Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Υπόθεση δύο ψυχιάτρων…

Καταλονία και ΕΕ, Eldorado και εκδοχές σχιζοφρένειας.
Μήπως μπορείς να βοηθήσεις, καλέ μας ψυχίατρε, εσύ που εξειδικεύτηκες σε θέματα του «κοινού ευρωπαϊκού μας σπιτιού»; Μπερδευόμαστε, διάβολε… Η ΕΕ που ωρύεται, μετρώντας παραβιάσεις της «δημοκρατικής τάξης πραγμάτων» στη Βενεζουέλα, είναι …η ίδια; Είναι αυτή που παρακολουθεί ατάραχη την ενεργοποίηση του φρανκισμού στο DNA της ισπανικής, κυβερνώσας δεξιάς; Είναι αυτή που τα βρίσκει όλα «ΟΚ» με τις συλλήψεις στην Καταλονία, την επιδρομή της  εθνοφυλακής στο καταλανικό υπουργείο Οικονομικών, την παρεμπόδιση εκδηλώσεων, την κατάσχεση έντυπου υλικού, τις εφόδους σε γραφεία εφημερίδων, την απόπειρα εκφοβισμού εκατοντάδων δημάρχων;
Τι είπες ευρω-ειδικευμένε μας ψυχίατρε; Ότι «έχουμε μια λογική εξέλιξη των πραγμάτων»; Πως καλό είναι «να θυμηθούμε ότι η ΕΕ, ούτε παλιότερα είχε βγάλει «κιχ», ας πούμε όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της Ισπανίας αποφάσιζε να θέσει εκτός νόμου, άρα και να αποκλείσει από τις εκλογές που έγιναν την 1η Μαρτίου του 2009 στη Χώρα των Βάσκων, αριστερά κόμματα, που αντιπροσώπευαν το 10%, 15% -ενίοτε και παραπάνω- του βασκικού εκλογικού σώματος»; Α, γιατρέ, δεν με βοηθάς επαρκώς. Εγώ σε ρωτάω πώς εξηγείται η σχιζοφρενική «αλά καρτ» δημοκρατική ευαισθησία κι εσύ μου κάνεις αναδρομή στο ιστορικό της σχιζοφρένειας.
Τι είπες; Ότι «συμβαίνει συχνά, στα πολιτικά μορφώματα εν γένει, να είναι άτεγκτα σε θέματα δημοκρατίας όταν κοιτάζουν εκτός των τειχών τους και να κάνουν τις …κουτσουκέλες τους εντός της δικής τους επικράτειας»; Ότι η Βενεζουέλα είναι μακριά, αλλά η Ισπανία μέσα στην ΕΕ»;
Καλά, γιατρέ, δεν σε βρίσκω σε φόρμα… Πριν από όλα, δεν νομίζω ότι είναι απλές «κουτσουκέλες» όσα έχουν γίνει στην ΕΕ. Και προ κρίσης. Αρκεί να θυμηθείς όσα έχουν συμβεί, ας πούμε από το 2005, όταν ακυρώθηκαν τα δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα επειδή υπερίσχυσε το «Όχι» στα δύο που …πρόλαβαν να διεξαχθούν, σε Γαλλία και Ολλανδία, μέχρι σήμερα. Σήμερα που στραπατσάρονται αγρίως δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα στην Ευρώπη, προκειμένου να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Άρα το «αλά  καρτ» δεν ορίζεται από το «μέσα ή έξω από τα τείχη».
Να, θυμήθηκε προ ημερών ο Ταγιάνι, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ότι το ισπανικό Σύνταγμα είναι ιερό, καθ’ ότι όλα τα Συντάγματα, είπε, των χωρών-μελών είναι ιερά. Αυτά είπε για να προειδοποιήσει τους Καταλανούς. Και εγώ ρωτάω; Να υποθέσω ότι η ΕΕ θεωρεί ιερό και το δικό μας Σύνταγμα, που το’ χει κάνει σουρωτήρι; Άσε μην απαντάς, ρητορικό είναι το ερώτημα. Ξέρω, τα πολύ «ιερά», για να διατηρούν την ιερότητά τους, δεν πρέπει να εφαρμόζονται. Πρέπει να παραμένουν υπεράνω υλοποίησης, ειδάλλως φθείρονται. Σαν τι «ιερό» δικαίωμα της απεργίας, ένα πράμα. Τέλος πάντων, θα τα πούμε πάλι κάποια στιγμή, διότι έχω να περάσω κι από ένα συνάδελφό σου, εδώ δίπλα…
Μήπως μπορείς να μας βοηθήσεις, καλέ μας ψυχίατρε, εσύ που εξειδικεύτηκες σε θέματα της μνημονιακής αναπτυξιολογίας; ΠΑΣΟΚ και ΝΔ φέρνουν στη Βουλή το θέμα της καταστροφικής ρύπανσης στο Σαρωνικό -και καλά κάνουν. Την ίδια στιγμή ωρύονται υπέρ της εξόρυξης στη Χαλκιδική, για τις ολέθριες συνέπειες της οποίας έχουν προειδοποιήσει μύριες όσες επιστημονικές γνωματεύσεις. Υπάρχει καμία ψυχιατρική εξήγηση του φαινομένου να θεωρεί κάποιος απαράδεκτη την πετρελαιοκηλίδα, αλλά αποδεκτή τη διασπορά αρσενικού και καρκίνου;
Άκουγα για ημέρες, γιατρέ, υπουργούς και  βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να λένε στην Eldorado -ή για την Eldorado- πως η Ελλάδα δεν είναι μπανανία. Ταυτοχρόνως η κυβέρνηση έδινε στην Eldorado ακριβώς ό,τι ήθελε η εταιρεία για την Ολυμπιάδα, όπου η εξόρυξη θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις. Αλήθεια, μπορούν να υπάρχουν μικρές μπανανίες, ας πούμε κάτι σαν ειδικές οικονομικές μπανανο-ζώνες, σε ευρύτερες περιφέρειες;  Βλέπω τώρα την Eldorado να «μαλακώνει», ασφαλώς επειδή «έγινε το δικό της» στην Ολυμπιάδα -ατόφιο- και προφανώς διότι  έχει σαφείς ενδείξεις πως θα «γίνει το δικό της» και παρακεί. Η Eldorado ανέστειλε, μέχρι νεωτέρας, την απειλή ότι θα κουνήσει μαντίλι,  διότι διαπιστώνει πως η «φοβέρα» της πιάνει τόπο. Ακούω όμως, από κυβέρνηση μεριά, ψιθύρους, όπως «αναγκάσαμε την εταιρεία να υπαναχωρήσει». Τρελαίνομαι εγώ, ή με περνούν άλλοι για τρελό;
Πώς το είπες αυτό, γιατρέ; Ότι «δεν είναι παρά ένα επί μέρους σύμπτωμα»; Ότι «παραπέμπει στο γενικό φαινόμενο που βλέπουμε και με τους δανειστές, δηλαδή να υπακούει η κυβέρνηση στις εντολές τους, τσακίζοντας κόσμο και κοσμάκη, και κατόπιν να χαίρεται επειδή τους στέρησε τη δυνατότητα να μας κακολογήσουν»; Ότι «η Eldorado που λέει “θα μείνουμε” διότι “περνάει το δικό της” είναι σαν τους δανειστές που λένε “η Ελλάδα κάνει προόδους”, προτού σχεδιάσουν τις επόμενες περικοπές»;
Κατανοητό. Και το να θεωρείς πρόοδο τη συνέχιση της αιχμαλωσίας σου, είναι, όντως, το σύνδρομο της Στοκχόλμης; Τι; «Στη μνημονιακή Ελλάδα ισχύει απλώς το σύνδρομο της μπανανίας και κάθε άλλη αναγωγή εξωραΐζει την κατάσταση»; Σαν να σε καταλαβαίνω εσένα, γιατρέ μου. Σαν να σε καταλαβαίνω…
Διονύσης Ελευθεράτος
*Πηγή: prin.gr

ΑΝ ΜΗ ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ...

