Τρίτη 30 Μαΐου 2017

Έχω να λάβω γράμμα σου..

     Γέμισαν σήμερα απ' το πρωί κανάλια και ραδιόφωνα,
     ..από "πολιτικά ορθούς", από παπαγαλάκια του συστήματος, από λαχανάκια Βρυξελλών,
     ..από όλον τον ξεπουλημένο θίασο των μενουμευρωπαίων και της τραπεζοκρατίας, 
     ..για να αναλύσουν, να καταδικάσουν, να

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ...

Για να καταλάβω κι εγώ ο ζαβός.
Η εκδήλωση με συνδιοργανωτές Δήμο Πάρου-ίδρυμα Κ.Καραμανλή "υπέρ Ευρώπης", σε τι ακριβώς αποσκοπούσε;
Να μας διαφημίσει τα "καλά" που γευόμαστε στον επίγειο παράδεισο της Ενωμένης Ευρώπης, λες και είμαστε οι απόλυτοι μαλάκες και δεν τα αντιλαμβανόμαστε;
Δεν αντιλαμβανόμαστε πως η "μεγάλη ιδέα" του περιβόητου "εθνάρχη" οδήγησε τη χώρα σε απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας με σφραγίδα και υπογραφή των άσπονδων διαχρονικά "φίλων και εταίρων" και τους Έλληνες σε απώλεια της ίδιας τους της χώρας;
Τους είπε κανείς πως έχουμε ανάγκη από τέτοιου τύπου βοηθήματα; 
Απορώ και εξίσταμαι με την θρασύτητα των ευρωλάγνων και ευρωλιγούρηδων που εν μέσω πλήρους καταστροφής της Ελλάδας, δηλώνουν υπερήφανοι για τον εμπνευστή αυτής της καταστροφής και το όραμά του, δηλαδή την καταστροφή...

Αρχίζουν να γίνονται ορατοί οι στόχοι της τρομοκρατικής προβοκάτσιας


Οι ίδιες οι δυνάμεις των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ, φωτίζουν οι τους στόχους της τρομοκρατικής σκηνοθεσίας εναντίον του Παπαδήμου…
Τα ίδια τα υστερικά ουρλιαχτά και αναθέματα της πολιτικής και δημοσιογραφικής πορνείας, όλων αυτών των υστερικών της μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία των μαφιόζων του χρήματος, όλων αυτών των υπαλλήλων της ΕΕ και του ευρώ, των ανδρεικέλων της ΚΑΤΟΧΗΣ μας, αυτά τα θρηνώδη ουρλιαχτά και γαυγίσματα, ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ το ΓΙΑΤΙ στήθηκε αυτή η τρομοκρατική προβοκάτσια…

Κυριακή 28 Μαΐου 2017

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Η Ελλάδα χάνει τον έλεγχο της Βόρειας Ελλάδας από το ΝΑΤΟ.

Φαντάζομαι ότι όλοι μας αισθανθήκαμε βαθιά υπερήφανοι – ακόμη και οι ανοργασμικές κυρίες όλων των φύλων που έμειναν εκστατικές με τα «ουάου» του κ. Βαρουφάκη – λόγω των ενσταντανέ του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο Τραμπ σε κάποιο διάλλειμα της Συνόδου του ΝΑΤΟ. Με φωτογράφο ποιόν άλλον; Τον κ. Καμμένο.
Σχηματίστε την εικόνα στο μυαλό σας. Ο Καμμένος να ισορροπεί ως γνήσιο ανθρωποειδές σε κάποιο ρείθρο και με το κινητό του να φωτογραφίζει τον Τσίπρα καθώς έχει στήσει καρτέρι στον Τραμπ, ο οποίος αναγκαστικά περνούσε από εκεί βγαίνοντας από τους χώρους της Συνόδου. Με τρία ενσταντανέ ο Καμμένος αποτύπωσε στην αιωνιότητα την πιο απόλυτη ξεφτίλα ενός δήθεν, δοτού πρωθυπουργού, που ικετεύει την εγκάρδια χειραψία από εκείνον που πριν και μετά την εκλογή του στην αμερικανική προεδρία αντιμετώπιζε με ύφος μπλαζέ και αφ’ υψηλού. Είχε μάλιστα το θράσος με δηλώσεις του Μαξίμου να του κάνει επιπλήξεις για την πολιτική και ιδεολογία του.
Κι ο Τραμπ τι έκανε; Σκούπισε το χέρι του στον ώμο του κ. Τσίπρα. Μόλις είχε τελειώσει από την τουαλέτα και δεν είχε σκουπιστεί καλά. Κι έτσι θεώρησε το σακάκι, αλλά και τον ίδιο τον φερόμενο ως πρωθυπουργό ως κατάλληλη πατσαβούρα. Μεγάλη τιμή για τον Τσίπρα, ο οποίος στεκόταν σε χαρακτηριστική πόζα bell boy, δηλαδή παιδιού για όλα τα θελήματα.

Σάββατο 27 Μαΐου 2017

ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ!!


Αυτό το ραμολιμέντο (καθιστός) που εμφανίζεται τύφλα στο μεθύσι όχι μόνο στις επίσημες εκδηλώσεις, αλλά σχεδόν σε κάθε κοινωνική του παρουσία, είναι ο "ηγέτης" της νεοναζιστικής γερμανοκρατούμενης ευρώπης.
Τρομάρα του!
Ο όρθιος είναι ένας απλός Έλληνας νεοραγιάς, δημιούργημα του "φιλέλληνα" μεθύστακα που φροντίζει να μην τον βαρέσει κατακέφαλα ο ήλιος και συμπληρώσει το έργο του οινοπνεύματος... 
Εικόνα με τεράστιο συμβολισμό, αν μη τι άλλο...

