμα (από την Κίνα) και αγόρασε τα διαθέσιμα του δικού της νομίσματος και τα απέσυρε από τις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Δεν είναι ανάγκη να έχεις εκτεθειμένο εθνικό νόμισμα

Αυτό που έκανε η Ισλανδία είναι πολύ δύσκολο να το κάνει η Αργεντινή. Να γιατί η κυβέρνησή της σήμερα μελετά την εισαγωγή ενός τελείως καινούργιου πέσος, σε αντικατάσταση του παλιού, το οποίο δεν θα είναι διαθέσιμο στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος.

Η Ελλάδα, φεύγοντας από το ευρώ και φυσικά την ΕΕ, έχει ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα. Δεν θα επιστρέψει στην παλιά δραχμή, αλλά θα εισάγει μια εντελώς νέα δραχμή, ένα εντελώς νέο εθνικό κρατικό νόμισμα. Από πού θα το βρουν οι διεθνείς κερδοσκόποι για να ασκήσουν πίεση; Αναγκαστικά από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδας, μιας και θα υφίσταται καθεστώς προστασίας της εθνικής οικονομίας και έλεγχος κίνησης κεφαλαίου.

Γιατί λοιπόν να το πουλήσει η κεντρική τράπεζα στους κερδοσκόπους; Δεν θα το πουλήσει, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια. Κι έτσι θα γλυτώσουμε το νομισματικό πόλεμο. Από κει και πέρα, η υποτίμηση του νομίσματος εξαρτάται από το βαθμό υποκατάστασης των εισαγωγών από εγχώρια παραγωγή και εξαγωγές. Αυτό είναι το στοίχημα και θα έχουμε τα χρηματοδοτικά μέσα για να το πετύχουμε χωρίς να εξαρτόμαστε από δάνεια και ξένα κεφάλαια.

Η Αργεντινή δεν κατέρρευσε από την υποτίμηση, αλλά από το peg.

Όμως, ακόμη και μ΄αυτήν την υποτίμηση του πέσος, τι απέγινε η Αργεντινή; Μήπως κατέρρευσε η οικονομία της; Όχι. Μην ξεχνάμε ότι Αργεντινή εδώ και πάνω από ένα έτος έχει κηρυχθεί σε default από τους διεθνείς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, λόγω του ότι αρνείται να πληρώσει τον Πολ Σίνγκερ και τη συμμορία του. Και λοιπόν;

Η Αργεντινή χρεοκόπησε και κυριολεκτικά κατέρρευσε στα τέλη του 2001, αρχές του 2002, όταν, ακολουθώντας οικονομικούς συμβούλους επιπέδου και σκοπιμότητας Μάρδα, εφάρμοζε πιστά τα "προγράμματα προσαρμογής" που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Με το πέσος δεμένο σε peg με το δολάριο 1:1. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει το 50% του προϊόντος της μέσα σ' ένα χρόνο. Να εκτιναχθεί η ανέχεια και η φτώχεια στο 65% του πληθυσμού. Να εξοντωθεί ολοσχερώς η λεγόμενη "μεσαία τάξη". Να φτάσει η ανεργία σε επίπεδα Ελλάδας.

Από τότε που διέγραψε το χρέος κατά 70% και έδιωξε το ΔΝΤ, ως πράξη εθνικής κυριαρχίας, η οικονομία της Αργεντινής άρχισε να ανακάμπτει και, παρ' όλο το νομισματικό πόλεμο, σήμερα εμφανίζει τα εξής δεδομένα. Η φτώχεια έπεσε στο 25% του πληθυσμού. Η ανεργία γύρω στο 7%, ενώ η ανεργία των νέων γύρω στο 18%. Και, παρά το γεγονός ότι ο πληθωρισμός κινείται γύρω στο 20%, οι αμοιβές και το λαϊκό εισόδημα γενικά αυξάνουν διαρκώς.

Οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, που χάθηκαν παντελώς όταν οι Μάρδες της Αργεντινής κυβερνούσαν τη χώρα, τώρα ανέρχονται στο 24% του καθαρού διαθέσιμου εισοδήματος. Αντίθετα στην Ελλάδα των μνημονίων οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών είναι αρνητικές και βρίσκονται στο -16% του καθαρού διαθέσιμου εισοδήματος. Στην Ελλάδα η παραγωγή πεθαίνει, ενώ στην Αργεντινή ανθεί. Στην Ελλάδα πουλιούνται τα πάντα, ενώ η Αργεντινή πρόσφατα εκτόξευσε δικής της κατασκευής τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο.