Κράτος πειρατών και λαθρεμπόρων

Στην πειρατική φιλολογία, όποτε γίνεται λόγος για κουρσέματα πλοίων και σεντούκια με χαμένους θησαυρούς κατά τον 17ο και 18οαιώνα, αναφέρεται πάντα η περίπτωση του Νασσάου και της περίφημης «Δημοκρατίας των Πειρατών»[1].
Η Ελλάδα του 21ου αιώνα έχει γίνει ένα Νασσάου της Μεσογείου όπου υπάρχει μια «Ολιγαρχία των Πειρατών», καθώς η επίσημη κρατική δομή υποστηρίζει και προστατεύει τους λαθρεμπόρους του «μαύρου χρυσού». Κρατικές υπηρεσίες και φορείς εξυπηρετούν με κάθε τρόπο «εφοπλιστές», παρέχοντας πιστοποιητικά αξιοπλοΐας σε πανάρχαια πλοία-«σαπάκια», κάνοντας τα στραβά μάτια στις παρατυπίες τους και προειδοποιώντας τους, όποτε χρειάζεται, για ελέγχους που θα διεξαχθούν. Όλα τα παραπάνω, γνωστά στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», τα έφερε στον αφρό -μαζί με τις πετρελαιοκηλίδες του- το ναυάγιο του «Αγία Ζώνη ΙΙ».
Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή. Το 45χρονο δεξαμενόπλοιο «Αγία Ζώνη ΙΙ», φορτωμένο με λαθραίο πετρέλαιο, βυθίζεται στις 10/9/17 στα ανοιχτά της Αταλάντης. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, η βύθιση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις προσπάθειες να καλυφθεί η λαθρεμπορία καθώς τα ΕΛΠΕ υποστηρίζουν ότι φορτώθηκαν 1818 τόνοι καυσίμου ενώ μετά το ναυάγιο ανακοινώθηκαν 2.200 τόνοι. Άλλες πηγές αναφέρουν πως στο πλοίο φορτώθηκαν 1.950 τόνοι (1.600 μαζούτ και 350 τόνοι πετρελαίου ναυτιλίας) αφήνοντας ένα δηλωμένο υπόλοιπο 600 τόνων. Το Λιμενικό εκτιμά πως μεταφερόταν 2.800 τόνοι.
Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, το πλήρωμα άνοιξε τις βάνες εισρόφησης νερού ώστε να καλυφθεί η διαφορά βάρους από το καύσιμο που έλειπε με θαλασσινό νερό αλλά οι βάνες της μιας πλευράς μπλόκαραν με αποτέλεσμα τη «μονόπαντη» άντληση νερού, την κλίση και τελικά τη βύθιση.
Η κρατική μηχανή κινείται τόσο αργά και αναποτελεσματικά για τον περιορισμό της ρύπανσης που προκαλούνται ερωτήματα αν η προτεραιότητά της ήταν να αποσοβήσει μια οικολογική τραγωδία ή να περιορίσει τις –υλικές και νομικές- ζημιές της πλοιοκτήτριας εταιρίας. Είναι χαρακτηριστική η αργοπορία και η αδυναμία του λιμενικού να πάρει δραστικά μέτρα περιορισμού της κηλίδας τις πρώτες κρίσιμες ώρες του ναυαγίου. Τα πρώτα 24ωρα στον τόπο του ναυαγίου προσέτρεξαν πολύ λίγα σκάφη ικανά να αντιμετωπίσουν και να περιορίσουν τη ρύπανση. Σα να μη συνέβαινε κάτι σοβαρό, ζητήθηκε η συνδρομή από το ευρωπαϊκό σκάφος της EMSA την τέταρτη μέρα (!) μετά το ναυάγιο όταν πια η ζημιά είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις ενώ την έκτη μέρα (!) ζητήθηκαν ακόμα περισσότερα σκάφη.
Τα ρεπορτάζ γύρω από τα αίτια του ναυαγίου φέρνουν στο φως τις ύποπτες δραστηριότητες του φερόμενου ως πλοιοκτήτη Θ. Κουντούρη ο οποίος χρωστά στο δημόσιο 2 εκατομμύρια ευρώ και συνεχίζει να «επιχειρεί» ανενόχλητος. Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτό οφείλεται στην «επιχειρηματική αξιοπιστία» του Κουντούρη ή αν έχει παίξει το ρόλο της η δωρεά ενός τζιπ 4×4 στο λιμενικό σώμα (συγκεκριμένα στο κλιμάκιο των Καλών Λιμένων στην Κρήτη). Παράλληλα, αφήνονται υπαινιγμοί για σχέσεις του με τον Π. Κουρουμπλή εξαιτίας μιας χοροεσπερίδας όπου συμμετείχαν αμφότεροι. Ανεξάρτητα από το αληθές ή το ψευδές αυτών των υπαινιγμών, «η γυναίκα του Καίσαρα» δεν έχει αποτινάξει τις υποψίες για την τιμιότητα «της».
Εταιρίες… «μπάμπουσκες»
Τα ύποπτα συνεχίζονται όταν στις επιχειρήσεις απάντλησης του πετρελαίου από τη θάλασσα συμμετέχει και το πλοίο «Lassea» στο οποίο «ανακαλύπτονται» 55 τόνοι λαθραίου καυσίμου χωρίς παραστατικά με αποτέλεσμα να παραπεμφθούν σε δίκη ο πλοίαρχος και ο μηχανικός του. Το 45χρονο «Lassea» έχει ναυτολογηθεί από τον… Θ. Κουντούρη, (μέσω της διαχειρίστριας εταιρείας Fos Petroleum) και ανήκει στην εταιρεία Mare Hellas Shipping από τον Οκτώβριο του 2012. Από το 2009 και μετά τελούσε υπό τη διαχείριση (με το όνομα Αφρός IV) της εταιρείας Lidmar Shipping & Trading Co. με έδρα τον Πειραιά, η οποία χρησιμοποίησε δύο διαφορετικές εταιρείες-κελύφη[2] (την Petroil Bunkering Ltd, Λιβερίας και την Apelati Maritime Co.) ως ιδιοκτήτριές του, προτού το μεταβιβάσει στη Mare Hellas.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι τα πρόσωπα που βρίσκονται πίσω από τις εταιρείες Mare Hellas και Αγία Ζώνη, αλλά και άλλων εταιρειών, όπως η Seka 02 Maritime Co., έχουν συνεργαστεί και στο παρελθόν, καθώς συνήθιζαν να πουλούν πλοία η μία στην άλλη, συχνά μετονομάζοντάς τα, αλλάζοντάς τους εταιρείες ιδιοκτησίας, με κοινό παρονομαστή την επισκευή τους στα ναυπηγεία του ομίλου Σπανόπουλου, ο οποίος σήμερα έχει επιφορτιστεί με το έργο της απορρύπανσης του Σαρωνικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πλοίο Temeteron, στο οποίο τον Μάιο του 2015 είχαν βρεθεί 186 κυβικά μέτρα ντίζελ (στο λιμάνι των Χανίων), χωρίς τα νόμιμα παραστατικά. Το πλοίο ανήκε στην εταιρεία Thalassa Shiptrade με έδρα τη Νιγηρία, έχοντας πωληθεί σε αυτήν το 2014 από τη Mare Hellas Shipping. Στους προηγούμενους ιδιοκτήτες του περιλαμβάνονται κατά σειρά η Seka 02 Maritime με έδρα τον Πειραιά και η Agia Zoni Shipping με έδρα το Πέραμα, του Θ. Κουντούρη. Σαν τις «μπάμπουσκες»[3], υπάρχει μια «εταιρία» μέσα σε μια άλλη «εταιρία» που κι αυτή με τη σειρά της βρίσκεται μέσα σε μια τρίτη «εταιρία», κ.ο.κ.
«Λεπτομέρεια»: Μόλις «τσάκωσαν» το «Lassea» για λαθραίο πετρέλαιο, ανακοινώθηκε πως τη θέση του θα πάρει το πλοίο «Neda», ηλικίας 51 ετών (έτος ναυπήγησης το 1966) το οποίο φαίνεται πως ανήκει και αυτό στον ίδιο πλοιοκτήτη που έχει και το «Lassea», αν και χρησιμοποιείται κι εδώ διαφορετικό όνομα (Pyrsos Shipping). Η διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο!
Υπουργείο σε ρόλο τσιλιαδόρου
Όλα αυτά που μπορεί να αποκαλύψει μια στοιχειώδης δημοσιογραφική έρευνα δεν είναι δυνατό να τα αγνοούν οι επίσημες αρχές. Γιατί, λοιπόν, δεν επεμβαίνουν; Εντύπωση προκαλεί η αποκάλυψη της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ) ότι η ηγεσία του υπουργείου ναυτιλίας γνωρίζει ότι το φορτίο του «Αγία Ζώνη ΙΙ» δεν πληρώθηκε από τον Θ. Κουντούρη αν και τα παραστατικά είναι στο όνομα της εταιρίας του, της «Fos Petroleum». Μάλιστα, ο πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ, Αντώνης Νταλακογιώργος, σημείωσε με νόημα ότι «οι καταγγελίες που φτάνουν σε εμάς είναι δεκάδες και κάνουν λόγο για επιχειρηματίες και εφοπλιστές που χρησιμοποιούν παρένθετα πρόσωπα». Δηλαδή η ΠΕΝΕΝ ευθέως κατηγορεί τον υπουργό ότι γνωρίζει την αλήθεια γύρω από τις εταιρίες-κελύφη και απλά σιωπά (αν δεν συγκαλύπτει).
Κι όσο κι αν θέλει κάποιος να δει καλοπροαίρετα τη στάση του Π. Κουρουμπλή εντάσσοντας τη στα πλαίσια της άγνοιας ή της ανεπάρκειας, δε μπορεί να μην εκπλαγεί από τη δημόσια προειδοποίηση του υπουργού προς τους πλοιοκτήτες γέρικων πλοίων ότι   ξεκινά άμεσα έκτακτη επιθεώρηση στα υπό ελληνική σημαία πλοία για να επαναδιαπιστωθεί η αξιοπλοΐα τους. Έτσι δίνει τη δυνατότητα σ΄ εκείνους που έχουν λιγότερες παρατυπίες να τις διορθώσουν και στους υπόλοιπους «να κουρνιάσουν μέχρι να περάσει η μπόρα». Αυτό θυμίζει τσιλιαδόρο σε ριφιφί ή τους βρώμικους μπάτσους που προειδοποιούν τον υπόκοσμο της νύχτας πως «αύριο θα γίνει έφοδος στο μαγαζί». Πάντως, σε καμμιά περίπτωση η στάση αυτή δεν θυμίζει κρατικό φορέα αποφασισμένο να πατάξει την ανομία.
Κράτος «νηογνώμονας»
Το ναυάγιο του «Αγία Ζώνη ΙΙ» φέρνει στο φως λεπτομέρειες για το κύκλωμα λαθρεμπορίας πετρελαίου με τη χρήση επικίνδυνων πλοίων που αντί να έχουν αποσυρθεί, όπως θα έπρεπε, τούς δίνεται άδεια μεταφοράς επικίνδυνων για το περιβάλλον υλικών. Τα στοιχεία είναι ανατριχιαστικά. Κατά μέσο όρο, 50 δεξαμενόπλοια πάνω από 30 χρόνων διασχίζουν καθημερινά τις ελληνικές θάλασσες χωρίς εξονυχιστικούς ελέγχους αξιοπλοΐας, μόνο με τη «φάμπρικα» των δίμηνων παρατάσεων. Το υπουργείο και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί (Επιθεώρηση Εμπορικών Πλοίων) παρέχουν αφειδώς τις δίμηνες παρατάσεις κάνοντας τυπικούς και εντελώς επιφανειακούς «ελέγχους» που, σύμφωνα με την ΠΕΝΕΝ, «είναι ανεπαρκείς και καταφανέστατα αναποτελεσματικοί». Σύμφωνα με εμπειρογνώμονες, είναι θαύμα το ότι δεν έχουν υπάρξει περισσότερα ατυχήματα μια που στις ελληνικές θάλασσες πλέουν τουλάχιστον 80 ελληνόκτητα πλοία κάτω των 3.000 τόνων, εκ των οποίων τουλάχιστον τα μισά είναι γέρικα επιπλέοντα «σαπάκια».
Η περίπτωση του «Αγία Ζώνη ΙΙ» είναι χαρακτηριστική. Το πλοίο ήταν νηολογημένο στον γερμανικό νηογνώμονα[4](Germanischer Lloyd, σήμερα DNV GL) μέχρι τον Αύγουστο του 2008. Σε επιθεώρηση που έγινε τότε φάνηκαν δώδεκα σημαντικές παρατυπίες στις οποίες θα έπρεπε να συμμορφωθεί ο πλοιοκτήτης, προκειμένου να εκδοθούν τα απαιτούμενα πιστοποιητικά. Εκείνος, πολύ απλά, πούλησε το πλοίο σε εταιρία-κέλυφος. Είναι η αγαπημένη πρακτική των πλοιοκτητών όταν ο επιθεωρητής του νηογνώμονα υποδείξει επισκευές και το κόστος τους είναι μεγάλο, ο πλοιοκτήτης ή «πουλά» το πλοίο ή αλλάζει νηογνώμονα, κατατάσσοντας το πλοίο του σε έναν ελαστικότερο, προκειμένου να εξασφαλίσει τα πιστοποιητικά του. Θεωρητικά, όλοι οι νηογνώμονες υποχρεούνται να ελέγχουν τα πλοία τους με βάση τους ίδιους κανόνες, οι οποίοι υπαγορεύονται από τον IMO (Παγκόσμιος Ναυτιλιακός Οργανισμός του ΟΗΕ). Οι διαφορές μεταξύ τους αφορούν την αυστηρότητα της εφαρμογής και φυσικά στο κόστος για τον πλοιοκτήτη. Το ελληνικό κράτος, μέσω του Κλάδου Επιθεώρησης Πλοίων, δίνει τη λύση παρέχοντας δίμηνες «παρατάσεις» μέχρι να γίνει επιθεώρηση παίζοντας το ρόλο ενός άτυπου και παράτυπου «νηογνώμονα» που δίνει στα «σαπάκια» την «αξιοπλοΐα» που κανένας σοβαρός νηογνώμονας δεν ρισκάρει να δώσει. Με άλλα λόγια, το κράτος παριστάνει το νηογνώμονα προς όφελος του εφοπ-ληστρικού κόσμου.
Όλοι αυτοί σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι
Τα παραπάνω αποτελούν κραυγαλέο δείγμα της γενικότερης φιλοσοφίας της «πρώτης φοράς αριστερά» κυβέρνησης η οποία συνεχίζει το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων κάνοντας πλάτες σε ύποπτα στοιχεία που κερδοσκοπούν παριστάνοντας τους «πλοιοκτήτες» πλωτών φέρετρων και επιδίδονται σε λαθρεμπόριο καυσίμων. Το επίσημο κράτος και οι υπηρεσίες του όχι απλά ανέχονται την ασυδοσία τους αλλά τους βοηθούν κιόλας με κάθε πρόσφορο μέσο:
Πρώτα απ’ όλα, με τις σκανδαλώδεις σε καιρό μνημονίων φοροαπαλλαγές. Με ένα νόμο τόσο παλιό όσο και τα πλοία-«σαπάκια», οι εφοπλιστές απαλλάσσονται σκανδαλωδώς από την καταβολή φόρων πληρώνοντας ένα ευτελές παράβολο με βάση τη… χωρητικότητα του πλοίου τους. Σε καμιά περίπτωση δεν φορολογούνται για τα (υπερ)κέρδη τους τη στιγμή που ο μισθωτός και ο συνταξιούχος ξεζουμίζονται μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους. Μια κρατική χορηγία υπέρ του μύθου της «ναυτικής υπερδύναμης» σε κείνους που επ’ ουδενί στήριξαν την ελληνική κοινωνία.
Κατά δεύτερον, το ελληνικό κράτος, δια των κυβερνήσεων του, στηρίζει τους πειρατές κάνοντας ελαστικούς ελέγχους γέρικων πλοίων, αρνούμενο να ψηφίσει νόμους για τη σταδιακή απόσυρσή τους από τις ελληνικές θάλασσες. Κι αν κάποιο πλωτό φέρετρο βυθιστεί και πάρει στο βυθό αθώες ψυχές ή μολύνει τις θάλασσες, το κράτος σπεύδει να αθωώσει τους ενόχους ρίχνοντας ευθύνες στους ναυτεργάτες.
Στην περίπτωση του «Αγία Ζώνη ΙΙ», οι ευθύνες της πολιτείας και των αρμόδιων οργάνων είναι εξόφθαλμες και καθόλου αθώες. Οι κρατικοί φορείς, επιφορτισμένοι με την επιβολή του νόμου και της τάξης, κάνουν τα στραβά μάτια είτε από ανικανότητα είτε από χρηματισμό.
Το υπουργείο των εφοπλιστών και οι υπηρεσίες που έχει στη διάθεσή του έχουν μόνιμο προσανατολισμό τα συμφέροντα των πειρατών της θάλασσας. Γι αυτό σε καμία περίπτωση δε μπορεί να δοθεί καμιά λύση από αυτούς. Τη λύση θα τη δώσει αρχικά ένα ρωμαλέο ναυτεργατικό και πανεργατικό κίνημα και, στη συνέχεια, μια άλλη κυβέρνηση που θα βγει μέσα από τους αγώνες του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μια κυβέρνηση που θα θεσπίσει νόμους σε όφελος του κόσμου της εργασίας αντικαθιστώντας τους τωρινούς που ωφελούν μόνο τα παράσιτα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Και φυσικά ένας λαϊκός μηχανισμός υπεράσπισης και επιβολής αυτών των νόμων.
Μόνο τότε θα πάψουμε να μετράμε «Αγίες Ζώνες», «Δύστος», «Σαμίνα» και άλλα ναυάγια. Και όλοι οι πειρατές που ευθύνονται γι αυτά θα καταλήξουν «σ’ ένα βαθύ μπουντρούμι»[5], χωρίς όμως να έχουν στη διάθεση τους «ένα μπουκάλι ρούμι». Όλοι. Όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.