Τα σκίτσα που σκιτσάρουν

Η γελοιογραφία εκφράζεται διά της παραβολής, διά της υπερβολής, διακόπτει την κομφορμιστική ακολουθία των πραγμάτων, είναι ανατρεπτική, αναζητά την αλήθεια και ως εκ τούτου γίνεται συχνά επαναστατική, η γελοιογραφία ανιχνεύει τα όρια ανάμεσα στο γελοίο και το τραγικό, ενδύεται το σκώμμα και περιέχει τη θλίψη, άλλοτε πάλι κάνει απλώς πλάκα, η γελοιογραφία έλκει τη γέννησή της από τη σάτιρα που είναι κόρη της δημοκρατίας,
βρίσκει τρόπους να υπάρχει υπό όλες τις πολιτειακές συνθήκες, αποτυπώνει τις ελπίδες και τους φόβους, μπορεί να είναι η τελευταία λέξη της απελπισίας και το σήμα του θάρρους, η γελοιογραφία βγάζει τη γλώσσα της στον Θεό και στον Διάβολο, κατάγεται από το πρώτο γέλιο των ανθρώπων, είναι λόγια και λαϊκή, ζει σαν ελεύθερο πουλί, η λογική της είναι λοξή, η γελοιογραφία
είναι μια λέξη με λάθος ορθογραφία.
Ολα τα παραπάνω εξαρτώνται από τον γελοιογράφο, την παιδεία του, την ιδεολογία του, τις αρχές και τον κώδικά του. Συναρτώνται, επίσης, με το έντυπο που περιέχει τη γελοιογραφία, τον προσανατολισμό του, τη γραμμή του, τις επιδιώξεις του. Προς όλα αυτά η γελοιογραφία άλλοτε συγκλίνει, άλλοτε αποκλίνει, η συνύπαρξη είναι θέμα προτεραιοτήτων,
ελευθεροτυπίας δηλαδή ή λογοκρισίας και -ακόμα χειρότερα- αυτολογοκρισίας. Το βέβαιον είναι ότι ούτε οι εκδότες ούτε οι διευθυντές κάνουν γελοιογραφίες, προσλαμβάνουν όμως ή απολύουν γελοιογράφους. Η μόνη δύναμη των οποίων είναι οι αναγνώστες. Το «πέρασμα» δηλαδή που έχει η δουλειά τους στους σκεπτόμενους πολίτες. Σε
αυτήν τη δουλειά υπάρχουν όρια και συμβιβασμοί. Ανορίοτος είναι μόνον ο φασισμός και η βλακεία. Η γελοιογραφία έχει την πειθαρχία της ελευθερίας που επιδιώκει. Και η ελευθερία, σε αντίθεση με την ελευθεριότητα, είναι ένα σύστημα ορίων και σεβασμού όλων προς όλους – αυτή είναι η διαφορά της πόλης και του πολιτισμού από τη ζούγκλα.
Η γελοιογραφία που εξαπατά, με τον καιρό σβήνει. Διότι το ψεύδος της γίνεται αντιληπτό από τον αποδέκτη της, τον αναγνώστη. Γελοιογράφος και αναγνώστης αποκτούν με τον χρόνο μια προσωπική σχέση που σηκώνει σφάλματα, αλλά όχι κοροϊδία. Αλλωστε, αυτό που κατ’ εξοχήν περιγράφει η γελοιογραφία (τη σχέση πολιτών – εξουσίας) συνεπάγεται μιαν ειλικρίνεια στη σχέση γελοιογράφου – αναγνώστη.
Υπάρχουν αναγνώστες που αρέσκονται στον κυνισμό, τις εξυπνάδες, την ειρωνεία και την αφ’ υψηλού λοιδορία, που αρέσκονται, δηλαδή, στο χιούμορ της εξουσίας. Υπάρχουν και οι γελοιογράφοι που κάνουν αυτό ακριβώς. Η σχέση τους είναι ειλικρινής. Υπάρχει και η αντίθετη πλευρά, εκείνων, γελοιογράφων και αναγνωστών, που θέτουν τη σχέση τους με την εξουσία, όπως και την ίδια την εξουσία υπό έλεγχον, υπό κριτική, υπό αμφισβήτηση. Υπάρχουν εκείνοι που αμφιβάλλουν για όλα. Και στις δύο περιπτώσεις η γελοιογραφία εκπίπτει σε προπαγάνδα, όταν αναφέρεται ή στους μεν ή στους δε. Η γελοιογραφία πρέπει να απευθύνεται σε όλους, χωρίς να θέλει να πείσει κανέναν, αλλά μόνον να ανακοινώσει τις σκέψεις της. Η γελοιογραφία δεν είναι ούτε διαφήμιση, ούτε προπαγάνδα, είναι διάλογος.
Ολα αυτά σας τα γράφω σήμερα εξ αφορμής της ενόχλησης που προκάλεσε σε ορισμένους «κύκλους»(!!) των Βρυξελλών η πρόσφατη Εκθεση Γελοιογραφίας, Ελλήνων και Βρετανών σκιτσογράφων η οποία παρουσιάσθηκε στη στάση του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος με θέμα τις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Το επίδικο για την μήνιν των Βρυξελλών ήταν ότι ορισμένα σκίτσα συνέκριναν ορισμένες πρακτικές αλλά και προοπτικές της Ενωσης με ανάλογες ναζιστικές. Εγκλημα καθοσιώσεως! Και αμέσως ο Καϊάφας έσκισε τα ιμάτιά του και τα έδωσε στον Αννα να τα φάει (για να εκφρασθώ με την υπερβολή που εκφράζεται η γελοιογραφία). Ομως προς τι η ενόχληση; Είναι η πρώτη φορά που σχεδιάζονται τέτοιες γελοιογραφίες;
Δεν είναι χρόνια τώρα, που πολλοί γελοιογράφοι σε όλες-μα-όλες τις χώρες της Ενωσης κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου; Δειλά στην αρχή (με τους ίδιους τους γελοιογράφους έκπληκτους από τα ελαύνοντα), ποταμηδόν, σωρηδόν και by numbers στη συνέχεια τυπώνονται και διαδίδονται οι γελοιογραφίες που επισημαίνουν τον κίνδυνο του εκφυλισμού των δημοκρατιών σε εκφασιζόμενες τυραννίδες. Προς τούτο οι γελοιογράφοι μετέρχονται συμβολισμούς, αναλογίες με τη ναζιστική εποχή, προσπαθώντας να προκαλέσουν σοκ. Πού είναι το μεμπτόν;
Υπάρχει ο κίνδυνος οι γελοιογραφίες να αδικούν αυτούς που κριτικάρουν; – αυτό επαφίεται στην κρίση των αναγνωστών. Για παράδειγμα, το Charlie Hebdo! Ολοι «ήμασταν Charlie Hebdo», όταν χτυπήθηκε, κι όταν το Charlie άρχισε τις αηδίες, δεν ήμασταν κανείς.
Το πρόβλημα για όσους «ενοχλούνται», είτε λόγω πολιτικής ορθότητος, είτε λόγω συνενοχής σε όσα οι γελοιογραφίες που τους ενοχλούν κριτικάρουν, είναι πως δεν αντιλαμβάνονται ότι οι γελοιογράφοι είναι συνήθως Κασσάνδρες. Δηλαδή συνήθως προφητεύουν σωστά. Η έκφραση «αυτό το σκίτσο ήταν προφητικό» είναι από τις πιο διαδεδομένες στον πλανήτη.
Είναι λοιπόν χρόνια τώρα που πλήθος γελοιογράφων σε όλες τις χώρες έχει «ντύσει» τη Μέρκελ με μέλανες χιτώνες, ή τον Μπλαιρ, τον Μπους και τόσους άλλους ευεργέτες της ανθρωπότητας, από εκείνους που χαρίζουν τη φτώχεια και τον θάνατο απλόχερα και στις πατρίδες τους και στον κόσμο. Οταν οι Ισραηλινοί μπούκαραν στα στρατόπεδα των Παλαιστινίων και σκότωναν αδιακρίτως, στα περιβραχιόνιά τους σχεδιάστηκε το σύμβολο εκείνων που οδήγησαν τους γονείς τους στους θαλάμους αερίων. Σοκ; Ναι. Και η «Γκουέρνικα» σοκ είναι.
Μπορεί μια γελοιογραφία να είναι «Γκουέρνικα»; Ναι, μπορεί, όπως μπορεί κι ένα τραγούδι, ένα ποίημα, ένα ρεπορτάζ.
Απ’ όταν άρχισε η κατασκευασμένη κρίση στην Ελλάδα, άρχισαν και οι γελοιογραφίες που έψεγαν την Ενωση και κυρίως τη Γερμανία, για φιλοδοξίες τύπου Δ’ Ράιχ. Λίγες στην αρχή, πλημμύρα σήμερα. Οι γελοιογραφίες φταίνε;
Οι γελοιογραφίες φταίνε για τις αυτοκτονίες, την οικονομική εξαθλίωση, την κοινωνική αποσάθρωση και την υποδούλωση μιας ολόκληρης χώρας; Αλλά
κι αν όλα αυτά δεν συμβαίνουν, υπάρχουν και οι γελοιογραφίες που το επιβεβαιώνουν, που τα βρίσκουν όλα μέλι-γάλα, που βρίσκουν τον λαό, λαϊκιστή – αρκεσθείτε σε αυτές.
Εν κατακλείδι: η γελοιογραφία, όπως κάθε άλλη μορφή σάτιρας, όπως κάθε άλλη μορφή λόγου, έχει την ιδεολογία της και τους στόχους της. Αν το ζητούμενο είναι η ελευθερία του λόγου, φέρ’ ειπείν, θα γελοιογραφήσει τον Μωάμεθ έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται όσοι φιμώνουν και δολοφονούν στο όνομά του. Θα γελοιογραφήσει τον Χριστό έτσι όπως τον αντιλαμβάνονται οι Ιεροεξεταστές. Αν το ζητούμενο είναι η ελευθερία των ανθρώπων, θα γελοιογραφήσει εναντίον εκείνων που «εξάγουν» δημοκρατία, εισβάλλουν και βομβαρδίζουν, εναντίον εκείνων που δημιουργούν πρόσφυγες, κι εκείνων που επιβάλλουν την ταξική καταπίεση στους συμπατριώτες τους.
Θα «ενοχληθούν» λοιπόν οι Βρυξέλλες; – δεν θα φάω το φαΐ μου. Θα ενοχληθεί ο Ερντογάν και θα βάλει φυλακή Τούρκους συναδέλφους μου; – δεν θα ησυχάσω ώσπου «κανείς να μην τους εμποδίζει να βαδίσουν». Ετσι είναι το μελάνι! Περιέχει αίμα. Που μπορεί να το διαχειρισθεί η αγάπη ή το μίσος. Κάθε μέρα διαλέγουμε, κάθε μέρα κρίνουμε, κάθε μέρα κρινόμαστε.
ΥΓ.: Και ένα κωμικόν της όλης υπόθεσης. Στο σκίρτημα ενόχλησης των Βρυξελλών ανταποκρίθηκαν, εννοείται, πλήθος από τους παρ’ ημίν ομοϊδεάτες τους. Δικαίωμά τους, αλλά το εναρμονισμένο και το ενορχηστρωμένο του πράγματος «έβγαζαν μάτι». Παρά ταύτα, λογικόν, διότι
όπως θα έλεγε ένας γελοιογράφος: όταν κρυώνουν οι Βρυξέλλες, φτερνίζονται τα λαχανάκια τους. Εις εξ αυτών λοιπόν (ξέρει ο ίδιος και το όνομά του δεν έχει καμία σημασία) έψεξε ανάμεσα στα άλλα σκίτσα κι ένα δικό μου που με τη σειρά του έψεγε την Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και τον ανταγωνισμό,
παρουσιάζοντας όντα που πυροβολούν το ένα το άλλο με ένα περίστροφο που έβγαινε απ’ τον εγκέφαλό τους. Εφριξε ο τιμητής. Πλην όμως, το εν λόγω σκίτσο είναι παλιό («προφητικό», που λέμε), φτιαγμένο το 1995, όταν ακόμα η Ενωση έκανε τα πρώτα της βήματα για να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Τότε, λοιπόν, ο σημερινός τιμητής,
σε μια εποχή πολύ καλύτερη για τον ίδιο, μου επαινούσε ακριβώς αυτό το σκίτσο (δημοσιευμένο στους «4 Τροχούς» ή το «Χάος» – δεν θυμάμαι πλέον), σιγοπίνοντας το ποτάκι μας, βαθιά νύχτα μετά τη δουλειά, στο «Toy Café». Μιλούσαμε για το «Μπραζίλ» και τον τρόμο της αγγλικής επιστημονικής φαντασίας μπροστά σε μια βρετανική εκδοχή του φασιστικού φαινομένου, και ο φίλος μου τότε
έβρισκε σ’ αυτό το σκίτσο την ανάλογη αισθητική και τον ανάλογο προβληματισμό. Τι κωμωδία η ζωή των ανθρώπων…
 Στάθης Σταυρόπουλος

*Πηγή: enikos.gr

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΝΕ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΟΥΣ...

Προκειμένου να στήσουν το νέο σκηνικό της "εθνικής ανάγκης" για "συναίνεση" και "ομοψυχία" -μετά μάλιστα την  ιλαροτραγωδία της διαχείρισης Τσίπρα στο θέμα του χρέους- νάσου και η τρομοκρατία του κώλου.
Νάσου και τα φαντάσματα (Σημίτης και CIA ...)  να μας νουθετούν με ...δημοκρατικές αξίες!
Νάσου και τα πλυντήρια της δοτής και δωσίλογης κυβέρνησης Παπαδήμου, που επιβλήθηκε βιαίως από τους "φίλους και εταίρους" στο Ελλαδιστάν το 2011, μετά τα εξεγερτικά γεγονότα της Θεσσαλονίκης...
Και να σκεφθεί κανείς πως θα αρκούσε ένα καλοφτιαγμένο ενισχυμένο βαρελότο για να εξοντώσει -αν κι εφόσον αυτός ήταν ο πραγματικός στόχος- τον πρώην δοτό και αντισυνταγματικά ορισμένο πρωθυπουργό, όχι κοτζάμ "τρομοκρατική" βόμβα με ισχύ πορδής ιπποπόταμου...
Άντε ρε μπαγλαμάδες, που νομίζετε ότι τρώμε όλοι κουτόχορτο!!

Πληθαίνουν τα κόμματα του Σόιμπλε...

