Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

«Η Γερμανία θα έπρεπε να είχε χαρίσει χρήματα στην Ελλάδα»

Επίσημα ο Χανς Βέρνερ Ζιν είναι πλέον συνταξιούχος, αλλά αυτό περνάει απαρατήρητο.

Μπορεί τον περασμένο Ιούνιο να παρέδωσε την προεδρία του Ινστιτούτου IFO του Μονάχου σε άλλα χέρια, αλλά συνεχίζει να βρίσκεται σε κίνηση, να δίνει ομιλίες για το πιο αγαπημένο του θέμα, το ευρώ, και να γράφει βιβλία, όπως το «Ο Μαύρος Ιούνιος: Brexit, προσφυγικό κύμα και ευρωκαταστροφή – Πως θα επιτύχει η νέα ίδρυση της Ευρώπης». Η ιδέα γι αυτό το βιβλίο του ήρθε αυθόρμητα, εκμυστηρεύεται ο Ζιν στον πρόλογο του βιβλίου, επειδή σοκαρίστηκε από την ετυμηγορία των Βρετανών.
Ο Χανς Βέρνερ Ζιν παραμένει προσηλωμένος στην άποψη ότι το ευρώ έχει παταγωδώς αποτύχει. «Από ένα πρόγραμμα ειρήνης, κατέληξε στο να προκαλέσει έριδες ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης», δηλώνει σε συνέντευξη στην εφημερίδα Die Welt. «Οδήγησε τον ευρωπαϊκό νότο σε μια κατάσταση δανειακής φούσκας, που έσκασε στη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης και προκάλεσε αστάθεια στις οικονομίες των χωρών του. Σήμερα, επικρατεί εκεί μαζική ανεργία και απογοήτευση για το ευρώ. Οι δανειστές στον ευρωπαϊκό βορρά έχουν θυμώσει, επειδή έπρεπε να στηρίξουν το νότο με προγράμματα διάσωσης και μεταφορά χρημάτων. Άρα, τόσο στο βορρά, όσο και στο νότο, επικρατεί απογοήτευση για το ευρώ».
Ο Χανς Βέρνερ Ζιν συνεχίζει τη σκέψη του λέγοντας ότι το κοινό νόμισμα προκάλεσε και καυγάδες ανάμεσα στις χώρες-μέλη, αφού με τα προγράμματα διάσωσης μεταφέρθηκαν ιδιωτικές αξιώσεις για χορήγηση δανείων στους ώμους κρατικών δανειστών. «Εάν δεν υπήρχαν τα προγράμματα διάσωσης, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης θα έπρεπε πέρυσι να λογομαχήσουν με τράπεζες (σσ. για να πάρουν δάνεια). Αλλά με το πρόγραμμα του 2010, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε έγιναν οι κύριοι δανειστές της Ελλάδας και τώρα γίνονται και αποδέκτες οργής».
Ο τέως πρόεδρος του Ινστιτούτου IFO του Μονάχου διαφωνεί με τη φιλοσοφία των προγραμμάτων διάσωσης. «Ελλείψει κάτι άλλου η Γερμανία θα έπρεπε να χαρίσει χρήματα στην Ελλάδα», απαντά σε σχετική ερώτηση του γερμανού δημοσιογράφου. «Ούτως ή άλλως τα χρήματα που έρευσαν στην Ελλάδα από το ξέσπασμα της κρίσης δεν πρόκειται να τα ξαναδούμε. Στην έξαρση της κρίσης θα έπρεπε να είχαμε χαρίσει στην Ελλάδα μικρά ποσά και όχι να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που να νομιμοποιεί την έγερση αξιώσεων για δάνεια».
Ο Ζιν διευκρινίζει ότι όσα υποστηρίζει αφορούν τόσο τα δάνεια από το σύστημα εκτέλεσης πληρωμών Target, όσο και από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ESM. «Τέτοιοι αυτοματισμοί προσφέρονται για καταχρήσεις» διευκρινίζει, «και όποιος προσπαθεί να συγκρατήσει αυτούς τους μηχανισμούς, όπως ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, γίνεται αμέσως ο κακός, επειδή δεν διαθέτει αρκετά δάνεια για τη διάσωση των χωρών». Ένας από τους πιο γνωστούς γερμανούς οικονομολόγους προφητεύει ότι σε δέκα χρόνια η ευρωζώνη δεν θα έχει τη σημερινή της μορφή. «Το ευρώ ως νόμισμα δεν θα καταποντιστεί, αλλά ορισμένες χώρες θα βγουν από το κοινό νόμισμα, και είναι σωστό να γίνει έτσι».
Πηγή: Deutsche Welle

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Το Grexit είναι εντολή Σόϊμπλε λέει ο Αλέξης. Και η ευρωφυλακή εντολή Ουάσιγκτον λέμε εμείς




Από το βήμα του 2ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε στην «περιπέτεια» του Grexit στρέφοντας τα πυρά του κατά του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. «Η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι μια προοδευτική λύση..... Αποδείχθηκε πως αυτό ήταν το σχέδιο του Σόιμπλε» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Όμως, με τις αναφορές του αυτές Ο Αλέξης Τσίπρας στήνει στον τοίχο την ίδια του την προσωπική πολιτική επιλογή που ακολούθησε με τις μακρόσυρτες Βαρουφάκειες διαπραγματεύσεις μέχρι την ήττα της κυβέρνησής του κατά κράτος τον Ιούλιο του 2015- μια ήττα που στοίχισε 80 δις στον ελληνικό λαό.

Οι διαπραγματεύσεις αυτές κινήθηκαν υπό την αφελή αντίληψη ότι, «εμείς θα βαράμε το ζουρνά και αυτοί θα χορεύουν πεντοζάλι».

Με άλλα λόγια, το Βερολίνο, έτρεμε την προοπτική αποχώρησης της Ελλάδας από την ευρωζώνη, γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα ακολουθούσε ντόμινο κατάρρευσης της ευρωζώνης!

Ο Αλέξης και ο Γιάνης δεν είχαν καταλάβει ότι, ο πονηρός Σόϊμπλε είχε καλύψει τα νώτα του και αντίθετα με ότι πίστευαν οι ίδιοι, τον συνέφερε η καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις όπως και η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ.

Εκτός του ότι οι Αλέξης και Γιάνης έκαναν ένα εξωφρενικά ολέθριο διαπραγματευτικό λάθος στον όλο χειρισμό του επίμαχου θέματος, στην πραγματικότητα ο βασικός λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την πρόσδεσή του στην ευρωφυλακή είναι ακραία δυσάρεστος όσο και απλός.

Γιατί αυτό ήθελε, θέλει και επιβάλει η Ουάσιγκτον, η οποία βρίσκεται σε ιδιότυπο πόλεμο με το Βερολίνο σε διάφορα μέτωπα, ένα από τα οποία είναι ο πόλεμος ανάμεσα στο δολάριο και στο ευρώ.

Όπως έχουμε αναλύσει εκτενέστερα σε άλλα σημειώματα, το Βερολίνο επιδιώκει την έξοδό μας από την ευρωζώνη γιατί έτσι θα ισχυροποιηθεί το ευρώ και θα υποκαταστήσει μέρος της κυριαρχίας του δολαρίου στις διεθνείς αγορές.

Η Ουάσιγκτον αντιτίθεται σε μια τέτοια προοπτική και επιβάλει την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη που αποτελεί και τον περισσότερο αδύνατο κρίκο της ευρωαλυσίδας. Γιατί όταν μια αλυσίδα έχει έναν αδύνατο κρίκο, τότε αδυνατίζει και στο σύνολό της.

Για όσους αμφιβάλλουν για το γεγονός ότι, η Ουάσιγκτον είναι εκείνη που κρατά στην ευρωφυλακή, τους παραπέμπουμε, εκτός των άλλων και στις τελευταίες αποκαλύψεις των Wikileaks για το ίδιο θέμα. ʽΌπως και σε ένα λογικό ερώτημα. Γιατί κόπτονται τόσο πολύ και τόσο ολοφάνερα οι ΗΠΑ για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, εκτός από τους λόγους που αναφέραμε πιο πάνω;

Δυστυχώς η Ελλάδα
πληρώνει τον εμφύλιο ψυχρό πόλεμο ΗΠΑ και Γερμανίας και την αδυναμία των κυβερνώντων να ελιχθούν έξυπνα ανάμεσα στο ποδοβολητών των βουβαλιών. Αλλά και λόγω της εξάρτησης του ΣΥΡΙΖΑ από τα συμφέροντα και τις επιλογές της Ουάσιγκτον και τη βαρβαρότητα του Βερολίνου.

Μια επιπλέον δυσάρεστη διαπίστωση είναι το γεγονός ότι, τις ευλογίες των υπερατλαντικών αφεντικών επιδιώκει με παρόμοιο πάθος και ο εν αναμονή Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθήνας και Ουάσιγκτον με ανάλογη πυκνότητα των επισκέψεων που είχε ο Αλέξης όταν ήταν εκείνος εν αναμονή Πρωθυπουργός. Έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα, η Ελλάδα κάθε άλλο παρά ανήκει και διαφεντεύεται από τους Έλληνες.

ΠΗΓΗ:
http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/grexit-einai-entoli-soimple-leei-o-alexis-kai-i-eyrofylaki-entoli-oyasigkton-leme

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Τσίπρας: Λουδοβίκια γελοιογραφία…

Το μακάβριο γέλιο της
αναισθησίας. Ο ηδονισμός
του δήμιου…

Το Συνέδριο των «αριστερών» ανδρεικέλων αποτέλεσε την επίσημη και αλαζονικά τελετουργική κηδεία της Πολιτικής και της Οργάνωσης!!!

Οι πολιτικές ιδέες και οι οργανωτικές λειτουργίες υπέστησαν την ολοκληρωτική και χυδαία γελοιοποίησή τους: Γελοιοποίηση χωρίς ιστορικό προηγούμενο…

Η ανυπαρξία πολιτικών ιδεών, η ακινησία κάθε πολιτικής ενέργειας, το δραματικό πολιτικό ΚΕΝΟ, γέμισαν και με τις ανάλογες «οργανωτικές λειτουργίες»: Την ανυπαρξία, δηλαδή, κάθε δημοκρατικής λειτουργίας και την υποκατάστασή τους με τον ακραίο Βοναπαρτισμό του Λουδοβίκου 14ου…


Ο Τσίπρας, ως νέος Βασιλιάς Ήλιος, υποκατέστησε τα ΠΑΝΤΑ: Τις Ιδέες, τις οργανωτικές λειτουργίες, το Συνέδριο, το κόμμα…


Ήταν μια πρόβα για να μας πει αύριο, αυτή η τσιπρική λουδοβίκια καρικατούρα, ότι «εγώ είμαι το κράτος», «εγώ είμαι η κοινωνία», «εγώ είμαι ο νέος Μεσσίας»…
Ο ναρκισσιστικός οίστρος αυτού του θλιβερού πολιτικού ΤΙΠΟΤΑ, αυτής της λουδοβίκιας γελοιογραφίας, ξεπερνάει σε δικτατορική αυθάδεια ακόμα και τους χουντικούς ή καθεστώτα τύπου Τσαουσέσκου…

Τα ποσοστά αποδοχής του βοναπαρτίσκου δεν τα συναντάμε ούτε στα δημοψηφίσματα της χούντας…

Κάθε παλιός
δικτατορίσκος ωχριά μπροστά στην αυθάδη έπαρση της τσιπρικής σταλινικής καρικατούρας…

Ακόμα και απόφαση του στημένου Συνεδρίου του ανέτρεψε ο «Βασιλιάς Ήλιος» των τοκογλύφων και του 4ου Ράιχ.