[1] Το Νασσάου (αγγλικά: Nassau, προφορά: Νάσω) βρίσκεται στο νησί New Providence στις Μπαχάμες.
Ως «Δημοκρατία των Πειρατών» είναι γνωστό το καθεστώς που επικράτησε εκεί για περίπου έντεκα χρόνια από το 1706 έως το 1718. Αν και δεν ήταν κράτος ή δημοκρατία με την επίσημη έννοια, διοικούνταν με βάση το δικό του ανεπίσημο «Κώδικα Συμπεριφοράς». Οι πειρατές έλυναν τις υποθέσεις τους με το λεγόμενο πειρατικό κώδικα, σύμφωνα με τον οποίο οι πειρατές διοικούσαν δημοκρατικά τα πλοία τους, εξέλεγαν τους καπετάνιους των κουρσάρικων πλοίων με λαϊκή ψηφοφορία και μοιράζονταν τη λεία τους ισόποσα. Η «Δημοκρατία των Πειρατών» καταλύθηκε το 1718 όταν η Βρετανία ανέκτησε τον έλεγχο των νησιών.
[2] Μια εταιρεία-κελύφος (shell company) είναι μια εταιρεία που υπάρχει χωρίς να ασκεί καμία δραστηριότητα και χωρίς να έχει περιουσιακά στοιχεία. Μια επιχείρηση-κέλυφος μπορεί επίσης να σημαίνει μια εταιρεία που δεν έχει ποτέ μια επιχείρηση. Δημιουργούνται από κείνους που θέλουν να πωλούν στον εαυτό τους. Η εταιρία-κέλυφος προσφέρει μια βολική εναλλακτική λύση για τη δημιουργία μιας επιχείρησης από την αρχή (το όνομα της εταιρείας μπορεί να αλλάξει, οι διορισμένοι νέοι διευθυντές και ενδεχομένως οι μετοχές που εκδίδονται).
[3] Μπάμπουσκα ή Ματριόσκα: Ξύλινη κούκλα εμπνευσμένη από το ρώσικο παραμύθι «Η κούκλα που ήθελε να αποκτήσει ένα μωρό» του Ντιμίτερ Ινκιόφ, η αγαπημένη κούκλα ενός μαραγκού του ζητάει να της φτιάξει ένα μωρό. Μόλις πραγματοποιείται η ευχή της, η νέα κούκλα – κόρη ζητάει και εκείνη ένα δικό της μωρό. Αυτό επαναλαμβάνεται, μέχρι που ο μάστορας φτάνει να κατασκευάσει μια ολόκληρη σειρά από κούκλες μειουμένου μεγέθους, όπου η μια κυοφορείται μέσα στην άλλη.
Το παραμύθι αυτό αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για δυο λαϊκούς καλλιτέχνες της Ρωσίας του 19ου αι., του ξυλογλύπτη Βασίλι Πέτροβιτς Ζβιγιοζντότσκιν και του ζωγράφου Σεργκέι Μαλιούτιν . Οι πρώτες κούκλες κατασκευάστηκαν το 1890. Η κούκλα πήρε το όνομα της από την «μπάμπουσκα» που σημαίνει γιαγιά. Σήμερα οι μπάμπουσκες αποτελούν το πιο δημοφιλές εξαγώγιμο είδος της Ρωσίας. Κατασκευάζονται κατά χιλιάδες με τον ίδιο παραδοσιακό τρόπο. Ζωγραφίζονται στο χέρι με υδατοχρώματα και κατόπιν καλύπτονται με λάκα, που αδιαβροχοποιεί την εξωτερική επιφάνεια, δίνοντάς τους παράλληλα λαμπερή όψη και γυαλιστερή υφή.
[4] Ο Νηογνώμονας είναι ναυτιλιακός τεχνικός οργανισμός που καταρτίζει κανονισμούς ασφαλείας, τόσο για τη ναυπήγηση των πλοίων όσο και για τον εξοπλισμό τους, κατατάσσοντάς τα σε κλάση (classification). Με ειδικούς επιθεωρητές (surveyors) τα παρακολουθεί καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, είτε με περιοδικές είτε με έκτακτες επιθεωρήσεις.
Εκτός από το πιστοποιητικό ταξινόμησης ή κλάσεως (certificate of class) οι Νηογνώμονες χορηγούν και τα ακόλουθα πιστοποιητικά:
  • Πιστοποιητικό καταμέτρησης χωρητικότητας (tonnage certificate)
  • Πιστοποιητικό γραμμής φόρτωσης (load line certificate)
  • Πιστοποιητικό αξιοπλοΐας (certificate of seaworthiness)
  • Πιστοποιητικό ασφάλειας φορτοεκφορτωτικών μέσων (cargo gear certificate)
  • Πιστοποιητικό βλαβών (παρακολούθησης) (certificate of damages) και άλλα ειδικότερης φύσεως.
[5] «Όλοι εμείς
σ΄ένα βαθύ μπουντρούμι
Γιο χο χο χο
Κι ένα μπουκάλι ρούμι»
Στίχοι από το κλασικό πειρατικό μυθιστόρημα «Το νησί του θησαυρού» του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον.
Παναγιώτης Ζαβουδάκης
*Πηγή: ergatikosagwnas.gr

ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΟ

Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

Το νέο υπερ-δηλητήριο της Monsanto

Η Monsanto ετοιμάζεται να προωθήσει ένα υπερ-δηλητήριο που σκοτώνει καλλιέργειες στο πέρασμά του -- εκτός από τα γενετικά μεταλλαγμένα φυτά της Μονσάτο. Μεταφέρεται ακόμη και με τον αέρα στα γειτονικά χωράφια!

Αλλά σε λίγες μέρες μπορούμε να το ξεφορτωθούμε.

Μετά τη μαζική αντίδραση 1.000 αγροτών, μια πολιτεία των ΗΠΑ σκέφτεται να το απαγορεύσει. Αυτό θα ανοίξει το δρόμο για να πετύχουμε την απαγόρευσή του ανά τον κόσμο.

Η Monsanto ετοιμάζει σφοδρή εκστρατεία πίεσης και ελπίζει πως η μάχη θα δοθεί σε τοπικό επίπεδο. Αλλά αν 1 εκατ. από εμάς υπογράψουμε τώρα το ψήφισμα, θα το καταθέσουμε στην επίσημη διαδικασία για να δείξουμε πως όλος ο κόσμος θέλει αυτό το τοξικό χημικό μακριά από τα χωράφια μας και το φαγητό μας! Πρόσθεσε το όνομά σου:

Υπόγραψε εδώ: «Απαγορεύστε το δηλητήριο της Monsanto»

Δεν είναι τυχαίο ότι οι αγρότες έχουν ξεσηκωθεί. Το Dicamba σπέρνει τον θάνατο με τον άνεμο, μολύνοντας καλλιέργειες, δέντρα, έδαφος και νερό. Οι αγρότες είναι τώρα αντιμέτωποι με ένα εκβιαστικό δίλημμα: να αρχίσουν κι αυτοί να καλλιεργούν τους μεταλλαγμένους σπόρους της Monsanto, ή να δουν τις καλλιέργειες τους να πεθαίνουν.  

Είναι ένα άπληστο και επικίνδυνο σχέδιο που θα φέρει κέρδη δισεκατομμυρίων στη Monsanto και μπορεί να καταστρέψει την τροφική μας αλυσίδα.  

Όμως μπορούμε να το σταματήσουμε. 17 πολιτείες των ΗΠΑ έχουν ανοίξει έρευνες για το Dicamba και οι αρχές του Αρκάνσας μόλις πρότειναν την απαγόρευσή του -- η ψηφοφορία θα γίνει σε λίγες μέρες. Ρυθμιστικές αρχές, από την Ευρώπη μέχρι την Λατινική Αμερική, παρακολουθούν προσεκτικά τις εξελίξεις. Αν 1 εκατ. από εμάς έρθουμε αντιμέτωποι με την Monsanto στο Αρκάνσας και πετύχουμε την απαγόρευση, μπορούμε να σταματήσουμε το θανατηφόρο δηλητήριο, πριν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.

Υπόγραψε εδώ: «Απαγορεύστε το δηλητήριο της Monsanto»
Για χρόνια το κίνημα του Avaaz δίνει τη μάχη του Δαβίδ για να σταματήσουμε την αρπαγή της τροφικής μας αλυσίδας από τον επικίνδυνο και διεφθαρμένο Γολιάθ της βιοχημείας. Και κερδίζουμε. Πέρυσι, βοηθήσαμε να ακυρωθεί η κατασκευή του τεράστιου εργοστασίου μεταλλαγμένων της Monsanto στην Αργεντινή και να μην ανανεωθεί η άδεια κυκλοφορίας του ζιζανιοκτόνου γλυφοσάτη στην ΕΕ. Τώρα στο Αρκάνσας μπορούμε να νικήσουμε την πρώτη μάχη αυτού του νέου αγώνα.

Με ελπίδα και αποφασιστικότητα,
Dalia, Nick, Danny, Allison, Diego, Camille και όλη η ομάδα του Avaaz

Το ζιζανιοκτόνο dicamba της Monsanto σκοτώνει… -- Arti News http://www.artinews.gr/%CF%84%CE%BF

Συνωμοσία για την επιβίωση... των εντομοκτόνων -- Εφημερίδα των Συντακτών
http://www.efsyn.gr/arthro/synomosia-gia-tin-epiviosi-ton-entomoktonon

Το Αρκάνσας αποκρούει την Monsanto, κινείται προς την απαγόρευση ύποπτου ζιζανιοκτόνου (στα Αγγλικά) -- NPR
http://www.npr.org/sections/thesalt/2017/09/22/552803465/arkansas-defies-monsanto-moves-to-ban-rogue...

Αυτό το θαυματουργό ζιζανιοκτόνο υποτείθετε θα εσωζε τις καλλιέργιες. Αντιθέτως, τις καταστρέφει (στα Αγγλικά) -- Washington Post https://www.washingtonpost.com/business/economy/this-miracle-weed-killer-was-supposed-to-save-farms-...

Το Αρκάνσας είναι ένα βήμα πριν την απαγόρευση του dicamba (στα Αγγλικά) -- AgriNews http://www.agrinews-pubs.com/news/arkansas-one-step-from-dicamba-ban/article_9a258824-25d7-5e73-a623...

Η Monsanto αντεπιτεθεται στην απαγόρευση του dicamba στο Αρκάνσας (στα Αγγλικά) -- Arkansas Matters
http://www.arkansasmatters.com/news/local-news/monsanto-fighting-arkansas-dicamba-ban/806920404

Το Αρκάνσας είναι ένα βήμα πριν την απαγόρευση του αμφιλεγόμενου ζιζανιοκτόνου (στα Αγγλικά) -- Reuters
https://www.reuters.com/article/us-usa-pesticides-arkansas/arkansas-one-step-from-ban-on-controversi...

AYTΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΤΩΝ "ΦΙΛΟΖΩΩΝ"

Σε καθημερινή σχεδόν βάση βομβαρδιζόμαστε από την προπαγάνδα μερικών βλαμμένων που κρύβονται πίσω από τον φιλοζωικό φερετζέ και κατατάσσουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες αναλόγως της στάσης τους απέναντι στη νέα (νεοταξική) ιδεολογία της ζωοφιλίας.

Τα περιστατικά επιθέσεων σκύλων σε ανθρώπους έχουν  το τελευταίο διάστημα πολλαπλασιαστεί εξαιτίας ΚΑΙ της ιδιότυπης ασυλίας που απολαμβάνουν οι ιδιοκτήτες τους από τις αρχές και ω του θαύματος οι ευαίσθητοι κατά τα άλλα ψυχάκηδες δεν έχουν βρει να πουν μια κουβέντα καταδίκης τέτοιων φαινομένων και καμία λέξη συμπαράστασης στα θύματα της ανεύθυνης και μισάνθρωπης ιδεολογίας τους,  η οποία προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημίας, εντέχνως καθοδηγούμενη, παγκοσμίως.

Ούτε καν μια αναφορά στα περιστατικά αυτά δεν φιλοτιμούνται να κάνουν...

Αν αντίστροφα είχε κακοποιηθεί (απαράδεκτο γεγονός εξυπακούεται) ζώο από άνθρωπο ακόμα θα γαυγίζανε...

Διαβάστε παρακάτω:

 

 

Στο νοσοκομείο 56χρονος από επίθεση σκυλιών

Επίθεση από τρία σκυλιά δέχθηκε χθες το απόγευμα ένας 56χρονος στην Πάτρα, ο οποίος κατέληξε στο νοσοκομείο, ενώ συνελήφθη η ιδιοκτήτριά του
Σύμφωνα με τα patrastime.gr συνελήφθη, χθες το απόγευμα στην Πάτρα, από αστυνομικούς του Τμήματος Άμεσης Δράσης Πατρών, μια 40χρονη υπήκοος Αλβανίας, διότι τρεις σκύλοι ιδιοκτησίας της, αφού εξήλθαν από περιφραγμένο οικόπεδο της, προκάλεσαν σωματικές βλάβες σε 56χρονο, δαγκώνοντας τον στα άνω άκρα του και σε άλλα μέρη του σώματός του.
Η προανάκριση διενεργήθηκε από το Γ΄ Αστυνομικό Τμήμα Πατρών, ενώ ο τραυματίας μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της Πάτρας.
πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2017

Πίσω από την κουρτίνα των απατηλών ωραιοποιήσεων...