Εκτός από τους δραχμιστές του κ. Χιόνη, Κατσανέβα, Καπερνάρου και Μπουλούκου, πού ήρθαν να εμφανίσουν ως «λύση» την πρόταση «αγρανάπαυσης» του κ. Σόιμπλε, βρέθηκαν κι άλλοι να πρακτορεύσουν την ίδια περίπου πρόταση. Πρώτος απ’ όλους ο μέγας Βαρουφάκης, ή Μπαρουφάκης - όπως επάξια κέρδισε το παρατσούκλι στην πλατεία Συντάγματος το 2011 - με το Diem35. Από κοντά και ο κ. Μαριάς σε νέες πολιτικές περιπέτειες και πάντα εκ του πολιτικά ασφαλούς.
Ποια είναι η κοινή βάση όλων τους; Η πρόταση για «ειδικό καθεστώς» μέσα στην ΕΕ. Μπορεί οι δραχμιστές των κ. Χιόνη, Κατσανέβα, Καπερνάνου και Μπουλούκου να είναι πιο ξεκάθαρα ταυτισμένοι με την πρόταση για «ειδικό καθεστώς» του κ. Σόιμπλε, αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω.
Ο κ. Βαρουφάκης, μετά τη καριέρα ζεν πρεμιέ των καλών σαλονιών της υπερεθνικής πολιτικής απάτης, αισθάνθηκε την ανάγκη να επιστρέψει σ’ αυτόν τον άμοιρο τόπο για να ολοκληρώσει την καταστροφή που ξεκίνησε ως υπουργός οικονομικών. Άλλωστε, επιστρέφει με όπλο στην φαρέτρα του τις πολύ υψηλές γνωριμίες. Γνώρισε κι έκανε τόσους φίλους.

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ. ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ...

kastoriadis

"ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" ΧΑΡΑΤΣΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΕΡΟ!!

– Τι είναι το “περιβαλλοντικό τέλος” και ποιοι θα το πληρώσουν
– Από το 2018 οι χρεώσεις στους λογαριασμούς των νοικοκυριών
– Μεγάλες οι χρεώσεις για τους αγρότες που θα πληρώσουν και τον μετρητή

Δεν έφταναν όλα τα άλλα έρχονται και τα χαράτσια στο νερό. Μετά απ’ όλες τις άλλες επιβαρύνσεις θα γνωριστούμε και με δυο νέα τέλη που αφορούν σε ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει στον πλανήτη. Το νερό στην Ελλάδα θα επιβαρύνεται για τα νοικοκυριά με το “περιβαλλοντικό τέλος” και για τους αγρότες με το “τέλος άρδευσης”.
Η απόφαση έχει τις υπογραφές επτά υπουργών και υφυπουργών και φέρνει νέα δεδομένα στην κατανάλωση.
Οι επιβαρύνσεις δεν θα είναι οι ίδιες. Θα διαφέρουν από περιοχή σε περιοχή, ανάλογα με την εταιρεία ύδρευσης και ο τρόπος υπολογισμού του τέλους θα εξαρτάται ακόμη και από το κόστος συντήρησης του δικτύου.
Σε κάθε περίπτωση πάντως οι αυξήσεις που θα μπαίνουν στους λογαριασμούς δεν θα μπορούν να υπερβαίνουν την αύξηση του ΑΕΠ του περασμένου χρόνου.
Οι αγρότες ωστόσο φαίνεται ότι θα έχουν ακόμη μεγαλύτερες επιβαρύνσεις καθώς εκτός απ’ την αύξηση στο νερό θα πρέπει να υπολογίσουν και το κόστος για την τοποθέτηση μετρητή.
Για παράδειγμα εάν φέτος η αύξηση του ΑΕΠ προσδιοριστεί στο 2,1% όπως είναι αυτή τη στιγμή ο υπολογισμός, τότε οι αυξήσεις που είναι δυνατό να μπουν το 2018 στο νερό θα φτάνουν ως και αυτό το ποσοστό. Για τους αγρότες ωστόσο ακόμη και μια αύξηση της τάξης του 2% σημαίνει επιβάρυνση ως και 600 ευρώ το χρόνο για μια καλλιέργεια με σημαντικές ανάγκες σε νερό, ενώ άγνωστο παραμένει το κόστος του μετρητή, αλλά και ο τρόπος αποπληρωμής του κόστους της τοποθέτησής τους.
Τι αναφέρει η απόφαση:
Με βάση τα όσα αναφέρονται στην απόφαση ο προσδιορισμός του χρηματοοικονομικού κόστους πραγματοποιείται ετησίως λαμβάνοντας υπόψη και τα απολογιστικά στοιχεία της προηγούμενης περιόδου, από τον πάροχο υπηρεσιών ύδατος.
Ο προσδιορισμός του χρηματοοικονομικού κόστους γίνεται για όλες τις υπηρεσίες ύδατος (ύδρευση, άρδευση, παροχή νερού για βιομηχανική χρήση, πότισμα χώρων πρασίνου, χρήσεις αναψυχής, αποχέτευση και επεξεργασία λυμάτων κ.λπ.).
Γενικοί κανόνες προσδιορισμού του Περιβαλλοντικού Κόστους
Το Περιβαλλοντικό Κόστος προσδιορίζεται σε επίπεδο Υδατικού Συστήματος (ΥΣ) ή ανά ομάδα ΥΣ και προκύπτει από τον προσδιορισμό του κόστους των Συμπληρωματικών Μέτρων του Προγράμματος Μέτρων του εκάστοτε ισχύοντος Σχεδίου Διαχείρισης Λεκάνης Απορροής Ποταμού (ΛΑΠ)
ΓΕΝΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΙΜΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΔΑΤΟΣ
Κοινή διαδικασία τιμολόγησης υπηρεσιών ύδατος
Η Διεύθυνση Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, γνωστοποιεί, έως 31 Οκτωβρίου κάθε έτους, στους παρόχους υπηρεσιών ύδατος καθώς και στους οικείους ΟΤΑ Α’ βαθμού, το περιβαλλοντικό κόστος και το κόστος πόρου ανά κυβικό μέτρο που αντιστοιχεί στους τελικούς χρήστες.
Οι πάροχοι υπηρεσιών ύδατος, από το 2018 και μετά, εντός του πρώτου εξαμήνου κάθε έτους, προσδιορίζουν τα τιμολόγιά τους και κοινοποιούν τη σχετική απόφαση στη Διεύθυνση Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, η οποία εκδίδει συστάσεις, εφόσον απαιτείται και ενημερώνει σχετικά την Ειδική Γραμματεία Υδάτων.
Για τον προσδιορισμό των τιμολογίων οι πάροχοι υπηρεσιών ύδατος προς τελικούς χρήστες λαμβάνουν υπόψη, πέραν του χρηματοοικονομικού κόστους και το περιβαλλοντικό κόστος καθώς και το κόστος πόρου. Στα τιμολόγιά τους αναγράφεται υποχρεωτικά, με διακριτό, ευκρινή και εύληπτο τρόπο, το “περιβαλλοντικό τέλος”. Οι πάροχοι υπηρεσιών ύδατος προβαίνουν στην είσπραξη του περιβαλλοντικού τέλους από τους τελικούς χρήστες. Το ποσό των εισπραχθέντων περιβαλλοντικών τελών αποδίδεται από τους παρόχους υπέρ του Πράσινου Ταμείου, σε Ειδικό Λογαριασμό που συστήνεται για την χρηματοδότηση των σχετικών Συμπληρωματικών Μέτρων.
Από το ανωτέρω ποσό, το 2,5% παρακρατείται από τους παρόχους, για ίδιο λογαριασμό, με εξαίρεση τις πολυμετοχικές επιχειρήσεις ύδρευσης αποχέτευσης που είναι «εισηγμένες» στο χρηματιστήριο, όπως η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ, έναντι του κόστους παροχής των σχετικών υπηρεσιών.
Στις περιπτώσεις των συμβάσεων μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και ΕΥΔΑΠ ΑΕ, ΕΥΑΘ ΑΕ ή άλλων παρόχων υπηρεσιών ύδατος, η ενσωμάτωση του περιβαλλοντικού τέλους στα τιμολόγια αυτών των παρόχων πραγματοποιείται κατά τις περιόδους που ορίζονται στις σχετικές διατάξεις της κείμενης νομοθεσίας.
Για τις υδρογεωτρήσεις εκτός οργανωμένων συλλογικών δικτύων, το περιβαλλοντικό τέλος ορίζεται με απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Αποκεντρωμένης Διοίκησης, μετά από εισήγηση της οικείας Διεύθυνσης Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Σε περίπτωση που το Υδατικό Σύστημα εκτείνεται στα διοικητικά όρια περισσοτέρων Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, το περιβαλλοντικό τέλος ορίζεται από κοινού.
Γενικό πλαίσιο υπηρεσιών
Η τιμολογιακή πολιτική εξασφαλίζει επαρκή ανάκτηση του κόστους και μακροχρόνια βιωσιμότητα των επενδύσεων στον αστικό κύκλο.
Για λόγους επιτακτικού δημόσιου συμφέροντος, δύναται να προβλέπεται διαφορετικό τιμολόγιο σε ειδικές χρήσεις ύδατος όπως στρατιωτικές εγκαταστάσεις, δομές προσωρινής υποδοχής/φιλοξενίας πολιτών τρίτων χωρών, πυροσβεστική.
Πάροχοι υπηρεσιών ύδατος για ύδρευση ή/και αποχέτευση και επεξεργασία λυμάτων είναι η ΕΥΔΑΠ ΑΕ, η ΕΥΑΘ ΑΕ, η Εταιρεία Παγίων ΕΥΔΑΠ, η Εταιρεία Παγίων ΕΥΑΘ, οι ΔΕΥΑ, οι ΟΤΑ Α’ βαθμού, καθώς και λοιποί φορείς που παρέχουν νερό ύδρευσης στους τελικούς χρήστες.
Τα περιβαλλοντικά τέλη επιβάλλονται στους τελικούς χρήστες, αμέσως μετά την ολοκλήρωση της πρώτης αναθεώρησης των Σχεδίων Διαχείρισης.
1. Τα τιμολόγια προσδιορίζονται από τους παρόχους των υπηρεσιών παροχής νερού ύδρευσης και των υπηρεσιών αποχέτευσης και επεξεργασίας λυμάτων (πάγια ή/και ογκομετρική χρέωση) και εγκρίνονται από την αρμόδια αρχή, σύμφωνα με τις σχετικές προβλέψεις της κείμενης νομοθεσίας. Ο προσδιορισμός των τιμολογίων γίνεται κατά τρόπο ώστε τα συνολικά έσοδα να καλύπτουν το συνολικό κόστος των υπηρεσιών ύδατος του συγκεκριμένου παρόχου
Κάθε πάροχος ορίζει περισσότερες της μίας αύξουσες κλίμακες κατανάλωσης και αντιστοίχως αυξανόμενα κλιμάκια τελών ογκοχρέωσης, προκειμένου να αποτρέπεται η υπερβολική κατανάλωση και να επιτυγχάνεται εξοικονόμηση
του νερού.
H πρώτη κλίμακα κατανάλωσης αντιστοιχεί στις βασικές ανάγκες διαβίωσης του πληθυσμού. Στην πρώτη κλίμακα περιλαμβάνονται και οι απαραίτητες ποσότητες ύδατος για τη λειτουργία των κοινωνικών υποδομών (π.χ. πρόνοια, υγεία, εκπαίδευση). Η ποσότητα που αντιστοιχεί στην πρώτη κλίμακα παρέχεται σε οικονομικά προσιτή τιμή που μπορεί να προσεγγίζει τη μηδενική.
Για το μέρος εκείνο του πληθυσμού που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες, όπως αυτές προβλέπονται στο άρθρο 1, παρ. 4 του ν. 4019/2011, όπως ισχύει, καθορίζονται ευνοϊκότερες τιμές χωρίς να ανατρέπεται η λειτουργία της τιμής ως μέσου αποτροπής της σπατάλης νερού.
Το ύψος των τελών που αντιστοιχεί στην υψηλότερη κλίμακα κατανάλωσης ορίζεται σε επίπεδα που αποθαρρύνουν την υπερβολική κατανάλωση.
Σε κάθε περίπτωση, πιθανά κενά ανάκτησης κόστους που θα προκύψουν θα καλύπτονται από τους υπόλοιπους χρήστες ύδατος του παρόχου.
Στην περίπτωση κατά την οποία, παρά τα μέτρα που έχουν ληφθεί σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην απόφαση, δεν εξασφαλίζεται επαρκής ανάκτηση του κόστους, ο πάροχος υπηρεσιών ύδατος υποβάλει στη Διεύθυνση Υδάτων της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Σχέδιο Εφαρμογής Δράσης στο οποίο εκτίθενται τα μέτρα που απαιτούνται για τη διασφάλιση της επαρκούς ανάκτησης συμπεριλαμβανομένης τυχόν απόκλισης . Το Σχέδιο εγκρίνεται από τον Ειδικό Γραμματέα Υδάτων της ΕΓΥ.
Κάθε πάροχος υποχρεούται να καταγράφει τους χρήστες του, τις ποσότητες ύδατος που παρέχει για κάθε χρήση σε κάθε χρήστη, τα στοιχεία κόστους του και τα έσοδα από κάθε χρήστη.
Η συχνότητα καταμέτρησης των ενδείξεων και περιοδικής τιμολόγησης των ανωτέρω υπηρεσιών διασφαλίζει ότι ενδεχόμενη υπερβολική κατανάλωση σε ορισμένη περίοδο δεν εξισορροπείται με μειωμένες καταναλώσεις σε προηγούμενη ή επόμενη περίοδο, έτσι ώστε η χρέωση να λειτουργεί ως κίνητρο για ορθολογική κατανάλωση νερού.