Εδώ και μια δεκαετία η Αργεντινή δεν δανείζεται από το εξωτερικό. Δεν έχει ανάγκη να το κάνει. Το δημόσιο χρέος της κινείται στο 45% του ΑΕΠ της, παρά το γεγονός ότι παρουσιάζει πρωτογενή ελλείμματα στον προϋπολογισμό της. Κι ενώ το 2014 παρουσίασε ύφεση, ωστόσο δεν αντιμετωπίζει κανενός είδους κατάρρευση.

Οι εξωτερικές οικονομικές της σχέσεις δεν ήταν ποτέ καλύτερες. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι ξένες άμεσες επενδύσεις στην Αργεντινή έχουν τριπλασιαστεί από τότε που οι Μάρδες την κυβερνούσαν με τα προγράμματα του ΔΝΤ. Έχουν ξεπεράσει τα 115 δις δολάρια, ήτοι πάνω απο το 21% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ στην Ελλάδα το 2010 μόλις που ξεπερνούσαν τα 26 δις δολάρια, ήτοι το 12% του ΑΕΠ. Ενώ, από το 2010 οι ξένες άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα των μνημονίων κυριολεκτικά κατέρρευσαν.

Απ' ότι φαίνεται τα ξένα κεφάλαια προτιμούν για επενδύσεις χώρες με προστατευμένη οικονομία και εθνικό νόμισμα, σαν την Αργεντινή, από χώρες όπου τα πάντα ξεπουλιούνται στο όνομα των ξένων επενδύσεων, σαν την Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν είχε μόνο χειρότερο εξωτερικό εμπόριο με το ευρώ, αλλά προσέλκυσε και πολύ λιγότερες ξένες άμεσες επενδύσεις από την εποχή που είχε εθνικό νόμισμα, την παλιά δραχμή.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η Αργεντινή της 1.000% υποτίμησης επένδυσε σοβαρά στην αναστήλωση του κοινωνικού κράτους, που κυριολεκτικά είχαν γκρεμίσει οι Μάρδες του ΔΝΤ. Να τι λέει η Παγκόσμια Τράπεζα τον Απρίλιο του 2015: "Η οικονομία [της Αργεντινής] έχει αυξηθεί σταθερά κατά την τελευταία δεκαετία. Η Αργεντινή έχει επενδύσει σημαντικά στην υγεία και την εκπαίδευση, τομείς οι οποίοι ευθύνονται για το 8% και 6% του ΑΕΠ, αντίστοιχα. Μεταξύ του 2003 και του 2009, η μεσαία τάξη έχει διπλασιαστεί σε μέγεθος, 9.300.000 σε 18.600.000 (που ισοδυναμεί με το 45% του πληθυσμού). Η χώρα έχει θέσει ως προτεραιότητα τις κοινωνικές δαπάνες, μέσω διαφόρων προγραμμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Οικουμενικού Επιδομάτος Τέκνων, το οποίο αφορά περίπου 3,7 εκατομμύρια παιδιά και εφήβους έως 18 ετών, δηλαδή το 9,3% του πληθυσμού. Τους τελευταίους μήνες, ο εξωτερικός τομέας της χώρας έχει αντιμετωπίσει σημαντικές προκλήσεις. Κατά τη διάρκεια του 2014, η δημοσιονομική κατάσταση παρουσίασε πρωτογενές έλλειμμα 0,9% του ΑΕΠ και συνολικό έλλειμμα 2,5% του ΑΕΠ. Τα έσοδα του δημόσιου τομέα αυξήθηκαν 42,5%, ενώ οι δαπάνες αυξήθηκαν κατά 45% σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος. Προβλέψεις για την ανάπτυξη για το 2015 κυμαίνονται από 0% έως 1%." (http://www.worldbank.org/en/country/argentina/overview)