142 μέρες στη Σαντορίνη - Tο ημερολόγιο ενός εργαζόμενου στη βαριά βιομηχανία της χώρας

Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο; Και πριν πάει εκεί; Ιδρώνει σε λάντζες. Ακούει ανακόλουθα διδάγματα γύρω από τη μοναδικότητα της ελληνικής λέξης “Φιλότιμο” και άλλα καλά που μόνο το δαιμόνιο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας μπορεί να σκαρφιστεί. Το fragilemag.gr παρουσιάζει την εμπειρία που είχε εποχικός εργαζόμενος σε εστιατόριο της Σαντορίνης το περασμένο καλοκαίρι.
Το θυμάσαι; Είναι εκείνο που οι αριθμοί κατέδειξαν ως το πιο εμπορικά πετυχημένο της δεκαετίας. Είναι ακριβώς εκείνο που παρακαλάμε να έρθει και του χρόνου. Η κατάθεση του ανθρώπου – πρώην εργαζομένου- που επιλέγουμε να παρουσιάσουμε χωρίς όνομα –τα στοιχεία του είναι στη διάθεσή μας- είναι καταγραφή όλων όσα βίωσαν, βιώνουν καθημερινά εργαζόμενοι στη βαριά βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό. Πίσω από τα χαμόγελα των διαφημιστικών σποτ για τη μοναδικότητα της Ελλάδας υπάρχει το σκληρό πρόσωπο μιας βιομηχανίας που ανεμπόδιστα εκμεταλλεύεται ανθρώπους, μηδενίζει εργασιακά δικαιώματα, κερδίζει στραγγίζοντας κόπο ανθρώπων κυριολεκτικά αφημένων στην όρεξη αφεντικών τους. Τα τελευταία δεν έχουν μάθει ν’ ακούν όχι. Ή έστω κάτι που να θυμίζει δικαίωμα εργαζομένου.
1η μέρα
Βγήκα στον κεντρικό καβάλα στο μηχανάκι και κατευθύνθηκα προς το μέρος που θα έμενα για τους επόμενους 5 μήνες. Τέλη Απρίλη κι όλα ήταν έτοιμα να δεχτούν τις ορδές των τουριστών. Το νησί, ασβεστωμένη και καλογυαλισμένη βιτρίνα μιας πετυχημένης τουριστικής βιομηχανίας που, μαζί με τη φάβα Σαντορίνης απ’ την Ινδία, αλέθει και το εργατικό δυναμικό. Ήξερα πού πήγαινα. Τα είχα συζητήσει με τον Κύριο Διευθυντή. Ήμουν λέει απ’ τους τυχερούς που θα είχα κι ένα ρεπό την εβδομάδα. Και σπίτι. Και φαγητό. Και εντεκάωρες βάρδιες. Και σπαστό ωράριο. Υπερωρίες; Τι είν’ αυτό; Α, θα είχα και μισθό. Τα μισά στην τράπεζα και τ’ άλλα στο χέρι, με τη σύμβαση να γράφει πως δουλεύω πενθήμερο. Σωματείο; Αστεία πράγματα! Πήρα την απόφαση να ξαναφύγω για σεζόν μετά από πολλή σκέψη. Στην Αθήνα ένας σερβιτόρος δεν παίρνει πολλά, αλλά στα νησιά συνήθως βγαίνουν λεφτά. Βέβαια, πρέπει να ξεχάσεις πως είσαι άνθρωπος, πως έχεις κι άλλα να κάνεις εκτός απ’ το να υπηρετείς τα καπρίτσια των πελατών και των αφεντικών χωρίς να λες κουβέντα. Πατάς το “pause” στη ζωή σου και την ξαναπιάνεις από Οκτώβρη.
7η μέρα
“Είμαστε μια ομάδα!” διαλαλούσε μ’ ενθουσιασμό ο Κύριος Διευθυντής στο πρώτο μίτινγκ. Κάνα-δυο 18άχρονα τον πίστεψαν μάλλον. Οι υπόλοιποι ακούγαμε με δυσπιστία πως πρέπει να μοιραζόμαστε τα πουρμπουάρ που βγάζουμε μ’ έναν σωρό κόσμο. Οι μπάρμαν ήθελαν μεγαλύτερα ποσοστά, η κουζίνα το ίδιο. Γκρίνια. Είχα ξεχάσει πως μέσα στον μικρόκοσμο του εστιατορίου όλα είναι με σαφήνεια διαχωρισμένα. Ο σεφ, αρχηγός και παντογνώστης. Ο μπάρμαν, κάτι σαν αλχημιστής. Είχαμε και κάμποσους υπεύθυνους που κύριό τους μέλημα ήταν να είναι υπεύθυνοι. Οι σερβιτόροι, κάπου μεταξύ του γραφικού, φιλόξενου οικοδεσπότη και του δούλου, έπρεπε να χαμογελούν όσο κι αν τους ταλαιπωρούσε η τενοντίτιδα. Τελικά, ανακοινώθηκαν τα ποσοστά και περήφανος ο Κύριος Διευθυντής μας εξήγησε το σχέδιό του: “Όταν μοιράζονται τα πουρμπουάρ, όλοι δουλεύουν περισσότερο!”. Το αμφισβήτησα. “Κι αν έτσι κάποιοι λουφάρουν;”. “Αποκλείεται!”. “Είμαστε μια οικογένεια!” επέμεινε και τα 18άχρονα ένιωσαν πως βρήκαν το σπιτικό τους.
34η μέρα
Κάθε βράδυ στο τέλος της βάρδιας τα πόδια μου πονούσαν. Τα βούταγα σε παγωμένο νερό – ζεστό ούτως ή αλλιώς δεν είχε τις περισσότερες φορές – και μετά καθόμουν ακίνητος στο κρεβάτι κι άκουγα το ροχαλητό του συγκάτοικου 50 πόντους από τ’ αυτί μου. “Τουλάχιστον εσείς έχετε ψυγείο” μου είπε μια συνάδελφος όταν παραπονέθηκα για το πόσο μικρό ήταν το “σπίτι” μας. Για ρεπό ούτε λόγος τον πρώτο μήνα. Ο Κύριος Διευθυντής εξήγησε πως έπρεπε να βάλουμε όλοι πλάτη για να βγει η δουλειά και κάποια στιγμή θ’ ανταμειφθούμε. Οι δυο κοπελίτσες που είχαν έρθει για να σερβίρουν κι αυτές, δεν την ήξεραν τη δουλειά. Ούτε φαινόταν πως ήθελαν να τη μάθουν. Είπα να τις βοηθήσω αλλά αρνήθηκαν. Δεν καταδέχονταν να πάρουν μαθήματα από εμένα. Ήταν φοιτήτριες και είχαν ονειρευτεί πως σύντομα θα πετύχαιναν στον τομέα τους. Ο μπάρμαν έβαζε κρυφά στα μπουκάλια τα διάφορα ανώνυμα ποτά που αυτόματα βαφτίζονταν ακριβή βότκα και τζιν, τελείωνε το οχτάωρό του κι έφευγε. Μαζί με τα πουρμπουάρ. Όφειλα να πω μια κουβέντα στον Κύριο Διευθυντή. Το αίτημά μου για ακρόαση έγινε δεκτό. Μπήκα στο γραφείο. “Παραιτούμαι!” είπα.
81η μέραΟ Κύριος Διευθυντής εμφανιζόταν κάθε βράδυ ακριβώς την ώρα που έρχονταν όλοι οι τουρίστες για το δείπνο τους. Στεκόταν κορδωτός με τα χέρια στη μέση, έδινε μερικές άχρηστες εντολές και καθόταν να φάει. Οι περισσότεροι συνάδελφοι έτρεχαν να δείξουν το φιλότιμο τους. Στο τελευταίο μίτινγκ – κάνα μήνα αφού είχα πειστεί να μην παραιτηθώ γιατί όλα θα βελτιώνονταν, μας είχε μιλήσει για το ελληνικό φιλότιμο. Μόνο εγώ και δύο ακόμα σερβιτόροι είχαμε αρνηθεί να κάνουμε απλήρωτες υπερωρίες. Υπερωρίες στην Ελλάδα της σεζόν λέγονται όλες οι ώρες που δουλεύει ο σκλάβος μετά τη λήξη του δωδεκαώρου του.
100η μέραΑύγουστος και η κίνηση στο εστιατόριο δεν είχε αυξηθεί ιδιαίτερα. Όλοι γκρίνιαζαν πως δεν κάθεται κόσμος στα μαγαζιά. Το δικό μας έκανε καλό τζίρο βέβαια, αφού το φτηνότερο πιάτο (κάτι σουβλάκια από κοτόπουλο) κόστιζε 16 ευρώ, αλλά ήταν μέρες που δε γέμιζε. Έπεφταν και τα πουρμπουάρ. Έρχονταν πελάτες – σχεδόν πάντα ξένοι – κι αφού μας έκαναν λάστιχο με τις απανωτές εντολές, δεν άφηναν τίποτα. Γιατί ν’ αφήσουν; Είχαν έρθει στη Σαντορίνη να ζήσουν το όνειρό τους και οι ιθαγενείς σερβιτόροι όφειλαν να συμμετέχουν σ’ αυτό. “Τι ώρα κλείνετε;” ρώτησε ένας καλοντυμένος Ιταλός στη μητρική του γλώσσα που πλέον είχα αρχίσει να κουτσοκαταλαβαίνω. “Στη μία”. “Σήμερα όμως θα μείνετε παραπάνω για μας!”. “Θα μου πληρώσετε την υπερωρία;” ρώτησα με το ίδιο πλατύ χαμόγελο που ρωτούσα και για τα ποτά. Πλέον έπαιρνα ρεπό. Ήρθε και η κοπέλα μου να με δει για τρεις μέρες και της εξήγησα πως αν ήθελε, μπορούσε να φάει στο εστιατόριο. Όμως εγώ δεν επιτρεπόταν να καθίσω μαζί της. Το προσωπικό δεν είχε δικαίωμα ούτε στο ρεπό να μολύνει τις ακριβές καρέκλες. Βέβαια, ούτε που είχα σκεφτεί να κάτσω σαν πελάτης εκεί, αλλά είχε πλάκα που μας το απαγόρευαν.
127η μέρα
“Ρε, αυτό είναι χαλασμένο!” είπε ο πρώτος που άνοιξε το καπάκι του ταψιού με το φαγητό που προοριζόταν για μας. Η σαλάτα με τη λιγδιασμένη μαγιονέζα είχε πεθάνει από καιρό και είχε σερβιριστεί ως δείπνο για το προσωπικό. Ο σεφ είχε άλλη γνώμη: “Να λέτε κι ευχαριστώ που σας ταΐζουμε, ζώα!” άρχισε να ουρλιάζει πλέκοντας παράλληλα το εγκώμιο στην ελληνική επιχειρηματικότητα. “Εσύ!” γύρισε προς εμένα. “Ναι, εσύ που το παίζεις επαναστάτης!”. Τον κοίταξα με απορία και λύπηση. “Μετρημένες είναι οι μέρες σου εδώ μέσα!”. Μακάρι – ψέλλισα. Αμέσως μετά, επέστρεψε στην ομάδα των βοηθών του, κάτι 20άχρονων σπουδαστών που έκαναν την πρακτική τους για 300 ευρώ κι έβγαζαν όλη τη δουλειά της κουζίνας αγόγγυστα. Τους έδωσε μερικές εντολές, τους ενημέρωσε πως όποιος σηκώνει κεφάλι θα του το κόβει και τους έβαλε να προπονηθούν κόβοντας σαλάτες.
140η μέρα
“Έφτασαν στ’ αυτιά μου πληροφορίες πως κλέβεις”. Έμεινα άναυδος όταν άκουσα τον Κύριο Διευθυντή να μιλά με φωνή όλο απογοήτευση. “Δηλαδή;” ρώτησα. Μου εξήγησε πως ήταν ύποπτο που έπαιρνα τα πλαστικά ποτήρια που μου έβαζαν τον καφέ – δικαιούμουν και καφέ – και δεν τα πετούσα στα σκουπίδια. “Τα πηγαίνω στην ανακύκλωση” απάντησα, κοιτώντας σα χαζός. “Λέγεται πως σε είδαν στην αποθήκη με μια τσάντα” συνέχισε εκείνος. “Έχω τον υπολογιστή και την κάμερά μου” είπα. “Το δωμάτιο δεν καλοκλειδώνει κι εκεί μέσα είναι όλη μου η δουλειά” πρόσθεσα, θυμίζοντας στον εαυτό μου πως προσπαθούσα να γίνω φωτογράφος. “Ναι, αλλά πήρες το εικοσάρικο από κάτω και το έβαλες στην τσέπη”. Το είχα κάνει. Ήμουν κάτω από τη μεγάλη κάμερα που παρακολουθούσε ολημερίς κάθε κίνηση, όταν είδα το εικοσάρικο που ήταν πεσμένο πολύ βολικά για όλους μας ακριβώς μπροστά της. Παρακαλούσα από καιρό να με απολύσουν ώστε να μη χάσω τα όποια δικαιώματα είχα δηλώνοντας παραίτηση, αλλά δε μου έκαναν τη χάρη. Με αντιπαθούσαν, όμως δεν μπορούσαν ν’ αγνοήσουν πως δούλευα καλά. Σχεδόν έκλεισα το μάτι στην κάμερα ασφαλείας όταν έσκυψα και το μάζεψα απ’ το πάτωμα. “Κλέφτης!” φώναξαν όλοι. Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης που έκανε μόνιμα διακοπές, ο Κύριος Διευθυντής που δεν είχε καταφέρει ως τότε να οργανώσει το προσωπικό, ο σεφ που δεν του έβγαιναν οι απογραφές κι έπρεπε κάποιον να κατηγορήσει, ο μπάρμαν που όλη του η ζωή ήταν το σερβάιβορ και οι γκόμενες, η “συνάδελφος” που ταρασσόταν κάθε φορά που έβριζα μέσα απ’ τα δόντια μου για να καταπιώ την αδικία. Όλοι μαζί κατάφεραν κι έδιωξαν τον κλέφτη. Μόνο κάνα-δυο παιδιά που απ’ την πρώτη μέρα κατάλαβα πως δεν έπρεπε να βρίσκονται εκεί, με κοίταξαν με κατανόηση.
142η μέραΉμουν πάνω στο πιο γρήγορο καράβι για Πειραιά. Με το χαρτί της απόλυσης στο χέρι – είχα υπογράψει σύμβαση αορίστου χρόνου για να μπορούν να με διώξουν οποτεδήποτε – κι ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου και να σέρνεται προς το νησί που άφηνα πίσω. Αναρωτιόμουν αν άξιζε η ταλαιπωρία που πέρασα. Η μέση μου κι ο δεξής μου καρπός πονούσαν φριχτά. Ό,τι ειπώθηκε για μένα, δε μ’ ένοιαζε. Κανέναν δεν ένοιαζε. Έκανα έναν πρόχειρο υπολογισμό και χωρίς να βάλω μέσα τα πουρμπουάρ, έβγαλα πως έπαιρνα γύρω στα 3 ευρώ την ώρα. Ο Κύριος Διευθυντής μού είχε πει πως δεν ήταν σωστό να μην προσμετρώ τα πουρμπουάρ στο εισόδημά μου. Αν τα πρόσθετα, θα έπρεπε να είμαι πραγματικά ευχαριστημένος. Ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι μου και ν’ αρχίσω να σκέφτομαι σοβαρά μήπως φύγω ακόμα πιο μακριά. Μακριά απ’ την Ελλάδα. Αλλά βασικά, έπρεπε να κοιμηθώ.
καλή σας όρεξη
πηγή: fragilemag.gr