ΒΑΤΡΑΧΟΙ ΤΟΥ...ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

Εμφάνιση frog afisa rex.jpg

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

Ε ΚΑΙ;

Παραθέτω την καταγραφή του WWF σχετικά με έναν παριανό υγρότοπο και αναρωτιέμαι ποια η σκοπιμότητα των ημερίδων και εσπερίδων που πραγματοποιεί κατά καιρούς στο νησί σε συνεργασία με τον δήμο, όταν η οικολογία παραμένει στα χαρτιά και αδυνατεί να μετουσιωθεί σε πράξη και αποτέλεσμα υπέρ του περιβάλλοντος;
Το παραπάνω ερώτημα το έθεσα τον περασμένο χειμώνα -και παλαιότερα- και θα συνεχίσω να το επαναλαμβάνω.
Αν κανείς ενδιαφέρεται για την ουσία και όχι για το φαίνεσθαι!
Koυβέντα να γίνεται μόνο από τους αρμοδίους, να υπάρχει η καινοφανής απαίτηση οι πολίτες να παίζουν ρόλο ντετέκτιβ και καταδότη, αλλά η πολιτεία να σφυρίζει αδιάφορα και ο δήμος να εκδίδει άδειες λειτουργίας, όταν έχουν βεβαιωθεί βεβηλώσεις;

Διαβάστε σχετικά:
 PAR008 - Αλυκή Πούντας
Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου >> Περιφερειακή ενότητα Κυκλάδων >> Δήμος Πάρου

O "ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΟΣ"...

Από κόσμιος επικριτής, μεταμορφώθηκε Οβιδιακά σε θιασώτη, μεταλλάχθηκε σε συνεταιράκι.
Ύμνοι και δοξαστικά, μπροστά τους ωχριούν τα Εγκώμια της Μ.Παρασκευής.
Μετά πολέμιος, χυδαία πολέμιος και αρνητής συλλήβδην του "μεγάλου έργου" που συνετελέσθη, στα χρόνια του σφοδρού έρωτα.
Και ξανά-μανά υποστηρικτής, υμνωδός με τα ίδια χυδαία, εμετικά εργαλεία, που στρέφονται κατά οιουδήποτε μπαίνει εμπόδιο στα καιροσκοπικά και κερδοσκοπικά του σχέδια.
Ο μεταλλαγμένος δεν αντέχει να συνευρεθεί, να συνυπάρξει με την αλήθεια ούτε για ένα δευτερόλεπτο...
Δεν σηκώνει το DNA του ψύχραιμη αποτίμηση και ακριβοδίκαιη προσέγγιση προσώπων και πραγμάτων.
Μόνιμη και σταθερή παρέα, το ψέμα, η συκοφαντία, η παραπληροφόρηση και η διαστροφή...


Το θλιβερό τέλος της μεταπολεμικής μας ιστορίας

Υπάρχει μια καθαρή γραμμή που ενώνει τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με απερίφραστη ειλικρίνεια, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, σαν κάτι γνωστούς μας, ας πούμε. Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν κρύβουν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν κόσμο, χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ, κλπ.
Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει. Και τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις: Εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών. Και, δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.
Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή, αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το Σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.
Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σώντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπόκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον Β’ γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών. Η υποτιθέμενη ειλικρίνεια των νεοφιλελεύθερων βασίζεται στο ότι κάθε αντίλογος γελοιοποιείται, απαξιώνεται, εξοντώνεται.
Δεν αρκεί, πλέον, να κερδίσει κανείς τις εκλογές. Οι συνεχείς επιθέσεις και η δυσφήμηση του Τραμπ από το αμερικανικό κατεστημένο επιβεβαιώνουν ότι η μάχη μετά τις εκλογές είναι εξίσου σημαντική με την προεκλογική. Οι ελίτ καθορίζουν τον φίλο/εχθρό ανάλογα με το ποιος ταιριάζει με τα σχέδια του Συστήματος. Οι κυρίαρχες ελίτ έχουν οργανωθεί όπως ένα Στρατηγείο εν ώρα μάχης με εχθρό όλους εμάς, πολίτες κάθε κατηγορίας, και όλα τα Έθνη-Κράτη. Στόχος είναι να αποκλειστεί προληπτικά ή να εξοντωθεί εκ των υστέρων κάθε πιθανή απόπειρα παρέκκλισης από το σχεδιασμό του Στρατηγείου. Το Σύστημα έχει έδρα Μελέτης, Σχεδιασμού, Οργάνωσης και Δράσης τον αγγλοσαξωνικό Κόσμο. Ο Σχεδιασμός είναι μακροπρόθεσμος όσο και άμεσης ανάγκης. Πχ το 2014 ο Κίσσινγκερ προσκάλεσε στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ τον Μακρόν και πέρυσι προσκάλεσαν τον κ. Εδουάρδο Φιλίπ. Ο Μακρόν έγινε Πρόεδρος και αμέσως «επέλεξε» τον κ. Φιλίπ για πρωθυπουργό. Ο Φιγιόν, έχω ξαναγράψει, είχε πει σε συνέντευξή του (agora. vox) ότι “αυτοί (της Μπίλντεμπεργκ) κυβερνάνε τον Κόσμο”. Η συνέντευξη αποσύρθηκε και ο φλύαρος Φιγιόν εξοντώθηκε. Ειρήσθω εν παρόδω ο Μακρόν ήταν υπάλληλος του Ρότσιλντ αλλά δεν τον «διόρισε» αυτός μόνος του. Ο Μακρόν πέρασε από συλλογικές εξετάσεις, της Μπίλντεμπεργκ, ώστε να αξιολογηθεί από ποικιλία κριτών και κριτηρίων. Αντάξια του ονόματός της είναι η ελίτ που μεθοδεύει την επιλογή των άριστων, για τα συμφέροντά της.
Οι κυβερνώντες στον αγγλοσαξωνικό χώρο έχουν εξαλείψει, κατά το δυνατόν, τα προσωποπαγή χαρακτηριστικά, όπως υποδεικνύει το παράδειγμα Μακρόν, και βασίζονται στην ίδια αντίληψη και μεθοδολογία με τον υπαρκτό (σταλινικό) σοσιαλισμό: Ένα πρόγραμμα, μια (μονοδιάστατη) σκέψη, ένας αμείλικτος τρόπος εφαρμογής του. Τυπικό παράδειγμα είναι το ΔΝΤ. Το Ταμείο εφαρμόζει την ίδια συνταγή, της απερίγραπτης λιτότητας, αδιαφορώντας για τις ειδικές συνθήκες κάθε χώρας. Όποιος επιχειρήσει να ξεφύγει ή δεν είναι αρεστός στο Σύστημα πχ ο Στρος Καν, ο Τραμπ, η Λεπέν, ο (νεοφιλελεύθερος) Φιγιόν κλπ, αντιμετωπίζει ανελέητο, εξοντωτικό πόλεμο. Στον ίδιο κατάλογο ο Μιλόσεβιτς (το Διεθνές Δικαστήριο αφού τον εξόντωσε, τον αθώωσε), ο Σαντάμ, ο Καντάφι, ο Άσαντ κλπ, κλπ.
Δεν αρκεί να μιλάμε γενικώς για τον Καπιταλισμό. Στο πλαίσιο του Καπιταλισμού οι κυρίαρχες ελίτ έχουν οργανωθεί σε ολοκληρωμένο Στρατηγείο που περιφρονεί και καταπατά τις ίδιες του τις διακηρύξεις και διατηρεί τις εκλογές ως πρόσοψη της Δημοκρατίας αλλά μόνο όσο είναι απαραίτητο. Ένα Στρατηγείο που τρώει τα σωθικά του ενώ αναζητά τις αιτίες της αρρώστιας του σε κάποιον εξωτερικό εχθρό. Πχ η κατάρρευση των Χρηματιστηρίων από την πρώτη παγκόσμια «κρίση της τουλίπας» στο Ολλανδικό χρηματιστήριο τον 19ο αιώνα έως την κρίση του 2007/8 δεν οφείλονταν φυσικά σε κανένα κομμουνισμό ή στο κακό Ισλάμ, το πρόβλημα ήταν και είναι στο ίδιο το Σύστημα, ο Μαρξ το έχει περιγράψει άριστα.
Ο φυσικός αντίπαλος αυτού του Συστήματος, η ιστορική Αριστερά, ηττήθηκε ολοκληρωτικά και αμετάκλητα, δεν υπάρχουν κληρονόμοι. Έχει σπάσει η ιστορική συνέχεια. Άλλοι άνθρωποι σε μελλοντικές εποχές θα αντισταθούν στην αδικία, όπως πάντα.
Η Ελλάδα καταδικάστηκε από τις κυρίαρχες ελίτ της Δεξιάς και της Αριστεράς να μείνει μια χώρα εξαρτημένη, με επαρχιώτικη, μίζερη νοοτροπία. Πχ Δεξιά και Αριστερά συνέπλευσαν στην καταδίκη του Βενιζέλου και της μικρασιατικής εκστρατείας. Στη Μεταπολίτευση, αμετανόητη η Δεξιά δεν ανέχθηκε το ρηξικέλευθο μεγαλόπνοο έργο του Μάνου Χατζιδάκη, ως Διευθυντή του Γ΄ Ραδιοφωνικού Προγράμματος της ΕΡΤ ενώ, βυθισμένη στη μιζέρια, η ηγεσία της Αριστεράς πολέμησε αρχικά τον Θεοδωράκη για τον Επιτάφιο και έκανε πίσω μόνο όταν αντέδρασε μαζικά ο κόσμος, οπότε οι ηγέτες από επικριτές έγιναν γλύφτες του συνθέτη, όπως κάθε συνεπής καιροσκόπος.
Συνένοχες ως το τέλος οι ελίτ της χώρας ολοκληρώνουν το έργο τους με την υπογραφή των αλλεπάλληλων Μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε και την τελευταία αυταπάτη ότι η ελληνική Αριστερά θα μπορούσε να είναι δύναμη ανανέωσης. Και σε μια αληθινά συμβολική διαδικασία, όπως θέλει συχνά η ειρωνεία της Ιστορίας, ολοκληρώνει την κάθοδο προς τον Άδη σε συνεργασία με το υποτίθεται πιο «ακραίο» τμήμα της Δεξιάς. Είναι το θλιβερό τέλος της μεταπολεμικής μας ιστορίας.
  Αποστόλης Αποστολόπουλος