Διαβάστε το ανεπανάληπτο ιστορικό συμβάν:
http://www.press-gr.com/2016/10/blog-post_1029.html
Και εδώ:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/414840,Katalavate.html


Αυτή η περιφρονητική ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ
κάθε έννοιας δημοκρατικής και κομματικής λειτουργίας, αλλά και η περιφρονητική ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ των «μελών» του Συνεδρίου, αποδεικνύει με τον πλέον κατηγορηματικό και τελεσίδικο τρόπο, ότι οι σύνεδροι δεν έχουν καμία σχέση με Αριστερά, αλλά είναι «μέλη» κρατικοδίαιτης παρασιτίας, οικότροφοι της κυβερνητικής εξουσίας που τρέμουν να μην χάσουν τα παρασιτικά τους προνόμια…
Όλα αυτά τα εφιαλτικά, αν θέλουμε να ακριβολογούμε, συνθέτουν το νεοταξικό ΦΑΣΙΣΜΟ, το φασισμό του 4ου Ράιχ, ο οποίος επελαύνει με «αριστερό» προσωπείο…

Σχετικά κείμενα για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10349
 

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

ΚΑΝΤΕ ΠΛΑΚΑ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ...

Του ΣΤΑΘΗ*  
Κάντε πλάκα γιατί χανόμαστε. Αλλά οχυρωθείτε και γύρω από κάνα ταμπούρι, γιατί μας πήραν παραμάζωμα. Ο Ερντογάν ζητά πίσω τη Θεσσαλονίκη, σχεδόν όλα τα νησιά του Αιγαίου και δημοψήφισμα για την τύχη της Θράκης. Το ΔΝΤ ζητά να πάει ο κατώτατος μισθός στο επίπεδο της Λιβύης (όταν ήταν οθωμανική κτήση), καθώς επίσης και να μας αδειάζουν τη γωνιά οι συνταξιούχοι διά της πείνας. Ο Τσίπρας ζητάει απ’ τον Ομπάμα (που απέρχεται) να μας σώσει από τον Σόιμπλε (που επέρχεται) - εις ό,τι αφορά το χρέος. Πλάκα έχουμε.  
Προσωπικώς (αν μου επιτρέπετε) δεν ανησυχώ για την πλάκα που κάνει ο Ερντογάν στην ανθρωπότητα ζητώντας πίσω τη Βάρνα, την Κριμαία, τη Μοσούλη, την Ακαμπα, την Τρανσυλβανία, το Κιρκούκ, το Γιβραλτάρ, ίσως και τη Βιέννη, αλλά ανησυχώ ιδιαιτέρως όταν αυτός ο αλλόφρων μιλά για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Το ίδιο  
ανησυχώ και με το ΔΝΤ. Καθότι δεν ξέρω τι ψήφισε η κυρία Δρακουλέσκου στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ! Τσακαλώτο ή Πολάκη; Για τους  
ηρωικούς συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, γνωρίζω. Ψήφισαν Πολάκη για να επιβραβεύσουν τον λεβέντη που απαλλάσσει το ΕΣΥ από το κόστος των καρκινοπαθών. Βέβαια κάποια στιγμή με ανησύχησε ο Τσίπρας, όταν αμφισβήτησε το IQ των συνέδρων! «καταλάβατε τι ψηφίσατε;». Ευτυχώς  
οι σύνεδροι απέδειξαν αμέσως ότι δεν είναι ηλίθιοι (να ψηφίζουν κόντρα στη θέληση του αρχηγού) και άλλαξαν αυθωρί και παραχρήμα την ψήφο τους, ψηφίζοντας σύμφωνα με το θέλημά του - βοήθειά μας, που έλεγαν και τα θρησκευτικά...  

Συγκινήθηκα επίσης (αν μου επιτρέπετε) με την κυρία Ολγα Χαρίτου, η οποία δεν έθεσε κομματική υποψηφιότητα, αλλά θα ξεπουλάει ανιδιοτελώς από την κορυφή του Υπερταμείου ό,τι βλέπει από κάτω να μένει ακίνητο! Αν πωλούσε ό,τι κινείται, θα με έβαζε σε υποψίες. Οπως η προσπάθεια Παππά με τροπολογία μέσα στις νύχτες να ρίξει μαύρο στα κανάλια που δεν πήραν άδεια! Διότι  
με τα άλλα, αυτά που πήραν άδεια, ο κ. Παππάς άρχισε να συντρώγει. Δεν θα έλεγα σε θυέστεια δείπνα, αλλά σε βρωμικάκια οπωσδήποτε. Προ ολίγων νυκτών ο κ. Παππάς και ο κ. Κρέτσος συνέφαγαν με τον κ. Αλαφούζο χωρίς να τους φάνε (Παππά και Κρέτσο) οι υπόλοιποι συμποσιαστές, Μαλέλης, Πορτοσάλτε, Μπογδάνος και Μπάμπης ο Σκάης. Σύμφωνα  
με αποκλειστικές πληροφορίες της στήλης, οι ευδαίμονες συνδαιτυμόνες έφαγαν γεμιστά α λα Θεανώ και κωλοτουμπάκια ογκρατέν. Ηπιαν της λήθης το κρασί (ανάπαιστος) και ολοκλήρωσαν με τάρτα μούρα - γειασουβρεπαλιοχαμούρα (ίαμβος).  
Ανατρίχιασα στη συνέχεια από ιερή σοσιαλιστική μυρμιρίαση με τα ενδύματα και τους χιτώνας της κυρίας Τζάκρη! Ισαμε 60 κομμένα ΕΚΑΣ ήταν ντυμένη η σεπτή Πασιονάρια! Φοβερή  
έμπνευση για το μαντιλάκι Κατρούγκαλου η τσάντα-ασορτί-γοβάκι-Τζάκρη. Κι αποφάσισε ο γίγας της μαρξιστικής σκέψης να κόψει πάλι από λίγο το ΕΚΑΣ, για να μην το χάσουν... κι άλλοι! Λίγο,  
όσο πατάει η γάτα, ίσα το κεφαλάκι.  
Είναι γνωστό ότι τα Μνημόνια τρώνε τα κόμματα που τα εφαρμόζουν. Δεν τρώνε όμως και όλους τους πολιτικούς αυτών των κομμάτων. Αντιθέτως. Μάλιστα, πολλοί απ’ τους εν λόγω πολιτικούς  
αλλάζουν κόμματα , όπως τα φίδια αλλάζουν πουκάμισα.  
Ομως, για να σοβαρευτούμε. Τρεις είναι οι εξέχουσες των προβλημάτων μας σήμερα: Το χρέος, το ΔΝΤ και ο Ερντογάν. Για το χρέος ο Τσίπρας επαναλαμβάνει το ίδιο παραμύθι, με τον Σόιμπλε να του απαντά μονίμως τα ίδια: πρώτα τα προαπαιτούμενα, μετά η συζήτηση (και τι συζήτηση θα είναι αυτή;) για το χρέος. Τίποτα, ο Τσίπρας τον χαβά του (προς τους Ελληνες), τα παρακάλια του (προς το Βερολίνο).  
Το μόνον που δεν είναι ο Τσίπρας είναι να είναι χαζός. Το μόνον που δεν είναι αυτή η στρατηγική είναι να είναι χαζή. Τα αποτελέσματα αυτής της στρατηγικής είναι γνωστά! Κι όμως ο Τσίπρας επιμένει σ’ αυτήν, όχι από καιροσκοπισμό, όχι από αμηχανία, αλλά διότι ξέρει τι κάνει. Βλέπει το  
αποτέλεσμα, χαζός δεν είναι, άρα ξέρει.  
Για το ΔΝΤ! η κυβέρνηση ζητά να μείνει. Το ΔΝΤ για να μείνει ζητά την κεφαλή της Ελλάδας επί πίνακι. Το ΔΝΤ ζητά επίσης τη διευθέτηση του χρέους που όμως αρνείται το Βερολίνο. Με έναν λόγο: αν το ΔΝΤ φύγει (και δείχνει να θέλει κάτι τέτοιο, ανεβάζοντας συνεχώς τον πήχυ), θα φύγει κερδισμένο (σε λεφτά, και αναζωογονημένο πολιτικώς). Αν μείνει, θα κερδίσει ακόμα περισσότερα.  
Οσο για τον Ερντογάν, αποδεικνύει ο ίδιος και αποδεικνύεται τοις πράγμασι πόσο δίκιο είχε ο Τσίπρας όταν αναρωτιόταν «αν έχει σύνορα η θάλασσα»...  
*Πηγή: enikos.gr

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Ο ΝΤΡΑΓΚΙ ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ DEUTSCHE BANK ΣΕ ΑΠΑΤΗ ΟΛΚΗΣ!

ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ Ο «ΠΟΝΤΙΟΣ ΠΙΛΑΤΟΣ» ΝΤΡΑΓΚΙ
Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΒΕΡΓΟΥ*
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Deutsche Bank είναι η τράπεζα «της καρδιάς μας», έχοντας με περισσή φροντίδα πρωταγωνιστήσει σε κάθε λογής απάτες και χειραγώγηση τιμών, ώστε να «κλέβει» τους πελάτες στους οποίους πουλά παράγωγα προϊόντα επί δεικτών που χειραγωγεί. Όμως η νέα είδηση που αποκαλύφθηκε χτες ξεπερνάει κάθε φαντασία, επειδή εμπλέκει τον κύριο Ντράγκι!
Σύμφωνα λοιπόν με πληροφορία που δημοσιεύτηκε στις έγκυρες New York Post, Financial Times και αλλού, και η οποία δεν διαψεύστηκε, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα του κυρίου Ντράγκι διενήργησε ευρύτατη και μεγάλου μεγέθους πλαστογραφία κατά τη διεξαγωγή των «έγκυρων» ευρωπαϊκών stress tests, ώστε να εμφανίσει τη γερμανική «υπερτράπεζα» Deutsche Bank ότι δήθεν διαθέτει κεφάλαια «υπεραρκετά» ως συστημική τράπεζα. Καθώς τα κεφάλαια δεν υπήρχαν, όμως, έπρεπε να βρεθεί κάποιος τρόπος να τα αυξήσουν.
Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με θαύμα. Και το θαύμα έγινε! Όπως πριν από περίπου 2.000 χρόνια, σύμφωνα με τις Γραφές, ο Ιησούς Χριστός πήρε πέντε άρτους και δυο ψάρια και πολλαπλασιάζοντας τα γέμισε καλάθια αρκετά για να χορτάσουν οι 4.000 κάτοικοι ολόκληρης της πόλης που βρίσκονταν στην κοιλάδα Γκινοσάρ, της Γαλιλαίας, έτσι και η Deutsche Bank με τον κύριο Μάριο Ντράγκι, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) δημιούργησαν κέρδη και κεφάλαια από το μηδέν, αυξάνοντας τα κατά 4.000 εκατομμύρια δολάρια! Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Ιησούς όντως τάισε την πόλη, σύμφωνα με μαρτυρίες, ενώ ο κύριος Ντράγκι και η Deutsche Bank, όχι με μαρτυρίες αλλά με αποδείξεις, διενήργησαν απάτη που βρίσκεται στα όρια του κοινού ποινικού δικαίου.
Πώς όμως έγινε το «μαγικό»; Στα αποτελέσματα της Deutsche Bank, στα κεφάλαια, και στα STRESS TESTS, προσμετρήθηκαν 4 δισεκατομμύρια δολάρια από την πώληση του ποσοστού που κατέχει η γερμανική τράπεζα Deutsche Bank στην κινεζική τράπεζα Hua Xia, παρά το γεγονός ότι η συναλλαγή δεν είχε ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2015! Αυτό έγινε από την ΕΚΤ του κυρίου Ντράγκι, και ΟΧΙ από την European Banking Authority (EBA), τον φορέα που διεξάγει τα STRESS TESTS! Το European Banking Authority δεν μπορεί, με βάσει το καταστατικό του, να κάνει ένσταση στην ακρίβεια των στοιχείων, και έτσι εκ των πραγμάτων δέχτηκε τα πλαστογραφημένα στοιχεία που του προώθησε η ΕΚΤ του κυρίου Ντράγκι. Το τέλος του 2015 ήταν το όριο με βάση το οποίο έπρεπε να αναγνωριστούν και να σημειώσουμε ότι η συναλλαγή πώλησης της κινεζικής τράπεζας δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο! Επίσης να σημειώσουμε ότι οι επίσημοι κανόνες λένε ρητά ότι «πωλήσεις εταιρειών η άλλες συναλλαγές που δεν έχουν ολοκληρωθεί πριν τις 31 Δεκεμβρίου 2015, ακόμη και αν έχουν συμφωνηθεί πριν αυτήν την ημερομηνία, δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν στις εκτιμήσεις των προβλέψεων στα stress tests»!
Αν δεν είχε περιληφθεί αυτό το ποσόν, η γερμανική τράπεζα θα ήταν στον «πάτο» των συστημικών τραπεζών, θα είχε τη χαμηλότερη κεφαλαιακή επάρκεια μαζί με τη μισοπεθαμένη ιταλική UniCredit και την επίσης προβληματική γερμανική τράπεζα Commerzbank! Το ότι η γερμανική Deutsche Bank θα επιχειρούσε απάτη και στα αποτελέσματα χρήσης και τα κεφάλαια δεν μας αφήνει εντελώς έκπληκτους, αφού ήδη έχει κατακλέψει βεβαιωμένα με πλαστογραφίες και χειραγωγήσεις του δείκτη Libor και χρυσού εκατομμύρια πελάτες, φυσικά πρόσωπα και εταιρίες, που αγόραζαν παράγωγα που αυτή εξέδιδε σε τέτοια προϊόντα, κερδίζοντας ως κοινός χαρτοκλέφτης!
Εκείνο που μας εξέπληξε είναι ότι η πλαστογραφία είχε τη «σφραγίδα» του «Πόντιου Πιλάτου» Μάριο Ντράγκι, που έσφιξε τη θηλιά στις ελληνικές τράπεζες πέρσι το καλοκαίρι, επιβάλλοντας ασφυξία στην ελληνική οικονομία. Φαίνεται πλέον έμπρακτα ότι η σαπίλα των αθέμιτων πρακτικών της γερμανικής Deutsche bank έχει επεκταθεί και βρίσκεται και μέσα στο κτίριο της «υπεράνω κάθε υποψίας» ΕΚΤ.
Σε οποιαδήποτε χώρα, ο κεντρικός τραπεζίτης και το επιτελείο του, επίσης, θα είχαν απολυθεί παραδειγματικά για μια τέτοια απίστευτη πλαστογραφία. Το ότι δεν έχει γίνει τίποτα δείχνει τι ήθη κουμαντάρουν την Ευρώπη σήμερα και πού ακριβώς βαδίζουμε. Ο κύριος Ντράγκι ίσως αποτελεί το alter ego του αδίστακτου και παρανοϊκού κύριου Σόιμπλε. Αυτές οι πλαστογραφίες όμως δεν είναι απλά μια «απάτη», σαν εκείνη της Volkswagen στους κινητήρες, με βάση την οποία παραπλανούν καταναλωτές με ρυπογόνα αμάξια που παριστάνουν ότι είναι καθαρά για να επιδοτούνται. Είναι απίστευτα επικίνδυνες, διότι αποδεικνύεται τώρα περίτρανα ότι ως τώρα απλά υποψιαζόμασταν ότι τα στατιστικά περί κινδύνων των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι «βεβαιωμένα» προϊόν πλαστογραφίας. Οι απάτες των εταιριών της γερμανικής ελίτ, με την υπογραφή τώρα της ΕΚΤ, εκθέτουν την αξιοπιστία του τραπεζικού συστήματος και τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται, σε απίστευτους κινδύνους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση του κυρίου Ντράγκι και Σόιμπλε πάει για φούντο και δεν ξέρουμε που βρίσκεται το πρόβλημα, ποια τράπεζα θα σκάσει, διότι τα στοιχεία που θα μας βοηθούσαν να το βρούμε είναι πλαστογραφημένα. Ποιος θα μας φυλάξει από τους «φύλακες»;
*Ο κ. Κωνσταντίνος Βέργος είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικών, Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία. Πηγή: Liberal.gr.