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ -ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΣΙΩΠΗ...


Η είδηση έχει κατακλύσει τα δημοσιογραφικά site γαστρονομικού και μη ενδιαφέροντος.
Στο νησί που αναφέρεται κι ενώ θα έπρεπε να έχει γίνει μέγας ντόρος, όπως για αστεία και ήσσονος σημασίας θέματα, άκρα του τάφου σιωπή...
Μήπως -λέω τώρα εγώ ο σκατόψυχος- το όνομα Παυλάκης (κατά "το αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα") προκαλεί ιλίγγους και ζαλάδες δέκα τελάρων μπύρας και γι αυτό το περάσαμε αβαβά;
Λέω τώρα εγώ...

Η παριανή μπύρα «56 isles» μία από τις καλύτερες του κόσμου

Η μπύρα «56 isles» κατάφερε να διακριθεί ανάμεσα σε συνολικά 12.366 προϊόντα που συμμετείχαν.i-pariani-mpura-56-isles-mia-apo-tis-kaluteres-tou-kosmou

Δημιούργημα δύο επιχειρηματιών νέας γενιάς, η Μικροζυθοποιία Πάρου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στην περιοχή των Κυκλάδων, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών και δείχνει τον δρόμο της ανάπτυξης στην Ελλάδα της κρίσης.
Ο Νικόλας Παυλάκης, από την Πάρο και ο Μαρίνος Αλεξάνδρου, από την Κύπρο, γνωρίστηκαν στο Λονδίνο και το μεράκι τους να φτιάξουν στην Ελλάδα μια επιχείρηση που να συνδέεται με την πρωτογενή παραγωγή, ένωσε τα επιχειρηματικά τους βήματα, με αποτέλεσμα η Πάρος, από τις αρχές του 2016, να παράγει τη δική της μπύρα με το όνομα «56 isles».
Πρόσφατα, η μπύρα «56 isles» της Μικροζυθοποιίας Πάρου, κατάφερε να αποσπάσει το πρώτο αστέρι που λαμβάνει ελληνική μπύρα, στα βραβεία «Great Taste». Σημειώνεται ότι η μπύρα «56 isles» κατάφερε να διακριθεί ανάμεσα σε συνολικά 12.366 προϊόντα που συμμετείχαν.
«Είχαμε την τύχη να δημιουργήσουμε ένα προϊόν το οποίο τιμήθηκε από τους ντόπιους, αγαπήθηκε από τους επισκέπτες και ετοιμάζεται να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο» ανέφερε, μιλώντας στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), ο γενικός διευθυντής της Μικροζυθοποιίας Πάρου, Νίκος Παυλάκης.
Αναφορικά με την διάκριση της μπύρας «56 isles» στα βραβεία «Great Taste» ο συνιδρυτής της Μικροζυθοποιίας Πάρου, Μαρίνος Αλεξάνδρου, ο οποίος κατοικεί μόνιμα στο Λονδίνο, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την βράβευση και τόνισε ότι «η ελληνική επιχειρηματικότητα έχει όλα τα εχέγγυα να πρωταγωνιστήσει στο εξωτερικό, με ποιοτικά προϊόντα που μπορούν να ταξιδέψουν στις διεθνείς αγορές».
Από την πλευρά του, ο κ. Παυλάκης τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Είμαστε περήφανοι που ένα νέο ποιοτικό ελληνικό προϊόν κερδίζει διεθνή αναγνώριση και αντιπροσωπεύει την Πάρο και την Ελλάδα στο εξωτερικό. Αυτό το σήμα τιμής καθρεφτίζει την προσπάθεια και το πάθος που έχουμε επενδύσει στην δημιουργία της μπύρας “56 isles”».
Ο Νίκος Παυλάκης είναι ένας τυπικός εκπρόσωπος της νέας γενιάς, που παρά την κρίση και τις δυσκολίες θέλησε να επενδύσει στην Ελλάδα και ειδικότερα στο νησί του, την Πάρο.
Όπως αναφέρει, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Παυλάκης, «οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν είναι οι καλύτερες για να δημιουργήσει και να συντηρήσει κάποιος μια επιχείρηση. Ωστόσο, παραμένουμε αισιόδοξοι και θεωρούμε ότι στο άμεσο μέλλον αυτές οι συνθήκες θα βελτιωθούν.
Μεγάλο “αγκάθι” αποτελεί η γραφειοκρατία. Εμείς τη βιώσαμε από την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε τις ενέργειες για την ίδρυση της εταιρείας μας. Παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση, χρειάζεται να γίνουν πολλά περισσότερα προς την κατεύθυνση αυτή».
Η επιχειρηματική ιδέα ξεκίνησε στο Λονδίνο. Μαζί με τον συνεργάτη του, Μαρίνο Αλεξάνδρου και διαθέτοντας μακρόχρονη εμπειρία στον τομέα των χρηματοοικονομικών και της Διοίκησης Επιχειρήσεων, έθεσαν στόχο να επενδύσουν στον χώρο της μικροζυθοποιίας που έχει αναπτυσσόμενη δυναμική.
Η επένδυση, ύψους περίπου 500.000 ευρώ, έγινε λίγο έξω από την Νάουσα, με σύγχρονο εξοπλισμό και με τη συγχρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Μικροζυθοποιία Πάρου ιδρύθηκε το 2014 και η πρώτη παραγωγή βγήκε τον Απρίλιο του 2016 στην εξαιρετικά υποσχόμενη αγορά της Πάρου.
Σύμφωνα με τον κ. Παυλάκη, η Μικροζυθοποιία Πάρου παράγει 22.000 φιάλες τον μήνα, διατηρώντας παράλληλα το εξαιρετικό επίπεδο της ποιότητας. Η πρώτη αγορά-στόχος ήταν η Πάρος, ωστόσο, δεδομένου του εντυπωσιακά αυξανόμενου ενδιαφέροντος, ένα δίκτυο διανομής κτίζεται για περιοχές εκτός της Πάρου, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.
Συγκεκριμένα, διεξάγονται ήδη συζητήσεις με διανομείς για την προώθηση του προϊόντος στην Αθήνα, αλλά και στο εξωτερικό. Πρώτες αγορές- στόχοι για το 2018 είναι το Λονδίνο και το Παρίσι, ενώ θα ακολουθήσουν η Κύπρος, η Ελβετία και η Σουηδία αργότερα. Προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες που θα δημιουργηθούν, η Μικροζυθοποιία Πάρου προγραμματίζει την υλοποίηση νέων επενδύσεων, σύμφωνα με τον κ. Παυλάκη.
Η Μικροζυθοποιία Πάρου παράγει δύο είδη μπύρας, την ελαφριά ξανθιά Pilsner «56isles» με πλούσιο αφρό και ζυμωμένη με τις δροσερές γεύσεις του παριανού κριθαριού που φύεται κάτω από τον ήλιο, στις ακτές του Αιγαίου. Η χρήση του κριθαριού που καλλιεργείται στο νησί δίνει έναν ιδιαίτερο γευστικό χαρακτήρα στην μπύρα, που οφείλεται στο μικροκλίμα του τόπου. Η αλμύρα της θάλασσας, η ηλιοφάνεια και η ποιότητα των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται προσθέτουν στην γεύση, αναδεικνύοντας τα ιδιαίτερα γευστικά χαρακτηριστικά της, ενώ η χρήση ποικιλιών ποιοτικού λυκίσκου από διάφορες χώρες, αλλά και βύνης με έντονα αρωματικό και γευστικό χαρακτήρα αναδεικνύουν τα επιμέρους συστατικά της συνταγής.
Επίσης παράγει την μπύρα Aegean Wit που συνδυάζει τον χαρακτήρα της βελγικής Wit με τις τοπικές γεύσεις. Είναι συνδεδεμένη με την πλούσια παράδοση της βελγικής μπύρας, αλλά στην ουσία της παραμένει Παριανή. Χρησιμοποιώντας παριανό σιτάρι χωρίς βυνοποίηση, το οποίο δίνει ένα ελαφρύ σταρένιο χρώμα με απαλή θολότητα, συνδυάζει άψογα τα αρώματα των εσπεριδοειδών με τα τοπικά μπαχαρικά. Ο συνδυασμός των παραπάνω δημιουργεί μια δροσιστική και χυμώδη μπύρα Wit.
πηγή:THE TOC
Φωτό ΑΠΕ ΜΠΕ

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΘΩΩΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ...

Αποτέλεσμα εικόνας για ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

Τα διαφορετικά μέτρα και σταθμά που μεταχειρίζονται τα ΜΜΕ στην παράθεση των ειδήσεων είναι παγκοίνως γνωστά.
Όμως σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνάνε κι αυτόν ακόμα τον άθλιο εαυτό τους.
Έτσι κάθε είδηση που προέρχεται από τους "κακούς" της διεθνούς σκηνής (βλ. Κούβα, Β.Κορέα, Ιράν, Συρία, Βενεζουέλα κλπ), προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες της βρώμικης και γελοίας προπαγάνδας, αν φυσικά δεν είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη.
Αν η είδηση προέρχεται από εκείνους που στηρίζουν την παγκόσμια αλητοκρατία τότε πλασάρεται χωρίς εντάσεις, χωρίς δραματοποιήσεις και χωρίς άλλα "πρόσθετα" που προεξοφλούν θυμικές και υποσυνείδητες επιρροές στα πρόβατα, που φαντασιώνονται τους πολίτες.
Κλασσικό παράδειγμα η είδηση που μας ήρθε σήμερα από το μεσαιωνικό καθεστώς του κωλομπαρά-παιδόφιλου καμηλιέρη που παριστάνει τον βασιλιά στην αραβική χερσόνησο: 
 Ιστορική απόφαση: Η Σαουδική Αραβία επιτρέπει στις γυναίκες να οδηγούν

Φανταστείτε αν οι απίστευτες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών που επιβάλλονται στο κράτος των Σαούντ, υπήρχαν π.χ. στο "καθεστώς" Άσαντ, τι σήριαλ "αντικειμενικών" ρεπορτάζ και καταγγελιών θα είχαμε στα "έγκριτα" ΜΜΕ... 

76 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ!

Σαν σήμερα, στις 27 Σεπτέμβρη του 1941 ιδρύθηκε το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και ξεκίνησε ουσιαστικά ο μεγαλειώδης αγώνας που οργάνωσαν ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ.
Κατεβάστε τη μπροσούρα Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ που έγραψε ο Δημήτρης Γληνός

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΕΑΜ


Και οι 10 μνηστήρες της Κεντρο(ψευδό)αριστεράς είναι ίδιοι. Το φαινόμενο της «Μπάμπουσκας»!