Πού είναι λοιπόν η κατάρρευση και η χρεοκοπία που έχει η υποστεί η Αργεντινή με 1.000% υποτίμηση; Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι δεν έχει σοβαρά προβλήματα. Τα προβλήματά της όμως ειναι αντιμετωπίσιμα και κυρίως χωρίς να συνθλίβεται ο εργαζόμενος πληθυσμός της. Όποιος λέει ότι η Αργεντινή καταρρέει, ή ότι χρεοκοπεί - παρά το γεγονός ότι οι διεθνείς αγορές την έχουν κηρύξει επίσημα σε default - είτε δεν ξέρει τι λέει, είτε είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Εκτός κι αν είναι Μάρδας. Ο Μάρδας είνα κατηγορία από μόνος του και λέει μαρδακίες ανερυθρίαστα.

Όταν ο Μάρδας ανακαλύπτει το Ζαίρ του δικτάτορα Μομπούτου.

Και να ήταν μόνο η Αργεντινή, πάει στον κόρακα. Θα λέγαμε, σημιτάνθρωπος είναι ο εν λόγω κύριος, τι να πει; Να δαγκώσει το χέρι που τον ταίζει; Δεν σταμάτησε όμως εκεί. Ερωτηθείς για το τι θα σημαίνει στην πράξη η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, δήλωσε ότι "θα χρειαστεί να πηγαίνουμε με σακουλίτσες με χρήματα για να πάμε στο εστιατόριο. Αυτό το έζησε το Ζαίρ που εφάρμοσε μια μορφή του σχεδίου αυτού" ενώ επεσήμανε ότι η Ελλάδα έζησε το τι μπορεί να σημαίνει η υποτίμηση ενός νομίσματος κατά την περίοδο 1974-2000.

Οι παλαιότεροι θυμόμαστε και πληθωρισμούς του 20%, 25% και του 33%, οπότε φανταστείτε έναν επιχειρηματία πώς μπορεί να χαράξει μια στρατηγική με πληθωρισμούς της τάξης του 20%, 25% και 30%," ανέφερε ο κ. Μάρδας και πρόσθεσε πώς "οι ζημιές με μια επιστροφή στη δραχμή θα είναι τέτοιες που δεν θα μπορούν να υπολογιστούν από πριν."

Ειλικρινά, δεν ξέρω σε ποιούς απευθύνεται ο εν λόγω κύριος. Μάλλον μας θεωρεί κάφρους, σαν τα δουλικά του Μομπούτου στο Ζαίρ του 1965. Το Ζαίρ δεν είναι άλλο από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, στην οποία την περίοδο 1960-1965 ο λαός της πολέμησε κυριολεκτικά για την ανεξαρτησία του από την Βελγική αποικιοκρατία. Σημαδεύτηκε από την δολοφονία ενός από τους πιο δημοφιλείς ηγέτες της Αφρικανικής ηπείρου και διεθνώς, του Πατρίς Λουμούμπα το 1961 από μισθοφόρους των Ευρωπαίων αποικιοκρατών και των ΗΠΑ.[(Emmanuel Gerard, Bruce Kuklick. Death in the Congo: Murdering Patrice Lumumba. Harvard University Press, 2015]

Το 1965 ο Μομπούτου τερματίζει τον αγώνα για την ανεξαρτησία του λαού του Κονγκό με την επιβολή της δικής του στυγερής δικτατορίας με δεκανίκια από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Μετονόμασε τη χώρα σε Ζαίρ και πήρε αυτοκρατορικό σκήπτρο. Οι μαζικές σφαγές και η λεηλασία της χώρας που ακολούθησε το καθεστώς οδήγησε το Ζαίρ έως τα μέσα της δεκαετίας του 1975 στην οικονομική κατάρρευση. Και, για να έχει η εξουσία του τη στήριξη της Δύσης, αναγνώρισε το σύνολο των αποικιοκρατικών δανείων σε βάρος της χώρας του.

Έτσι το 1979 η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού ήταν μόνο το 4% εκείνης του 1960.  Μέχρι τις αρχές του 1976, το Ζαΐρ  ήταν σε βαθιά οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση, αντιμέτωπο με πτώχευση για τα δάνεια, που είχε αναγνωρίσει ο δικτάτορας. Ο Μομπούτου αναζήτησε τη συνδρομή από τα έντεκα μέλη της Λέσχης του Παρισιού, την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ για τις ανεξόφλητες οφειλές.