Τρίτη 23 Μαΐου 2017

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ


ΠΑΡΑΔΕΞΟΥ ΤΟ...

Το Τελικό Στάδιο του Νεοφιλελευθερισμού

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχοντας μέσω του τοκογλυφικού μηχανισμού του ευρώ χρεοκοπήσει την σύγχρονη Ελλάδα, τώρα χωρίς προσχήματα πλέον και προπετάσματα καπνού επιδιώκει να υφαρπάξει τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία της χώρας.
Για πολλούς ήταν αδιανόητο, πως μια πολιτική παράταξη που αυτοαποκαλείται «ριζοσπαστική αριστερά»(radical left), απεμπόλησε την ιδεολογία της και ασπάστηκε το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού που διέπεται από τις αρχές του Κοινωνικού Δαρβινισμού. Ψηφίστηκε για να «σκίσει τα Μνημόνια» και ανέλαβε την εξουσία για να απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά του ευρώ και να ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία. Όμως, συναίνεσε να γίνει πιόνι του τραπεζικού συστήματος και να εκποιηθούν τα «ασημικά» της Ελλάδας.1
Αυτός είναι ο τελικός σκοπός της Β’ αξιολόγησης των «θεσμών», να θέσουν τα περιουσιακά στοιχεία των ελλήνων στην κλίνη του Προκρούστη. Γι αυτό, η κυβέρνηση τεχνηέντως καθυστερούσε να γνωστοποιήσει επίσημα τις απαιτήσεις των δανειστών συνοδευόμενες με επιπρόσθετα μέτρα λιτότητας που προκαλούν ένα νέο σοκ και δέος.
Το βαρύ τίμημα για μισθωτούς, συνταξιούχους και ελεύθερους επαγγελματίες της πολυδιαφημισμένης «συμφωνίας» αποτελεί στην ουσία ένα πικρό 4ο Μνημόνιο.2 Ωστόσο, χωρίς την ύπαρξη μιας νέας δανειακής σύμβασης, αφού όλα είχαν προβλεφτεί στο 3ο Μνημόνιο της εθνικής υποτέλειας που ακολούθησε μετά την επαίσχυντη πολιτική πράξη της μετατροπής του όχι σε ναι του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλιου 2015. Στο 3ο Μνημόνιο της 14ης Αυγούστου 2015, της δανειακής σύμβασης των € 86 δις, είναι θεμελιωμένη η νέα «αφαίμαξη» εισοδημάτων των πολιτών και η ολοσχερής παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, ακόμη και στην παιδεία, για τη διάσωση των τραπεζών.
Έτσι, για ακόμη μια φορά το ίδιο σκηνικό θα επαναληφθεί. Οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου θα κληθούν να ψηφίσουν, λίγο πριν την συνεδρίαση του Eurogroup της 22ης Μαΐου, περίπλοκα πολυνομοσχέδια που αφορούν το μέλλον της χώρας, αλλά συνταχθέντα από νομικούς και τεχνοκράτες εκτός ελληνικών συνόρων. Συνήθως, τα ονομάζουν προαπαιτούμενα για την οικονομική ανάκαμψη και διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία, ενώ τα νέα μέτρα λιτότητας και η εκποίηση της κρατικής περιουσίας διασφαλίσουν την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων του αέναου δημόσιου χρέους και ταυτόχρονα, διασώζουν τις συστημικές τράπεζες του Ευρωσυστήματος.
Εξ άλλου, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, που με τόσο κόπο και θυσίες δημιουργήθηκε από τους πατέρες μας και από εμάς τους ίδιους, τώρα θα ξεπουλιέται μέσω ηλεκτρονικών εγγραφών συμβολικού χρήματος έναντι «πινακίου φακής». Δεν το χωράει ο κοινός νους. Μάλιστα, όταν το μείζων μέρος του χρέους που επωμίστηκε να κουβαλά στην πλάτη ο έλληνας φορολογούμενος, δεν τον αφορούσε. Είναι αμιγώς  τραπεζικό χρέος που μεταβιβάστηκε μέσω των προϋπολογισμών του κράτους, με το άηθες επιχείρημα ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να αποτύχουν (too big to fail).
Δυστυχώς, τα ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται με το τι συμβαίνει στην επιφάνεια και το τι μας περιμένει με τον νέο φορολογικό Αρμαγεδδών, ενώ κραυγαλέα αδιαφορούν να εξετάσουν τα βασικά αίτια του οικονομικού δράματος της σημερινής Ελλάδας. Αδυνατούν να κατανοήσουν τη λειτουργία του μηχανισμού του ευρώ και τι σημαίνει εκχώρηση της νομισματικής κυριαρχίας σε έναν αλλότριο οργανισμό που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), η οποία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης του ευρώ, αλλά περιέργως δεν δανειοδοτεί τα κράτη-έθνη παρά μόνο τις τράπεζες.
Δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό, παρόλη την οικονομική συντριβή, ότι το ευρώ είναι ένα ξένο νόμισμα. Η Ελλάδα δεν παράγει το ευρώ, το δανείζεται με τόκο! Ως συνέπεια, δεν έχει το δικαίωμα να εκδώσει το χρέος της και να χρηματοδοτήσει τις δημόσιες δαπάνες στο δικό της εθνικό νόμισμα. Και τα κράτη που δεν ελέγχουν τις εκτυπωτικές πρέσες και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές πάντοτε στερούνται από μετρητά και ηλεκτρονικές εγγραφές. Γι αυτό, φορολογούν για να τις αποπληρώσουν. Οι πρώτοι άποικοι της Βορείου Αμερικής, πριν τρεις αιώνες είχαν συνειδητοποιήσει ότι η έκδοση δικού σου νομίσματος συνιστά υποκατάστατο της φορολογίας, εμείς χαμπάρι.
Ως εκ τούτου, οι κραυγές αγωνίας και η μοιρολατρία του «τι μας περιμένει» θα συνεχιστούν και οι ξένοι δανειστές, κι όχι οι «αλληλέγγυοι» εταίροι, θα συνεχίζουν να κλωτσούν το ‘ντενεκεδάκι’ πιο κάτω χρονικώς, στο 2019 και 2021 και ακόμη παρά πέρα. Τα επικοινωνιακά τρικ της ψυχολογίας του όχλου είναι γνωστά από την εποχή του Le Bon και η παροχή ψευδούς ελπίδας δεν κοστίζει, αλλά κατευνάζει τα πλήθη. Έτσι επιτυγχάνεται ο τελικός σκοπός της λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, αφού είναι αδύνατον να απομυζούν συνεχώς τον έλληνα πολίτη, μην τυχόν και εξεγερθεί. Γιατί γνωρίζουν, παραμονή της χώρας στο ευρώ σημαίνει ότι μια μακροχρόνια ύφεση και στασιμότητα την αναμένει και οι περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών παροχών και οι αυξήσεις φόρων θα πρέπει να συμπληρωθούν με πωλήσεις δημόσιων αγαθών.
Η ιδιωτικοποίηση ή πιο εύστοχα το «ξεπούλημα» της δημόσιας περιουσίας αποτελεί προαπαιτούμενο του 4ου Μνημονίου, κάτι που διέφυγε της προσοχής της ελληνικής δημοσιογραφίας να το χαρακτηρίσει ως ‘κύριο σημείο’. Ειδικότερα, αποτελεί έναν από τους πυλώνες της περιβόητης «συμφωνίας» και διατυπώνεται με τη φράση « Οι αρχές θα συνεχίσουν να υλοποιούν ένα φιλόδοξο πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης…».1
Το πόσο φιλόδοξο είναι το πρόγραμμα ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας το περιγράφει το Δελτίο του Eurogroup,2 με την αναφορά ότι συνιστά τον ‘ακρογωνιαίο λίθο’ της χρηματοδότησης του ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας). Κι αυτό σημαίνει, η κυβέρνηση στα πλαίσια των επιταγών του Μνημονίου υποχρεούται με γοργό ρυθμό να μεταφέρει μεγάλης αξίας κρατική περιουσία που ανέρχεται στα € 50 δις, σε ένα υπέρ-ταμείο προς πώληση. Το 50% των εσόδων, ήτοι € 25 δις θα δοθεί για την ανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών και το 25% για αποπληρωμή του δημοσίου χρέους.
Είναι φανερό ότι η σύγχρονη ελληνική πολιτεία συνιστά ένα πρωτόγνωρο φαινόμενο αποτυχημένου κράτους (failed state). Το κράτος χρεοκόπησε μέσα στο ευρώ, επειδή το ευρώ στην ουσία είναι ένα ξένο νόμισμα εφόσον η χώρα δεν έχει το νομικό δικαίωμα να το εκδώσει. Συνεπώς, έπρεπε να το δανειστεί από τις «αγορές». Έτσι, προσέφυγε σε Ponzi 1 σχήμα δανεισμού, δημιουργώντας μια χρηματοπιστωτική πυραμίδα χρέους με την αναχρηματοδότηση των τόκων και χρεολυσίων παλαιών δανείων.