μνηστήρες
Όσοι μπορέσουν να αναδείξουν με στοιχειώδη πειστικότητα ιδεολογικοπολιτικές και προγραμματικές διαφορές ανάμεσα στους 10 υποψηφίους του unknown Κεντρο(ψευδό)αριστερού χώρου θα στεφθούν ως επίτιμοι πρόεδροι του σχήματος για να αποδίδουν την γνήσια κάθε στιγμή ταυτότητα του.
Δε θα μπορέσει, όμως, κανείς να εντοπίσει τέτοιες διαφορές ανάμεσα στους μνηστήρες. Ακόμα και ως προσωπικότητες μοιάζουν μάλλον ως σταγόνες νερού.
Είναι περίπου “replikes”, γνήσια 10δυμα, του αυθεντικού υποδείγματος, που λέγεται Σημίτης!
Άλλωστε ο Σημιτισμός κυβερνάει τη χώρα, με τα πλοκάμια του κυρίαρχα σε όλα τα μνημονιακά κόμματα.
Μέχρι που κάποιος μου έλεγε “ένα είναι το κόμμα στην Ελλάδα”, το Σημιτιστάν. με πολιτικές παραφυάδες στο εσωτερικό του που διακρίνονται μόνο από την διαφορετική πολιτική προέλευση τους και όχι από τις σημερινές θέσεις τους.
iskra

Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Θέλουν να μας πείσουν ότι η ψήφος στη Γερμανία είναι "ξενοφοβική κι ακροδεξιά"!


«Σήμερα ο "αντιφασισμός" κι ο "αντιναζισμός" είναι ένα από τα καλύτερα όπλα του υπερεθνικού κεφαλαίου. Το νέο αφήγημα σ' αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα περιγράφεται "Συνταγματικό τόξο".
Για να λειτουργήσει η "ενότητα" της "αριστεράς" με τη δεξιά κατασκευάζεται ο αντίπαλος: νεοφασισμός, ή νεοναζισμός. Στη Γαλλία η Λεπέν, στη Γερμανία η ομοφυλόφυλη (Λεσβία) ηγέτης Alice Weidel. Στην Ιταλία η ακροδεξιά Λίγκα του Βορρά, στην Αγγλία ο Νάιτζελ Πολ Φάρατζ, αύριο στην Ελλάδα η χρυσή αυγή του Μιχαλολιάκου, της μαριονέτας του συστήματος…».

Εύστοχες οι παρατηρήσεις του Νίκου Κλειτσίκα
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ;

Γερμανικές εκλογές: Ο τρόμος της κατάρρευσης…




Ήθελε και το γερμανικό κατεστημένο, που ηγείται του ευρωπαϊκού 4ου Ράιχ, ένα «σκιάχτρο» για να «ξεπλένεται» και το βρήκε στο «ακροδεξιό» κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία): Εκτοξεύθηκε στις γερμανικές εκλογές στο 13,2%, καταγράφοντας κέρδη 8,5 μονάδων!!!
Άρχισαν ήδη οι υστερικά θεατρικές κινδυνολογίες για την αλματώδη άνοδο της «ακροδεξιάς»!!!


Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Για την αυτοδιάθεση της Καταλονίας…


Υπάρχουν κάποιες μαγικές «επαναστατικές» λεξούλες που αποτελούν τα «οχήματα» του πλανητικού ιμπεριαλισμού για το διαμελισμό των εθνικών κρατών…
Μία από αυτές είναι η λεξούλα: «Αυτοδιάθεση»!!!
Με αυτό το ιδεολόγημα ρίχτηκαν τα Βαλκάνια στον αιματοβαμμένο βούρκο του πολεμικού ολέθρου, αποτεφρώθηκαν και διαμελίστηκαν:

Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΩΝ...

Metron Analysis

Στους Νηογνώμονες του ΣΑΜΙΝΑ και δεκάδων ναυαγίων μεταφέρει η κυβέρνηση τις αρμοδιότητες ελέγχου πλοίων

Δώρο των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ στις Α.Ε. που ευθύνονται για εκατοντάδες θύματα.
Η Οικολογική καταστροφή του ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ ΙΙ σαν πρόσχημα για ένα τεράστιο Πολιτικό και Οικονομικό Σκάνδαλο.
Σε έκτακτη σύσκεψη που έγινε στο Μαξίμου, ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε εντολή για «την άμεση μεταφορά της αρμοδιότητας ελέγχου και επιθεωρήσεων πλοίων, από τον Κλάδο Επιθεώρησης εμπορικών πλοίων στους Νηογνώμονες, για την έκδοση πιστοποιητικών αξιοπλοΐας»!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, εκμεταλλευόμενη την οικολογική καταστροφή του ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ έρχεται να διαλύσει τον Κλάδο της Επιθεώρησης Εμπορικών Πλοίων (ΚΕΕΠ) του υπουργείου Ναυτιλίας. Καταργεί τον μοναδικό κρατικό μηχανισμό ελέγχου των πλοίων, ενώ θα έπρεπε να τον ενισχύσει, εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή στους ελέγχους των εκπροσώπων των ναυτεργατών, πρόταση που προβάλλει το ναυτεργατικό κίνημα, για να περιοριστούν τα όποια «στεγανά» και οι διασυνδέσεις με τους εφοπλιστές.
Μόνο που, παρά τη προσπάθεια που καταβάλουν τα επικοινωνιακά «παπαγαλάκια» τα κυβέρνησης αλλά και της αντιπολίτευσης (καθώς στα κρίσιμα ζητήματα λειτουργούν ενιαία), η αλήθεια είναι άλλη.
Η απόφαση για την ιδιωτικοποίηση του ελέγχου είχε ήδη παρθεί από το Μάιο. Και αποτελεί δώρο στις Α.Ε. που ευθύνονται για δεκάδες ναυάγια ελληνικών πλοίων. Και εκατοντάδες θύματα.
Το Μάιο του 2017 ένα χρόνιο ζητούμενο (από το 2004) του μεγάλου εφοπλιστικού κεφαλαίου, «πέρασε» από την Ολομέλεια της Βουλής. Ήταν το νομοσχέδιο του υπουργείου Ναυτιλίας το οποίο αφορούσε την εγκατάσταση στα πλοία των νέων συστημάτων της «διαχείρισης έρματος και ιζημάτων», σύμφωνα με τις προδιαγραφές και προϋποθέσεις που έθετε η σχετική Διεθνής Σύμβαση του 2004 (BWMC 2004).
Στο άρθρο 9, του νομοσχεδίου επιβεβαιώθηκε η εκχώρηση των δικαιωμάτων επιθεώρησης πλοίων από τον Κλάδο Επιθεώρησης του υπουργείου Ναυτιλίας σε μεγάλους ιδιωτικούς οργανισμούς.
Όπως για παράδειγμα τον ιδιωτικό οργανισμό «Ελληνικός Νηογνώμονας», ο οποίος είναι καταδικασμένος για πολύνεκρα ναυάγια, αφού με τα πιστοποιητικά αξιοπλοΐας του στα συρτάρια τους, ναυάγησε το ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ με 82 νεκρούς ή το ΔΥΣΤΟΣ με 20 νεκρούς.
Στη περίπτωση του ΔΥΣΤΟΣ ο εισαγγελέας είχε ζητήσει τη καταδίκη για τα δύο ανώτερα στελέχη του «Ελληνικού Νηογνώμονα», Δ. Μελισσινό και Τ. Λυσιμάχου, εκτιμώντας ότι με τη στάση τους «βοηθούσαν» στη χορήγηση πιστοποιητικών κλάσης του πλοίου, χωρίς να έχουν πραγματοποιηθεί οι αντίστοιχες επιθεωρήσεις. Μεταξύ των κατηγορουμένων ήταν και ο τότε πρόεδρος του «Ελληνικού Νηογνώμονα», Π. Παναγόπουλος, για ηθική αυτουργία στην έκδοση ψευδών βεβαιώσεων που χορήγησε ο Ελληνικός Νηογνώμονας στο πλοίο ένα χρόνο πριν από το ναυάγιο.
Στη περίπτωση του ΣΑΜΙΝΑ η Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΜΕΝ) κατέθεσε στοιχεία για 17 ναυάγια πλοίων που ήλεγχε ο Ελληνικός Νηογνώμονας τα οποία καταδείκνυαν ότι τα πλοία αυτά δεν ήταν αξιόπλοα.
Και για όσους νομίζουν ότι αυτό αφορά μόνο τις ελληνικές Α.Ε. Το κρουαζιερόπλοιο «SEA DIAMOND» που ακόμα ρυπαίνει τη θάλασσα της Σαντορίνης και αγνοούνται 2 επιβάτες, ναυάγησε έχοντας πιστοποιητικά αξιοπλοΐας από το Νορβηγικό Νηογνώμονα.
Ανδρέας Ζαφείρης

Το δικαίωμα στην τεμπελιά

Το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Παραδόξως, δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, παρά το γεγονός πως όλοι οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για να έχει ο άνθρωπος στη διάθεσή του περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Δηλαδή, να μπορεί να είναι περισσότερο τεμπέλης.
Επιπροσθέτως, το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ουσιώδες μαρξιστικό δόγμα. Έγιανα φανατικός μαρξιστής από τότε που διάβασα το “Δικαίωμα στην τεμπελιά” του Πωλ Λαφάργκ, γαμπρού του Μαρξ. Άλλωστε η δουλειά διαφέρει απ’ τη δουλεία μόνο κατά ένα τόνο. Το σύνθημα, λοιπόν, “χαρά και εργασία” είναι είτε για προσκόπους, είτε για ηλίθιους. Εκτός κι αν αναφερόμαστε στην εργασία που κάνει κανείς ελεύθερα και αβίαστα, σε χρόνο που επιλέγει αυτός χωρίς την επιτήρηση του ξυπνητηριού που κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι σα δαμόκλεια σπάθη, που μας αποκεφαλίζει κάθε μέρα πλην Κυριακών και εορτών.
Προσωπικά προτιμώ την πείνα από το ξυπνητήρι (που λέει ο λόγος). Και πάντα αναρωτιόμουν πώς διάολο γίνεται και οι κομουνιστές άρχοντες επαινούν τόσο εμφατικά την εργασία. Και πάντα έβρισκα πολύ λογικό που στη Ρωσία δεν αγαπούν την εργασία. Οι μάζες κατανοούν αυτομάτως την αξία και τη σημασία της τεμπελιάς. Ο Μαρξ άλλωστε δεν ήταν που είπε πως ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει κάποτε από τη δουλεία της δουλειάς? Ε αυτό έγινε στη Σοβ. ένωση. Οι μάζες ξέφυγαν απ’ τη δουλεία της δουλειάς. Λίγο πρόωρα πάντως, γιατί ο Μαρξ διευκρινίζει πως αυτό θα γίνει δυνατό μόνο μέσα απ΄τη δουλειά. Αφού δηλαδή δουλέψουμε τόσο, όσο χρειάζεται για να εμφανιστεί η εντελώς αναγκαία στον κομουνισμό κοινωνία της αφθονίας.
Ωστόσο, άλλο πράγμα είναι η εργασία κι άλλο η “σοσιαλιστική εργασία”. Η σοσιαλιστική εργασία είναι μια εφεύρεση του Στάλιν, που βοηθάει στο να ξεπεραστεί μια θεωρητική δυσκολία: Ο Μαρξ ονειρεύεται τη μακάρια εποχή κατά την οποία ο καθένας θα παράγει κατά τις δυνάμεις του και θα αμείβεται κατά τις ανάγκες του. Κατά τις δυνάμεις μου σημαίνει χωρίς ζόρισμα. Κατά τις ανάγκες μου σημαίνει χωρίς πολλές και κυρίως χωρίς ηλίθιες ανάγκες. Κι ένας που αγαπάει τα βιβλία δεν έχει ούτε πολλές ούτε ηλίθιες ανάγκες. Συνεπώς, ο διανοούμενος είναι κομουνιστής ακόμα κι αν δεν το ξέρει. Άρα ο κομουνισμός θα εγκαθιδρυθεί αυτομάτως όταν όλοι αγαπήσουν το βιβλίο. Κι όταν γυμνάσουν τον κώλο τους τόσο, όσο χρειάζεται για να μπορούν να κάθονται και σε καρέκλα που δεν είναι της ταβέρνας. Οι κοσμικοί κι οι ταβερνόβιοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις να γίνουν κομουνιστές.
Η σοσιαλιστική εργασία λοιπόν, ουδόλως διαφέρει απ΄την καπιταλιστική εργασία. Απλώς, οι πονηροί έβαλαν το επίθετο σοσιαλιστική μπροστά για να κάνουν ανεκτή την δια της εργασίας εκμετάλλευση στο όνομα του χωρίς εκμετάλλευση καλύτερου κόσμου που όλο κινάει νάρθει κι όλο μένει στο δρόμο από λάστιχο. Όσο για τον σταχανοβισμό, αυτόν άστον καλύτερα να πάει στο διάολο. Πιο σατανική και πιο αντιμαρξιστική εφεύρεση θα ήταν αδύνατο να υπάρξει. (…).
Βασίλης Ραφαηλίδης – Το δικαίωμα στην τεμπελιά  - Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Στην άβυσσο του σκότους της Ιστορίας


Οι στρατιωτικές ήττες ωχριούν μπροστά στις ήττες της Σκέψης και των Ιδεών…
Στις στρατιωτικές ήττες έχεις επίγνωση της ήττας σου. Δηλαδή η Σκέψη σου παραμένει «όρθια», οι Ιδέες σου παραμένουν σε «λειτουργία», η Συνείδησή σου δεν έχει αποσαθρωθεί…
Στις ήττες της Σκέψης και των Ιδεών τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί. Δεν έχεις, ούτε στο ελάχιστο, συνείδηση της ήττας σου…

Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

ΠΡΟΣ ΤΙ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ;

Ενισχύεται με παθολόγο, παιδίατρο, καρδιολόγο & μικροβιολόγο το Κέντρο Υγείας Πάρου

Με αφορμή το διορισμό τριών γιατρών (παιδιάτρου, καρδιολόγου, παθολόγου) στο Κέντρο Υγείας Πάρου, ξέσπασε αίφνης επιδημία πανηγυρισμών σε όλα ανεξαιρέτως τα τοπικά ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Θα μου πείτε συνηθισμένα πράγματα σ΄αυτόν εδώ τον τόπο...
Αναρωτιέμαι όμως ρε φιλαράκια, αν κάθε φορά που πλησιάζουμε στο καταβασανισμένο αυτονόητο (που εν προκειμένω δεν είναι τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από ένα πλήρες σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας) και μάλιστα σε μίζερο κι ελλειμματικό αυτονόητο, γιατί θα πρέπει να πανηγυρίζουμε;
Το λιγότερο που επιφέρει τέτοιου είδους αντιμετώπιση, είναι ένα σφοδρό πλήγμα στην αξιοπρέπεια, που δυστυχώς στα μνημονιακά χρόνια έχει απολεσθεί εξίσου σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, οπότε βολευόμαστε και με ξεροκόμματα που εν τη μεγαλοθυμία τους μας πετάνε κατά καιρούς...
Αφήστε που σοφότερο είναι να υπάρχει λιγότερη πρεμούρα και περισσότερη υπομονή μέχρι να στεριώσουν οι εν λόγω γιατροί στο νησί και μετά βλέπουμε... 