Ξεκινώντας το 1976, το ΔΝΤ μπήκε στη χώρα και άρχισε τα δανεία προς τη δικτατορία. Μαζί με την Παγκόσμια Τράπεζα. Μεγάλο μέρος από τα χρήματα των δανείων υπεξαιρέθηκαν από το καθεστώς Μομπούτου, που ήταν ένα από τα πιο αιμοσταγή και διεφθαρμένα της ηπείρου. Αυτό δεν ήταν μυστικό. Στην έκθεση του 1982 ο ειδικός απεσταλμένος του ΔΝΤ Erwin Blumenthal έγραφε, ότι είναι "ανησυχητικά σαφές ότι το σύστημα διαφθοράς του Ζαΐρ  με όλες τις πονηρές και άσχημες εκδηλώσεις του, την κακοδιαχείριση και τις απάτες του θα καταστρέψει όλες τις προσπάθειες των διεθνών οργανισμών, των φιλικών κυβερνήσεων, καθώς και των εμπορικών τραπεζών προς την ανάκαμψη και την αποκατάσταση της οικονομίας του Ζαΐρ ."[Georges Nzongola-Ntalaja. The Crisis in Zaire: Myths and RealitiesAfrica World Press, 1986. σ. 226]

Ο Blumenthal ανέφερε ότι δεν υπήρχε "καμία πιθανότητα" οι πιστωτές να ανακτήσουν ποτέ τα δάνειά τους. Ωστόσο, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα συνέχισε να δανείζει χρήματα που, είτε τα καταχράστηκε, είτε τα σπατάλησε το καθεστώς Μομπούτου σε "μεγάλα έργα" χωρίς αντίκρυσμα.
Τα «προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής» που απαίτησε το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα ως προϋπόθεση για τα δάνεια, περιέκοψαν κάθε έννοια υγειονομικής περίθαλψης, εκπαίδευσης και υποδομών. Ενώ τα τεράστια αποθέματα ορυκτού πλούτου παραδόθηκαν σε πολυεθνικές έναντι πινακίου φακής. [David van ReybrouckCongo: The Epic History of a PeopleHarperCollins, 2012. σ. 374]

Τι θέλει λοιπόν να συγκρίνει ο Μάρδας; Το Ζαΐρ  του Μομπούτου συγκρίνεται μόνο με την Ελλάδα του Σημίτη και των άλλων που ακολούθησαν στο δρόμο της ίδιας ηθικής και κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατικής δράσης.

Γιατί δεν κατέρρευσε η Ελλάδα με την παλιά δραχμή;

Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι μαρδακίες, που αστείρευτα ξερνάει ο εν λόγω κύριος, έφτασε στο σημείο να επικαλεστεί και την εμπειρία της Ελλάδας την περίοδο 1974-2000. Όντως η παλιά δραχμή υποτιμήθηκε ακόρεστα από τις κυβερνήσεις της κρατικοδίαιτης κλεπτοκρατίας μέσα στην μεταπολίτευση. Αυτό ήταν κεντρική επιλογή των κυβερνήσεων κι όχι φυσικό φαινόμενο, όπως μας το παρουσιάζει ο Μάρδας. Για να κερδοσκοπούν ασύστολα με το εθνικό νόμισμα οι τραπεζίτες και τα ιδιωτικά ολιγοπώλια που έλεγχαν τις εξαγωγές και τις ειαγωγές.

Μέσα σε δέκα χρόνια, η αξία της δραχµής απέναντι στο δολάριο µειώθηκε κατά περίπου 5 φορές, µε αποτέλεσµα το 1985 η ισοτιµία δραχµής δολαρίου να φθάσει τις 147,76 δραχµές ανά δολάριο, από 30 δραχμές ανά δολάριο το 1975. Τα επόµενα δέκα χρόνια η δραχµή είχε χάσει άλλη µία φορά την αξία της, και το 1995 βρισκόταν στις 237 δραχµές ανά δολάριο. Όταν η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ το 2000, η ισοτιµία της δραχµής βρισκόταν στις 365,6 δραχµές ανά δολάριο.