Την πρακτική της Ponzi χρηματοοικονομίας, κοινώς γνωστή ως «ληστεύεις τον Άγιο Παύλο για να πληρώσεις τον Άγιο Πέτρο», οι ελληνικές κυβερνήσεις εξ ανάγκης την εφήρμοσαν από τη στιγμή που ελήφθη η μοιραία πολιτική απόφαση της ένταξης της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Δεν εκτίμησαν σωστά τις επιπτώσεις της απαγόρευσης της νομισματοποίησης του δημοσίου χρέους.2 Υποτίμησαν το γεγονός ότι εφ’ εξής το κράτος θα χρηματοδοτούσε τις αναγκαίες δαπάνες, είτε μέσω δανεισμού είτε μέσω φορολογίας. Καθόσον έχασε την κεντρική του τράπεζα και μαζί, την απευθείας πρόσβαση σε χρηματοδότηση για να καλύψει τα δημοσιονομικά ελλείμματα στο νόμισμά του.
Οι πολιτικοί θεώρησαν, αρχικώς και η πλειοψηφία των πολιτών, ότι το ευρώ είναι ασπίδα προστασίας για την εξάλειψη των συναλλαγματικών κινδύνων. Πράγματι, εξαλείφει τις μεταβολές των συναλλαγματικών ισοτιμιών μεταξύ κρατών και μειώνει τα κόστη των τραπεζικών συναλλαγών και του διεθνούς εμπορίου. Αυτά είναι τα οφέλη του ενιαίου νομίσματος. Τα μειονεκτήματα ταυτίζονται με τον έλεγχο του νομίσματος και της προσφοράς του χρήματος από μια υπερεθνική κεντρική τράπεζα, που δεν είναι δανειστής εσχάτης ανάγκης (lender of last resort) των κρατών-μελών του ευρώ.
Δεν διερωτήθηκαν οι έλληνες πολιτικοί, γιατί η έμπειρη Αγγλία μαζί με τη Δανία την τελευταία στιγμή και πιο μπροστά η Σουηδία, εγκατέλειψαν το ευρώ, ενώ όλες πληρούσαν τις προϋποθέσεις ένταξης; Μήπως σαγηνεύτηκαν από την «ευρωπαϊκή προοπτική του ευρώ» και το θεωρούμενο μέχρι και σήμερα ευγενές επίτευγμα ότι η χώρα μας ανήκει στον «σκληρό πυρήνα» (hard core); Λες και ο σκληρός πυρήνας θα θρέψει τους πολίτες της ή θα ξεπληρώσει τα κολοσσιαία χρέη που τής φόρτωσε.
Η αρχική σαγήνη του ευρώ, μετά την πάροδο του χρόνου έχει μετατραπεί σε φαντασιοπληξία καθώς η χώρα τελεί υπό την κηδεμονία των δανειστών, χρεοκοπημένη πλέον. Ο κύριος λόγος, οι πολιτικοί με περισσή ανευθυνότητα δεν αντιλήφτηκαν ότι το ευρώ είναι ένα φαρμακερό εργαλείο όταν η χώρα έχει εξωτερικό δανεισμό. Δεν είναι ένα απλό νόμισμα, αλλά ένας περίπλοκος νομισματικός μηχανισμός που αλλοιώνει τα κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους-μέλους, μαζί και τον αυτό-προσδιορισμό του κράτους. Ως απόρροια, οι τυμπανοκρουσίες της ένταξης στο ευρώ έχουν μετατραπεί σε πένθιμη ακολουθία, αφού οι δανειστές σαν νέοι Shylocks ζητούν μια λίβρα σάρκας δίπλα στην καρδιά του ελληνικού λαού: την εκποίηση μεγάλης αξίας δημόσιας περιουσίας.
Έτσι ο νεοφιλελευθερισμός εκπληρώνει το τελικό του στάδιο και οι αγορές ομολόγων και μετοχών πανηγυρίζουν τον θρίαμβο της εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, η οποία θα γίνει μέσω του Σούπερ Ταμείου ΕΔΗΣ. Το ΕΔΗΣ έχει διάρκεια ζωής τουλάχιστον 99 χρόνια. Ήτοι, ο νεοφιλελευθερισμός τηρεί στο ακέραιο την βασική του αρχή, του μακροπρόθεσμου (long term) στόχου. Έως τότε το ταμείο, ίσως να έχει εκπληρώσει την αποστολή του. Όλα τα περιουσιακά στοιχεία του έθνους θα έχουν πωληθεί και η Ελλάδα θα έχει μεταμορφωθεί σε ένα κέλυφος και τίποτε δεν θα έχει μείνει πια ελληνικό. Τότε όμως εμείς δεν θα είμαστε τριγύρω για να χειροκροτήσουμε! Κι όπως είπε ο Keynes, «μακροπρόθεσμα όλοι είμαστε νεκροί».1
Ο εφιάλτης του εξωτερικού δανεισμού συνιστά το κύριο αίτιο της προσωνυμίας, η Ελλάδα των δανείων και των χρεοκοπιών. Είναι γεγονός ότι η πρώτη χρεοκοπία επήλθε το 1827, στη διάρκεια του επαναστατικού αγώνα από τον Οθωμανικό ζυγό. Δηλαδή, πριν την επίσημη αναγνώριση ως ανεξάρτητου κράτους με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου της 3ης Φεβρουαρίου 1830. Εξ ου η επισήμανση από τους συγγραφείς C. Reinhart & K. Rogoff: « η Ελλάδα έζησε σε μία αιώνια κατάσταση χρεοκοπίας».2
Η Ελλάδα δεν είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο που προσέφευγε σε συνεχή εξωτερικό δανεισμό για την κάλυψη δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Εντούτοις, είναι ίσως το μοναδικό που η σύναψη δανείων έγινε για τη χρηματοδότηση πολέμων εντός μιας νομισματικής ένωσης, όπως του χρυσού κανόνα (gold standard). Επιπρόσθετα, η Ελλάδα λόγω της γεωπολιτικής θέσης πάντοτε υπήρξε υπό την πολιτική επιρροή των μεγάλων δυνάμεων στη σύγχρονη ιστορία της. Η αδύναμη οικονομική της θέση, σε συνδυασμό με την κακοδιαχείριση των προσόδων λόγω πολιτικών ρουσφετιών και διαφθοράς συνέδραμαν στη σύναψη δανείων με εξαιρετικά δυσμενείς όρους, εάν όχι ληστρικούς. Το διεθνές εμπορικό ισοζύγιο για ένα νεοσύστατο κράτος είναι συνήθως αρνητικό, γιατί δεν έχει το ίδιο βιομηχανικό επίπεδο με τα ανεπτυγμένα κράτη. Κι αυτό σημαίνει την αθέτηση των δανείων όταν οι όροι δανειοδότησης είναι επαχθείς.
Η πρόσφατη χρεοκοπία της Ελλάδος εντός του ευρώ το 2010, και η ένταξή της στον μηχανισμό στήριξης της τρόικα, αποδεικνύει ότι οι έλληνες πολιτικοί δεν έχουν διδαχτεί από την ιστορία, που στην κυκλική της ροή οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Δεν έχουμε σήμερα πολέμους, ζούμε σε περίοδο ειρήνης. Παραδόξως όμως ξέχασαν τα λάθη του παρελθόντος και ενέταξαν τη χώρα πάλι σε μια νομισματική ένωση που το κουστούμι δεν της πήγαινε καθόλου. Της πέρασαν στη μύτη τον χαλκά του ευρώ, με πρόσχημα ότι ούτως οι έλληνες θα γίνουν σύγχρονοι και μοντέρνοι ευρωπαίοι. Το αποτέλεσμα, μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια έθεσαν τη χώρα στο μάτι του κυκλώνα της χρεοκοπίας. Ωστόσο, με αθέμιτο και παρασκηνιακό τρόπο, συμπράττοντας με το τραπεζικό κατεστημένο και εις βάρος του λαού που δημοκρατικώς τους εξέλεξε.
Δεν αντελήφθησαν οι πολιτικοί της χώρας ότι ο μηχανισμός λειτουργίας του ευρώ συνιστά μια μορφή διαφορετική, πιο αυστηρή, της εγκαθίδρυσης του χρυσού κανόνα (Gold Standard) του 19ου αιώνα. Πιο αυστηρή, γιατί τα κράτη – μέλη που συμμετέχουν στη νομισματική ένωση της Ευρώπης του 21ου αιώνα έχουν απεμπολήσει τις εθνικές τους κεντρικές τράπεζες. Αυτές στερούνται του εκδοτικού προνομίου και καθορισμού του επιτοκίου και λειτουργούν πλέον ως τοπικές αρχές, ακλουθώντας τις κατευθυντήριες γραμμές και οδηγίες της ηγεμονικής ΕΚΤ, με έδρα τη Φραγκφούρτη. Ο νέος χρυσός κανόνας, είναι χωρίς χρυσό, συνίσταται από συμβολικό χρήμα (fiat currency) που δημιουργείται από «αέρα κοπανιστό», ex nihilo, από μία υπερεθνική τράπεζα.
