Μπράβο και προβληματισμός.

Ένα μεγάλο μπράβο κατ' αρχήν για την εκδήλωση για την οδική ασφάλεια στους διοργανωτές.
Ένα ξεχωριστό μεγάλο μπράβο στον βασικό ομιλητή αστυνομικό υπάλληλο, ευχάριστη έκπληξη της βραδυάς, ο οποίος με εντυπωσίασε με το πάθος και την ευαισθησία του για ένα ζήτημα που δυστυχώς η ελληνική πολιτεία υποτιμά σε μόνιμη βάση και αν και όποτε αποφασίζει να ασχοληθεί με αυτό, το αντιμετωπίζει με την γνωστή παραδοσιακή εισπρακτική λογική που εστιάζει στην "πρόληψη" δια των προστίμων.

Παρεπιπτόντως θέλω να επαναλάβω-υπογραμμίσω κάποιες διατυπωθείσες θέσεις μου, οι οποίες μαζί με άλλες, αποτέλεσαν αντικείμενο προβληματισμού.

1)Η πολιτική για την οδική ασφάλεια δεν πρέπει να εγκλωβίζεται σε νομικίστικες λογικές, σε απλουστευτικές αναλύσεις-παρεμβάσεις, αλλά να διαπερνά το κέλυφος του επιφανειακού και να εισέρχεται στον πυρήνα του προβλήματος, που δεν είναι άλλος από το αξιακό μας σύστημα.
Σε έναν κόσμο, όπου η απόκτηση ενός μεγάλου, καλού και δυνατού αυτοκινήτου διασφαλίζει την κοινωνική καταξίωση και σηματοδοτεί την οικονομική αναγνώριση-επιβράβευση στον κάτοχό του, ενώ αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα εργαλείο δουλειάς, εξυπηρέτησης ή ψυχαγωγίας.
Σε μια κοινωνία, όπου η δυνατότητα ενός οδηγού να "σανιδώνει" το όχημά του αποτελεί πιστοποιητικό γοητείας και τεκμήριο αρρενωπότητας.
Σε μια κοινωνία, όπου ως αποκορύφωμα της διασκέδασης έχει αναγορευθεί η ασύστολη οινοποσία, σε κάποιες δε περιπτώσεις αντιμετωπίζεται και ως ένα είδος ιδιότυπης αθλητικής δραστηριότητας ή και πιστοποίησης ανδρισμού και μαγκιάς, είναι μοιραίο, είναι προεξωφλημένο, ο συνδυασμός αυτών των δεδομένων να δημιουργεί προυποθέσεις για κάκιστη οδική συμπεριφορά με τα γνωστά θανατηφόρα αποτελέσματα.

2)Η πολιτική οδικής ασφάλειας είναι πρωτίστως και κατεξοχήν θέμα παιδείας και δευτερευόντως θέμα αστυνομικής επιτήρησης.
Το να τιμωρείς κάποιον γιατί δεν φοράει ζώνη με εξοντωτικά πρόστιμα, στερώντας πιθανόν την οικογένειά του από τα στοιχειώδη, στο όνομα της προληπτικής παθητικής προστασίας, τοποθετώντας τον στην ίδια μοίρα με εκείνον που οδηγεί επικίνδυνα από βίτσιο, δεν διασφαλίζει αλλαγή νοοτροπίας και συμπεριφοράς, ούτε αναιρεί τις συνθήκες εκείνες που οδηγούν στο θάνατο ή σε βαρύ τραυματισμό εκατοντάδες συμπολίτες μας κάθε χρόνο.
Άλλωστε, παρά τα τσουχτερά πρόστιμα, η ετήσια θυσία στον Μολώχ της ασφάλτου συνεχίζεται αδιατάρακτα.
Αντίθετα, η παρέμβαση πρέπει να ξεκινάει από τις σχολικές αίθουσες με διαρκείς παραστατικές αναλύσεις του προβλήματος στην ολότητά του και να συνεχίζεται με την τοπική αυτοδιοίκηση (σε στενή συνεργασία με την ΕΛΑΣ) συνεχώς παρούσα στο τομέα της διαμόρφωσης μιας διαφορετικής κουλτούρας.
Γιατί σκοπός πρέπει να είναι η μέγιστη δυνατή ΑΠΟΤΡΟΠΗ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΩΝ και όχι η καλύτερη αντιμετώπιση-διαχείρισή τους.

3)Η πολιτική οδικής ασφάλειας πρέπει να εξορθολογίσει τη σχετική νομοθεσία.
Ο οδηγός που τρέχει υπερβολικά, που παραβιάζει βασικούς κανόνες του ΚΟΚ εγκυμονώντας κινδύνους για την ζωή των άλλων, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με πιο ευφάνταστα μέτρα.
Π.χ. η ποινή κοινωνικής προσφοράς ή η στέρηση για κάποιο διάστημα του οχήματος και άλλα που ακούστηκαν έχουν τεράστιο παιδαγωγικό, αλλά και πρακτικό ενδιαφέρον.

Τέλος, όποια εργαλεία κι αν αποφασίσεις να μεταχειριστείς για την επιτυχία μιας πολιτικής οδικής ασφάλειας, εάν η κοινωνία δεν ανταποκριθεί, εάν ο πολίτης δεν αντιληφθεί πως το ζήτημα τον αφορά, τότε η όποια προσπάθεια είναι καταδικασμένη.
Και δυστυχώς αν κρίνω από την χθεσινοβραδυνή προσέλευση, μάλλον οι συμπολίτες μας "σκόρδα ρεύονται"...