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2016

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ


ΝΟΜΠΕΛ ΚΑΙ ΓΚΙΝΕΣ

 
Του ΣΤΑΘΗ*  
Παρακολουθούσα στην οθόνη μου (και) τη νοηματική γλώσσα και καταλάβαινα καλύτερα ό,τι άκουγα. Διότι η νοηματική γλώσσα περιέχει την έκφραση που θα είχαν οι λέξεις αν είχαν πρόσωπο.  
Παρακολουθούσα και καταλάβαινα καλύτερα την τραγική κατάπτωση της χώρας μας. Την οποίαν, όσοι επισημαίνουν, και είναι πλέον πολλοί, περιγράφουν με στερεοτυπικές εκφράσεις,  
που όμως δεν είναι πλέον ικανές να περιγράψουν αυτό που προσπαθούν. Οι «κοκορομαχίες», λόγου χάριν, ή το «επίπεδο δάπεδο» ή το «πέσαμε στη Γ’ Εθνική» δεν μπορούν να αποδώσουν πια  
αυτόν τον χορό του κενού που χορεύθηκε κατά κόρον προχθές στη Βουλή. Ο νέος δικομματισμός, καρικατούρα του προηγούμενου. Οι δύο αρχηγοί, σαν δύο ηθοποιοί χωρίς ρόλο. Ο αριστερός που έγινε δεξιός και ο δεξιός που υπόσχεται ότι δεν θα γίνει δεξιός ποτέ. Το βασίλειο  
των συμψηφισμών. Οπου ο ένας κατηγορούσε τον άλλον ότι είναι χειρότερος απ’ τον ίδιον, διότι ουδείς είναι καλύτερος απ’ τον άλλον. Κι ακόμα χειρότερα: η φιλοδοξία για το καλύτερο να φαντάζει  
πια σαν περιττή πολυτέλεια μέσα σε ένα τοπίο υποτέλειας, αήθειας και χουλιγκανισμού. Σαν κουτσαβάκια, πλην όμως καταχειροκροτούμενα κουτσαβάκια, οι δύο πολιτικοί αρχηγοί έλεγαν όσα ήθελαν να ακούσουν οι οπαδοί. Καμιά στρατηγική (εναντίον της διαπλοκής ή οποιασδήποτε άλλης παθογένειας), αλλά μόνον σκιαμαχίες περί ακατανόμαστων όνων. Ή, αλλέως πώς,  
σκυλοκαβγάς περί όνου σκιάς, μόνον που οι δύο αρχηγοί ήταν οι ίδιοι η σκιά του όνου.  
Ο Τσίπρας στιγμές-στιγμές χρησιμοποιούσε την παλιά του ρητορική, σαν να μην έχει υπογράψει μνημόνιο ή σαν να μην έχει δεχθεί το υπερταμείο κι έτσι οι λέξεις του ακούγονταν να φτερουγούν απελπισμένες, κενές  
κι ενίοτε σαρκαστικές για αυτόν τον ίδιο, τον «άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» κι έγινε ο γελωτοποιός του Σόιμπλε. Ομως οι τραγωδίες δεν σηκώνουν σαλτιμπάγκους - τι να πει ο Τσίπρας για τις κομμένες συντάξεις ή για την εργασιακή ζούγκλα; κι έτσι  
άρχισε κι έλεγε για την ανάκαμψη που έρχεται (και να ετοιμάζεται να βάλει κιμά στα γεμιστά η Θεανώ). Το ήθος όσων έλεγε προχθές στη Βουλή για τη διαπλοκή κι όχι μόνον, η Αριστερά που Γονάτισε, το απέδωσε καλύτερα όλων ο κ. Παπαγγελόπουλος, όταν έλεγε ότι γνωρίζει ονόματα και διευθύνσεις,  
αλλά δεν θα τα πει διότι θέλει να είναι συναινετικός με εκείνους που την άλλη φορά θα σταυρώσει λέγοντας επιτέλους ονόματα και διευθύνσεις!! Είναι να σταυροκοπιέται κανείς με το επίπεδο πολλών από τους υπερεκτιμημένους αυτούς τύπους, ορισμένοι  
απ’ τους οποίους μαίνονταν προχθές στη Βουλή χειροκροτώντας και ποδοκροτώντας σαν τους τελευταίους μπράβους των Πράσινων και των Βένετων.  
Οσο για το τον κ. Μητσοτάκη, τι να πει για τη διαπλοκή; τα «νέα της Αλεξάνδρας που δεν γνώριζε τι θα πει άνδρας»; Ή μήπως απ’ όταν εξελέγη αρχηγός της Ν.Δ., το μεν κόμμα του άρχισε τα ιαματικά λουτρά στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, ο δε ίδιος άρχισε να πίνει νεράκι απ’ την κρήνη νιψονανομήματαμημόναοψιν;  
H συζήτηση προχθές στη Βουλή ήταν μια συζήτηση εν ου παιχτοίς μεταξύ δύο αρχηγών που ο ένας πούλησε το Ελληνικό (Τσίπρας) και ο άλλος θα έκανε ακριβώς το ίδιο (Μητσοτάκης). Μια συζήτηση μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης. Υποτίθεται ότι η συζήτηση αυτή αφορούσε στη διαπλοκή και το μόνον όνομα που δεν ακούσθηκε ήταν του κ. Σημίτη!!  
Μούγγα για τον κ. Σημίτη ο Τσίπρας και χειροκροτούσαν παθιασμένοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (τη μούγγα). Μπράβο! Ενθυμείσθε, σύντροφοι, τι λέγαμε για τον «Αρχιερέα της Διαπλοκής», για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για το άγος του Χρηματιστηρίου, για τις μίζες, για τις ιδιωτικοποιήσεις; Ενθυμείσθε; Τώρα  
μούγγα και χειροκρότημα.  
Πηγή: enikos.gr  
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Για ένα Νόμπελ αδειανό, για μια ματαιοδοξία