Το πώς διαπράχθηκε το φοβερό πολιτικό ολίσθημα της ένταξης της Ελλάδος σε ένα νομισματικό σύστημα πιο αυστηρό από τον χρυσό κανόνα, με τα δίδυμα ελλείμματα του δημοσιονομικού και του διεθνούς ισοζυγίου πληρωμών αποτελεί όντως διανοητικό άθλο. Ίσως απαιτείται οι πολιτικοί μας, πλην της σύγχρονης ιστορίας να προσφύγουν στην ιστορία της αρχαιότητας για να κατανοήσουν τη σπουδαία σημασία του δημοσίου χρήματος στη λειτουργία της οικονομίας και στην προώθηση της δημοκρατίας.1 Μη τους φανεί παράξενο και αναφωνήσουν, τι σχέση έχει η αρχαία εποχή με την εποχή του διαδικτύου; Κι όμως έχει μεγάλη σχέση, διότι τα οικονομικά φαινόμενα είναι κυκλικά και επαναλαμβανόμενα επειδή η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Θα ήταν λοιπόν ευχής έργο να δώσουν προσοχή στις επιτεύξεις της αθηναϊκής δημοκρατίας μετά τη νικηφόρο έκβαση των Περσικών Πολέμων, που προκάλεσαν τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Το γεγονός ότι η αθηναϊκή δημοκρατία προκάλεσε το θαυμασμό της υφηλίου και υμνήθηκε από τους ποιητές, δεν οφείλεται μόνο στην εκκλησία του δήμου και το θεσμό της άμεσης δημοκρατίας. Η ηγεμονική θέση των Αθηνών στην κλασσική περίοδο του Περικλέους, συνοδεύτηκε από απαράμιλλη αρχιτεκτονική τέχνη, γλυπτά ιδανικής  ομορφιάς, επιβλητικά κτίρια και λαμπρά έργα υποδομής. Με τον Παρθενώνα, το αιώνιο σύμβολο της αρχαίας Ελλάδας, να έχει τη φήμη του τελειότερου ναού που χτίστηκε ποτέ. Πως επετεύχθη αυτή η αίγλη και το μεγαλείο της αρχαίας πόλις των Αθηνών; Με τι τρόπο χρηματοδοτήθηκαν τα μακρά τείχη, τα θέατρα, το εμπορικό κέντρο, η Αγορά, και πιο πάνω να δεσπόζει επιβλητικά η Ακρόπολη, για να θυμίζει στους έμπορους και κάπηλους της Αθήνας τους υψηλότερους σκοπούς που είναι αφιερωμένη η πόλις;
Τα έργα της αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου αιώνα π. Χ., δεν χρηματοδοτήθηκαν με εξωτερικό δανεισμό και δάνεια εγχώριων ιδιωτικών τραπεζών, που πάντοτε απαιτούν να επιστραφούν περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που χορήγησαν, λόγω του τόκου. Η θαυμαστή αθηναϊκή δημοκρατία δεν κτίστηκε επάνω σε οικονομικές θεωρίες που στηρίζονται σε «αόρατα χέρια» και σε απατηλά Ponzi νομισματικά σχήματα. Ή επάνω σε πιστωτικό χρήμα που δημιουργούν οι τράπεζες ανεξέλεγκτα από «αέρα κοπανιστό» και χρεώνουν τόκο επάνω στον κοπανιστό αέρα για να συντριβεί η πολιτεία από την τοκογλυφία. Το οικονομικό μοντέλο της αρχαίας Αθήνας στηρίχθηκε στην «αυτάρκεια».
Το ευ ζην των πολιτών της αρχαίας Αθήνας επετεύχθητε με την εφαρμογή της αρχής της αυτάρκειας, που είχε ως βασικές προϋποθέσεις την έκδοση του νομίσματος που αποτελούσε προνόμιο της πολιτείας και την ισοσκέλιση του εμπορικού ισοζυγίου των εισαγόμενων και εξαγόμενων εμπορευμάτων της πόλις – κράτος των Αθηνών. Ο μακροπρόθεσμος στόχος ήταν, α) η Αθήνα να γίνει καθαρός εξαγωγέας προϊόντων και ως εκ τούτου έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στο διεθνές εμπόριο και τη ναυτιλία, και β) η εντατική εκμετάλλευση των μεταλλείων αργύρου του Λαυρίου, διότι συνιστούσε τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων του δημόσιου ταμείου. Ως γνωστό, ο άργυρος ήταν το πολύτιμο μέταλλο κοπής της αττικής δραχμής και της περίφημης γλαύκας και συνεπώς ο σημαίνων συντελεστής της προσφοράς του χρήματος της αθηναϊκής οικονομίας.
Είναι αξιοσημείωτο, ο Robert Mundell 1 στην έρευνά του για να εξακριβώσει τις ρίζες του νομισματικού νόμου γνωστός ως « το κακό χρήμα διώχνει το καλό χρήμα από την κυκλοφορία», που αποδίδεται ως ο νόμος του Γκρέσαμ ‘‘ Greshams Law’’,2 κατέληξε στους «Βάτραχους» του Αριστοφάνη! Πράγματι, ο νόμος διατυπώθηκε στην κωμωδία του Αριστοφάνη που διδάχτηκε στα Λήναια,* όπου κέρδισε τα «πρωτεία» το 405 π. Χ. – ένα χρόνο πριν από το τέλος του ολέθριου Πελοποννησιακού Πολέμου. Το σκηνικό του έργου διαδραματίζεται στον Άδη του Κάτω Κόσμου, όπου οι νεκροί είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς και ο Άδης πιο φωτεινός από τον επίγειο κόσμο.
Μ’ αυτό το μακάβριο σενάριο, ο Αριστοφάνης σκιαγραφεί τον Διόνυσο πάνω στη βάρκα του Χάροντα να διασχίζει την Αχερουσία λίμνη για να μεταβεί στον Άδη, εν μέσω των βατράχων το ρεφραίν «Βρεκεκέξ κοάξ κοάξ». Σκοπός του, να βρει τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη για να τους επαναφέρει στον πάνω κόσμο. Πριν όμως τους βρει, ο χορός απαγγέλει τον Νόμο του Gresham, αιώνες πριν τη γέννηση του Gresham: «η πόλις μας πολλές φορές έπαθε τα ίδια με τους καλούς πολίτες, όπως έχει πάθει με τα παλιά αργυρά και τα νέα χρυσά νομίσματα. Αυτά ποτέ δεν ήταν κίβδηλα, ήταν τα καλύτερα, έφεραν τη γνήσια σφραγίδα, ήταν σωστά κομμένα κι αποδεκτά απανταχού σε έλληνες και ξένους. Όμως αυτά εμείς δεν τα χρησιμοποιούμε, μα προτιμάμε τα χάλκινα που κόπηκαν πριν μερικές μέρες ή χθες, που είναι όλα κίβδηλα κι από κακά μέταλλα. Με τον ίδιο τρόπο εμείς φερόμαστε στους καλύτερους πολίτες μας, τους ευγενείς, τους φρόνιμους, δίκαιους, καλούς και αγαθούς και ανατραφέντες στις παλαίστρες, στους χορούς και καλά εκπαιδευμένους στη μουσική, τους διώχνουμε σαν τιποτένιους.»1
Η χρήση κίβδηλων νομισμάτων από την Αθήνα το 405 π. Χ, υπήρξε η απορία του φημισμένου οικονομολόγου Robert Mundell που έθεσε τις θεωρητικές βάσεις της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, 2 και θεωρείται πνευματικός πατέρας του ευρώ.3 Έτσι, ανέτρεξε στο νομισματικό σύστημα της Αθήνας του 5ου αιώνα π. Χ., αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα των μεταλλείων του Λαυρίου στην παραγωγή του αθηναϊκού χρήματος. Οι Σπαρτιάτες από το 413 π. Χ., αναφέρει ο Mundell,4 είχαν καταλάβει τη Δεκέλεια (Τατόι), βορείως των Αθηνών «για να ανακόψουν την παροχή αργύρου από τα μεταλλεία Λαυρίου» και να προκαλέσουν έλλειψη χρήματος για τις ανάγκες του πολέμου. Οι πολιτικοί μας, τα «σαΐνια» ενήργησαν αντίθετα. Παρέδωσαν την παραγωγή χρήματος στην ΕΕ και τώρα παραδίδουν και τα «ασημικά» της χώρας.
Έχοντας επιτυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση της «ριζοσπαστικής αριστεράς» και των δήθεν «ανεξάρτητων ελλήνων» για να κατακτήσει την Ελλάδα, τώρα η Γερμανία βρίσκει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αντίθετο στο πανούργο σχέδιο της λεηλασίας. Οι κανόνες του ΔΝΤ, τους οποίους έχει καταφανώς καταπατήσει στην περίπτωση της Ελλάδας, τώρα το ΔΝΤ διακηρύττει ότι θα τους τηρήσει. Μάλιστα, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι το χρέος της Ελλάδας είναι «εξαιρετικά» μη βιώσιμο, και για αυτόν το λόγο δεν είναι διατεθειμένο να δανείσει στην Ελλάδα. Γιατί άριστα γνωρίζει ότι τα χρήματα θα διατεθούν για αποπληρωμή υποχρεώσεων των ιδιωτικών τραπεζών. Για να δούμε τώρα εάν θα τηρήσει την δέσμευσή του.
Το ΔΝΤ γνωρίζει ότι πολλοί από τους υποτιθέμενους «πιστωτές» δεν είναι καν πιστωτές, αλλά δεινοί κερδοσκόποι που αγόρασαν το ελληνικό χρέος σε χαμηλές τιμές με την ελπίδα να αποκομίσουν μεγάλα κέρδη. Συνεπώς, οι «πιστωτές» απαιτείται να διαγράψουν μέρος του ελληνικού χρέους. Η μονομερής προσέγγιση που υιοθέτησε η ΕΕ, όπου οι οφειλέτες έχουν επωμιστεί όλο το βάρος της ευθύνης, ιστορικώς έχει οδηγήσει σε βίαιες επαναστάσεις των καταπιεσμένων οφειλετών. Η προσήλωση των ευρωπαϊκών αρχών στο δόγμα του νεοφιλελευθερισμού καταδικάζει την Ελλάδα, σε ξεπούλημα της περιουσίας της και σε αιώνια μιζέρια, να κουβαλά στην πλάτη, όπως ο Σίσυφος υπό την επίβλεψη της Περσεφόνης, το επαχθές χρέος. 
 