Μήπως η ελληνική οικονομία κατέρρευσε και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως χρεοκόπησε από την υποτίμηση; Μήπως αντιμετωπίσαμε καταστάσεις όπως αυτές που μας επιβάλλουν οι δανειστές τα τελευταία μνημονιακά χρόνια; Μήπως εξανεμίστηκαν οι καταθέσεις; Μήπως κλείσανε αυθαίρετα και κερδοσκοπικά οι τράπεζες;  Ή μήπως χρειαζόμασταν σακουλίτσες με χρήματα για να πάμε στο εστιατόριο, όπως ισχυρίζεται ο κ. Μάρδας, που μάλλον τότε βρισκόταν στο Σείριο, ή στον πλανήτη των Μαρδόσαυρων.

Οι μόνες σακουλίτσες με χρήματα πού βλέπαμε να κυκλοφορούν τότε ήταν οι μίζες προς τα πολιτικά αφεντικά του κ. Μάρδα, που ενίοτε λόγω όγκου απαιτούσαν κούτες πάμπερς ή βαλίτσες. Ειδικά όταν προορίζονταν για υπουργούς και πρωθυπουργούς. Επί Σημίτη, λόγω της απελευθέρωσης της εξαγωγής των κεφαλαίων, αυξήθηκε τόσο πολύ ο όγκος των χρημάτων από τις μίζες της κλεπτοκρατίας, που χρειάζονταν ολόκληρα κοντέινερ για να φεύγουν τα μαύρα στο εξωτερικό. Μετά μπήκαμε στο ευρώ κι όλα έγιναν πολύ πιο απλά για τους ληστοσυμμορίτες που κυβερνούν τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Παρ' όλα αυτά, και παρά την τραγική υποτίμηση της παλιάς δραχμής, το ποσοστό των εξαγωγών επί των εισαγωγών αυξήθηκε την περίοδο 1975-1985 από 44% στο 50%. Με άλλα λόγια, η εγχώρια παραγωγή μπορούσε να υποκαθιστά τις εισαγωγές. Μετά το 1985 και έως το 1995, παρ' όλες τις επιπτώσεις από την ένταξή μας στην ΕΟΚ, το ποσοστό των εξαγωγών επί των εισαγωγών παρέμεινε πάνω κάτω σταθερό στο 45%.

Από την εποχή Σημίτη και ένταξης της χώρας στην ΕΕ το ποσοστό εξαγωγών επί των εισαγωγών έπεσε στο 35% έως το 2000. Ενώ, με την είσοδο του ευρώ, η εγχώρια παραγωγή κατέρρευσε, με αποτέλεσμα το 2009 το ποσοστό των εξαγωγών επί των εισαγωγών να πέσει στο 29%. Ολοκληρωτική κατάρρευση του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας. Με το ευρώ η Ελλάδα κατάντησε - εκτός όλων των άλλων - εμπορική αποικία της Γερμανίας κυρίως και των άλλων μεγάλων οικονομιών της ΕΕ.

Οι επιχειρήσεις λοιπόν, ακόμα και στην παραγωγή, μια χαρά τα κατάφερναν με τους πληθωρισμούς και τις υποτιμήσει της παλιάς δραχμής. Ή τουλάχιστον τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από την εποχή του ευρώ και της Ε.Ε.



Πόσο Μάρδας πρέπει να είναι κανείς για να ισχυρίζεται ότι με όλες τις υποτιμήσεις της παλιάς δραχμής και με όλους τους πληθωρισμούς, η ελληνική οικονομία και κοινωνία ήταν σε χειρότερη κατάσταση απ' ότι με το ευρώ; Πολύ Μάρδας! Τόσο Μάρδας που να μην νοιάζεται να λέει συνέχεια μαρδακίες!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Όταν ασκείται κατοχή στην πατρίδα, αυτός που την αποδέχεται είναι δοσίλογος.


"Αν και καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό του Τύπου που απορρέει από τα στοιχεία της εν λόγω συζήτησης, όπως το να χρειαστεί να εξετάσω ανορθόδοξα μέσα πρόσβασης σε συστήματα του δικού μου υπουργείου, υπάρχει μόνο ένα θέμα που έχει σημασία από άποψη δημοσίου συμφέροντος. Υπάρχει ένας φρικτός περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλει η Τρόικα των δανειστών στους Έλληνες υπουργούς, οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες των υπουργείων τους, κάτι που είναι καθοριστικό για την εφαρμογή καινοτόμων πολιτικών. Όταν η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, λόγω του μη βιώσιμου δημόσιου χρέος, και οι αποδόσεις των πολιτικών έρχονται σε αναντιστοιχία με τα έθνη, τότε ξέρουμε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ευρώ", έγραψε χθες σε άρθρο του στους Financial Times, o Γιάννης Βαρουφάκης.