Κι εκεί που ο κόσμος είχε λύσει όλα του τα προβλήματα ήρθε η βράβευση του Μπομπ Ντίλαν για να σπείρει το διχασμό ανάμεσα σε βιβλιόφιλους και μουσικόφιλους. Σοκ για τους πρώτους, δέος για τους δεύτερους.
της Χρύσας Κακατσάκη
Οι θεωρητικοί κατέβασαν από τα ράφια όλη τη βιβλιογραφία για να απαντούν στις συνεντεύξεις τους τι εστί λογοτεχνία, χωρίς να βρουν πουθενά ένα αξιόπιστο λογοτεχνικόμετρο. Οι υπερβολές ένθεν και ένθεν δεν έλειψαν. Μερικοί τον χαρακτήρισαν σύγχρονο Όμηρο και άλλοι έναν χίπη που λέει ασυναρτησίες. Από κοντά συγγραφείς και εκδότες που την ημέρα της ανακοίνωσης μούσκεψαν τα μαξιλάρια τους από το κλάμα, αφού έτρεφαν κρυφές ελπίδες πως μπορεί να ήταν αυτοί οι τυχεροί.
Επί του θέματος. Όταν αφήσουμε τον αιφνιδιασμό και την έκπληξη να καταλαγιάσουν και σκεφτούμε ψύχραιμα, θα δικαιώσουμε την επιλογή της Σουηδικής Ακαδημίας, ανεξάρτητα από τα κριτήρια που είχε στο μυαλό της (ποιητικό ταλέντο, απήχηση, πρόκληση). Ο Αμερικανός τροβαδούρος υφαίνει τους στίχους των τραγουδιών του με νότες και συνδυάζει τον νουάρ λυρισμό των μπίτνικς με τα υπαρξιακά άγχη του σημαντικότερου ποιητή της ατίθασης γενιάς, του Ντίλαν Τόμας, από τον οποίο δανείστηκε και το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο. Επαξίως θεωρείται ο πιο αναγνωρισμένος εκπρόσωπος της αμερικανικής κουλτούρας, αφού η ποίησή του έδωσε φωνή στην κοινωνική διαμαρτυρία, στα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα υψώθηκε ενάντια στον ρατσισμό και υπερασπίστηκε τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Στο πρόσωπό του πήραν εκδίκηση ο Λ. Κοέν, ο Λ Φερέ, ο Κ. Βελόζο και ο Νικ Κέιβ,
Αλλού βρίσκονται οι ενστάσεις μας. Από τα στέμματα των καλλιστείων στην Κάτω Ραχούλα μέχρι τα αγαλματίδια του θείου Οσκαρ και τα επίχρυσα μετάλλια του κυρίου Νόμπελ τα βραβεία κάθε λογής είναι διαβλητά. Πρώτα απ’ όλα γιατί είναι εφήμερα και διαρκούν όσο η λάμψη μιας αστραπής και μια αράδα στην Wikipaideia. Υπάρχει επίσης πολύ παρασκήνιο, σκοτεινές ίντριγκες και μια ατέλειωτη παράγκα διαπλεκόμενων συμφερόντων. Τρίτον αρκετοί καταξιωμένοι λογοτέχνες δεν τιμήθηκαν ποτέ με την ανώτατη διάκριση. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους: Μπόρχες, Μπρεχτ, Τσέχωφ, Κορτάσαρ, Έκο, Ίψεν, Τζόυς, Κάφκα, Μούζιλ, Ναμπόκοφ, Όργουελ, Πεσσόα, Πάουντ, Προυστ, Τολστόι, Γουλφ, Πλαθ, Κούντερα, Μαγιακόφσκι, Λόρκα κ.α. Από τους δικούς μας έμειναν στην απέξω ο Νίκος Καζαντζάκης αν και ήταν τρεις φορές υποψήφιος, αλλά υπονομεύθηκε δολίως τόσο από την Εκκλησία όσο και από την Πολιτεία. Τελευταία φορά το 1957, που το κέρδισε ο Α. Καμί, ο οποίος με γενναιοδωρία απέστειλε στη σύζυγό του Ελένη ένα τηλεγράφημα, αφότου πλέον ο Κρητικός στοχαστής είχε αφήσει την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Γερμανίας. «Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες. Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το μεγάλο κενό που άφησε». Ούτε ο Κ. Π. Καβάφης το πήρε ποτέ, παρά την ακτινοβολία και την επιρροή που έχει ασκήσει στην ποίηση διεθνώς. Αμφότεροι είναι οι πιο πολυμεταφρασμένοι Ελληνες λογοτέχνες, αφήνοντας ακόμα και τους νομπελίστες, Ελύτη και Σεφέρη, να τρώνε τη σκόνη τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κινηματογραφικά ισοδύναμα των Οσκαρ.
Κραυγαλέες περιπτώσεις του ψεύτη και άδικου ντουνιά: Το 1941 ο «Πολίτης Κέιν», μετά από παρεμβάσεις του μεγαλοεκδότη Randolph Hearst τον οποίο φωογράφιζε, χάνει από την «Κοιλάδα της κατάρας», το 1977 οι μπουνιές του Ρόκυ με ένα upper cut ρίχνουν κάτω τον ρομαντικό «Ταξιτζή» και το 2002 τα λικνίσματα της χορεύτριας του «Σικάγο» κατατροπώνουν τον μελαγχολικό «Πιανίστα». Are you talking to me members of committee? Kαλό θα είναι όταν συνεδριάζετε να κλείνετε τα κινητά σας να μην πίνετε για να έχετε διαύγεια σκέψης και εσείς οι διοργανωτές να μην καλείτε τους υποψήφιους σαν να τους προορίζετε μόνο για να κρατάνε το μπολ με τα φιστίκια.

Για τα Νόμπελ Ειρήνης καλύτερα ας μη μιλήσουμε. Η γελοιοποίηση του θεσμού έφτασε στο αποκορύφωμά της το 1973 όταν βραβεύτηκε ο Χ. Κίσινγκερ, ο πολιούχος των δικτατοριών και των πραξικοπημάτων. Αλλά και η φετινή απονομή στον Πρόεδρο της Κολομβίας δεν υστερεί σε φαιδρότητα. Η συνθήκη ειρήνης που υπέγραψε με τους αντάρτες απορρίφθηκε από το λαό της χώρας του, ενώ οι Σουηδοί (αλήθεια τι πίνουν και δεν μας δίνουν ) δεν είχαν καν το τακτ να το μοιράσουν, εφόσον μια συμφωνία συνομολογείται πάντα από δύο μέρη. Μήπως τελικά η ιστορία με τον Μπομπ ήταν μια κίνηση αντιπερισπασμού για να μπαλώσουν την γκάφα ολκής που διέπραξαν;
Ένα άλλο θέμα βέβαια που ανακύπτει συχνά είναι ότι οι φορείς που απονέμουν τα έπαθλα αδιαφορούν παντελώς για την προσωπικότητα του βραβευθέντος. Μπούγιο να γίνεται, ή τι γύρευες στη Λάρισα, εσύ ένας Υδραίος; Μόνο θυμηδία πχ μπορούσε να προκαλέσει η παρουσία των Rolling Stones στο Μπάκιγχαμ. Να βλέπεις τους γερόλυκους Mick Jagger και Keith Richards, που μια ζωή έκαναν πράξη το sex drugs and rock roll, να φοράνε σμόκιν και να περπατάνε καμαρωτοί καμαρωτοί στα χρυσοποίκιλτα ανάκτορα σου θυμίζει καρικατούρα του πιο ευφάνταστου σκιτσογράφου. Τόσο παράλογο και παράδοξο σαν να τιμούσε η Καθολική Εκκλησία τον Παζολίνι για την ταινία Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα. A propos. Πώς και δεν είχε κανείς τη φαεινή ιδέα να τους δώσει το prize of chemisty? Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο ο Mr Tambourine, αντικομφορμιστής από κούνια και από άποψη, είναι άφαντος για τους χορηγούς του που θα ήθελαν να του δώσουν στις 10 Δεκεμβρίου την επιταγή τους ενός περίπου εκατομμυρίου ευρώ. Θα στείλει άραγε αντιπρόσωπο όπως έκανε ο Μάρλον Μπράντο ή θα αγνοήσει το συμβάν ως μη γενόμενο;
Πάντως αν ο Δ. Σαββόπουλος έπαιρνε το Κρατικό βραβείο για τη συνολική προσφορά του, όπως είχε προταθεί στην αρμόδια επιτροπή πριν 4 χρόνια, σίγουρα θα πήγαινε φορώντας τη μαύρη του ρεντιγκότα θα έβγαζε και ένα λογύδριο όπως είθισται σε τέτοιες περιστάσεις ώστε να έχει και ένα επιπλέον αντικείμενο συζήτησης ο εμφύλιος που στο μεταξύ θα είχε ξεσπάσει. Οι μισοί θα υπερθέματιζαν παραπέμποντας στο «Είδα την Αννα κάποτε» και στη «Δημοσθένους Λέξη» και οι άλλοι μισοί θα αναθεμάτιζαν αυτόν που τόλμησε να αποκαλέσει «ΚωλοΕλληνες» αυτό τον περήφανο λαό. Σύρραξη θα επακολουθούσε και μεταξύ ποιητών και στιχουργών. Γιατί δηλαδή οι ασήμαντοι ποιητίσκοι που δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους είναι καλύτεροι από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, τον Α. Αλκαίο, τον Μάνο Ελευθερίου ή τη Λίνα Νικολακοπούλου. Η χαρά της διαγραφής στο φβ.
Και βέβαια ούτε που θέλω να φαντασθώ τι θα γινόταν αν έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και βραβευόντουσαν οι κάτοικοι της Λέσβου. Θα ‘πιαναν τα καριοφίλια οι Χρυσαυγίτες (ως πιο παραδοσιακοί), τα καλάσνικοφ οι αλληλέγγυοι και ούτε ψύλλος στον κόρφο μας. Λέτε γι’ αυτό να μην μας έκανε τη χάρη η Σουηδική Ακαδημία ή έμαθε για την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΜΚΟ , ΑVAAZ , το επίλεκτο τσιράκι του Σόρος, που διακινούσε την υποψηφιότητα με συλλογή υπογραφών ποντάροντας στον συναισθηματισμό των Ελλήνων;
Επιμύθιο. Ολοι κάπου ποντάρουν, που φυσικά δεν είναι η αθωότητα των διακρίσεων. Οι διάφοροι υποψήφιοι στον ναρκισσισμό και τη ματαιοδοξία τους, οι επίσημες οργανώσεις στο κύρος τους που συχνά οι ίδιες κουρελιάζουν, οι μεσάζοντες στις πωλήσεις δίσκων ή βιβλίων και το φιλοθεάμον κοινό στο κουτσομπολιό και τον σχολιασμό που αναδεικνύεται ο μεγάλος νικητής στην καταπολέμηση της ανίας του.
πηγή:Το Κουτί της Πανδώρας