  1. ΤΑΙΠΕΔ, Asset Development Plan, Ιούλιος 30, 2015. Περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση 23 δημόσιων περιουσιακών στοιχείων εκτιμώμενης αξίας 50 δις, μεταξύ των οποίων, περιφερειακά αεροδρόμια, την Εγνατία Οδό, το Ελληνικό, τους Οργανισμούς Λιμένος Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, Μαρίνες, τις ΔΕΣΠΑ & ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, ΟΤΕ και πάει λέγοντας. Από τα 50 δις το 50% θα δοθεί για την ανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών. ( Eurogroup Statement, 14/8/2015).
  2. Draft Preliminary Agreement- Supplemental Memorandum of Understanding: Greece, 2 May 2017 « Προκαταρκτικό Προσχέδιο Συμφωνίας- Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης, 2 Μαΐου 2017», σελίδες 53.
  3. ΤΑΙΠΕΔ, Asset Development Plan, Ιούλιος 30, 2015. Περιλαμβάνει την ιδιωτικοποίηση 23 δημόσιων περιουσιακών στοιχείων εκτιμώμενης αξίας 50 δις, μεταξύ των οποίων, περιφερειακά αεροδρόμια, την Εγνατία Οδό, το Ελληνικό, τους Οργανισμούς Λιμένος Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, τον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία, Μαρίνες, τις ΔΕΣΠΑ & ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, ΟΤΕ και πάει λέγοντας. Από τα 50 δις το 50% θα δοθεί για την ανακεφαλαιοποιήση των τραπεζών. ( Eurogroup Statement, 14/8/2015).Draft Preliminary Agreement- Supplemental Memorandum of Understanding: Greece, 2 May 2017 « Προκαταρκτικό Προσχέδιο Συμφωνίας- Συμπληρωματικό Μνημόνιο Κατανόησης, 2 Μαΐου 2017», σελίδες 53. Supplemental Memorandum of Understanding: Greece – 2 May 2017 “The authorities will continue to implement an ambitious privatization programme, and a new independent Privatization and Investment Fund (HCAP) has been established supporting a more efficient use of resources…” page 2. Το HCAP “ Hellenic Company for Assets and Participation” [Εταιρία Δημόσιων Συμμετοχών (ΕΔΗΣ)] είναι το όνομα του νέου Σούπερ Ταμείου(Super Fund) των ιδιωτικοποιήσεων στο οποίο θα μεταφερθεί η ιδιοκτησία των περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, συμπεριλαμβανομένων περίπου 70.000 κτηματικών περιουσιών, όλες οι σημαντικές δημόσιες επιχειρήσεις: οι εταιρίες κοινής ωφέλειας ( ηλεκτρισμού, νερού), δημόσιων μεταφορών (λεωφορεία, τραμ, μετρό), μετοχές του δημοσίου στις τράπεζες και περιουσιακά στοιχεία του ΤΑΙΠΕΔ.
  4. Eurogroup statement on the ESM programme for Greece – Consilium, 14/08/ 2015, European Council.
  5. Το όνομα προέρχεται από τον Charles Ponzi (1882-1949). Γεννήθηκε στην Πάρμα της Ιταλίας. Μετανάστευσε σε νεαρή ηλικία στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρχικά στη Βοστώνη και εν συνεχεία το 1907, στο Μόντρεαλ του Καναδά όπου εργάστηκε ως ταμίας στην Zarossi Bank. Η τράπεζα χρεοκόπησε εξ αιτίας επισφαλών δανείων και έμεινε απένταρος. Συνελήφθηκε και φυλακίσθηκε για παραχάραξη υπογραφών σε τραπεζικές επιταγές. Μετά την αποφυλάκιση του επέστρεψε στη Βοστώνη και απέκτησε διασημότητα το 1920, όταν ίδρυσε την εταιρία με όνομα: Εταιρία Χρεογράφων και Συναλλαγών [Securities and Exchange Company(SEC)]. Μ’ αυτό το «μασίφ» όνομα έκανε την ακόλουθη προσφορά στο κοινό: ‘εάν καταθέσετε τα μετρητά σας στην SEC, σε 90 μέρες θα έχετε το αρχικό κεφάλαιο πίσω συν 50% κέρδος στην επένδυση σας’. Οι αρχικοί πελάτες ήταν μετανάστες και αστυνομικοί της περιοχής της Βοστώνης. Ο Ponzi τήρησε το λόγο του και παρέδωσε τα κέρδη που υποσχέθηκε. Ως φυσικό, η είδηση διαδόθηκε ταχέως και η ροή μετρητών στην SEC αυξήθηκε δραματικά. Η παραπλάνηση, ο Ponzi πλήρωνε τους αρχικούς επενδυτές με χρήματα που εισέπραξε από τους επόμενους. Το τέχνασμα ανακαλύφθηκε, ο Ponzi έχασε μερικά εκατομμύρια $, φυλακίστηκε εκ νέου, και απεβίωσε στο Rio de Janeiro της Βραζιλίας σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα. Κατ’ αυτό τον τρόπο ο Ponzi άφησε το όνομα του στο Πάνθεον της χρηματοοικονομικής απάτης, καθώς το όνομα εγκωμιάζεται από τον Τύπο όταν παρόμοιας μορφής σκάνδαλα ανακύπτουν. Όμως, που να το φανταστεί ο ίδιος ότι περίοπτοι επενδυτικοί οργανισμοί θα χρησιμοποιούσαν τη μέθοδό του μερικές δεκαετίες αργότερα και όχι μόνο. Ολόκληρα κράτη θα τον μιμηθούν και μέσα σ’ αυτά και η Ελλάδα, με τα υπερβολικά δάνεια, το ένα ‘καβάλα’ στο άλλο, ώσπου τελικά γονάτισε.
  6. Η νομισματοποίηση του χρέους (debt monetization) αφορά την χρηματοδότηση των δαπανών του κράτους για αγαθά και υπηρεσίες από την κεντρική του τράπεζα. Χρησιμοποιείται κατ’ εξοχήν όταν η κυβέρνηση έχει δημοσιονομικά ελλείμματα(οι κρατικές δαπάνες υπερβαίνουν τα έσοδα) και αποτελείται από δύο βήματα: α) την έκδοση νέων ομολόγων από την κυβέρνηση, β) την αγορά των ομόλογων από την κεντρική τράπεζα και την ταυτόχρονη πίστωση του αντίτιμου ποσού(δημιουργία χρήματος de novo) στο λογαριασμό του κράτους. Επίσης, ή κυβέρνηση μπορεί να ζητήσει προκαταβολές (advances) κατ’ ευθείαν από την κεντρική τράπεζα.
  7. John Maynard Keynes, A Tract on Monetary Reform, 1923, reprinted by BN Publishing, 2008, p. 80.
  8. Carmen Reinhart & Kenneth Rogoff, This Time is Different, Princeton University Press, 2009, p. 98.
  9. Σπύρος Λαβδιώτης, ‘’ Η Ουτοπία των Ελλήνων Πολιτικών : Διακυβέρνηση χωρίς Χρήμα’’, 20 Ιουλίου 2016 http://spiros26.wordpress.com
  10. Καναδός οικονομολόγος (1932-), γεννήθηκε στο Kingston Ontario και φοίτησε στα πανεπιστήμια, British Columbia στο Vancouver, Washington στο Seattle, στο London School of Economics και πήρε το PhD στο MIT. Καθηγητής του Πανεπιστημίου Columbia (1974 – ) και αποδέκτης του βραβείου Nobel στα Οικονομικά (1999).
  11. Η φράση ‘‘ Greshams Law’’ (bad money drives out good money from circulation), έχει χρονική προέλευση το έτος 1858, όταν ο άγγλος οικονομολόγος H.C. MacLeod αποφάσισε να ονοματίσει την τάση του κάκου χρήματος να διώχνει τo καλό χρήμα εκτός κυκλοφορίας προς τιμήν του Sir Thomas Gresham ( 1519-1579), έμπορος και χρηματιστής, που διετέλεσε χρηματοοικονομικός σύμβουλος της βασίλισσας Ελισάβετ Ι.
    *Αρχαία ελληνική εορτή προς τιμήν του Διονύσου. Ήταν η παλαιότερη νυκτερινή θρησκευτική εορτή.
  12. Οι ερμηνευτικές αποδόσεις του εξέχοντος έργου του Αριστοφάνη « Βάτραχοι» ποικίλουν. Γι αυτό το λόγο έγινε χρήση των κάτωθι κειμένων. Το πρωτότυπο , www.schooltime.gr/2012/02/23 βάτραχοι-αριστοφάνης , The FrogsAristophanes http://ancientliterature.com/greece_aristophanes_frogs.html , Hellenica World , www.hellenicaword.com/…/Aristophanes/…Vatrachoi , Aristophanes, Frogs, Vancouver Island University, http://records.viu.ca/~johnstoi/aristophanes/frogs.html , Κώστας Βάρναλης, Αριστοφάνη «Βάτραχοι», 1998.
  13. Robert Mundell, “A Theory of Optimum Currency Areas “, American Economic Review, Sept., 1961.
  14. Robert Mundell, A Plan for a European Currency, unpublished paper recently rediscovered, Dec. 8, 1969.
  15. Robert Mundell, “Uses and Abuses of Gresham’s Law in the History of Money”, Zagreb Journal of Econ., 1998.