«Ανάπτυξη»: Για ποιόν;

«Σωτηρία». «Μεταρρυθμίσεις». «Ανάπτυξη». Και εσχάτως: «Επενδύσεις». Για χρόνια οι λέξεις αυτές κλίνονται καθημερινά σε όλες τις πτώσεις από τους επαϊοντες της «σωτηρίας» μας.
Μόνο που είναι προφανές ότι στο πλαίσιο της διαρκούς αποκολοκύνθωσης λέξεων και εννοιών, τα ίδια λόγια – για να παραφράσουμε τον ποιητή – δεν έχουν το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές και σ’ όλα τα χείλη.
Προδήλως η ακολουθούμενη πολιτική ήταν «σωτήρια». Αλλά για ποιόν; Για τις τράπεζες και όσους προκάλεσαν την κρίση, σίγουρα. Για τους μισθωτούς, όμως;
Όντως αυτά τα χρόνια έγιναν «μεταρρυθμίσεις». Προς όφελος ποιού, όμως; Του εργάτη που είδε τον βασικό του μισθό να κατρακυλάει στα 480 ευρώ και τον ΕΝΦΙΑ να τον πνίγει; Η’ προς όφελος της πολυεθνικής που απαλλάχτηκε από τα «περιττά» (για την ίδια) εργασιακά δικαιώματα και του fundπου πλέον θα αρπάζει σπίτια και ηλεκτρονικώς από τον λεηλατημένο και τρισχαρατσωμένο;
Μιλούν για «ανάπτυξη» και για «επενδύσεις». Τι ωραία! Αλλά δεν μας λένε: «Επενδύσεις» προς όφελος ποιού; Και άρα «ανάπτυξη» για ποιόν;
Τι ακριβώς θα «αναπτύξουν» οι 125.000 νέοι με μηνιάτικο 100 ευρώ και οι άλλες 600.000 απασχολούμενοι με τα 380 ευρώ το μήνα;
Κι από πότε, αλήθεια, η εκποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και η άσκηση της «τέχνης του επιχειρείν» με προϋπόθεση τον εργασιακό μεσαίωνα είναι «επένδυση» και όχι ξεπούλημα και ειλωτεία;
«Για ποιόν», λοιπόν. Αυτό είναι το ερώτημα. Και η απάντηση, μαζί.
Nίκος Μπογιόπουλος
*Πηγή: Εφημερίδα Real News 17/9/2017

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΑ ΠΑΡΚΑ;

Αποτέλεσμα εικόνας για καταδυτικα παρκα εικονα
Σε ένα νησί όπου η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος σε στεριά και θάλασσα επιτείνεται λόγω "τουριστικής ανάπτυξης".
Σε ένα νησί όπου σιγά-σιγά χάνεται κάθε ίχνος -ακόμα και για τα προσχήματα- οικολογικής ευαισθησίας των πάντων (πολιτών, διοικούντων, συλ. φορέων, επισκεπτών).
Το μόνο που δεν περίμενα να ακούσω ήταν η ανακοίνωση δημιουργίας καταδυτικού πάρκου!

ΠΕΡΙ ΙΣΟΤΗΤΑΣ


Τελικά τι κρύβεται πίσω από τη βύθιση του Αγία Ζώνη;

Παρατηρώ ότι πάσχουμε από έναν επικίνδυνο μιθριδατισμό ως πολίτες. Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε απολύτως φυσιολογικό το τερατώδες. Έχουμε συνηθίσει το κράτος να είναι μπάχαλο και έρμαιο της πιο απόλυτης αυθαιρεσίας και διαπλοκής με κάθε λογής αρπακτικά.
Έχουμε εθιστεί στο γεγονός ότι μας κυβερνάνε κατ’ επάγγελμα απατεώνες κι έχουμε επίσης εθιστεί ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Κι αυτός ο μιθριδατισμός μας οδηγεί στην αδράνεια, την αδιαφορία, στο «ωχ, αδερφέ, έτσι ήταν και έτσι θα είναι πάντα». Η μόνιμη δικαιολογία του φιλοτομαριστή.
Με δεδομένο αυτόν τον μιθριδατισμό, το γεγονός ότι υπάρχουμε ακόμη και δεν έχουμε εξαφανιστεί ως «είδος» από τον χάρτη της υφηλίου, είναι ιστορικά πρωτοφανές. Ίσως η εξήγησή του να ανάγεται στη σφαίρα της μεταφυσικής.
Ας δούμε για παράδειγμα την περίπτωση της βύθισης του Αγία Ζώνη. Η οικολογική ζημιά είναι αληθινά τεράστια. Και στ’ αλήθεια το να περιμένει κανείς αποκατάσταση αυτής της ζημιάς, τουλάχιστον στο άμεσο ορατό μέλλον, είναι σαν να πάσχει από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο και να ελπίζει στην αυτοίαση.

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

KI OΜΩΣ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΕΒΓΑΛΑΝ ΑΧΡΗΣΤΟ...

Αναδημοσιεύω από το ιστολόγιο του Κ. Αργουζή κείμενο που σχετίζεται με το ναυάγιο του "Ποσειδώνα" και την επιτυχή αντιμετώπιση που υπήρξε από την υπό την ηγεσία του δημοτική αρχή. 

Κάποιοι καλοθελητές στο βωμό ιδιοτέλειας και ταπεινών σκοπιμοτήτων λίγα χρόνια μετά τον πέταξαν στον κάλαθο των αχρήστων.

Οι συγκρίσεις  με τα όσα λουζόμαστε στις μέρες μας δικές σας...

 

 

 

Με αφορμή τη μεγάλη ρύπανση στο Σαρωνικό

Με αφορμή τη μεγάλη ρύπανση στο Σαρωνικό, εξαιτίας του ναυαγίου του «Αγία Ζώνη», χρήσιμο είναι να θυμηθούμε , πώς η Πάρος κατάφερε να προστατεύσει τον κόλπο της Παροικιάς από μεγάλη ρύπανση τον Απρίλιο του 1996, όταν ναυάγησε ο «Ποσειδώνας» με πάνω από 200 τόνους καύσιμα στις δεξαμενές του.
Το πλοίο βυθίστηκε στις 4.45  το πρωί και στις 6 π.μ. συγκάλεσα δημοτικό συμβούλιο, το οποίο κήρυξε το νησί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.  Λίγο μετά με επισκέφτηκε ο αείμνηστος Γιώργος Μπίσμπας, άριστος γνώστης στη διαχείριση προβλημάτων που σχετίζονται με θαλάσσιες ρυπάνσεις που προκαλούνται από ναυάγια.
Ήταν ένα από τα αντικείμενα που είχε ασχοληθεί στο Λονδίνο, όπου εργάζονταν ως σύμβουλος μεγάλων ναυτιλιακών εταιρειών.
Μου είχε πει τότε, ότι η διαρροή καυσίμων από το πλοίο θα αρχίσει έπειτα από 48 ώρες και ότι μέχρι τότε θα πρέπει να γίνουν οι πρώτες κρίσιμες κινήσεις: να απλωθούν αμέσως φράγματα, να έλθει στο νησί ο διαχωριστήρας, το πλοίο που αντλεί από τη θάλασσα καύσιμα και να αρχίσει αμέσως η απάντληση των καυσίμων από τις δεξαμενές.
Τα αρπακτικά που έφτασαν στο νησί (διάβαζε εταιρείες απορρύπανσης) με βρήκαν διαβασμένο και έτσι δεν μπόρεσαν να κάνουν τα δικά τους.

Η Πάρος χρωστά πολλά στο Γιώργο Μπίσμπα και σε ένα σπουδαίο αξιωματικό του Λιμενικού Σώματος, τον Πέτρο  Κοντόπουλο, που υπηρετούσε τότε στη Διεύθυνση Θαλασσίου Περιβάλλοντος του ΥΕΝ.
Κώστας Αργουζής
 
 

«Νάτος, νάτος, ο πρωθυπουργός!»

Είδατε τι σημαίνει να έχεις εκατομμύρια από χορηγίες από κράτος, τράπεζες και πολυεθνικές σαν την Siemens; Όταν έχεις χρήμα, τότε έχεις και τους κατάλληλους σκηνοθέτες να σου στήνουν το σκηνικό για να συνεντευξιαστείς. Να σου φέρουν το κοινό, επιλεγμένο έναν προς έναν, ώστε να μην χρειαστεί μηχάνημα χειροκροτημάτων. Και φυσικά να σου εξασφαλίσουν ότι οι δημοσιογράφοι δεν θα θέσουν κανένα δύσκολο ερώτημα που εκθέτει τον μέλλοντα πρωθυπουργό!
Τα πάντα για την εικόνα και κυρίως για εκείνους που εναποθέτουν την τύχη τους στα χέρια του εκάστοτε επαγγελματία απατεώνα θα του εμφανίσουν τα κανάλια με λαμέ χρώματα. Και προς Θεού! Ούτε ερωτήσεις από ελεύθερο κοινό, ούτε καν επαφή. Θέλετε να αντιληφθεί ο απλός κόσμος περί τίνος τενεκέ ξεγάνωτου πρόκειται;
Έτσι οι καλοί μας δημοσιογράφοι ξέχασαν να ρωτήσουν τον κ. Μητσοτάκη για την εμπλοκή του με τη Siemens. Τη θυμάστε; Είναι μια υπόθεση με δις μίζες στους πολιτικούς και τα κόμματα. Ίσως το μεγαλύτερο σκάνδαλο πολιτικής μίζας στη μεταπολεμική Ελλάδα. Μια υπόθεση που υποτίθεται ότι βρίσκεται ακόμη στη δικαιοσύνη και δεν έχει τελειώσει. Τυπικά. O κ. Μητσοτάκης όχι μόνο βρέθηκε να του χαρίζει οικοσκευές η Siemens, αλλά έχει καταγγελθεί ο ίδιος, η οικογένειά του και το κόμμα του στον εισαγγελέα για χρηματοδοτήσεις από την πολυεθνική. Κινητά, handsfree, κουπόνια βενζίνης κι ένα σωρό άλλα.

ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΣ ΜΑΝΟΣ


Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

15 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΥΡΩ ΜΑΣ

Τα «μπουκαλάκια» του ΝΑΤΟ που δικαιολόγησαν τον Πόλεμο κατά του Ιράκ και άλλαξαν τη ροή της ιστορίας




Υπάρχουν γεγονότα που μένουν «καρφωμένα» στο μυαλό για χρόνια, που βασανίζουν τη σκέψη και ζητούν τη δικαίωση της δημοσιότητας. Αναφέρομαι, σε μία έκτακτη και άτυπη Σύνοδο των Υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, την οποία και παρακολούθησα ως διαπιστευμένος στρατιωτικός συντάκτης. Μία υπουργική Σύνοδος, που κατά την άποψή μου άλλαξε την ροή της παγκόσμιας Ιστορίας.
ΒΑΡΣΟΒΙΑ 22-25 Σεπτεμβρίου 2002, Σύνοδος Υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ. Καλύπτω δημοσιογραφικά, για τον Δημοτικό Ρ/Σ «ΑΘΗΝΑ 984» τις εργασίες της Συνόδου.
Πρώτη μέρα, «κλειστή» 6ωρη ενημέρωση των Υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ (την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο τότε ΥΠΕΘΑ Γιάννος Παπαντωνίου), από τον αμερικανό υπουργό Ντ. Ράμσφελντ και στελέχη της CIA. Μόλις επιτέλους τέλειωσε η «ενημέρωση» και αποχωρούσαν οι Υπουργοί, πλησίασα τον Γ. Παπαντωνίου και τον ρώτησα, «τι έλεγε τόση ώρα ο αμερικανός;». Ο Γ. Παπαντωνίου ήταν κάτωχρος, τρομοκρατημένος, με κοιτούσε με ένα ύφος απλανές και μου απάντησε ψιθυριστά. «Το ΙΡΑΚ , ο Σανταμ Χουσείν, διαθέτει φοβερά χημικά όπλα και θα τα χρησιμοποιήσει να καταστρέψει χώρες του ΝΑΤΟ. Οι αμερικανοί δεν αστειεύονται. Πάμε για Πόλεμο» (δήλωση που μετέδωσα αμέσως από το Δημοτικό ραδιόφωνο της Αθήνας, αλλά μάλλον πέρασε απαρατήρητη!). Δίπλα του, ο Διευθυντής Ενημέρωσης του ΥΠΕΘΑ δημοσιογράφος Περικλής Λουκόπουλος, παρακολουθούσε εμβρόντητος τις «αμήχανες» δηλώσεις του μάλλον πανικόβλητου Υπουργού Άμυνας.
Έκανα το αυτονόητο, βρήκα συμβούλους υπουργών που μετείχαν σε αυτή τη πολύ σημαντική άτυπη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, για να πληροφορηθώ, όσο φυσικά είναι αυτό εφικτό, τι ακριβώς είπαν οι αμερικανοί για το Ιράκ.
Συζητώντας με συμβούλους των Υπουργών που παρευρίσκονταν στη Συνεδρίαση, μου αποκάλυψαν ότι οι Υπουργοί της Συμμαχίας παρακολούθησαν έκπληκτοι πράκτορες της CIA, να παρουσιάζουν κάτι μικρούς δοκιμαστικούς σωλήνες και μπουκαλάκια, που υποτίθεται, ότι περιείχαν δείγματα από το χημικά και βιολογικά όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ. Οι υπουργοί, ο ένας μετά τον άλλο έπαιρναν τα μπουκαλάκια με το υγρό στα χέρια τους τα κουνούσαν πέρα-δωθε , κίνηση χωρίς νόημα και μετά το έδιναν στον άλλο , ώστε να περάσουν από τα χέρια όλων όσοι συμμετείχαν σε αυτή την ιστορική Υπουργική Σύνοδο, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι κάνει και γιατί! Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ντόναλντ Ράμσφελντ και είπε ότι οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει να εισβάλουν στο Ιράκ, ανεξάρτητα από την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο αμερικανός Υπουργός Άμυνας ενημέρωσε τους ομολόγους στο ΝΑΤΟ, ότι η κυβέρνησή του έχει αποφασίσει να υιοθετήσει το δόγμα του προληπτικού στρατιωτικού χτυπήματος, προκειμένου να κατοχυρωθούν τα Στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ, σε οποιαδήποτε περιοχή του Πλανήτη απειληθούν. Το δόγμα αυτό είχε επεξεργαστεί ο Ρίτσαρντ Περλ, ο επονομαζόμενος και «Πρίγκηπας του Σκότους», βασικός παράγοντας της ομάδας των νεοσυντηρητικών που επηρέαζαν αποφασιστικά την Κυβέρνηση Μπους.
Η στρατιωτική επιχείρηση, των αμερικανο-βρετανικών στρατευμάτων κατά του Ιράκ άρχισε στις 20 Μαρτίου 2003, με εντολές, από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους και από τον Πρωθυπουργό της Βρετανίας Τόνι Μπλερ , με στόχο την ανατροπή του τότε ηγέτη του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν και με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και την εξουδετέρωση των όπλων μαζικής καταστροφής του διαθέτει το Ιράκ, χωρίς να υπάρχει έγκριση του Σ.Α. του ΟΗΕ. Ένα μήνα μετά, ο ίδιος Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, σε δηλώσεις του, υποστηρίζει ότι είναι πιθανόν να μην βρεθούν τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ!
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία , το κόστος του πολέμου στο Ιράκ είναι τραγικά μεγάλο, ασύλληπτο, παρότι μάλλον μετριοπαθές, υπό την έννοια ότι δεν έχουν ανακοινωθεί τα πραγματικά στοιχεία! Σύμφωνα λοιπόν με τα υπάρχοντα και καταγεγραμμένα στοιχεία, είναι 5.302 οι νεκροί αμερικάνοι στρατιώτες,31.018 τραυματίες αμερικανοί στρατιώτεςκαι 468 νεκροί μισθοφόροι. Επίσης 234.561 καταγεγραμμένοι νεκροί ιρακινοί, ενώ 3.1 εκατομμύρια ιρακινοί εγκατέλειψαν τις εστίες τους. Το συνολικό κόστος του Πολέμου (στρατιωτικές δαπάνες και καταστροφές των υποδομών του Ιράκ ), περίπου 4 τρισεκ. Δολάρια!!
Χρήστος Καπούτσης

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ!!!

Αποτέλεσμα εικόνας για παυλος φυσσας εικονα

Πόσα κρύβουν οι Ελληνες σε φορολογικούς παραδείσους

Νέα έρευνα υπολογίζει τον κρυμμένο πλούτο των χωρών, με την Ελλάδα να βρίσκεται στις πρώτες θέσεις. H γεωγραφική εγγύτητα με την Ελβετία και τα στοιχεία από τα Panama Papers. Η σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
H Eλλάδα βρίσκεται πολύ ψηλά στη λίστα με τις χώρες που ένα μεγάλο μέρος του πλούτου τους είναι κρυμμένο σε φορολογικούς παραδείσους.
Σύμφωνα με νέα έρευνα του Gabriel Zucman που επεξεργάζεται στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), ο πλούτος των ελληνικών νοικοκυριών που βρίσκεται σε χώρες όπως η Ελβετία και ο Παναμάς αγγίζει τo 40% του ελληνικού ΑΕΠ.
Το ποσοστό αυτό είναι αρκετά υψηλότερο από τον μέσο όρο του 9,8% σε παγκόσμιο επίπεδο και κατατάσσει τη χώρα μας πάνω από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα με ΑΕΠ μεγαλύτερο από 200 δισ. δολάρια.
Yψηλότερα από την Ελλάδα βρίσκονται μόνο τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Βενεζουέλα, η Σαουδική Αραβία, η Ρωσία και η Αργεντινή, ενώ ακολουθούν χώρες όπως η Πορτογαλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία.

Όπως φαίνεται από τον πίνακα, το ποσοστό του offshore πλούτου προς το ΑΕΠ είναι πολύ χαμηλό στις Σκανδιναβικές Χώρες, αυξάνεται περίπου στο 15% στην ηπειρωτική Ευρώπη και αγγίζει το 60% σε χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Μέσης Ανατολής.
Από την έρευνα προκύπτει πως το μέγεθος του offshore πλούτου δεν εξηγείται εύκολα από φορολογικούς και οικονομικούς παράγοντες. Αντίθετα, μεγαλύτερο ρόλο φαίνεται να παίζει η γεωγραφική θέση και η πολιτική σταθερότητα. Οι χώρες που είναι πιο κοντά στην Ελβετία εμφανίζουν μεγαλύτερο offshore πλούτο, όπως και αυτές που έχουν φυσικούς πόρους και βίωσαν πολιτικά σοκ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
H έρευνα διαπιστώνει επίσης πως μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ υπάρχει ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στο μέγεθος του offshore πλούτου και τον αριθμό των ιδιοκτητών σε εταιρείες-βιτρίνες της παναμέζικης νομικής εταιρείας Mossack Fonseca.
Σημειώνεται ότι η έρευνα του οικονομολόγου κ. Zucman περιορίζεται στις οικονομίες που ξεπερνούν τα 200 δισ. δολάρια, ενώ για λόγους ακρίβειας, οι υπολογισμοί για το ποσοστό του offshore πλούτου ως προς το ΑΕΠ αφορούν το 2007.
Aλέξανδρος Μανωλάτος
*Πηγή: euro2day.gr

Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Θα μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι, αν φύγει η Eldorado;

eldorado
Ρωτάνε αρκετοί και ορισμένοι καλοπροαίρετα: αν φύγει η Eldorado, τότε τι θα γίνουν οι εργαζόμενοι; Θα μείνουν στον δρόμο;
Όχι, μας λένε στελέχη της Αριστεράς. Δεν πρόκειται και δεν πρέπει κανένας εργαζόμενος να μείνει άνεργος!
Η πρόταση της Αριστεράς είναι να φύγει η Eldorado και την υπόθεση των ορυχείων να την αναλάβει το ελληνικό δημόσιο, όπως στο ελληνικό δημόσιο ανήκαν παλιότερα για μεγάλο διάστημα.
Το ελληνικό δημόσιο, προτείνουν τα στελέχη της Αριστεράς, θα πρέπει, σε διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες της περιοχής και τους κατοίκους της, να διαμορφώσει ένα σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξής της για ολόκληρη την περιοχή.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου θα πρέπει να υπάρξει και μια συμφωνία δημοσίου και τοπικών κοινωνιών, ένα είδος αναπτυξιακού και οικολογικού συμβολαίου, για το ποιες εξορυκτικές εργασίες θα μπορούσαν να είναι συμβατές με το περιβάλλον.
Ταυτόχρονα, το σχέδιο αυτό, που θα στηρίζεται σε ενισχυμένες δημόσιες επενδύσεις και ισχυρά κίνητρα για προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, θα δίνει βάρος στην αναζωογόνηση της πρωτογενούς παραγωγής στην περιοχή, βάρος στην βιοτεχνική δραστηριότητα, στην αλιεία και τις ιχθυοκαλλιέργειες, στον αγροτουρισμό και την τουριστική ανάπτυξη, βασισμένη η τελευταία όσο το δυνατόν στα εγχώρια και τα τοπικά προϊόντα.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου ένα μέρος από τους εργαζομένους σήμερα στην Eldorado θα συνεχίσει να εργάζεται, με άλλους όρους και άλλον προσανατολισμό, στην εξόρυξη με ευθύνη του δημοσίου και το άλλο, πολύ μικρό μέρος των εργαζομένων, το οποίο ενδεχομένων δεν θα μπορέσει να απορροφηθεί στη βάση του τοπικού σχεδίου ανάπτυξης, θα πρέπει με εγγύηση του κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και στη βάση προγραμματικής συμφωνίας, να απασχοληθεί σε χρήσιμες κοινωνικές και κοινωφελείς εργασίες.
Αυτή η πρόταση, που θα πολλαπλασιάσει τις θέσεις εργασίας με πλήρη απασχόληση και αξιοπρεπείς μισθούς, είναι άκρως ρεαλιστική, απαντά στις αγωνίες των κατοίκων για την προστασία της περιοχής τους, αλλά και στο γενικότερο πρόβλημα της υψηλής ανεργίας και της φυγής των νέων από τον Δήμο Αριστοτέλη και τον περίγυρό του.
Δυστυχώς, όμως, οι νεοφιλελεύθερες και εδώ και χρόνια μνημονιακές κυβερνήσεις λειτουργούν ως υπηρετικό προσωπικό της Eldorado και χρησιμοποιούν τις φουσκωμένες προσωρινά σε αριθμό και μονομερώς προσανατολισμένες θέσεις εργασίας στην εταιρεία και τους εργαζομένους της, ως δικαιολογητική βάση για να καταστρέψουν την περιοχή στο όνομα μιας ληστρικής κερδοσκοπίας και μεγάλης αρπαχτής της πολυεθνικής του Καναδά!!!
Άλλωστε «είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Η πεισματική επιμονή της Eldorado στην επένδυση της Χαλκιδικής, η οποία παραξενεύει πολλούς, οφείλεται κυρίως στην ύπαρξη ιδιαίτερα πλούσιων, σχεδόν μοναδικών σε μεταλλεύματα κοιτασμάτων.
Στην Ολυμπιάδα υπάρχει πολυμεταλλικό κοίτασμα χρυσού – μολύβδου – ψευδαργύρου – χαλκού που παράγει 4,1 εκατομμύρια ουγγιές χρυσού, καθώς και σημαντική ποσότητα υπολοίπων μετάλλων.
Στις Σκουριές ένα παγκοσμίου κλάσης πορφυριτικό κοίτασμα χρυσού – χαλκού που περιέχει 3,8 εκατομμύρια ουγγιές χρυσού και 776 χιλιάδες τόνους χαλκού.
Θαυμάστε τους.
Κ.Τ
ΥΓ: Η συνδικαλιστική ηγεσία των εργαζομένων στην Eldorado, τόσο στην εταιρεία αυτή καθεαυτή όσο και οι εργολαβικοί, αντί να παριστάνει το «βαποράκι» της καναδέζικης πολυεθνικής και να συνδέει την εργασία όσων αντιπροσωπεύει με την συνέχιση της καταστροφικής παρουσίας της Eldorado στην περιοχή, πράγμα άλλωστε που αποτελεί και χίμαιρα, θα όφειλε να αγωνίζεται και αυτή και οι εργαζόμενοι που την ακολουθούν, για κάτι πολύ διαφορετικό.
Ο αγώνας των εργαζομένων της Eldorado θα όφειλε να έχει πολύ διαφορετικούς στόχους και διαφορετικό προσανατολισμό, που θα εστιάζονται σε ένα πλαίσιο περιβαλλοντικής προστασίας, ανάπτυξης και εργασιακού συμβολαίου στην περιοχή σαν κι αυτό που περιγράψαμε στο σχόλιό μας, χωρίς την ληστρική δραστηριότητα οποιασδήποτε Eldorado.