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2016

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ…ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΑΓΑΖΙ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΥΡΓΗ*
Μέρος της στρατηγικής διείσδυσης που επέλεξε ο Χίτλερ στα γερμανικά λαϊκά εργατικά στρώματα, ήταν μια εκ του πονηρού ρητορική κοινών χαρακτηριστικών με την μαρξιστική θεωρία, η οποία διαμόρφωνε ψευδεπίγραφα μια εχθρική στάση προς τους κεφαλαιοκράτες της εποχής.
Ενώ, δηλαδή, προωθούσε στις λαϊκές μάζες την εικόνα του συστημικού πολέμιου του κεφαλαίου, την ίδια ώρα έκλεινε το μάτι στην οικονομική γερμανική ολιγαρχία με διαβεβαιώσεις κάτω από το τραπέζι.
Προετοίμαζαν την γερμανική οικονομία για τον πόλεμο, έχοντας κατακτήσει την εμπιστοσύνη ετεροκλήτων οικονομικών και κοινωνικών τάξεων.
Η οικονομική κρίση τη δεκαετία του 1930 είχε σαν αποτέλεσμα πολλά κράτη στη προσπάθεια θωράκισης των οικονομιών τους, να παρέμβουν μηχανιστικά στο καπιταλιστικό σύστημα, με μια σειρά κομβικών κρατικοποιήσεων μεγάλων ιδιωτικών εταιρειών. Το ίδιο συνέβη στη Γερμανία, πριν την άνοδο του Χίτλερ. Το ναζιστικό κόμμα συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα τις κρατικοποιήσεις ως σημαντικό κομμάτι ανάπτυξης της οικονομίας, προς άγρα και προσέλκυση ανυποψίαστων ψηφοφόρων.
Οι χαμηλοί μισθοί, ο φόβος της ανεργίας και η γενικότερη απέχθεια προς τους κεφαλαιοκράτες και τους τραπεζίτες μετά το βίαιο ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, δημιουργούν ευρύτερα ακροατήρια που προσεγγίζουν το ναζιστικό κόμμα.
Ο Χίτλερ κερδίζει τις εκλογές θέτοντας άμεσα την κρυφή του ατζέντα σε εφαρμογή.
Η Γερμανική Γραμματεία Δημοσίων Οικονομικών, το Φλεβάρη του 1933 ανακοινώνει επίσημα «ότι η πολιτική εθνικοποιήσεων που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια σταματά. Οι κρατικής ιδιοκτησίας εταιρείες μετατρέπονται πάλι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις»!
Το ανάποδο, δηλαδή, από ότι συνέβαινε την ίδια περίοδο σε Αμερική, Γαλλία, Αγγλία και αλλού.
Η ναζιστική κυβέρνηση, ίσως πρώτη στον κόσμο, υιοθετεί το μοντέλο των ιδιωτικοποιήσεων με τέτοιο ρυθμό που γεννιέται εξαιτίας τους ένας νέος οικονομικός όρος το: «privatisation», που καθολικά χρησιμοποιείται στην οικονομική βιβλιογραφία της εποχής.
Οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι,η μεγαλύτερη δημόσια εταιρεία στον κόσμο της εποχής, η Κρατική Εταιρεία Χάλυβα καθώς και εταιρείες κατασκευών και ναυπηγείων ιδιωτικοποιούνται με συνοπτικές διαδικασίες.
Βεβαίως προηγήθηκε η ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων γερμανικών τραπεζών που είχαν κρατικοποιηθεί στα χρόνια πριν τους ναζί, όπως οι: Deutsche Bank und Disconto-Gesellschaft, Privatbank, Dresdner Bank.
Η ναζιστική οικονομία αναπτύσσονταν στα χέρια των κεφαλαιοκρατών συσσωρεύοντας τεράστια κέρδη, μέρος των οποίων πήγαιναν στο ναζιστικό κόμμα και τη κυβέρνηση. Παράλληλα την περίοδο του πόλεμου ιδιωτικές εταιρείες όπως η Siemens, η ΒΜW, η Hugo Boss (εταιρεία που κατασκεύαζε τις στρατιωτικές στολές των SS και της ναζιστικής νεολαίας), η εταιρεία χημικών και φάρμακων IG Farbe με τις θυγατρικές της Agfa και Bayer, η Audi, η Daimler-Benz, γνωστή σήμερα ως Μercedes, κ.λπ χρησιμοποίησαν τζάμπα τα εργατικά χέρια εκατομμυρίων αιχμαλώτων και Εβραίων κρατούμενων.
Το τέλος του πόλεμου βρίσκει τις Ευρωπαϊκές οικονομίες κατακερματισμένες, τον «ψυχρό πόλεμο» σε εξέλιξη και το μεταπολεμικό καπιταλισμό σε διαρκή μετάλλαξη.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 σαράντα χρόνια μετά το ναζιστικό πείραμα, η ιδέα των ιδιωτικοποιήσεων επανέρχεται με την ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών τεράστιας δημόσιας στρατηγικής και οικονομικής σημασίας. Κερδοφόρες κρατικές υπηρεσίες εκποιούνται σε ιδιώτες, δημιουργώντας νέες κεφαλαιοκρατικές ελίτ. Η πρωτοπόρα για την εποχή της ναζιστική εκδοχή, επανακάμπτει μέσα στις σύγχρονες δικτατορίες ή αστικές δημοκρατίες. Οι ανάγκες αλλαγής σχέσεων κεφαλαίου και κράτους με το κύμα ιδιωτικοποιήσεων βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην Iνδονησία του Σουχάρτο, στη Χιλή του Πινοσέτ και στη θατσερική Αγγλία, με τα πλουτοπαραγωγικά «φιλέτα» να ιδιωτικοποιούνται και τις εργατικές δυνάμεις να περιθωριοποιούνται από ελλειμματικούς εργασιακούς κανόνες.
Το πείραμα του κεφαλαίου αναδύεται μέσα από ανελεύθερες εργασιακές πολιτικές και εφαρμόζεται σε βάρος ολόκληρων λαϊκών τάξεων και κοινωνιών, στον άξονα του υπερκέρδους για του λίγους.
Νεοφιλελεύθερες, ή μη, πολιτικές ηγεσίες τίθενται στη υπηρεσία της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας, λειτουργώντας ουσιαστικά σε συνεργασία με το ίδιο το κεφάλαιο προς όφελος των κερδών του, αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες φτωχοποίησης των λαών. Η αρχαιολογία του νεοφιλελευθερισμού με τις ρίζες της στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, από τους θεωρητικούς της μονεταριστικής σχολής, δημιουργεί τον σύγχρονο οικονομικό σκοταδισμό, έμπνευση των οικονομολόγων «προφητών» του νεοφιλελευθερισμού Τζόζεφ Σουμπέτερ, Φρίντριχ φον Χάγιεκ και Μίλτον Φρίντμαν.
Το φάντασμα της οικονομίας του ναζισμού βρίσκει εφαρμογή στον αποκαλούμενο νεοφιλελευθερισμό. Πολιτικές και οικονομικές ελίτ συντάσσονται στην ίδια ευθεία, εισάγοντας όχι μόνο νέους οικονομικούς όρους άλλα και πρακτικές συνδιαλλαγής ισχυρών διαπλεκόμενων κατεστημένων. Η οικονομία της αγοράς ή του χρηματοπιστωτικού συστήματος μαζί με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο αναπτύσσονται ταχύτατα στις ανεπτυγμένες χώρες με όλες τις παραμορφώσεις τους – βλέπε και μνημόνια – φτάνοντας μέχρι την ασύδοτη νεοαποικοιοκρατική εκμετάλλευση υποανάπτυκτων χωρών. Ο ύστερος καπιταλισμός περνάει στη φάση του νεοφιλελευθερισμού με όλα τα κεκτημένα του ανά χείρας, διαδίδοντας παγκόσμια την ιδέα του υπερκέρδους! Η ευημερία των λίγων έναντι των πολλών! Αποσαθρωμένες εργασιακές σχέσεις, ελαστικές μορφές εργασίας, μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών κεκτημένων ανασφάλιστη εργασία, επισφαλείς εργασιακές συνθήκες, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης είναι από τα λίγα χαρακτηριστικά της εργασιακής γαλέρας του νεοφιλελευθερισμού. Τα νεοφιλελεύθερα δόγματα μετατρέπονται στο ευαγγέλιο της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Άμεση προτεραιότητα δίνεται στη φορολογική μεταρρύθμιση υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας, στη μείωση των δημοσίων δαπανών, πρωταρχικός παράγοντας αύξησης της ανεργίας, στην απελευθέρωση συναλλαγών και μεταφοράς κεφαλαίων, με στόχο το ξέπλυμα των υπερκερδών δίνοντας έμφαση στις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων κερδοφόρων επιχειρήσεων ή υπηρεσιών.
Ναζισμός, νεοφιλελευθερισμός, παγκοσμιοποίηση με κοινό παρανομαστή τον οικονομικό ιμπεριαλισμό των ιδιωτικοποιήσεων.
*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο του Νόστιμον Ήμαρ στον Δρόμο της Αριστεράς, το Σάββατο 8/10/2016.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*
Παραδόθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στoν αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων που είχε δημιουργήσει εναντίον του το Βερολίνο. Αυτό ουσιαστικά ομολόγησε, μιλώντας εισηγητικά στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. ''Η χρηματοπιστωτική ασφυξία λειτούργησε ως ένας διαρκής εκβιασμός για να μας αναγκάσει να υποταχτούμε στις δεσμεύσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και στις επιταγές της πιο σκληρής και ανελέητης λιτότητας. Βρήκαμε απέναντι μας τότε, όχι μόνο τους θεσμούς και την άτεγκτη στάση της Γερμανίας αλλά και ολόκληρου του παλιού πολιτικού συστήματος στη χώρας μας'', παραδέχτηκε.  
''Δεν μπορούμε να πάμε πιο πέρα'', ομολόγησε ο Τσίπρας στην ομιλία του και συνέχισε: ''Πήραμε, λοιπόν, μια δύσκολη, αλλά αναγκαία απόφαση. Επιλέξαμε να συνεχίσουμε στον ευρωπαϊκό δρόμο...''. Μέχρις εδώ, θα μπορούσαμε να πούμε, διαφωνώντας φυσικά με τον Αλέξη Τσίπρα, ότι όσα είπε ο πρωθυπουργός συνιστούν την παραδοχή εκ μέρους του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων στην ΕΕ και την υποταγή του στη γερμανική πολιτική. Τα πράγματα όμως αλλάζουν ριζικά, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να δικαιολογήσει και σε ιδεολογικό επίπεδο τις υποχωρήσεις του, μεταβαλλόμενος έτσι σε όργανο πολιτικής του Βερολίνου. ''Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι ένα προοδευτικό σχέδιο'', ισχυρίστηκε. ''Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει βάση η κριτική που και εμείς ασκήσαμε στην απόφαση της εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ. Η έξοδος, όμως, ιδιαίτερα μετά από πέντε χρόνια λεηλασίας του ενός τετάρτου του εθνικού μας πλούτου με στόχο την παραμονή στο ευρώ, θα σήμαινε επιπρόσθετη ισόποση λεηλασία και μάλιστα ακαριαία. Και ταυτόχρονα θα σήμαινε και την απώλεια των καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων στις τράπεζες. Με αυτό το ενδεχόμενο βρεθήκαμε αντιμέτωποι'', επεξέτεινε ο Τσίπρας το συλλογισμό του.
Αναμασώντας τα πιο αηδιαστικά επιχειρήματα της γερμανικής πολιτικής, ο Τσίπρας απεφάνθη ότι η επανεισαγωγή της δραχμής θα σήμαινε ''ακαριαία''(!) απώλεια 'ισόποση λεηλασία'' ακόμη ενός τετάρτου (!) του ΑΕΠ και ταυτόχρονα ''απώλεια των καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων'' από τις τράπεζες! Ουαί και αλίμονο δηλαδή, εάν κανείς σκεπτόταν να επανεισαγάγει το εθνικό νόμισμα στην Ελλάδα! Σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί σίγουρα θα ακολουθούσαν! Τι περισσότερο, δηλαδή, ισχυρίζονται οι Γερμανοί οικονομικοί κατακτητές της πατρίδας μας; Είπε κι άλλα ο Τσίπρας προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη γερμανόδουλη στάση που υιοθέτησε: ''Παρά το γεγονός ότι αποτελούσε επίμονη επιλογή (σ.σ η έξοδος από το ευρώ) μιας μειοψηφίας μέσα στο κόμμα μας που λειτουργούσε ως κόμμα μέσα στο κόμμα, δεν ήταν αριστερό σχέδιο. Ούτε ριζοσπαστικό. Ήταν το σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας'', ισχυρίστηκε.  
Σχέδιο του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν είναι δηλαδή η οικοδόμηση του Τέταρτου Ράιχ της Γερμανίας μέσω του ευρώ, αλλά ...η αποδόμηση του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ μέσω της αποβολής απείθαρχων χωρών, όπως η Ελλάδα, ώστε να χρησιμεύσουν ως παράδειγμα για εκείνα τα ευρωπαϊκά κράτη που θα τολμούσαν να σκεφθούν να μιμηθούν το παράδειγμα τους! Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, πράγμα που αποτελεί ισχυρότατο πλήγμα κατά της Γερμανίας! Έχει και άλλες τέτοιες ιδεολογικές ανοησίες να μας πει ο Αλέξης Τσίπρας; Επιμένει όμως: ''Και μην έχετε καμία αμφιβολία. Τις συνέπειες μιας εθνικής αναδίπλωσης και της πιθανής εξόδου από το κοινό νόμισμα δεν θα τις χρεωνόταν ούτε η Ευρώπη ούτε οι θεσμοί ούτε το πολιτικό σύστημα της χώρας. Θα τις χρεωνόταν η ίδια η Αριστερά - και όχι μόνο η ελληνική. Και αυτό θα αποτελούσε ιστορικού χαρακτήρα στρατηγική ήττα!''. Ο κόσμος στενάζει και βογκάει λόγω του ευρώ και ο Τσίπρας χαρακτηρίζει ''ιστορικού χαρακτήρα στρατηγική ήττα'' την απαλλαγή από το κοινό νόμισμα, που ποθούν πρωτίστως τα λαϊκά στρώματα! Τι να πει κανείς; ''Δεν καταφέραμε να τερματίσουμε τη λιτότητα. Δεν καταφέραμε να σπάσουμε τη συμπεφωνημένη γραμμή της Ευρώπης'', ομολογεί ο Αλέξης Τσίπρας, παραδεχόμενος την αποτυχία του. Αυτό όμως δεν δείχνει να τον πειράζει καθόλου, βρίσκει ακριβώς στο σημείο αυτό την ευκαιρία να προχωρήσει σε μια θρασύτατη πρόκληση προς όλους τους αριστερούς πολίτες.  
''Η Ευρώπη'', λέει ο πρωθυπουργός, ''τώρα πιστεύω πως συνειδητοποιεί στο σύνολό της ότι ο κίνδυνος για τη συνοχή της δεν είναι η Αριστερά που επιδιώκει την αλλαγή της πορείας της αλλά η ακραία Δεξιά που επιδιώκει τη διάλυση της''. Εμφανίζει την Αριστερά σαν... ''ευρωλιγούρη'' και την ακροδεξιά σαν τον προμαχώνα της διάλυσης της ΕΕ! Τέτοιες ανοησίες λέει κανείς όταν είναι ευρωλάγνος και δουλικό της ΕΕ...  
*Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 16 Οκτώβρη 2016