Με άλλα λόγια, αυτό που καταγγέλει ο Βαρουφάκης είναι ότι οι υπουργοί δεν έχουν ούτε καν πρόσβαση στα συστήματα των υπουργείων τους, λόγω άσκησης κατοχής από τους δανειστές. Κι αυτό είναι γνωστό ότι έχει συμβεί από την εποχή της πρώτης δανειακής σύμβασης. Το έχουν ομολογήσει όλοι σχεδόν οι προκάτοχοι του κ. Βαρουφάκη. Θα απασχολήσει άραγε το θέμα την κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ή κι αυτό θα θεωρηθεί απολύτως φυσιολογικό για μια χώρα οφειλέτη εντός ευρώ;

Πάντως ένα είναι σίγουρο. Δεν θα απασχολήσει, όπως και δεν απασχόλησε, τους εν λόγω κυρίους και κυρίες του δικηγορικού επαγγέλματος, που κινήθηκαν εναντίον του Βαρουφάκη για συνομωσία και σύσταση συμμορίας. Νομικοί σαν του λόγου τους δεν βρίσκουν κανένα πρόβλημα με το καθεστώς κατοχής που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας από τους δανειστές και του ευρωεξουσιαστές.

Έστω κι αν παραβιάζουν κατάφωρα το άρθρο 5, παρ. 1 του Κώδικα των Δικηγόρων (4194/2013) με βάση το οποίο ο "δικηγόρος κατά την άσκηση των καθηκόντων του: α) Υπερασπίζεται το Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τα Πρόσθετα Πρωτόκολλα αυτής, το Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και το σύνολο των διεθνών και ευρωπαϊκών συμβάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα." Ποιά σύμβαση υπερασπίζονται; Ποιό Σύνταγμα με την αποδοχή του καθεστώτος κατοχής της πατρίδας μας;

Για να μην πούμε για τον όρκο των δικηγόρων: «Ορκίζομαι ενώπιον του Θεού να είμαι πιστός στην πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και στους νόμους που συμφωνούν με αυτό, να ακολουθώ τις παραδόσεις του δικηγορικού λειτουργήματος, να εκπληρώνω τα καθήκοντά μου έναντι των εντολέων μου ευσυνείδητα, να υπερασπίζομαι τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των πολιτών και κατοίκων της χώρας και να αντιστέκομαι με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία.»

Ποιά πατρίδα, ποιό δημοκρατικό πολίτευμα, ποιό Σύνταγμα και ποιούς νόμους που συμφωνούν μ' αυτό; Τα ευρώπουλα στην τσέπη να είναι καλά κι ας ξεπουληθεί η πατρίδα, το Σύνταγμα, το δημοκρατικό πολίτευμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα στους σύγχρονους κατακτητές εξ Ευρώπης.


Το ρητορικό ερώτημα που απλά θέτουμε σ' όλους τους τίμιους και ευσυνείδητους δικηγόρους που σέβονται τον όρκο τους, είναι το εξής: Γιατί θα πρέπει να παραμένουν στις τάξεις των δικηγόρων όλοι αυτοί που καταπατούν τόσο κατάφωρα τον όρκο και τις Θεμελιώδεις αρχές και αξίες στην άσκηση της δικηγορίας; Γιατί δεν τους αφαιρούν αυτό το δικαίωμα; Πρώτα και κύρια στον δήθεν Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Δείτε πώς στήνεται η τερατολογία εναντίον της νέας δραχμής.

Γέμισαν με ζωφερές προβλέψεις τα μέσα μαζικής εξαπάτησης. Όχι για το θανατικό που θα φέρει η νέα συμφωνία και η υπαγωγή της Ελλάδας στη μηχανή του κιμά, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Όχι βέβαια. Το πρόβλημα δεν είναι η απόλυτη καταστροφή και το αδιέξοδο που βιώνει η χώρα υπό καθεστώς ευρώ, αλλά η υποτιθέμενη καταστροφή που θα συμβεί αν τυχόν και η Ελλάδα φύγει από το ευρώ και την ΕΕ.