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ

Του ΣΤΑΘΗ*  
Πόσο κοντά στη Μοσούλη είμαστε; Πάντως, όχι τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Μπορεί ο κίνδυνος για τη χώρα μας να μην είναι άμεσος, διότι η Τουρκία είναι κυρίως απασχολημένη στο «ανατολικό της σύνορο», αλλά ο κίνδυνος αυτός χτίζεται.  
Αν για την Τουρκία τα πράγματα στον άξονα Μοσούλη-Χαλέπιέχουν αίσια έκβαση για τα συμφέροντά της, η χώρα αυτή θα δυναμώσει πολύ. Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα η Ελλάδα, εγκλωβισμένη στα Μνημόνια, θα συνεχίσει να αδυνατίζει.  
Ισως να μη χρειασθεί ποτέ να χύσει η Τουρκία ελληνικό αίμα για να βάλει πόδι στη Θράκη (κι όχι μόνον), όσον αυτό το ελληνικό αίμα το χύνει καιρό τώρα και θα συνεχίσει να το χύνει για καιρό ακόμα η Γερμανία.  
Καγχάζουμε για τις φαντασιώσεις Ερντογάν περί τα «σύνορα της καρδιάς του». Εν πρώτοις, δεν πρόκειται για φαντασιώσεις, αλλά για απεύθυνση του κ. Ερντογάν εκεί όπου υπάρχουν Τούρκοι και τουρκογενείς (ή τουρκόφωνοι ή τουρκόφιλοι). Και υπάρχουν, αλλού λίγοι-αλλού πολλοί, από το Σεράγεβο έως τις δυτικές επαρχίες της Κίνας. Οπως από την εποχή Οζάλ η τουρκική υψηλή στρατηγική έχει ανακοινώσει, το δημογραφικό  
είναι ένα εργαλείο με το οποίο η χώρα αυτή θα μπορέσει να λύσει πολλά προβλήματα - κι όχι μόνον με την Ελλάδα.  
Κατά δεύτερον, ενώ σαρκάζουμε τη σχέση του Ερντογάν με τον χωροχρόνο (της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), ουδεμίαν εντύπωση μας κάνει η σχέση της Δύσης με τον ίδιο χωροχρόνο. Ή μήπως  

η παρουσία των Δυτικών Δυνάμεων στην περιοχή δεν μπορεί να σημειολογηθεί κατ’ αναλογίαν με την παρουσία τους εκεί πριν από το 1914, μετά το 1918, το 1920-22 και καθ’ όλην τη διάρκεια του Μεσοπολέμου;  
Είναι μόνον ο Ερντογάν νεο-οθωμανός παράφρων και δεν είναι οι Δυτικοί νεο- αποικιοκράτεςδολοφόνοι;  
Οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που χάραξαν τα εν πολλοίς αυθαίρετα σύνορα της ευρύτερης Μεσοποταμίας τότε, τα επαναδιαμορφώνουν σήμερα. Αυτό που έκανε τότε ο ιμπεριαλισμός (να σπείρει τους ανέμους των μελλοντικών δεινών) επαναλαμβάνει και σήμερα. Σπέρνει τώρα τις αυριανές θύελλες.  
Οποιοι συσχετισμοί και σχηματισμοί κι αν νικήσουν σήμερα στο Χαλέπι (ή στη Μοσούλη), απλώς θα προετοιμάσουν νέους συσχετισμούς για την επόμενη σύγκρουση. Το πράγμα δεν έχει τέλος, κι όσον εξελίσσεται προσθέτει και νέες αντιθέσεις, δημιουργεί και νέα «προηγούμενα». Ομως  
οι φάσεις αυτής της διαρκούς κρίσης εκδηλώνονται σε όλο και πιο πυκνό χρόνο, δημιουργώντας έτσι δυναμική για ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Οι δυνάμεις που εμπλέκονται στις συρράξεις είναι όλο και πιο πολλές, οι λόγοι για τους οποίους εμπλέκονται γίνονται όλο και πιο ισχυροί, οι συμμαχίες όλο και πιο πολύπλοκες (αλλά και ρευστές), συχνά αλληλοσυγκρουόμενες ως άλλες λυκοσυμμαχίες. Τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα όλο και πιο σύνθετα,  
αλλά όλο και πιο ζωτικά για τους ενδιαφερόμενους (λόγου χάριν, η Τουρκία εμφανίζεται αυτόκλητη στο τερέν της Μοσούλης - η οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι εν τέλει πολύ κοντά μας). Συνεπώς  
εγείρεται το ερώτημα: εμείς τι κάνουμε; ποια είναι η υψηλή στρατηγική του έθνους για να προστατευθούν τα συμφέροντα του λαού και της πατρίδας; Η αγορά και η πώληση τρέλας; Βεβαίως! Διότι καθημερινώς, μονίμως και ανελλιπώς πουλάμε τρέλα ο ένας στον άλλον. Μεταξύ μας. Για εσωτερική κατανάλωση. Διότι  
τα ανδρείκελα τρέλα στους χειριστές τους δεν μπορούν να πουλήσοουν. Τι να λέει τώρα ο Τσίπρας ή ο Κούλης στον Σόιμπλε ή στον Ομπάμα;! Τη λένε όμως με άνεση στους Ελληνες.  
Αλλά, αν το να πουλάει η εξουσία (του δικομματισμού ή του νεοδικομματισμού) τρέλα είναι άκρως ανησυχητικό, είναι ακόμα πιο τρομακτικό η τρέλα αυτή να καταναλώνεται εύκολα από το -συχνά- μεγαλύτερο μέρος του λαού.  
Η παραγωγή του παραλογισμού απ’ τους πολιτικούς κατά το μέγα μέρος τους και η παραδοχή αυτού του παραλογισμού από τον λαό κατά ικανό μέρος του, συνιστούν μείγμα κακών και μάγμα συμφορών.  
Η χώρα μας καίγεται στο εσωτερικό της από τα μνημόνια και απειλείται από κοσμοϊστορικές αλλαγές γύρω της, διότι φέρεται σαν να μην τις αντιλαμβάνεται. Η πολιτική ηγεσία που δημοκρατικώς έχουμε εκλέξει απευθύνεται στους Ελληνες σαν να είναι όλη ένας Λεβέντης.  
Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να διεξαχθεί μέσα στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί. Το... παρακράτος κυνηγάει τον κ. Παππά να τον... σφάξει στο γόνατο, συνεπώς δεν έχουμε χρόνο για να συζητήσουμε περί plan Β,  
περί σεισάχθειας,  
περί εθνικής ανασυγκρότησης.  
Για την ακρίβεια, αυτές και άλλες τέτοιες συζητήσεις απαγορεύονται. Εχουν τεθεί εκτός νόμου. Δαιμονοποιούνται.  
Διότι, αν προβληματισθείς για το νόμισμα, είσαι δραχμιστής! αν προβληματισθείς για την άμυνα, είσαι εθνικιστής! αν ανοίξεις το στόμα σου, είσαι λαϊκιστής (για τον κ. Μητσοτάκη) και βόθρος τρία μέτρα κάτω απ’ τη γης (για τον κ. Πολάκη). Οταν μιλάμε, ο ένας προσπαθεί να τη φέρει στον άλλον. Ομως έτσι δεν γίνεται δουλειά, γίνεται οπαδοποίηση των πολιτών και ανατροφοδότηση της παρακμής στην οποίαν μας έχει οδηγήσει η υποτέλεια.  
Η χώρα πορεύεται σαν να διαθέτει μνήμη μιας ημέρας. Για παράδειγμα: έρχεται ο κ. Ομπάμα! Γιατί έρχεται; Ενας Αμερικανός Πρόεδρος που απέρχεται, συνήθως δεν κάνει τίποτε, ώσπου να αναλάβει ο επόμενος. Ομως ο κ. Ομπάμα έρχεται. Γιατί; Για την κυβέρνηση είναι αρκετοί οι προπαγανδιστικοί πανηγυρισμοί - έρχεται για το χρέος! Ενώ για την αντιπολίτευση είναι μια ακόμα αμήχανη στιγμή.  
Εν τέλει: αν ο κ. Ομπάμα έρχεται φέρνοντας διατάγματα, έδικτα και διαταγές για την Κύπρο, το Προσφυγικό, το Αιγαίο, το χρέος, τη Μοσούλη, τη Θράκη, τις ΑΟΖ και το Χαλέπι, είναι δουλειά του κ. Ομπάμα.  
Για μας, τους γιες-μεν-γκόου μπακ-μανδάμ-Μέρκελ, είναι μια ακόμα τελετή (σαν να μας επισκέπτεται η κυρία ΑντζελίναΤζολί) κι ένας ακόμη διαγκωνισμός για το ποιος θα εκτελέσει καλύτερα τις νέες εντολές, ποια μαριονέτα έχει λιγότερο νιονιό, σθένος και ήθος, άρα είναι πιο χρήσιμη για τα αφεντικά απ’ την άλλη. Μαριονέτες. Διότι  
«δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς». Θεοί της Ασίας, βοηθάτε μας, είναι ώρα τώρα να τα βάζουμε με τις λεγεώνες που αλωνίζουν στη Μοσούλη και θερίζουν στο Χαλέπι;  
Ομως δεν πάει άλλο έτσι. Δεν μπορεί η χώρα απλώς να καταναλώνει την τρέλα που την τρώει. Το ιστορικό στοίχημα που κυρίως έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν έβγαλε την Ελλάδα από τη ρητορική που της τρώει το μυαλό, ότι μετέρχεται κι αυτός τους τρόπους και το ήθος του δικομματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δαιμονοποιεί τώρα όσα προβληματίζουν τον λαό (και ως έναν βαθμό προβλημάτιζαν και τον ίδιο) εδώ και πολλά χρόνια. Δαιμονοποιεί τα προβλήματα που έλεγε στον λαό ότι θα λύσει κι εκείνος τον εμπιστεύθηκε.  
Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει.  
Μετά το σοκ (της μετάλλαξης ΣΥΡΙΖΑ), το δέος (της δεξιάς παλινόρθωσης). Δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο, όμως αυτό συντελείται και αυτό πρέπει να αντιπαλέψουμε. Ξανά απ’ την αρχή. Διότι όποιος  
έπεσε, μπορεί να σηκωθεί ξανά.  
Οποιος γονατίζει, όμως, δεν ξανασηκώνεται ποτέ...  
*Πηγή:enikos.gr

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2016

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΚΟ ΣΤΗ ΜΕΝΕΓΑΚΗ


Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*  
Κάθισα εννιά ώρες μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω τη συζήτηση στη Βουλή. Και αυτό που διαπίστωσα είναι πως είμαι βαριά άρρωστος. Μπορεί ένας άνθρωπος που είναι καλά στα μυαλά του να ξοδεύει μια ολόκληρη μέρα μόνο και μόνο για να απολαύσει τον μαζοχισμό του;  
Γιατί περί αυτού πρόκειται. Καμιά σκέψη, κανένα επιχείρημα, καμιά σύγκρουση ή αντιπαράθεση ιδεών. Τα λεγόμενα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου διαφοροποιούνται μόνο στις βρισιές και στις εξυπνάδες.  
Το δρομολόγιό τους είναι ίδιο και καθορισμένο από την Ε.Ε. Εξαίρεση αποτελεί το ΚΚΕ που κάνει τη σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας, αλλά αδυνατεί να χαράξει πολιτική, με συνέπεια να συμπαρίσταται στο σύστημα σαν αριστερός ψάλτης.  
Και φυσικά η Χ.Α. που είναι το τρίτο κόμμα στη Βουλή και ξέρει πολύ καλά να επωφελείται από τη σήψη του συστήματος. Γιατί, παρά το γεγονός ότι είναι μια εγκληματική οργάνωση, δεν παύει να είναι και μια σημαντική πολιτική δύναμη (πάνω από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ). Σε αυτό όλοι μας έχουμε την τάση να εθελοτυφλούμε και θα το βρούμε μπροστά μας. Και όταν το καταλάβουμε, ίσως να είναι αργά.  
Κατά τα άλλα, έχουμε το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μια πρώτη γεύση πήραμε από την εκστρατεία προσωπολατρίας του Τσίπρα. Ολη η Αθήνα γέμισε με τις φωτογραφίες του (του Ρόιτερ άραγε;). Και αυτό θα είναι και το νόημα του συνεδρίου. 2.800 πιστοί θα πάνε για προσκύνημα στο γήπεδο Τάε Κβον Ντο όπου θα μπει η ταφόπλακα σε αυτό που λέγαμε Αριστερά.  
Θα ευλογήσει ο μακαριότατος Φώτης Κουβέλης, ο παραγνωρισμένος θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ, που συντόμως θα αποκατασταθεί με τιμές και θα αποκτήσει δικαιωματικά και μια σοβαρή κυβερνητική θέση.  
Οι αγώνες τώρα δικαιώνονται. Αλλά δυστυχώς ξεχάστηκε ο μέγας στοχαστής Λεωνίδας Κύρκος, που ήδη από την εποχή της χούντας ήθελε μια Αριστερά που να είναι Δεξιά και εγγυητής του συστήματος. Ο ίδιος μπορεί να απέτυχε σε αυτό, αλλά τον δικαίωσε πλήρως ο Τσίπρας.  
Και για τους νεότερους, να θυμίσουμε πως η χούντα του Παπαδόπουλου είχε καταλάβει το αδιέξοδό της και ήθελε πάση θυσία να νομιμοποιηθεί. Εκανε μια «φιλελευθεροποίηση» με τον πεπειραμένο ακροδεξιό πολιτικό Μαρκεζίνη, που είχε εξαγγείλει εκλογές-απάτη.  
Το ΚΚΕ και το ΠΑΚ του Ανδρέα Παπανδρέου τις είχαν καταγγείλει. Ο Λεωνίδας Κύρκος και άλλα στελέχη του ΚΚΕ εσ. είδαν μια ευκαιρία να νομιμοποιηθούν σε ένα απόλυτα χουντικό περιβάλλον.  
Η ιστορία είναι παλιά, αλλά αυτές οι απόψεις κυριάρχησαν στον μετέπειτα ΣΥΝ για να μεταλαμπαδευτούν στον ΣΥΡΙΖΑ και από εκεί να μεταφερθούν στην κυβερνώσα δεξιά σοσιαλδημοκρατία. Η αριστερή πτέρυγα του κόμματος κατάλαβε την πραγματικότητα πολύ αργά και όταν το κακό είχε γίνει.  
Η εκλογή Τσίπρα ως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το ορόσημο για την εξαφάνιση της Αριστεράς και την οριστική και αμετάκλητη προσχώρησή της στους πυλώνες του συστήματος. Γι’ αυτό έγινε ασμένως αποδεκτή από το σύστημα ως κυβέρνηση.  
Και αυτό σημαίνει πως η Αριστερά πρέπει να ξαναρχίσει από την αρχή, αν βέβαια έχει ακόμη κάποιο νόημα ο όρος που χρησιμοποιώ. Ο όρος Αριστερά έχει χάσει πια κάθε μαγεία και γοητεία. Για να τα βρει κάποιος αυτά, πρέπει να ανατρέξει στην Ιστορία. Οχι στη σημερινή πραγματικότητα που τη σηματοδοτεί ο, κατά τα άλλα συμπαθής, Νίκος Καρανίκας.  
Ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, δηλαδή το άμεσο περιβάλλον του που βρίσκεται πάνω από υπουργούς και υπερυπουργούς, αυτοί είναι υπάλληλοι των Βρυξελλών, έχει τεράστια δύναμη.  
Λογικό είναι κάθε αξιωματούχος στην οποιαδήποτε βαθμίδα να στηρίζεται σε ένα φιλικό περιβάλλον (άσχετα από το τι θα προκύψει μετά). Η αντιπολίτευση έπεσε να τον φάει ζωντανό. Ποιο ήταν το λάθος του; Ηταν ειλικρινής με τον εαυτό του. Η κουλτούρα του ήταν η κ. Μενεγάκη και αυτήν υποστήριξε ευθαρσώς.  
Το ηχητικό ντοκουμέντο που μεταδόθηκε δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως η συνέντευξη ήταν αυθεντική. Πού είναι το κακό; Κατά την άποψή μου πουθενά. Και εδώ μόνο διαπιστώσεις μπορούμε να κάνουμε. Συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Η κουλτούρα της κ. Μενεγάκη, διά του συμβούλου του κ. Τσίπρα, βρίσκεται στο περιβάλλον του πρωθυπουργού. Και ίσως έτσι να εξηγείται και το μεγάλο επικοινωνιακό ταλέντο του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ.  
Ολα τα ιστορικά φαινόμενα έχουν αρχή, μέση και τέλος. Και από αυτόν τον νόμο δεν μπορεί να ξεφύγει και η ιστορική Αριστερά. Επέζησε για δεκαετίες, άντεξε απηνείς διωγμούς, πλήρωσε τις ιδέες της με βαρύ τίμημα αίματος και πάντοτε είχε αναφορά στις λαϊκές μάζες και τους εξωπεταγμένους του συστήματος. Και συχνά είχε ηγηθεί ή εμψυχώσει κινήματα αντίστασης.  
Οχι πάντοτε με τον καλύτερο τρόπο ούτε βέβαια όλες τις φορές με επιτυχία. Εντούτοις ήταν απέναντι στην εξουσία (θεωρητικά τουλάχιστον). Τώρα φοράει τον μανδύα της κρατικής εξουσίας και βρίσκεται απέναντι σε αυτά που ιστορικά πρέσβευε. Και αυτά θα επιβεβαιωθούν από το συνέδριο. Η δεξιά σοσιαλδημοκρατία έχει πια το κόμμα της.
*Πηγή: efsyn.gr
Σάββατο 15 Οκτώβρη 2016

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ...


ΓΙΑΤΙ Ο ΣΑΛΟΣ ΣΤΑ ΜΙΝΤΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΨΙΑ ΤΥΠΩΣΗΣ ΔΡΑΧΜΩΝ ΑΠΟ ΡΩΣΙΑ;

ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΤΑ ΠΕΡΙ ΕΚΤΥΠΩΣΗΣ ΔΡΑΧΜΩΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ  
Όπως αναφέρει η ΕΡΤ, ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ντμίτρι Πεσκώφ, διέψευσε στο πρακτορείο Σπούτνικ, ότι η Ελλάδα απευθύνθηκε στην Ρωσία με αίτημα την παροχή βοήθειας, για να εκτυπώσει το δικό της νόμισμα.  
Ο Πεσκώφ τόνισε ότι ο πρόεδρος Πούτιν και ο υπουργός Οικονομικών έχουν δηλώσει επανειλημμένως σε διάφορα επίπεδα, ότι η Ελληνική πλευρά και οι Ελληνικές αρχές δεν έχουν προσεγγίσει τη Ρωσία για βοήθεια.    
Ανεξαρτήτως πάντως της διάψευσης από το Κρεμλίνο των ''αποκαλύψεων'' Ολάντ και ανεξάρτητα από γνώμες και εκτιμήσεις γύρω από αυτήν την υπόθεση, προκύπτει αβίαστα ένα καίριο ερώτημα.  
Γιατί ξέσπασε ένας τέτοιος τρομοκρατικός σάλος στη μιντιοκρατία μόνο και στην υποψία ότι θα μπορούσε να τυπώσει ελληνικές δραχμές η Ρωσία;  
Γιατί αυτή η έξαψη;  
Νομίζω ότι η απάντηση στο ερώτημα, παρόλο ότι είναι πολύπτυχη, είναι μάλλον αυτονόητη.
Το ελληνικό πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο κυριολεκτικά λυσσάει με τη σκέψη ότι η Ελλάδα μπορεί να περάσει στο εθνικό νόμισμα και πολύ περισσότερο αυτή η λυσσώδης αντίθεση του λαμβάνει μορφή παράκρουσης αν αυτό το πέρασμα μπορεί να συνδεθεί με την αποτελεσματική στήριξη και βοήθεια τρίτων χωρών και ειδικά από μια χώρα της δύναμης και της επιρροής της Ρωσία, η οποία αμφισβητεί την παγκόσμια δυτική ηγεμονία.
Ο Αλ. Τσίπρας, φυσικά, ευρώ πληκτος μέχρι μυελού οστέων, δεν θα διανοείτο ποτέ να επιχειρήσει μια επιλογή εθνικού νομίσματος, πολύ περισσότερο με την υποβοήθηση της Ρωσίας.
Για τον Αλ. Τσίπρα, το σχέδιο εθνικού νομίσματος, όπως είπε στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι αριστερό σχέδιο αλλά σχέδιο Σόιμπλε.
Το ελληνικό κατεστημένο, όμως, με την επίθεση στον Τσίπρα για το εθνικό νόμισμα από τη Ρωσία με αγάπη, δεν στόχευε απλώς τον σημερινό νεομνημονιακό πρωθυπουργό.  
Το μεγαλοαστικό μπλοκ της χώρας, βαθύτατα δορυφορικό και παραδομένο, με την επίθεση του στη ''δραχμή Ρωσική κοπής'' δεν στοχεύει στο παρελθόν αλλά στο μέλλον.  
Στοχεύει έναντι στο μέγα αίτημα του εθνικού νομίσματος στη βάση ενός ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος και μια πολυδιάστατης ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής διεθνών οικονομικών σχέσεων.  
Αυτό το αίτημα, όμως, εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας και βεβαίως κοινωνικής δικαιοσύνης δεν μπορεί να εμποδισθεί ή να αποτραπεί.  
Έρχεται ταχύτατα στο προσκήνιο και θα θριαμβεύσει με τους ενωτικούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του λαού μας και ένα μεγάλο πολιτικό και εκλογικό μέτωπο ριζοσπαστικών αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Ν.Ζ
Παρασκευή 14 Οκτώβρη 2016

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2016

ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ-ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΙ


ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ;

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*  
«Αν καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε καλώς. Αλλά αν δεν καταλαβαίνετε, τότε υπάρχει θέμα, γιατί ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου»…  
Mε αυτό τον γλυκό και απολύτως συντροφικό τρόπο απευθύνθηκε ο κ.Τσίπρας στους συνέδρους του κόμματός του, όταν στην ψηφοφορία που διεξήχθη για τη σύνθεση της νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, η πρότασή του μειοψήφησε…  
Το αποτέλεσμα ήταν τελικά – και μετά την παρέμβαση Τσίπρα - η ψηφοφορία να επαναληφθεί. Και τότε βγήκε το… σωστό αποτέλεσμα. Δηλαδή εγκρίθηκε εκείνο που είχε εισηγηθεί ο κ.Τσίπρας. Το οποίο, όμως, αρχικά, είχε απορριφθεί…  
Φυσικά ο τρόπος με τον οποίο ψηφίζουν, ξεψηφίζουν και ξαναψηφίζουν οι σύνεδροι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απολύτως δική τους, κομματική τους υπόθεση.  
Δική τους, κομματική τους υπόθεση, είναι να τους κατσαδιάζει ο πρόεδρός τους ότι δεν καταλαβαίνουν. Δική τους, κομματική τους υπόθεση, να υφίστανται τις συνέπειες όταν τολμούν να ψηφίζουν εναντίον του. Δική τους, κομματική τους υπόθεση, να επικυρώνουν με την ψήφο τους την κατηγορία – του προέδρου τους - ότι κάποιο θεματάκι υπάρχει με την αντιληπτική τους ικανότητα.  