Κι επειδή η τερατολογία των ηλιθίων επί χρήμασι στα ΜΜΕ, πιάνει πια μόνο σε αντίστοιχου διανοητικού επιπέδου ιθαγενείς, χρειάζονται επειγόντως ενισχύσεις. Κι έτσι εμφάνισαν μια υποτιθέμενη μελέτη της Ernst & Young. Πού είναι αυτή η μελέτη; Πουθενά. Δεν υφίσταται καμιά τέτοια μελέτη. Δεν δημοσιεύτηκε πουθενά για να αξιολογηθεί. Και δεν απασχόλησε κανέναν στη διεθνή κοινότητα οικονομικής ανάλυσης.


Τυχαίο; Όχι βέβαια. Πρόκειται για τις γνωστές εκστρατείες ψεύδους, που σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα είχαν προκαλέσει την επέμβαση του εισαγγελέα τουλάχιστον για διασπορά ψευδών ειδήσεων, παραπληροφόρησης και πρόκλησης πανικού.

Δείτε πώς στήθηκε το παραμύθι. Η ελληνική θυγατρική της Ernst & Young, σε συνεργασία με την Oxford Economics, διεξήγαγε μελέτη για λογαριασμό ξένων επενδυτών, με βάση τα σενάρια για το τι θα συμβεί σε περίπτωση Grexit. Τα συμπεράσματα της μελέτης διέρρευσαν στον Τύπο χθες, αλλά όχι η μεθοδολογία, ούτε οι βασικές μετρήσεις της. Φυσικά δεν διέρρευσε ούτε αυτός που πλήρωσε για την εν λόγω μελέτη.

Όλα αυτά βέβαια δεν έχουν καμιά σημασία για τους επώνυμους δημοσιοκάφρους που έτρεξαν να την υιοθετήσουν και να μετατρέψουν σε πηχαίους τίτλους τα δήθεν συμπεράσματά της. Δεν πρόκειται για ενημέρωση, αλλά για κλασσική προπαγάνδα, που μπροστά της ο Γκέμπελς ωχριά. Το ζητούμενο δεν είναι να συζητηθεί η εν λόγω ανύπαρκτη μελέτη, αλλά να εντυπωθούν στον ιθαγενή τα τερατώδη δήθεν συμπέρασμά της.

Το βασικό σενάριο της εν λόγω ανύπαρκτης μελέτης προβλέπει μια συντονισμένη έξοδο. Δηλαδή «συντονισμό» με τους πιστωτές που θα συνεπαγόταν μια συμφωνία για ένα κούρεμα όχι μικρότερο από 50%, το οποίο θα σήμαινε ότι ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ θα παραμείνει στην περιοχή του 130%.

Με άλλα λόγια η δήθεν μελέτη ξεκινά με την παραδοχή όχι μιας ολοκληρωτικής διαγραφής του χρέους της Ελλάδας με βάση τα προβλεπόμενα από τον ΟΗΕ και το διεθνές δίκαιο, αλλά με μια "συναινετική" διαγραφή του 50%. Όπως δηλαδή το 2012. Το υπόλοιπο χρέος υποτίθεται ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να το πληρώνει.

Κι όχι μόνο αυτό. Μια ακόμη παραδοχή της ανύπαρκτης μελέτης είναι ότι η Ελλάδα θα φύγει μεν από το ευρώ, αλλά θα παραμείνει εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι υπό καθεστώς ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων και εργασίας, δηλωδή των γνωστών κοινοτικών κεκτημένων.

Μια ακόμη παραδοχή είναι ότι οι τράπεζες παραμένουν όπως σήμερα και λειτουργούν κατά τα προβλεπόμενα της τραπεζικής ένωσης της ΕΚΤ. Κατά συνέπεια τα μόνα capital controls που μπορούν να υπάρξουν είναι αυτά που έχουν επιβληθεί σήμερα.