Σε κάθε περίπτωση το δημοκρατικό μήνυμα εστάλη: Όποτε στο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν την αποκοτιά να ψηφίζουν κάτι που δεν εγκρίνει ο κ.Τσίπρας, θα… ξαναψηφίζουν. Έτσι. Για να μάθουν να φέρονται. Και για να μάθουν να ψηφίζουν «όπως πρέπει».  
Είπαμε. Αυτά είναι εσωκομματικά τους θέματα. Όμως, όπως είπε ο κ.Τσίπρας μετά τη λήξη των εργασιών του συνεδρίου, «η ολοκλήρωση του Συνεδρίου μας είναι η αρχή μιας νέας σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία».  
Κι από δω και πέρα είναι που ξεκινά το πρόβλημα. Γιατί τι είδους «νέα αρχή» στη σχέση του με την κοινωνία να περιμένει κανείς από ένα κόμμα του οποίου οι συνεδριακές αρχές καθορίστηκαν από συνέδρους οι οποίοι αποδέχτηκαν με τη στάση τους ότι «δεν καταλαβαίνουν» ορισμένα, τουλάχιστον, απ’ όσα ψηφίζουν;  
*Πηγή: enikos.gr  

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

                     
Του ΣΤΑΘΗ*  
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το Συνέδριό του και η ηγετική του ομάδα κυβερνά κοντά δυο χρόνια τώρα, λογικό θα ήταν λοιπόν να κάνει κάποιος έναν πρόχειρο έστω απολογισμό. Τι βελτίωσε σε αυτήν τη χώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τι ανέτρεψε από τα πεπραγμένα του τεσσαρακονταετούς δικομματικού μονοκομματισμού και τι συνέχισε;  
Εν πρώτοις, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε την πενταετή μνημονιακή πολιτική - τώρα πλέον κοντά επταετή. Υπογράφοντας ο Τσίπρας το τρίτο Μνημόνιο, νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα. Το Σύνταγμα έχει πλέον μπει στον γύψο και κάθε λέξη του Συντάγματος συλλαμβάνεται καθημερινώς και αφού διασυρθεί εκτελείται. Κάθε φορά που ένας Υπουργός μιλά στη Βουλή, στα ράδια, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, μιλά όπως μιλούσαν απ’ τα μεγάφωνα οι συνεργάτες στα μπλόκα Κατοχής. Το Βερολίνο αποφασίζει και η κυβέρνηση διατάσσει.  
Δύο. Η οικονομία συνεχίζει να καταστρέφεται, ώσπου ο εξευτελισμός της κοινωνίας να γίνει τέλειος. Οι μισθοί και οι συντάξεις συνεχίζουν να κολοβώνονται, μαγαζιά κλείνουν, επιχειρήσεις μεταναστεύουν, τα φορολογικά βάρη διογκώνονται, η φτώχεια διευρύνεται και βαθαίνει, η ασιτία ταλανίζει τα παιδιά, οι αυτοκτονίες συνεχίζονται, οι νέοι -επιστήμονες κι εργάτες- μεταναστεύουν και τα σπίτια (που βραχυπρόθεσμα θα μείνουν τελείως απροστάτευτα) κινδυνεύουν. Η ακρίβεια τραβάει την ανηφόρα, τα νοικοκυριά κάνουν περικοπές χωρίς τέλος, μια νέα παραοικονομία γύρω από το προσφυγικό και τους ημετέρους δημιουργείται, η αγορά έχει παγώσει, τα (μειούμενα) εισοδήματα που φέρνει ο τουρισμός δεν φθάνουν στους εργαζόμενους,  
η εργασιακή ζούγκλα εξαπλώνεται, η κατάθλιψη, η απελπισία, η οργή και η μανία κυκλοφορούν στους δρόμους και τα σπίτια, η γεωργική παραγωγή υφίσταται ζημιές ανάλογες της εξαπάτησης που υπέστησαν οι αγρότες απ’ τον Τσίπρα, ενώ η εκπλήρωση κάθε φορά των προαπαιτούμενων για να πάρουμε τις δόσεις νομοθετεί το τοπίο που διαμορφώνεται ακριβώς μέσω και μετά αυτήν τη διαδικασία - ένας γύρος του θανάτου μέσα σε κινούμενη άμμο. Ο μόνος που βλέπει μέσα απ’ όλα αυτά (κι άλλα, που είναι πάρα πολλά για να παρατεθούν όλα) ανάκαμψη της οικονομίας  
είναι ο Τσίπρας. Την ίδια ανάκαμψη που έβλεπε ήδη απ’ τον Γενάρη του 2016, μετά (την ξαναείδε) το Πάσχα και την ξαναβλέπει τώρα. Οπως έβλεπε κι ο κ. Σαμαράς το δικό του success story.  
Τρία. Ομως τα χειρότερα δεν είναι αυτά που κατάφερε η κυβέρνηση Τσίπρα-Παππά στην οικονομία και τις υποδομές (περί των οποίων αναγκαστικώς θα επανέλθουμε), αλλά εκείνα με τα οποία υπονόμευσε το σθένος της κοινωνίας, την υπόσταση της πατρίδας και την ταυτότητα (ου μην αλλά και το χρέος προς την πατρίδα) της Αριστεράς. Ο Τσίπρας
πήγε στις διαπραγματεύσεις παρουσιάζοντας τον εαυτόν του σαν τον Διγενή που πάλεψε 17 ώρες στα μαρμαρένια αλώνια κι έφυγε σαν τον Καραγκιόζη που δήλωνε ότι γονατίσαμε «διότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς».  
Ο Τσίπρας εν μια νυκτί αντικατέστησε τις υπερήφανες σημαίες των αγώνων της Αριστεράς με ένα κουρέλι που έλεγε στον λαό ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να γίνει και να μείνει ραγιάς.  
O Τσίπρας ενέταξε για πρώτη φορά την Αριστερά στο προκρούστειο για τη δημοκρατία στερεότυπο «όλοι ίδιοι είναι». Και  
μάλιστα, όσον πιο πολύ διατράνωνε το άθλιο «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς» (παρά μόνον όπως ο Γιωργάκης, ή ο κ. Στουρνάρας ή ο κ. Σαμαράς), τόσον πιο γλίτσικα επικαλείτο ο ίδιος και τα φερέφωνά του το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς». Ασχέτως αν ένα τέτοιο πλεονέκτημα υπάρχει ή απλώς το επινοεί μία ελίτ αλαζονική προς τους άλλους, αυτοί που το επινόησαν και με την προπαγάνδα τους το καθιέρωσαν, το διέσυραν τόσο στη λάσπη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που υπηρετούν, ώστε στα μάτια του λαού «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» να φθάσει να σημαίνει μία απ’ τα ίδια, ένα κακόγουστο αστείο.  
Τέσσερα. Την ίδια φθορά έχει προκαλέσει αυτή η κυβέρνηση στον δημόσιο διάλογο, στην κοινή λογική και στους θεσμούς. Στον δημόσιο διάλογο το μόνον που έχει αλλάξει, όπως φαίνεται από τη Βουλή και τις οθόνες, είναι ότι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης βγαίνουν στο μεϊντάνι πιο σουλουπωμένοι (ως άλλοι νεόπλουτοι), αλλά το ίδιο ανάλγητοι με τους προκατόχους τους. Εις όσα αφορούν την κοινή λογική, η κυβέρνηση αυτή πουλάει τρέλα κανονική. Δεν κόβει τις συντάξεις που κόβει, δεν ξεπουλάει - αξιοποιεί, δεν φορολογεί σαν Τούρκος αγάς - φορολογεί δίκαια και πάει λέγοντας ή μάλλον παραληρώντας. Δεν μπορείς πια να ζήσεις, αλλά  
το κάνεις επίτηδες για να υπονομεύσουν τα κανάλια τον κ. Παππά. Πεθαίνουν τα νοσοκομεία, πεθαίνουν οι ασθενείς έξω απ’ τα νοσοκομεία, αλλά το κάνουμε επίτηδες για να θάψουμε τις επιδόσεις Πολάκη τρία μέτρα κάτω απ’ τη γης. Μόνον ο κ. Φίλης είναι πονηρός! συγκρούεται με την Εκκλησία για τα θρησκευτικά, και στο παρασκήνιο αποδομεί τα κλασικά γράμματα από τη Μέση Εκπαίδευση - αφοπλίζει τους παίδες, αγόρια και κόρες των φτωχών, από τις ανθρωπιστικές σπουδές, ώστε να γίνουν πιο εύκολα γρανάζια στη μεγάλη μηχανή των αφεντικών - γεια σου, βρε Αριστερά,  
γεια σου και για το ΤΑΙΠΕΔ και το Υπερταμείο. Ο πωλών τοις μετρητοίς (Πιτσιόρλας) κι ο πωλών επί πιστώσει (Σκουρλέτης) ας είναι οι νέες αφίσες που θα αντικαταστήσουν τις φωτογραφίες του Βελουχιώτη και του Μαρξ στα γραφεία της κυρίας Τζάκρη και του κ. Μιχελογιαννάκη - Σπίρτζη.  
Εμπρός, σύντροφοι! Για τα επόμενα 99 χρόνια (λες και χάσαμε πόλεμο) θα διεκδικούμε τις Γερμανικές Πολεμικές Αποζημιώσεις, ενώ οι  
Ελληνες Κουίσλινγκ στο Υπερταμείο θα είναι αμέμπτου ηθικής και θα ξεπουλάνε με βάση το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Εμπρός, σύντροφοι, και κάποτε θα μας μειώσουν το χρέος, αν όχι το 2018, το 2020! Κι αν όχι το 2020, όταν θα μάθει ελληνικά ο κ. Τσακαλώτος. Υπομονή. Δεν έχουμε απαρνηθεί τις ιδέες μας, απλώς ορισμένους ελιγμούς κάνουμε, ώσπου να αλλάξει ο Ολάντ με τον αντεργατικό νόμο την Ευρώπη, ώσπου να μάθουν οι γάιδαροι να μην τρώνε κι ώσπου να πάρει ο κ. Κουβέλης παραμάζωμα την Ντόυτσε Μπανκ. Εμπρός  
της Γης οι κολασμένοι, η κόλαση είναι οι άλλοι. Για τους οποίους «δεν μπορέσαμε να κάνουμε αλλιώς»...  
*Πηγή: enikos.gr  

Ο ΠΑΤΤΑΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ “ΜΥΣΤΡΙ”

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Με αφορμή το θάνατο του Παττακού, όλο το χουντομάνι βγήκε επί σκηνής: Τα ναζί της Χρυσής Αυγής χέρι - χέρι με τα απριλιανά φαντάσματα, οι «δημοκράτες» απολογητές του δωσιλογισμού της Κατοχής με τους σεσημασμένους του άθλιου γκεμπελισμού περί των «δυο άκρων». Λογικό όλοι αυτοί να είναι φίλοι μεταξύ τους…  
Ακόμα λογικότερο το «φωτοστέφανο» που στολίζει τον μισανθρωπισμό τους: Η ανοησία. Αναπόφευκτο και το «εργαλείο» για να διαχύσουν το δηλητήριό τους: Η ιστορική άγνοια.  
Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός μόνο έτσι γίνεται «ελκυστικός»: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.  
Το κράτος μας, με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.  
Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, περπατούν αυτοί που αναζητούν τον «λοχία» και αναπολούν το «μυστρί».  
Πάνω στο έδαφος της σαπίλας που οικοδόμησε μεταπολιτευτικά η άρχουσα τάξη είναι που αναπτύσσονται οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»...  
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα - στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο - που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα, στην προδοσία και την πατριδοκαπηλεία.  
Ας πάρουμε ένα δείγμα αυτής της βαρβαρότητας, όπως περιγραφόταν από τον ίδιο τον Παττακό:

Ας πάρουμε ένα δείγμα και του αμερικανόπνευστου… «πατριωτισμού» τους:
 
Στα προηγούμενα, στον μισανθρωπισμό, στην πατριδοκαπηλεία και στον αμετανόητο σαδισμό, προσθέστε και τον βούρκο της διαφθοράς.Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:
α) Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου». Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον... διπλασιασμό των μισθών τους
Προσέξτε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουναυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…
β) Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
γ) Ήταν τόσο «πατριώτες» που - εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου - το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» - πάντα η... «Ζήμενς».
δ) Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι... αόρατος) Ναού του Σωτήρoς. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400...).
***
Ας σταθούμε ξανά, όμως, σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Παττακού.
Μιλάμε για αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.
Είμαστε υποχρεωμένοι, λοιπόν, να επανέλθουμε (σσ: Τα στοιχεία υπενθυμίζουμε είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975, Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929 ενώ αναλυτικότερη ενημέρωση του εξεταζόμενου ζητήματος περιέχεται στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 - 1974)», «greekjunda.blogspot.com»):
1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε  στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε!Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…
3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».
4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.
5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 - 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 - 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.
7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. Από την άλλη:
  • Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
  • Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
  • Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!),περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.
8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 - 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.
9ο) Όσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο  ξένο κεφάλαιο. Γράφει:
«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ - αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».
***
Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσκοπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.
Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
Αυτό ήταν το οικονομικό... «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Τόσο «θαυματουργό» ήταν το «μυστρί» τους. Όσο ακριβώς ήταν η Γυάρος, το Πολυτεχνείο, η προδοσία της Κύπρου.
*Πηγή: enikos.gr
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016