Από κει και πέρα, είναι εύκολο να βγάλει κανείς όποιο καταστροφικό συμπέρασμα θέλει. Το ερώτημα βέβαια είναι ποιός έχει τέτοια πρόταση εξόδου από το ευρώ; Η κ. Κωνσταντοπούλου και η Αριστερή Πλατφόρμα μιλάνε μεν για έξοδο από το ευρώ, αλλά δεν λένε τίποτε συγκεκριμένο, ούτε έχουν καταθέσει πρόταση. Μιλάνε μόνο με συνθήματα στο κομματικό τους ακροατήριο.

Ποιός άλλος έχει προτείνει έξοδο από το ευρώ με τις παραδοχές της συγκεκριμένης ανύπαρκτης μελέτης; Κανένας άλλος εκτός από τον κ. Σόιμπλε. Επομένως στην καλύτερη περίπτωση η εν λόγω ανύπαρκτη μελέτη συνάγει συμπεράσματα για την έξοδο από το ευρώ, όπως την προτείνει ο ίδιος ο Σόιμπλε. Τότε ναι. Ένα τέτοιο Grexit, σαν εκείνο που προτείνει ο Σόιμπλε, θα εξαϋλώσει ότι έχει απομείνει από την ελληνική οικονομία.

Όμως η έξοδος από το ευρώ δεν νοείται χωρίς ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ. Το ζητούμενο είναι ένα νέο εθνικό κρατικό νόμισμα, μια νέα δραχμή υπό καθεστώς προστατευμένης οικονομίας προκειμένου να αναπτυχθεί ραγδαία η παραγωγική βάση της. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρχουν διαπλεκόμενες τοκογλυφικές τράπεζες με τα κυκλώματα διεθνών κερδοσκόπων, όπως συμβαίνει σήμερα. Σημαίνει καθεστώς επιλεκτικής ανταγωνιστικής προστασίας για την εγχώρια παραγωγή.

Σημαίνει επίσης καθεστώς ελέγχου στην εισροή και εκροή κεφαλαίου. Κι αυτό καθόλου δεν σημαίνει το καθεστώς πιστωτικής ασφυξίας που ισχύει σήμερα λόγω του ευρώ και της ΕΕ. Και φυσικά σημαίνει ολοκληρωτική μονομερής διαγραφή του δημοσίου χρέους ως παράνομου, αθέμιτου και απεχθούς.

Υπό αυτές τις παραδοχές και συνθήκες, όπου η ελληνική οικονομία θα έχει ξεφύγει από τα δεσμά της ΟΝΕ και της ΕΕ, η άνθηση θα έρθει τάχιστα. Η Ελλάδα θα μπορεί επιτέλους να ανοιχθεί ελεύθερα στις διεθνείς συναλλαγές, ώστε να πετύχει καλύτερους όρους εμπορίου από εκείνους που της έχουν επιβάλλει εντός ΕΕ. Μόνο η κίνηση αυτή θα επιτρέψει να πέσουν οι τιμές εισαγωγών και εσωτερικής αγοράς γύρω στο 20-30%.

Η ελληνική οικονομία λόγω ΕΕ πληρώνει τα προιόντα και τις υπηρεσίες που εισάγει 30-45% υψηλότερα απ' ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Ακόμη κι αν είναι της δικής της εγχώριας παραγωγής. Αυτές οι μονοπωλιακά υψηλές τιμές θα πάψουν να υφίστανται με την έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ. Ειδικά στον τομέα των καυσίμων και των πρώτων υλών.

Αρκεί να υπάρχει από την πρώτη στιγμή αύξηση του πραγματικού εισοδήματος στην πλειοψηφία του πληθυσμού και ευρύτατο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, με βάση τις πραγματικές ανάγκες σε παραγωγικό δυναμικό και υποδομές. Με την ανεργία να μειώνεται στο μισό μόλις τον πρώτο χρόνο της εξόδου από το ευρώ και την εξαθλίωση να εξαλείφεται με την κατοχύρωση για κάθε Έλληνα του δικαιώματος σε βασικό εισόδημα τουλάχιστον στο ύψος των βασικών καταναλωτικών αναγκών του. 

Το μόνο που χρειάζεται για να γίνει κάτι τέτοιο είναι να δημιουργείς το δικό σου χρήμα και να διαθέτεις μια αληθινά δημοκρατική κυβέρνηση που ξέρει να υπερασπίζεται πατρίδα και λαό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